เมืองชางอู๋ยามพลบค่ำ อุณหภูมิลดลงถึงอุณหภูมิที่ต่ำมาก หิมะตกหนัก ชาวบ้านในเมืองชางอู๋ต่างก็ไม่กล้าออกนอกบ้าน ด้วยกลัวว่าความหนาวเย็นจะทำให้ร่างกายเจ็บป่วย

เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ตื่นขึ้นมากลับรู้สึกตื่นเต้น พยายามไขว่คว้าอากาศเพื่อให้เยี่ยนอวี๋อุ้มเขาออกไปเดินเล่น “อ้ะเนะเนะ! อ้ะเนะเนะ…”

เยี่ยนจื่อเสาที่ไม่เข้าใจภาษาเด็กก็มองอย่างแปลกใจ “น้องเล็ก นั่นเขาจะทำอะไรน่ะ”

“อยากออกไปเล่นข้างนอกน่ะ” เยี่ยนอวี๋บีบแก้มนุ่มๆ ของลูกเบาๆ รู้สึกเหมือนได้บีบผิวด้านนอกของซาลาเปาอันนุ่มนิ่มอย่างไรอย่างนั้น หากใช้แรงบีบมากเกินไปอาจทำให้ไส้ซาลาเปาทะลักออกมาได้

เยี่ยนเสี่ยวเป่าผู้ซึ่งดีใจที่มารดาทายใจตัวเองได้ถูกต้อง ดวงตาใสแป๋วนั้นเปล่งประกายระยิบระยับ “เนะ!” ใช่! ใช่แล้ว ท่านท่านแม่คนงามรู้ใจข้าที่สุดเลย!

เยี่ยนจื่อเสาไม่เคยเห็นเด็กที่เพิ่งจะมีอายุครบเดือนมีชีวิตชีวาเช่นนี้! ฉลาดปราดเปรื่องเช่นนี้! จึงพูดออกมาอย่างอดใจไม่ไหวว่า “ให้ข้าเป็นคนอุ้มพาเขาออกไปเถิด”

“อากาศหนาวเกินไปเจ้าค่ะ” เยี่ยนอวี๋ไม่เห็นด้วย

“อ้ะเนะเนะ!” เหมือนเยี่ยนเสี่ยวเป่าจะบอกว่า ‘ข้าไม่กลัว ข้าไม่กลัว!’

“พี่รองจะดูแลเขาเอง เจ้าอย่าได้ห่วงเลย” เยี่ยนจื่อเสาแทบอดใจรอที่จะกอดเจ้าตัวน้อยไม่ไหว

เยี่ยนอวี๋ยังคงไม่เห็นด้วย “ตอนนี้ท่านยังใช้กำลังภายในไม่ได้ ให้เม่ยเอ๋อร์อุ้มเถิดเจ้าค่ะ”

“เนะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าเริ่มรู้สึกน้อยใจ มิใช่ว่าเขาไม่ชอบเม่ยเอ๋อร์ แต่เม่ยเอ๋อร์กอดเขาแน่นเกินไป จนขยับตัวไม่ได้ ลูกน้อยเสียใจ…

ครั้นแล้วเจ้าตัวน้อยจึงพยายามใช้มือเล็กๆ อันอวบอ้วนนั้น คว้าเสื้อผ้าของเยี่ยนจื่อเสาที่เข้ามาใกล้ ไม่ยอมให้ท่านลุงรองไปไหน จะให้ท่านลุงรองอุ้มอุ้ม

มีหรือที่เยี่ยนจื่อเสาจะต้านทานความน่ารักนั้นได้ เขารีบช้อนเจ้าตัวน้อยให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาทันที “น้องเล็ก พี่รองจะไม่ปล่อยให้เสี่ยวเป่าหนาวอย่างแน่นอน!”

“อ้ะเนะเนะ…” เยี่ยนเสี่ยวเป่ากะพริบตาอย่างมีความสุข

เยี่ยนจื่อเสารู้สึกว่าหัวใจของตนนั้นไม่เจ็บปวดอีกแล้ว ร่างกายก็ไม่เจ็บปวดอีกเช่นกัน เมื่อนั้น เขาจึงอุ้มเจ้าตัวน้อยเดินบ่ายหน้าไปยังโถงด้านนอกอย่างมีความสุข

เยี่ยนอวี๋ไร้หนทาง นอกจากให้เม่ยเอ๋อร์ตามไปดูแลทั้งสองคนอีกที แต่ไม่นานนางก็เห็นว่าเยี่ยนจื่อเสาพี่รองผู้โง่เขลา ไม่เพียงแต่อุ้มเสี่ยวเป่าซุกไว้ในเสื้อคลุมเท่านั้น แต่ยังสั่งให้คนเอาผ้านวมไปอีกหลายผืน…

หลังจากนั้น เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็ได้แต่มองอย่างฉงน มืดตึ๊ดตื๋อ! รอบตัวคับแคบไปหมด อากาศอบอ้าวมากกว่าตอนที่อยู่ในห้องเสียอีก เขากะพริบตาปริบๆ “อะ?”

“เสี่ยวเป่าเด็กดี รอให้ลุงรองสามารถใช้วิชาอัญเชิญศักดิ์สิทธิ์ได้เสียก่อน ลุงรองค่อยพาเจ้าไปเล่นหิมะ ปล่อยให้เจ้าได้เล่นสนุกตามใจเลย ตอนนี้พวกเราอดทนไปก่อนนะ” เยี่ยนจื่อเสาเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาจุดตะเกียงเทียนเสร็จ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้อีก

“เนะ…” เยี่ยนเสี่ยวเป่ายิ้มร่า! เขาพบว่าเป็นเช่นนี้ก็น่าสนุกดี ครั้นจะเอื้อมมือไปแตะตะเกียงเทียนที่อยู่ตรงหน้า ก็พบว่ามือเล็กๆ อันอวบอ้วนของเขาก็ถูกดึงกลับ ชักจะไม่พอใจแล้วนะ! ฮึ่ม…

ขณะที่เยี่ยนเสี่ยวเป่าและลุงรองปัญญาทึบกำลัง ‘ซ่อนตัว’ เล่นหิมะภายใต้ผ้าห่มอยู่นั้น เยี่ยนชิงก็เดินออกจากประตูสำนัก เขาแอบเข้าไปในเรือนพักม้า! ซึ่งเวลานี้ได้ปรากฏตัวต่อหน้าเยี่ยนชิงถัง

เยี่ยนชิงถังตกตะลึง “ท่านลุง!?”

ทว่าเยี่ยนชิงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ไม่ว่าเจ้าจะตะโกนเสียงดังเพียงใด ก็ไม่อาจสะเทือนไปถึงคนในราชสํานักได้”

“ท่าน…” ใบหน้าของเยี่ยนชิงถังเริ่มบิดเบี้ยว “ท่าน ท่านจะทําอะไร ท่านอย่าลืมว่าตอนนี้หลานเป็นถึงซิ่วหนี่ว์แล้ว ท่าน…”

เสียง เพียะ ดังขึ้นเบาๆ ขัดจังหวะของเยี่ยนชิงถัง เยี่ยนชิงวางแจกันลายครามลงบนโต๊ะด้วยแววตาแข็งกระด้าง “ข้าเคยพูดไว้ว่าเจ้ามีเพียงสองทางเลือก หากไม่แต่งออกไปยังถิ่นทุรกันดาร ก็จงตายซะ”

“ท่าน…” เยี่ยนชิงถังโกรธจัดจนหน้าเขียว! นัยน์ตาฉายแววตระหนก แต่นางกลับกล่าวอย่างดื้อรั้นว่า “ท่านทำไม่ได้หรอก! อย่าลืมสิเจ้าคะ หากเกิดอะไรขึ้นกับหลานในเมืองชางอู๋ สำนักชางอู๋คงยากที่จะพ้นความผิดได้!”

“เพราะเช่นนั้น ข้าจะไม่ลงมือด้วยตัวเอง เจ้า หลังจากที่เจ้าออกจากเมืองชางอู๋แล้วจงดื่มยาพิษฆ่าตัวตายเสีย” เยี่ยนชิงพูดเนิบๆ “หรือเจ้าจะเลือกไม่ทำตามก็ได้ แต่ข้าจะทำให้ชื่อเสียงของเจ้าป่นปี้ องค์จักรพรรดิคงไม่ยอมรับหญิงแพศยาที่มีที่มาไม่ชัดเจนแน่ ความผิดฐานหลอกลวงเบื้องสูงสามารถทำให้เจ้าตายอย่างน่าสมเพชเสียยิ่งกว่า เจ้าจะได้สัมผัสถึงความเจ็บปวดทรมานก่อนตาย”

“ท่าน!” ใบหน้าของเยี่ยนชิงถังเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! สั่นสะท้านทั่วสรรพางค์กาย

“ข้ารู้ ว่าคนที่ขึ้นไปบนเตียงในคืนนั้นคือเจ้า” เยี่ยนชิงจ้องมองหลานสาวด้วยความรังเกียจ กล่าวเตือนขึ้น “เจ้าอย่าคิดว่าจะโชคดี ข้ามีหลักฐานพยานครบ”

ก่อนหน้านี้เยี่ยนชิงเพียงแค่สงสัย แต่พอได้หลักฐานมา! เขาขยะแขยงหลานสาวคนนี้อย่างยิ่ง อนึ่งเขายังรักและสงสารเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์สุดที่รักของเขาเหลือเกิน

นังสตรีแพศยา!

เยี่ยนชิงอดทนครั้งแล้วครั้งเล่าจึงจะสามารถสะกดกลั้นความรู้สึกที่อยากจะฉีกร่างสตรีแพศยาคนนี้ได้ นางทำร้ายเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์มามากพอแล้ว จะปล่อยให้นางทำร้ายสำนัก ทำร้ายเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ไม่ได้เด็ดขาด จะตายก็ต้องไปให้พ้นจากสำนัก ตายไปอย่างเงียบๆ ซะ

ตุบ!

ในที่สุดเยี่ยนชิงถังก็ล้มลงกับพื้นอย่างไม่อาจควบคุมได้ นางอยากจะพูดเหลือเกินว่านางไม่ได้ทํา ไม่ได้ทำ แต่นางมองออกว่าเยี่ยนชิงได้หลักฐานมาแล้ว แต่ต่อให้เขาไม่มี! นางก็ไม่กล้าเสี่ยงเช่นกัน

ยิ่งไปกว่านั้น เยี่ยนชิงถังรู้ดีว่าที่ท่านลุงของนางผู้นี้ไม่ลงโทษนางอย่างเปิดเผย ก็เพราะเป็นห่วงชื่อเสียงของเยี่ยนจื่ออวี๋! แม้ว่าในอดีตคนผู้นั้นจะมีชื่อเสียงฉาวโฉ่ ครั้นเมื่อมีฐานะเป็นนักปรุงยา ทุกอย่างในอดีตก็ถูกความเป็นนักปรุงยากลบจนสูญสิ้น

เยี่ยนจื่ออวี๋ในวันนี้ ถูกชะล้างจนสะอาดบริสุทธิ์กลายเป็นนักปรุงยาผู้มีเกียรติ! ความผิดของนางในอดีต เป็นเพียงความซุกซนและความไม่ประสาในวัยเยาว์เท่านั้น

“รักษาตัวให้ดี” เยี่ยนชิงไม่ได้พูดอะไรมาก เขาเชื่อว่าหลานสาวคนนี้ ‘ฉลาด’ รู้ว่าควรทําอย่างไร เมื่อเวลานั้นมาถึง หากนางยังไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร ก็ไม่เป็นไร เขาจะเป็นคนช่วยให้นางรู้อย่างกระจ่างเลยทีเดียว

ทุกคนที่รังแกเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ สมควรต้องชดใช้!

เยี่ยนชิงที่จากไปอย่างเงียบๆ หวนนึกถึงความหลัง เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ของเขาเกือบตายทั้งแม่และลูกอยู่ที่นอกเมืองเต๋อหยาง เขาไม่สามารถทนเห็นทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ยังมีชีวิตอยู่ได้

เยี่ยนชิงถังต้องตาย!

ส่วนเยี่ยนอู้ไม่ช้าก็เร็ว จะต้องตายอย่างแน่นอน!

และคนสุดท้าย…

เยี่ยนชิงยังอยู่ในระหว่างยืนยันตัวอยู่ เขาไม่มีทางฆ่าผิดตัว แต่ก็ไม่มีทางปล่อยผิดตัวเด็ดขาด

……

“เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์” เมื่อเยี่ยนชิงกลับมาถึงหอประมุข ใบหน้าเคร่งขรึมเย็นชาอันเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าค่อยๆ จางลง กระทั่งเขาเข้าไปในเรือนบุตรสาว ใบหน้าอันเคร่งเครียดก็กลายเป็นรอยยิ้มระรื่นทันที

แต่ยามนี้เยี่ยนอวี๋กำลังนอนหลับพร้อมเยี่ยนเสี่ยวเป่าที่เล่นสนุกจนเหนื่อยอ่อนอยู่

เยี่ยนชิงมองลูกสาวอย่างเงียบๆ กลับเห็นลูกสาวสุดที่รักที่กำลังนอนฝันอยู่นั้น หลับไปอย่างไม่สงบใจ!

“เยี่ยนชิงถัง…เยี่ยนชิงถัง! คืนเสี่ยวเป่ามาให้ข้านะ!” ฝันร้ายในความฝันของเยี่ยนอวี๋ นางฝันถึง ‘เรื่องราวภายหลัง’ จากฉากที่เห็นเมื่อตอนกลางวัน ในฝันนั้นเต็มไปด้วยเลือด! ในเลือดมีรูปร่าง คิ้วคางใบหน้าคล้ายกับเสี่ยวเป่า…ทารกที่ตายในครรภ์

เยี่ยนอวี๋ผวาตื่นขึ้นมา “เสี่ยวเป่า!”

และในขณะเดียวกัน

ปัง!

มีแสงไฟสว่างโชนบนท้องฟ้า เกิดแสงวาบในส่วนลึกของสำนักชางอู๋อีกครั้ง! ในราตรีอันมืดมิด โลกแห่งแสงอันน่าทึ่งได้ปลุกอินหลิวเฟิง และยังปลุกให้ผู้ฝึกฌานยอดฝีมือในชางอู๋ทั้งหลายให้ตื่นขึ้น