ตอนที่ 586 พ่อลูกไร้เทียมทานออกจากการจำศีล

“…อาจารย์” เทียนตี้ที่ไม่กล้าเรียกว่าชูชู เขาถอยหลังไปอย่างว่านอนสอนง่าย

เทพขุนเขาทั้งสิบสองรู้สึกฮึกเหิม “นายท่าน”

แต่เยี่ยนอวี๋ไม่ได้ตอบรับใดๆ อีก เพราะว่านางสัมผัสได้ว่าหูจวิ้นคงไม่ได้ต้องการกลืนกินสวรรค์เก้าชั้นฟ้า แต่ต้องการทำลายสวรรค์เก้าชั้นฟ้ามากกว่า

“ให้ตายเถอะ” เยี่ยนอวี๋เดาว่านี่อาจจะเป็นเพราะนางทำลายลูกแก้วลูกนั้น หูจวิ้นไม่สามารถกลืนกินจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าทั้งหมดได้อีกแล้ว เขาจึงยอมแพ้

ในความเป็นจริง หูจวิ้นก็ยอมแพ้กลืนกินสวรรค์เก้าชั้นฟ้าแล้วจริงๆ เขาคิดจะใช้พลังที่เหลือของหัวใจจักรวาลและการเตรียมการล่วงหน้าทั้งหมดทำลายจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้า เพื่อทำให้เยี่ยนอวี๋บาดเจ็บสาหัส

หูจวิ้นเชื่อว่า ตราบใดที่สวรรค์เก้าชั้นฟ้าพังทลาย ไม่ว่าเยี่ยนอวี๋จะแข็งแกร่งเพียงใด นางต้องบาดเจ็บสาหัส ถึงครานั้น… ไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้ชนะในศึกนี้

เมื่อถึงครานั้น ปฐมราชินีเยี่ยนผู้สูงส่ง กระทั่งไม่อ่อนไปกว่าบิดาบรรพบุรุษของเขาคงจะต้องคุกเข่าอ้อนวอนเขา และเขาจะต้องได้หัวใจของสตรีนางนี้มา

เมื่อคิดได้เช่นนี้…

“ฮึ” หูจวิ้นที่จิตใจสงบลงยิ่งกว่าเดิม แสงเจิดจ้าที่เขาปลดปล่อยออกมาสว่างโชติช่วงยิ่งกว่าเดิม มันปกคลุมริกเกิร์ตและไทร์ไว้แล้ว

การกระทำของหูจวิ้นทำลายแผนการเดิมของเยี่ยนอวี๋อย่างไม่ต้องสงสัย ทำให้นางรู้ว่าความเร็วในการย่อยสลายต้นกำเนิด การกัดกร่อนแบบปกติต้องช้ากว่าการกลืนกินอย่างไม่คิดชีวิตของหูจวิ้นแน่นอน

ในเมื่อเป็นเช่นนี้…

วิ้ง!

เยี่ยนอวี๋กระจายจิตเหนือสำนึกของตนเข้าไปในสวรรค์เก้าชั้นฟ้าอย่างรวดเร็ว เพื่อผสานเป็นหนึ่งเดียวกับสวรรค์เก้าชั้นฟ้า

เมื่อเป็นเช่นนี้… นางก็จะสามารถทำให้สวรรค์เก้าชั้นฟ้ากลายเป็นอนุสติของตนเอง สลายต้นกำเนิดกัดกร่อนที่มีอยู่ในสวรรค์เก้าชั้นฟ้า ในขณะเดียวกันก็นำกฎล่อลวงที่ถูกสลายตัวรวบรวมไว้ในจิตวิญญาณของนาง แม้จะบุ่มบ่ามไปบ้าง แต่นางต้องทำเช่นนี้ เพียงแต่ว่า… เมื่อเยี่ยนอวี๋กำลังจะลงมือ

วิ้ง!

ไข่มุกสีเหลืองอำพันบนคอของนางมีแสงสีทองแปลกประหลาดไหลออกมาและเข้าไปในหัวใจนางอย่างเห็นได้ชัด จู่ๆ เยี่ยนอวี๋ก็รู้สึกราวกับมีน้ำใสบริสุทธิ์ไหลผ่าน ซึมซาบเข้าไปในหัวใจนาง

ความรู้สึกเช่นนี้ ทำให้นางคิดถึงต้าซือมิ่งทันที

ในขณะเดียวกัน… หรงต้าซือมิ่งที่เหมือนกับว่าจะรับรู้ถึงการตัดสินใจของเยี่ยนอวี๋ เขาก็ลืมตาขึ้นแล้ว

ครานี้เอง…

“อ้ะ”

เด็กน้อยที่มองพ่อมาโดยตลอด เขาก็กรีดร้องทันที “พ่อ”

หมาป่ายักษ์เฟนเลย์รีบคาบนายน้อยไว้ กลัวว่าเขาจะกระโจนเข้าไปอีกครั้ง รบกวนท่านผู้นี้และถูกจัดการอีก

แต่เด็กน้อยที่ถูกคาบไว้ก็โมโห “ปล่อย เป่า”

หมาป่ายักษ์เฟนเลย์ที่ไม่ยอมปล่อย มันยังถอยหลังไป สัญชาติญาณของมันบอกว่าลูกพี่ท่านนี้กำลังจะปล่อยท่าไม้ตายแล้ว ความจริงก็เป็นดังเช่นนั้น…

ตูม!

สวนเอเดนทั้งสวนแตกกระจายเป็นเศษซากในครานี้

“บัดซบ!”

หมาป่ายักษ์เฟนเลย์รีบบินขึ้นมา จากนั้นมันก็พบว่า พลังยับยั้งสวนเอเดนหายไปแล้ว มันบินได้แล้ว ในที่สุดมันก็บินได้แล้ว

ในขณะเดียวกัน…

ฟู่!

สวนเอเดนที่แตกกระจายเป็นเศษซากทะลักเข้าไปในร่างกายของต้าซือมิ่ง

หมาป่าเฟนเลย์ที่เห็นดังนั้นก็ขนหัวลุกอีกครั้ง แม้มันจะเดาได้แต่แรกว่าบุคคลท่านนี้กำลังกลืนกินสวนเอเดนตลอดเวลา แต่เมื่อความจริงปรากฏอย่างชัดเจนตรงหน้า เฟนเลย์ยังคงรู้สึกตกตะลึงมาก

ความสามารถไร้เทียมทานนี้ หมาป่ายักษ์เฟนเลย์ได้แต่พึมพำว่า “มิน่านายน้อยถึงกินได้แม้แต่ต้นไม้แห่งชีวิต ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ”

ทว่ามันเพิ่งจะพึมพำเสร็จก็พบว่าข้างกายว่างเปล่า นายน้อยของมันล่ะ?

เฮ้ย…

หมาป่ายักษ์เฟนเลย์งงงัน เพิ่งพบว่าเด็กน้อยถอดเสื้อหนีไปแล้ว

เจ้าตัวน้อยที่วิ่งเตาะแตะเข้าไปหาท่านพ่อทำเอาเฟนเลย์ตกใจแทบตาย “นายน้อย กลับมา!” นี่ท่านคิดจะส่งเสบียงให้ท่านพ่อท่านหรือไร?

หมาป่ายักษ์เฟนเลย์ที่กระวนกระวายใจรีบบินออกไปจะคาบเด็กน้อยกลับมา ทว่า… แม้เฟนเลย์จะเร็ว แต่เด็กน้อยก็ไม่ช้า มิหนำซ้ำเด็กน้อยที่สัมผัสได้ว่าเฟนเลย์ไล่ตามมา เขาก็เพิ่มความเร็วขึ้น

เด็กน้อยที่วิ่งไปกลางอากาศ เกิดเสียงวิ่งเหมือนวิ่งบนพื้นดินดังเตาแตะ คนตัวน้อยๆ เช่นเขากลายเป็นลำแสง

ถึงอย่างไรหมาป่ายักษ์เฟนเลย์ก็ชะงักไม่ทันได้คาบไว้ มองเจ้าตัวน้อยโถมเข้าไปใน ‘ปาก’ ของท่านพ่อเขาด้วยสองตา…

“เฮ้อ”

หมาป่ายักษ์เฟนเลย์ทนดูต่อไปไม่ไหว แต่มันอดที่จะดูต่อไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไร นี่ก็เป็นเจ้านายที่มันยอมรับเป็นเจ้านายอย่างเต็มใจ ถือเสียว่าเป็นการส่งครั้งสุดท้ายแล้วกัน ทว่า…

“อ้ะเนะ”

เด็กน้อยที่กระโจนเข้าไปในอ้อมอกของท่านพ่อถูกท่านพ่อของเขาอุ้มขึ้นบ่า จากนั้น…

“เก็บ”

หรงต้าซือมิ่งที่เปล่งเสียงไพเราะดังสง่า นอกจากจะกลืนกินเศษซากของสวนเอเดนแล้ว เขายังทำให้พลังของสวนเอเดนที่กระจายออกไปเก็บเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะ ‘ป้อน’ ให้เด็กน้อยทาน “อ้าปาก”

เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ไม่เห็นอาหารแต่ยังคงอ้าปาก เขาก็ทานข้าวอย่างเชื่อฟังแล้ว “ง่ำ…”

เจ้าตัวน้อยที่ถูกป้อนด้วยพลังที่หลงเหลือของสวนเอเดนก็ ‘อ้วนขึ้น’ อย่างรวดเร็วราวกับลูกโป่งที่ถูกเป่าลมเข้าไป กลับไปเป็นสภาพเมื่อครั้นเขาเพิ่งกลืนต้นไม้แห่งชีวิตอีกครั้ง

“เอิ๊กกก…” เด็กน้อยที่รู้สึกเหมือนกินลมคำใหญ่เข้าไปเรอเบาๆ “อิ่มจัง…”

“เด็กดี” ต้าซือมิ่งลูบเด็กน้อยอวบอ้วนเบาๆ เขาลุกขึ้นยืนแล้ว แต่บริเวณข้างใต้เท้าของเขาเกิดเสียงดัง แครก ทันทีที่เขายืนขึ้น… มันทลายเป็นช่องว่าง ทำให้เขาขมวดคิ้วทันที

หมาป่าเฟนเลย์ก็งุนงง เพราะว่ามันรู้ดีว่า บริเวณที่สวนเอเดนตั้งอยู่คือศูนย์กลางของจักรวาลแอตแลน คือสถานที่ที่เสถียรที่สุดในจักรวาล

ทว่าตอนนี้… ที่นี่กลับแตกร้าว? หมายความว่าทั้งแอตแลนก็กำลังพังทลายแล้วหรือ

หรือว่า… ลูกพี่ท่านนี้เขาจะกลืนกินทั้งแอตแลนนะ

หมาป่ายักษ์เฟนเลย์ที่มองต้าซือมิ่งทันที มันไม่รู้ว่าจะบรรยายความในใจของตนอย่างไรดี แต่ต้าซือมิ่งไม่ได้กลืนกินแอตแลน ถึงอย่างไรภรรยาและลูกน้องของภรรยายังอยู่ในแอตแลน ทว่า…

แกรก แกรก…

ศูนย์กลางจักรวาลที่แตกร้าวตลอดเวลาบ่งบอกว่าแอตแลนกำลังพังทลายอย่างต้องสงสัย

ในความเป็นจริงแล้ว อันที่จริงนี่คือภาระของหูจวิ้น แต่ต้าซือมิ่งถือได้ว่ากำลังเป็น ‘แพะรับบาป’ ให้ เพราะว่าแอตแลนและสวรรค์เก้าชั้นฟ้าในยามนี้ อันที่จริงมีความเชื่อมโยงที่มิอาจแยกออกจากกันได้ หูจวิ้นเลือกใช้วิธีโหดเหี้ยมและง่ายดายที่สุดกลืนกินและทำลายสวรรค์เก้าชั้นฟ้า แอตแลนจึงถูกกลืนกินกลับอย่างไม่ต้องสงสัย ดังนั้น…

แกรก

ศูนย์กลางจักรวาลแอตแลนแห่งนี้แตกแยกเป็นรอยร้าวขนาดใหญ่ทันที

“ปิด”

ต้าซือมิ่งที่เปล่งเสียงไพเราะดังสง่า เมื่อเขาประสานมือ รอยร้าวก็ ‘ติด’ กลับมาเหมือนเดิม

ไม่เพียงเท่านี้