ตอนที่ 591 หมาป่ามาแล้ว!

ทว่าบัลเดอร์ก็ยังระวังตัว ขณะที่กู้จื่อเฟิงปรากฎตัวขึ้นอย่างลับๆ ก็มองไปที่เขา รอบกายยังแผ่ซ่านแสงอันนุ่มนวลออกมา แต่กู้จื่อเฟิงกลับกล่าวว่า “องค์ชาย จื่อเฟิงไปกับท่านเอง”

“เจ้าไปกับข้า ไปช่วยท่านพ่อหรือ” บัลเดอร์ระวังตัวอย่างมาก

กู้จื่อเฟิงกลับกล่าวอย่างจริงใจ “แน่นอน จื่อเฟิงรู้สำนึกในบุณคุณของจักรพรรดิหูจวิ้นที่ชื่นชมและใช้กระหม่อมอย่างดี”

บัลเดอร์พิจารณากู้จื่อเฟิงครู่หนึ่งก่อนจะเก็บแสงกลับมา “ได้”

แต่แล้ว… เขาเพิ่งจะเก็บแสงอันอ่อนโยนเหล่านั้น

ตุบ!

กู้จื่อเฟิงกลับทุบเขาด้วยก้อนอิฐ เขาสลบไปในทันที

บัลเดอร์ “…”

เขาไม่ทันได้พูดอะไรเลยด้วยซ้ำ!

ถึงอย่างไรกู้จื่อเฟิงก็ไม่ปล่อยให้บัลเดอร์ได้สติ เขาจึงทุบอิฐลงไปอย่างแรง ทำเอาท้ายทอยของบัลเดอร์เลือดไหล เพียงเท่านี้… ทำให้รู้จักสำนวนที่ว่า ‘ปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอ’ ได้เป็นอย่างดี ปากพูดจริงใจแค่ไหน สายตาจริงจังเพียงใด สุดท้ายกลับ ‘ลงมือ’ อย่างโหดร้าย คิดไม่ถึงเลยจริงๆ

เทพพิทักษ์ทั้งหกที่พุ่งตัวออกมาจึงได้เห็นภาพกู้จื่อเฟิงแบกองค์ชายบัลเดอร์ที่สลบไร้สติไปแล้วกลับมา

“นี่มัน…” โซลดาชะงักเล็กน้อย

เฟรดตบไหล่กู้จื่อเฟิงเบาๆ “ต้องพึ่งเจ้าอีกแล้ว ตอนนี้เราทำอย่างไรดี”

“ไปกรมแสงสว่าง พาผู้แข็งแกร่งกรมแสงสว่างไปด้วย” กู้จื่อเฟิงตอบ

“ใช่แล้ว!” โซลดาตบขา “กรมแสงสว่างไม่มีเทพีมิคาเอลแล้ว พวกเขาก็เหมือนกับเม็ดทรายที่กระจัดกระจาย ตอนนี้เป็นเวลาควบรวบที่ดีที่สุด”

“ใช่แล้ว!” โฮดาก็เห็นด้วย ทว่า…

โฮดาจำเป็นต้องพูดขึ้นว่า “ต้องส่งองค์ชายบัลเดอร์ไปทางเหนือก่อน มิเช่นนั้นหากเขาตื่นขึ้นมา เกรงว่าจะไม่มีใครลงมือกับเขาได้อีก”

“ก็ถูก โอสถใดๆ ก็ล้วนไม่สามารถทำอะไรกับเขาได้ ข้าไม่สามารถทำให้เขาหลับใหลตลอดเวลาได้ เราคงจะทุบองค์ชายให้สลบไปทุกคราไม่ได้หรอกนะ กู้จื่อเฟิง ข้าและชุนเถียนเราจะไปทางเหนือกัน” เฟรดเสนอ

“ได้!” เทพพิทักษ์ที่เหลืออีกสี่ท่านเห็นด้วย “เรารวมตัวกันที่ทางเหนือ!”

“ดี!” พวกเฟรดตอบรับ

ดังนั้นพวกเขาจึงแบ่งเป็นสองทาง กู้จื่อเฟิง เฟรด และชุนเถียน พวกเขานำกองทัพราชวงศ์กลุ่มหนึ่งส่งองค์ชายบัลเดอร์ไปทางเหนือ โดยที่ไม่ได้ทำให้เฟรย์ที่กำลัง ‘รักษาตัว’ และหูเฮ่อที่ดูแลนางตื่นตระหนก

ส่วนโซลดา โฮดา และเทพคนคู่ พวกเขาก็ไปยังกรมแสงสว่าง แต่ขณะที่พวกเขากำลังจะถึงกรมแสงสว่าง พวกเขาก็เห็น…

ตูม!

ท้องฟ้าเหนือกรมแสงสว่างมีแสงหลากสีระเบิด กรมแสงสว่างทั้งกรมกำลังพังทลาย ผู้แข็งแกร่งในกรมแสงสว่างต่างวิ่งหนีตายกันออกมา “เกิดอะไรขึ้น! นี่มันเรื่องอะไรกันแน่”

“สวนเอเดนคงถูกกลืนกินแล้ว?!” ผู้แข็งแกร่งกรมแสงสว่างส่วนหนึ่งคาดเดา

ทว่าก็ถูกคัดค้านทันที “เป็นไปไม่ได้! นั่นคือสวนเอเดนเชียวนะ คือมหาทวีปเก่าแก่ที่ดั้งเดิมที่สุดของแอตแลน!”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ต้าซือมิ่งแห่งกรมความมืดนั่นกลืนกินได้แม้แต่แหล่งศักดิ์สิทธิ์ กลืนกินมหาทวีปโบราณจะเป็นอะไรไปรึ” ผู้แข็งแกร่งกรมแสงสว่างตอกกลับอย่างมีเหตุมีผล

ทำให้ผู้แข็งแกร่งกรมแสงสว่างเงียบงัน…

นั่นน่ะสิ บุคคลท่านนั้นกลืนกินได้แม้แต่แหล่งศักดิ์สิทธิ์ เหตุใดจึงจะกลืนกินมหาทวีปโบราณไม่ได้ มิหนำซ้ำ…

“เทพีมิคาเอลก็หายไปแล้ว ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร เราจะทำอย่างไรกันดี” เหล่าผู้แข็งแกร่งกรมแสงสว่างรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

โซลดาที่ได้ยินดังนั้นก็อยากจะเข้ามาพูดอะไรเสียเล็กน้อย อยากจะเกลี้ยกล่อมให้พวกเขากลับเข้าราชสำนัก ทว่าโซลดายังไม่ทันเอ่ยปาก

บรูววว…

เสียงหมาป่าหอนดังก้องขึ้นจากในกรมแสงสว่าง โซลดาดีอกดีใจ “เฟนเลย์!”

“ใช่!” โฮดาเผยสีหน้าประหลาดปนดีใจอย่างที่นานๆ ทีจะได้เห็น “หากเฟนเลย์ออกมาได้ พวกเขาอาจจะไปช่วยจักรพรรดิที่รอยแตกสวรรค์เก้าชั้นฟ้าได้!”

“ใช่!” เทพคนคู่ตอบอย่างพร้อมเพรียง เพราะว่าพวกเขารู้ดีว่า หมาป่ายักษ์เฟนเลย์แข็งแกร่งมาก ตั้งแต่โบราณกาล สำหรับราชวงศ์แอตแลนแล้ว มีเพียงอัสมัน จักรพรรดิผู้ก่อตั้งสามารถกำราบมันได้ ดังนั้นโซลดาตัดสินใจทันทีว่า “หากเฟนเลย์ออกมาเราจะไปยังรอยแตกร้าวสวรรค์เก้าชั้นฟ้าทันที ดูซิว่าจะช่วยจักรพรรดิกลับมาได้หรือไม่ แม้จะไม่ได้! ด้วยพลังของเฟนเลย์ เราก็สามารถอนทัพคืนได้!”

“ดี!” โฮดาและเทพคนคู่ไม่คัดค้าน พวกเขาเองก็ไม่หวังว่าจักรพรรดิของพวกเขาจะตายไปเช่นนี้ เพียงแต่ว่าการต่อสู้ก่อนหน้านี้ทำให้พวกเขาสูญเสียความมั่นใจไป

แต่หากหมาป่ายักษ์เฟนเลย์ออกมา ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม ทุกอย่างไม่แน่นอน ไม่แน่ว่า…

“ซาตานก็ออกมาได้!” โซลดารู้สึกมีความหวัง ถึงอย่างไรงูพิษซาตานและหมาป่าเฟนเลย์ก็ตกลงไปในสวนเอเดนพร้อมกัน บัดนี้ในเมื่อเฟนเลย์ออกมาแล้วก็มีความเป็นไปได้

ชั่วขณะหนึ่ง โซลดาและคนอื่นๆ เปี่ยมไปด้วยความหวัง กระทั่งอยากจะไปเรียกเฟรดพวกเขากลับมา แต่ด้วยความสามารถของบัลเดอร์ พวกเขาจึงล้มเลิกความคิดนี้ไป เผื่อเกิดอะไรขึ้น

สุดท้าย…

กรร!

หมาป่ายักษ์เฟนเลย์ออกมาจริงๆ แล้ว! มันพุ่งออกมาท่ามกลางความคาดหวังของทุกคน หมาป่ายักษ์เฟนเลย์ที่มีขนสีแดงพลิ้วไสว ตัวสีแดงเข้มดุจมาร มันพุ่งออกมาจากหมอกหลากสี

ภาพเช่นนั้น…

“หมาป่ายักษ์เฟนเลย์”

เทพของกรมแสงสว่างมองเฟนเลย์ด้วยความหวาดกลัว ถึงอย่างไรผู้แข็งแกร่งสำนักแสงสว่างก็เคยถูกเฟนเลย์ฉีกทึ้งและกินไปมากมาย พวกเขาล้วนรู้จักความเก่งกาจของหมาป่ายักษ์เฟนเลย์ดี

ทว่า… บนศีรษะของหมาป่ายักษ์เฟนเลย์เหมือนกับว่าจะมีบางอย่างอยู่?

“เฟนเลย์!” โซลดาที่ดีใจสุดขีดกลับไม่เห็นสิ่งนั้น เขาพุ่งขึ้นไปหาแล้ว “เจ้ามาเสียที!”

โฮดาและเทพคนคู่พากันหายตัวไปหาจึงเห็นว่า… บนศีรษะของเฟนเลย์มีทารกน้อยอวบอ้วนคนหนึ่งนั่งอยู่? นี่มัน…

“เฮ้ย!” โซลดาทั้งประหลาดและดีใจ “เฟนเลย์ เจ้าเก่งนี่! จับบุตรชายของปฐมราชินีเยี่ยนได้! ครานี้เราชนะแน่นอน! ไปกัน! เราไปรอยแตกร้าวสวรรค์เก้าชั้นฟ้าเถอะ ให้ปฐมราชินีเยี่ยนและลูกน้องกลุ่มนั้นของนางคุกเข่าอ้อนวอน!”

“ใช่แล้ว!” โฮดาเองก็กัดฟันพูดอย่างชั่วร้าย “จากนั้นจะต้องฉีกลูกน้องเหล่านั้นของนางให้เละไม่เป็นชิ้นดี ตุ๋นเป็นน้ำแกงดื่มซะ! ดูซิว่าพวกมันจะกล้าอวดดีอีกหรือไม่!”

“ใช่แล้ว!” เทพคนคู่ก็สำทับ รู้สึกกระฉับกระเฉงอย่างมาก เหมือนกับเห็นแสงแห่งชัยชนะ

แต่แล้ว… เยี่ยนเสี่ยวเป่าตัวอวบอ้วนโมโหแล้ว “เฮน เลย์ กัด!”