ตอนที่ 582 การคิดเพ้อฝันคือโรคอย่างหนึ่ง!

ทว่า…

วี้ด!

ซีหวังหมู่ที่จู่ๆ ก็คำรามออกมาจากกรมความมืดไม่หยุด เสียงของมันดังระเบิดราวกับมีแสงสีทองพุ่งออกมา มันพุ่งใส่ใบหน้าของเทพพิทักษ์แอตแลนทั้งห้าในทันที

ในขณะเดียวกัน…แม้เทพอัสนีจะไม่มีวิชาสามเศียรหกกร แต่มันก็มีวิชาย่อส่วน มันหดตัวเล็กลงในทันที ทำเอาเทพพิทักษ์ทั้งห้าถูก ‘โจมตี’ จนทำอะไรไม่ถูก การจู่โจมประสานของพวกเขาไร้ผล

เทพอัสนีที่ศีรษะมีเลือดไหลไม่หยุด หลังจากที่มันหดตัวเล็กลงแล้วก็ร่วงลงไปในประตูนรกอย่างมิอาจหยุดยั้งได้ อีกเพียงพริบตาก็จะถูกประตูนรกกลืนกินไปแล้ว โชคดีที่อินหลิวเฟิงที่กลายร่างเป็นวิหคทมิฬรับเทพอัสนีเอาไว้ก่อนจะบินทะยานขึ้นไป พยายามหนีให้พ้นจากการกลืนกินของประตูนรก

แต่แล้ว…

“ลงไปซะ!”

โซลดาที่กระทืบเท้าทีหนึ่ง พลังของเขารุนแรงยิ่งนัก เกิดเสียงระเบิดดัง ปัง ในอากาศ เหล่าประชาแอตแลนที่มุงดูถึงกับเห็นว่าอากาศถูกเหยียบเป็นหลุมอย่างชัดเจน

ครืด!

ครืดๆ!…

ประตูนรกเปิดออกหมายจะกลืนกินอินหลิวเฟิงและเทพอัสนีที่ถูกเหยียบลงมาอย่างรวดเร็ว แต่ในขณะเดียวกัน…

ซู่!

ซีหวังหมู่ที่ปรากฏตัว มันก็โยนเม่ยเอ๋อร์ออกไป

“ตายซะ!”

ดาบเล่มใหญ่ของเม่ยเอ๋อร์พุ่งออกมาตัดขาขนาดยักษ์ของโซลดาขาดทันที

“ไปกัน!”

ในขณะเดียวกันอิงหลงที่บินเข้ามาก็รับอินหลิวเฟิงพวกเขาก่อนจะพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“คิดจะหนีไปไหน!”

เทพคนคู่ออกโรงพร้อมกัน พวกเขาคิดจะสังหารอิงหลง น่าเสียดาย…

“คมมีดน้ำค้างแข็ง!”

อิงหลงที่กระพือปีกขนาดใหญ่อย่างรวดเร็วก็ปล่อยใบมีดสองระลอกใส่เทพคนคู่ ทำให้พวกเขากระเด็นออกไปทันที ในขณะเดียวกัน…

“ตายซะ!”

ซีหวังหมู่พุ่งเข้าไปตรงหน้าโฮดาเทพแห่งความมืดแล้ว กรงเล็บแหลมคมคู่หนึ่งตะปบเข้าไปที่ศีรษะของโฮดา แม้ฝ่ายหลังจะพยายามหลบอย่างเต็มที่ก็ถูกฉีกทึ้งอยู่ดี

“ถอย!” โฮดาที่เจ็บศีรษะก็รีบตะโกนให้ถอยทันที เขารู้ว่าไม่สามารถจัดการเทพสวรรค์เก้าชั้นฟ้าที่บ้าบิ่นเหล่านี้ได้ แม้แต่ประตูนรกก็ขังพวกเขาไว้ไม่ได้ จะให้พวกเขาสู้ได้อย่างไร

“ข้า…” เฟรย์กลับไม่อยากถอย ทว่าลูกไก่สีเหลืองบินมาข้างหน้านางและถ่มน้ำลายใส่นาง “ถุย!”

เฟรย์รู้สึกใบหน้าเผ็ดร้อนทันที! ทั้งยังมีเสียง ซ่าๆ ราวกับเสียงย่างเนื้อดังขึ้นจากใบหน้าของนาง นางเจ็บปวดจนต้องกรีดร้อง “โอ๊ยยย…”

“ไป!”

โฮดารีบพาเฟรย์ถอยกลับไปด้วยความเร็วยิ่งกว่าดาวตก ทำให้น้ำลายคำที่สองของลูกไก่สีเหลืองยังไม่ทันพ่นออกไป เฟรย์ก็หายไปแล้ว

ในขณะเดียวกัน โซลดาและเทพคนคู่ก็พากันหายตัว เห็นได้ชัดว่าถอยหนีกันด้วยความรวดเร็วแล้ว คงจะรู้ตัวว่าเอาชนะศัตรูไม่ได้ ถึงอย่างไรพวกเขาก็ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่จึงกล้าต่อสู้ด้วยวิธีการรุมโจมตีเท่านั้น ที่ไหนจะกล้าสู้เดี่ยวเล่า แม้แต่สองต่อหนึ่ง พวกเขาก็อาจจะแพ้…

ทว่าซีหวังหมู่ไม่ได้ไล่ตามไป เม่ยเอ๋อร์ก็ไม่ได้ตามไป พวกเขาไปดูอาการของเทพอัสนีแล้ว

ลูกไก่สีเหลืองถ่มน้ำลายในปากออกมาอย่างโมโหก่อนจะสบถด่าว่า “แน่จริงก็อย่าหนีสิ! หนีทำไม! ชิมน้ำลายของข้าก่อน! เสียดายน้ำลายที่ข้าอุตส่าห์เตรียมไว้”

“เสี่ยวเหลย!” ซีหวังหมู่ตบหน้าเทพอัสนีเบาๆ ทนดูสภาพไร้เลือดราวกับคนตายไม่ได้ “ตื่นสิ!”

อินหลิวเฟิงเห็นดังนั้นก็หวาดกลัว “เจ้าเบาๆ หน่อย เดี๋ยวจะถูกเจ้าตบจนตายเอา”

“แค่ก” เทพอัสนีที่ถูกตบจนตื่นขึ้นมาก็หมดคำจะพูด “โชคดีที่ข้าแข็งแรง”

“แข็งแรงจริงเจ้าจะถูกคนอื่นเขาแทงทะลุศีรษะรึ” ซีหวังหมู่ตอกกลับ

เทพอัสนี “…” ก็ได้ มันไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว!

“ตอนนี้เกิดเรื่องอะไรกันแน่” อินหลิวเฟิงถาม “กูไหน่ไนล่ะ”

“ถูกจักรพรรดิหน้าไม่อายคนนั้นใช้ลูกแก้วที่บานเป็นดอกไม้ได้ลูกหนึ่งกลืนกินไป เซ่าเฮ่าไล่ตามไปแล้ว แต่เราก็ไม่รู้ว่าไปที่ไหน” อิงหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

เม่ยเอ๋อร์หน้าดำหน้าแดงเหมือนกับประตูนรก ดาบเล่มใหญ่ในมือสั่นไม่หยุด ซึ่งแสดงให้เห็นว่าจิตใจของเม่ยเอ๋อร์กำลังคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว

“บางทีข้าอาจจะรู้ว่าพวกเขาไปไหน” อินหลิวเฟิงพูด

“ที่ไหน!” เหล่าเทพมองมาที่อินหลิวเฟิงอย่างพร้อมเพรียง

อินหลิวเฟิงถามว่า “รอยแตกนั่น พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่ากลับไปอย่างไร”

“ข้ารู้!” ซีหวังหมู่พาทุกคนบินทะยานไปยังรอยแตกร้าวสวรรค์เก้าชั้นฟ้าอย่างไม่รีรอ

เทียบกับความปลอดภัยของเยี่ยนอวี๋แล้ว เฟรย์พวกเขาไม่ใช่เรื่องสำคัญเลยแม้แต่น้อย พวกซีหวังหมู่ไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่อีก พวกเขาเมินเทพพิทักษ์แอตแลนเหล่านี้ไปทันที

“ให้ตายเถอะ!” โซลดาที่พบว่าไม่ได้ถูกไล่ตามมาเดินขากะเผลกดูหงุดหงิด “พวกเขาไม่แม้แต่จะตามมา!”

“ตามมาแล้วเจ้าจะเอาชนะได้หรือ” โฮดาถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

โซลดาแสดงสีหน้าหวาดกลัว “หากไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้กรมแสงสว่างบาดเจ็บสาหัส เจ้าคอยดูได้เลยว่าข้าจะชนะหรือไม่ หากหมาป่ายักษ์เฟนเลย์อยู่ก็คงดี ปล่อยมันออกมากินเทพสวรรค์เก้าชั้นฟ้าพวกนั้นให้หมด! มารดามันเถอะ!”

หารู้ไม่ว่าหมาป่ายักษ์เฟนเลย์ที่เขากล่าวถึงกลายเป็นลูกน้องของเจ้าตัวน้อยที่น่ารักที่สุดของฝั่งศัตรูแล้ว

ทว่า… ขณะที่เหล่าทวยเทพเงียบ เสียงกรีดร้องของเฟรย์ก็ดังชัดขึ้น “โอ๊ย! หน้าของข้า! หน้าของข้า…” เฟรย์ที่เจริญรอยตามหลานสาวของตนได้สูญเสียใบหน้าไปแล้ว…

ไม่มีสาเหตุอื่นใด เพียงเพราะลูกไก่สีเหลืองเลื่อนขั้นแล้ว

ลูกไก่สีเหลืองที่หลับไปนานจนถูกซีหวังหมู่ปลุกตื่น มันก็เอาชนะพิษคางคกยักษ์ของประตูนรกเหล่านั้น เป็นผู้มีคุณูปการที่ช่วยพวกซีหวังหมู่ให้หลุดพ้นประตูนรกออกมา ดังนั้นน้ำลายของมันจึงมีพิษมากทีเดียว มากจนไม่เห็นหน้าตาบนใบหน้าของเฟรย์ เห็นเพียงเศษเนื้อที่เปื้อนไปด้วยเลือด โซลดาและเทพองค์อื่นๆ ที่เห็นแล้วรู้สึกขนหัวลุกและตื่นตกใจมาก

เรื่องนี้ทำให้โซลดาอดคิดถึงจักรพรรดิหูจวิ้นของพวกเขาไม่ได้ คิดว่าคงต้องเปลี่ยนจักรพรรดินีแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะเปลี่ยนเป็นปฐมราชินีคนนั้น หากนางยอมจำนนจริงๆ

ในความเป็นจริง… หูจวิ้นก็มีความคิดเช่นนี้จริงๆ ดังนั้น… หลังจากที่เขาหายตัวไปยังรอยแตกร้าวสวรรค์เก้าชั้นฟ้า เขาจึงส่งเสียงเข้าไปในลูกแก้วว่า “ปฐมราชินีเยี่ยน หากเจ้ายอมจำนน แต่งงานกับข้า นอกจากข้าจะไว้ชีวิตเจ้าแล้ว ข้าจะเก็บพลังบางส่วนของเจ้าไว้ และให้เจ้าเป็นจักรพรรดินี เป็นอย่างไร”

“…”

สิ่งที่ตอบหูจวิ้นย่อมมีเพียงความเงียบ

หูจวิ้นยกมุมปาก “ปฐมราชินีเยี่ยน ข้ารู้ว่าเจ้าได้ยิน ข้าขอเตือนเจ้าให้ลองพิจารณาดู มิเช่นนั้น…”

หูจวิ้นยังไม่ทันพูดจบ ตัวเขาก็แข็งทื่อ เพราะว่า…

แกรก!

ลูกแก้วในมือของหูจวิ้นกำลังแตกร้าว!