ตอนที่ 644 ต้าซือมิ่งผู้ริเริ่ม ช่วยแม่ยาย

ในฐานะที่เยี่ยนจื่อเยี่ยเป็นพี่ใหญ่ เขาจดจำมารดาผู้ให้กำเนิดได้ดีที่สุด ดังนั้นแม้ใบหน้าของวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นจะสร้างขึ้นจากใบหน้านับไม่ถ้วนของวิญญาณเร่ร่อนและผีร้าย เขาก็ยังคงเห็นใบหน้าใบนั้นของท่านแม่ของเขาท่ามกลางใบหน้ามากมายเหล่านั้น ทว่า…

“ท่านแม่…”

เยี่ยนจื่อเยี่ยน้ำตาไหลพราก แม้เขาจะไม่รู้จักวิญญาณร้ายจิ่วจิ้น แต่เขาก็รู้ว่าท่านแม่ของเขาต้องสูญเสียสติของตนเองไปและกลายเป็นส่วนหนึ่งของปีศาจไปแล้ว

ความจริงเช่นนี้ทำให้เขาไม่สามารถรับได้ ทำให้ผู้ที่มีหัวใจแข็งแกร่งและมีความยึดมั่นในตนเองเช่นเขาทรุดลงทันที “ท่านแม่…”

นั่นคือท่านแม่ของพวกเขา ท่านแม่ที่สละทุกอย่างเพื่อลูกทั้งสามคน…

ความสะเทือนใจเช่นนี้ อย่าว่าแต่เยี่ยนจื่อเยี่ยจะรับไม่ไหวเลย แม้แต่เยี่ยนอวี๋ก็ต้องชะงัก นางมองใบหน้าใบเล็กใบน้อยที่แน่นขนัดนั่นอย่างละเอียด และก็เห็นใบหน้าของจางอวิ๋นเมิ่งที่เสียเลือด ใบหน้าขาวซีดไร้ซึ่งชีวิตไปแล้ว

ใบหน้าของมารดาผู้ให้กำเนิดนาง

ใบหน้าของมารดาผู้ซึ่งตั้งใจเย็บชุดแต่งงานด้วยมือของนางเองในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต

ทำนายแล้วทำนายอีก… หาแล้วหาอีก คิดไม่ถึงเลยว่าจะปรากฏต่อหน้าเช่นนี้ และยังปรากฏต่อหน้านางด้วย ‘สภาพ’ เช่นนี้

ความคิดเหล่านี้ที่แวบขึ้นในหัวของเยี่ยนอวี๋… รวมทั้งเสียงตะโกนของเยี่ยนจื่อเยี่ยใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่ลมหายใจเท่านั้น แต่ปฏิกิริยาของสองพี่น้องทำให้เจี่ยนชิวรู้สึกพึงพอใจได้สำเร็จ… นี่ก็คือผลลัพธ์ที่นางต้องการ

อีกอย่าง พวกเขาสองพี่น้องมีความรักความผูกพัน ทว่าวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นไม่มี ครานี้สิสนุกแล้ว เจี่ยนชิวหัวเราะร่าในใจแล้ว

และวิญญาณร้ายจิ่วจิ้น…

กรู

มันพุ่งใส่พวกเยี่ยนอวี๋อย่างไร้ความปรานีทันที

“ให้ตายเถอะ”

ซีหวังหมู่ระเบิดพลัง เปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำของมันซัดใส่วิญญาณร้ายจิ่วจิ้นทันที แต่กลับไม่กล้าทำร้ายถูกตัวมัน เพียงแค่ยับยั้งมันไว้เท่านั้น ทว่า…

กรู กรูๆ

วิญญาณร้ายจิ่วจิ้นที่ยิ่งตื่นเต้นดีใจเพราะพลังที่ระเบิดออกมาของซีหวังหมู่ ใบหน้าทุกใบของมันอ้าปากและพยายามกลืนกินซีหวังหมู่อย่างบ้าคลั่ง

“เป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ได้การ” เทพอัสนีขมวดคิ้วแน่น “วิญญาณร้ายจิ่วจิ้นกลืนกินทุกอย่างได้ ซีซีต้านไว้ได้ไม่นานหรอก”

“ดังนั้นควรดูแลผู้มีชีวิตก่อน” กู้จื่อเฟิงเอ่ยขึ้นข้างๆ “ปฐมราชินีเยี่ยน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการต่อสู้ครั้งนี้ หากท่านไม่ฆ่ามัน มันจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ มิหนำซ้ำท่านก็ไม่สามารถกักขังมันไว้ได้ มันสามารถกลืนกินสิ่งของและพลังทุกอย่างได้ นอกจากนี้ เมื่อวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นเริ่มกลืนกินสิ่งมีชีวิต มันจะต้องกลืนกินต่อไปอย่างไม่รู้จบ มิเช่นนั้นมันจะแตกสลายตายไปหลังจากครึ่งชั่วยาม ภายใต้แรงกดดันจากความตายที่คืบคลานเข้ามา มันมีแต่จะกลืนกินทุกอย่างอย่างบ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิม”

ดังนั้น… เจ้าปีศาจตัวนี้เป็นปีศาจที่เผ่าผีมีไว้ต่อสู้กับเผ่ามารในตอนแรก หลังมหาสงครามเทพและมารสิ้นสุดลง ปีศาจตนนี้ก็ถูกเยี่ยนอวี๋สกัดและกำจัดทายาทไปแล้ว แต่แล้วมันยังคงปรากฏตัวขึ้น

นัยน์ตาเยี่ยนอวี๋เคร่งขรึม ไม่เข้าใจว่าวิชาต้องห้ามที่นางกำจัดทิ้งด้วยมือของตนเองเหตุใดจึงยังสามารถปรากฏตัวได้ ในเมื่อนางทำลายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว

เจี่ยนชิวในครานี้ นางก็ถามขึ้นอย่าง ‘ยากลำบาก’ ในเวลาที่เหมาะสมว่า “นายท่าน ตอนนี้ทำอย่างไรดีเพคะ ซีซีทนได้อีกไม่นาน ท่านต้องตัดสินใจแล้ว”

ทว่าเยี่ยนอวี๋ไม่ได้ตอบ เยี่ยนจื่อเยี่ยก็ตอบด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า “ฆ่ามัน”

“พี่ใหญ่?” เยี่ยนอวี๋หันไปมอง เห็นดวงตาแดงก่ำของพี่ใหญ่ น้ำตากลับถูกห้ามไว้แล้ว นัยน์ตาปรากฏแววแปลกประหลาด

เยี่ยนจื่อเยี่ยที่มองมาที่น้องสาวเช่นกัน เขาก็พูดซ้ำว่า “ฆ่ามัน ท่านแม่ไม่อยากให้ตนเองกลายเป็นเครื่องมือที่ทำร้ายพวกเราในวันใดวันหนึ่งหรอก”

“แต่ว่า…” เยี่ยนอวี๋อยากจะพูดว่าใช่ว่าจะไม่มีวิธี ลองคิดดูก่อนได้ นางกำลังคิดมาตลอด

แต่เยี่ยนจื่อเยี่ยกระโดดขึ้นกลางอากาศและพุ่งไปหาวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นแล้ว

นี่มัน…

เยี่ยนอวี๋ยื่นมือไปทางพี่ใหญ่ทันที “พี่ใหญ่ กลับมา”

ทว่าด้วยความสามารถในการตระหนักรู้และตบะที่ได้รับจากความฝันที่เยี่ยนอวี๋มอบให้เยี่ยนจื่อเยี่ย ทำให้เขาเลี่ยงนางและออกไปโดยที่นางไม่ทันตั้งตัวได้

แต่เสียงของเยี่ยนอวี๋ทำให้ซีหวังหมู่ที่ขยายตัวใหญ่ขึ้นเพื่อต้านทานวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นยื่นมือไปจับเยี่ยนจื่อเยี่ยที่โถมตัวออกไปไว้ “ห้ามไป”

ทว่าเยี่ยนจื่อเยี่ยที่ราวกับว่าจะรู้ล่วงหน้าว่าซีหวังหมู่จะขวางตนเองไว้จากทางนี้ ขณะที่ซีหวังหมู่กำลังจะจับเขา เขาก็เปลี่ยนทิศทางพุ่งใส่วิญญาณร้ายจิ่วจิ้นต่อและแทงดาบใส่ใบหน้าใบนั้นของจางอวิ๋นเมิ่ง

“พี่ใหญ่” ทั่วเรือนร่างของเยี่ยนอวี๋เปล่งประกายแสง รู้ว่าพี่ใหญ่ของนางต้องการนำใบหน้าของท่านแม่ลงมา

ในความเป็นจริง เยี่ยนจื่อเยี่ยก็คิดเช่นนี้จริงๆ มิหนำซ้ำเขายังตัดสินใจว่า หากนำออกมาไม่ได้ เขาก็จะทำลายปีศาจตัวนี้เอง ให้เขารับผิดชอบก็พอ เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ไม่ควรมาแบกรับเรื่องเหล่านี้

ขณะที่คิดเช่นนี้ เยี่ยนจื่อเยี่ยก็หายตัวข้ามตัวซีหวังหมู่ไปแล้ว เขาพุ่งไปทางวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นขนาดยักษ์อย่างรวดเร็ว น่าเสียดาย…

เยี่ยนอวี๋ที่ปรากฏตัวอย่างไร้สุ้มเสียงขวางหน้าเยี่ยนจื่อเยี่ยไว้ และขวางหน้าวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นไว้เช่นกัน ถึงอย่างไรไม่มีทางที่นางจะปล่อยให้พี่ใหญ่ของนางเข้าใกล้วิญญาณร้ายจิ่วจิ้นแน่นอน

ความรวดเร็วของเยี่ยนอวี๋ทำให้เจี่ยนชิวอยากจะปรบมือให้ ถึงอย่างไรเยี่ยนอวี๋ในครานี้ก็อยู่ห่างจากใบหน้าของวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นเพียงแค่หนึ่งจั้งเท่านั้น

ระยะห่างนี้… แม้เยี่ยนอวี๋จะเป็นปฐมราชินีหยวนชู เทพผู้สร้างชั้นสูง วิญญาณร้ายจิ่วจิ้นที่นางเจี่ยนชิวกลั่นหลอมก็สามารถกลืนกินได้ เพราะว่าเจ้าปีศาจตนนี้เป็นปีศาจที่นางกลั่นหลอมมาจากวิญญาณเร่ร่อนและผีร้ายกว่าสิบล้านตนตลอดหลายหมื่นปีที่ผ่านมา

วิญญาณเร่ร่อนและผีร้ายที่ถูกทำลายจนตาย ตายในสงคราม ตายในความไม่สงบทางการเมือง และตายในความปั่นป่วนของมิติเหล่านั้น… ล้วนถูกนางกลั่นหลอมเป็นวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นที่ชั่วร้ายและกระหายที่สุดในประวัติการณ์ตนนี้ และการปรากฏตัวของมันก็เพื่อกำจัดปฐมราชินีหยวนชูแห่งตำหนักไท่ชางท่านนี้

ดังนั้น…

ตายซะเถอะ

เจี่ยนชิวตะโกนขึ้นในใจ นางเชื่อว่าตราบใดที่ปฐมราชินีเยี่ยนตายจากไป ก็จะไม่มีสิ่งใดขัดขวางนางเข้าหาคุณชายหรงได้

ในขณะที่ความคิดเช่นนี้แวบเข้ามา…

กรู

ใบหน้าของจางอวิ๋นเมิ่งก็เข้าใกล้เยี่ยนอวี๋และอ้าปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคมต่อหน้าเยี่ยนจื่อเยี่ย มันกำลังจะกินน้องเล็กแล้ว

ฉากเช่นนี้… ทำให้เยี่ยนจื่อเยี่ยดึงน้องสาวออกด้วยสัญชาติญาณ ทว่าเขาในบัดนี้ไม่สามารถดึงเยี่ยนอวี๋ที่มีตบะสูงส่งได้แล้ว

เยี่ยนอวี๋ผู้ฉายลำแสงสีม่วงเข้มและแสงดาวเจิดจ้า นางไม่ยอมให้พี่ใหญ่ของนางทำสำเร็จอีกแล้ว ชาตินี้นางจะไม่ปล่อยให้คนในครอบครัวคนใดต้องสูญเสีย รวมถึงจางอวิ๋นเมิ่ง ท่านแม่ที่ปรากฏตัวแล้วคนนี้ นางต้องหาทางออกได้แน่นอน

เยี่ยนอวี๋ที่คิดเช่นนี้ ขณะที่นางขวางพี่ใหญ่ไว้ นางก็กำลังจะหันไปประจันหน้ากับวิญญาณร้ายจิ่วจิ้น

ทว่าเยี่ยนจื่อเยี่ยที่ถูกขวางไว้และเยี่ยนอวี๋ที่หันไปกลับต้องตกตะลึง เพราะเห็นต้าซือมิ่งปรากฏตรงหน้าพวกเขา

ใบหน้าของท่านแม่พวกเขาใบนั้นก็ส่งเสียง กรู ขึ้นในครานี้ก่อนจะเขมือบลงมา

นี่มัน…

“สามี!”

“น้องเขย!”

เยี่ยนจื่อเยี่ยแทงดาบใส่ใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยสัญชาติญาณ แม้เขาจะไม่เต็มใจ แม้จะทำไม่ลง แต่เขาในครานี้จะยืนมองท่านแม่ที่ถูกหลอมกินน้องเขยของเขาลงไปเฉยๆ เช่นนี้ไม่ได้

ทว่าในเวลาเดียวกันนั้นเอง ชั่วขณะที่จางอวิ๋นเมิ่งกำลังจะกิน และเป็นชั่วขณะที่ดาบของเยี่ยนจื่อเยี่ยแทงออกไป…

“กฎต้องห้ามทั้งหลาย จงสลาย!”

เสียงสง่าดุจเสียงพิณที่ดังขึ้นจากต้าซือมิ่งราวกับเสียงของธรรมชาติ ราวกับวาจาศักดิ์สิทธิ์ของผู้สูงสุด ราวกับเสียงที่ดังระเบิดขึ้นกลางอากาศ ปิดผนึกวิญญาณร้ายจิ่วจิ้นไว้