เฉินชางกลับถึงบ้านก็โทรไปเล่าเรื่องนี้ให้พ่อแม่ฟัง

หลังจากฟังจบ เฉินต้าไห่กับหยางจยาฮุ่ยก็อึ้งไป

เฉินต้าไห่สูบบุหรี่ทีหนึ่ง “เจ้าหมอนี่ เรื่องนี้แม้ทาไม่ผิด แต่… ลวกๆ เกินไปหน่อย ลูกไปคนเดียวได้อย่างไร ถึงอย่างไรเราก็ต้องไป กันทั้งครอบครัว เรียกเยว่เยว่มานั่งคุยด้วย เรื่องใหญ่ขนาดนี้ พ่อต้อง คุยกับแม่ของลูกก่อน สองสามวันนี้เรายังคิดอยู่เลยว่าจะคุยเรื่องนี้กับ ลูก”

เฉินชางยิ้มกระอักกระอ่วน

หลังจากหารือเรื่องนี้กันอีกครู่หนึ่ง ดูปฏิทัน วันนี้วันพฤหัสบดี แล้ว วันเสาร ์หน้าก็จะได้ไปนั่งคุยเรื่องนี้กันทั้งครอบครัวที่อันหยาง แล้ว พวกเขาจึงยอมหยุด

ตอนที่เฉินชางเตรียมเข้านอน ฉินเยว่ส่งข้อความมาว่า ‘เฉินชาง ฉันรู ้ว่าคุณลาบากมาก เหนื่อยมาก ฉันเองก็กลัวคุณเหนื่อย คุณไม่ ต้องเป็ นห่วงนะคะ ฉันไม่ให้คุณท างานบ้านหรอก และจะไม่ให้คุณกิน ของเหลือ ฉันเองก็แบกข้าวสารได้นะคะ…แม้มีหลายอย่างที่ฉันทาได้ ไม่ดี แต่…ฉันเรียนรู ้ได้ แก้ไขได้ค่ะ! คุณไม่ต้องเป็ นห่วง และคุณก็ไม่ ต้องกลัว แม้วันหนึ่งคุณตกเหว ฉันก็จะพาคุณบินขึ้นมาให้ได้…คุณ ไม่ทางาน ฉันก็จะเลี้ยงคุณ…ฉันจะขโมยเงินพ่อมาเลี้ยงคุณค่ะ!’

อ่านข้อความจากฉินเยว่ เฉินชางนึกถึงใบหน้าขี้เล่นนั่นแล้วอด ยิ้มไม่ได้

ถ้าเหล่าฉินรู ้จะท าหน้าอย่างไร

เขาส่งสติกเกอร ์ยิงฟันไป

‘ได้ครับ ผมรับผิดชอบนั่งหล่อๆ คุณรับผิดชอบหาเงินเลี้ยง ครอบครัว! ดีไหมครับ’

ฉินเยว่เองก็อดข าไม่ได้ ‘ได้ค่ะ แต่คุณต้องปรนนิบัติฉันนะคะ! อย่างเช่นห้าสิบนาที…ใช่ไหมคะ คุณเข้าใจอยู่แล้วใช่ไหมคะ! [ภาพ ปีศาจ]!’

ตอนที่คุยกับฉินเยว่ เฉินชางมักอดยิ้มไม่ได้

เขาโดนเสน่ห์ของผู้หญิงคนนี้ถึงส่วนลึกของจิตวิญญาณเลย

……

……

วันถัดมา เช ้าวันศุกร ์

เฉินชางออกเดินทางแต่เช ้าไปอยู่เวรแทนฉินเยว่ไวกว่าปกติ เล็กน้อย ตอนเดินผ่านร ้านซาลาเปาข้างล่างก็แวะซื้อให้เธอสองลูก กับน้าเต้าหู้หนึ่งขวดหนึ่ง เฉินชางเปิดฝา เพิ่มน้าตาลสองช ้อน

งานยุ่งตลอดทั้งเช ้า

หลังจากหิมะตกเมื่อวานซืน วันนี้มีผู้บาดเจ็บเยอะอย่างน่า ประหลาดใจ

ส่วนใหญ่เป็ นบาดแผลภายนอก

คนแรกเป็ นคนแก่อายุเจ็ดสิบสองที่ศูนย์ 120 ส่งตัวมา ช่วงเช ้า ตอนที่เขาฝึ กไทเก็กในสวนสาธารณะ กางแขนกางขาแล้วทรงตัว ไม่ได้ ล้มลงพื้นแขนหัก

หลังจากเฉินชางจัดการอย่างเร่งรีบแล้วก็ส่งตัวไปแผนก ศัลยกรรมกระดูก

จากนั้นก็มีผู้บาดเจ็บทยอยมา

ห้องผ่าตัดเต็มหมดแล้ว ไม่ว่างเลย

ด้วยความจนปัญญา เคสที่จัดการได้จึงดาเนินการที่ห้อง หัตถการไปเลย ส่วนเคสที่จัดการไม่ได้ก็ขอให้ย้ายโรงพยาบาล

วันนี้คนเต็มโรงพยาบาลอย่างเห็นได้ชัด

วันนี้วันศุกร ์เฉินชางราวน์วอร ์ด

ก่อนราวน์วอร ์ด โดยพื้นฐานแล้วต้องจัดยาก่อน แต่ผู้บาดเจ็บที่ ต้องจัดการเร่งด่วนเยอะขนาดนั้น ทาให้เขาเปลี่ยนยาให้กับคนไข้ที่ ต้องการเปลี่ยนยาไม่ทัน

เฉินชางพลันพูดว่า “เล่อเล่อ คุณให้นักศึกษาแพทย์ประจ าบ้าน ที่เวียนแผนกมาเปลี่ยนยาให้หน่อยครับ”

เล่อเล่อได้ยินแล้วลังเลครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า

ผ่านไปครู่หนึ่ง เล่อเล่อพลันพูดว่า “หัวหน้าเฉิน คนไข้บางคนไม่ อยากให้นักศึกษาฝึกงานเปลี่ยนยาให้ โดยเฉพาะเตียงสิบสอง เห็น นักศึกษาฝึ กงานเดินมาก็จะบอกว่าเขามานอนรักษาตัวที่ โรงพยาบาล จะปล่อยให้พวกเขาซ ้อมมือไม่ได้! ถึงอย่างไรเขาก็เป็ น ผู้นาคนหนึ่ง ให้หัวหน้าของพวกคุณมาเปลี่ยนยาให้ผม…”

ป้ ายชื่อนักศึกษาฝึ กงานของโรงพยาบาลอันดับสองไม่ เหมือนกับหมอทั่วไป

ทว่า…ตอนนี้คุณหมอแทบแยกร่างกันแล้ว ยุ่งกับการรักษาคนไข้ ไม่มีเวลาทาเรื่องพวกนี้หรอก!

คิดถึงตรงนี้ เฉินชางพลันพูดว่า “เสื้อหัวหน้าอยู่ไหนครับ คุณให้ นักศึกษาใส่เสื้อของหัวหน้าไป ปลอมตัวหน่อย ผมไม่เชื่อว่าเขาจะจา ได้ทุกคน…จริงสิ เอาคนที่ดูแก่ๆ หน่อย ไม่อย่างนั้นผู้หญิงก็ได้ ขอ สวยหน่อย คนไข้จะได้ว่าอะไรไม่ได้”

เล่อเล่อได้ยินแล้วสีหน้ามืดมนขึ้นมาทันที

แต่ว่า…

เธอก็พบว่าผลลัพธ ์นี้ไม่เลวเลย หลังจากนักศึกษาฝึ กงานที่ หัวล้านนิดหน่อยใส่เสื้อหัวหน้าไปเปลี่ยนยา เตียงสิบสองก็จุ๊ปากชื่น ชม “หัวหน้าก็คือหัวหน้า เปลี่ยนยายังละเอียดขนาดนี้! โอย…เจ็บ! ฝีมือสุดยอด!”

……

……

หลังจากเฉินชางเป็ นหัวหน้า หลี่เป่ าซานก็ให้เฉินชางเริ่มราวน์ วอร ์ดเพื่อทาความคุ้นเคยและทาความรู ้จักคนไข้

ราวน์วอร ์ดเป็ นช่วงเวลาที่หัวหน้าคนหนึ่งสง่างาม!

และเป็ นเวลาเดียวด้วย!

อย่างน้อยเมื่อก่อนเฉินชางก็คิดแบบนี้

เมื่อคุณเดินนาหมอเจ็ดแปดคน นักศึกษาฝึ กงานสิบยี่สิบคน เดินเข้าห้องผู้ป่วยอย่างเกรียงไกร ความรู ้สึกแบบนั้น สะใจมาก!

กว่าจะจัดการคนไข้เสร็จก็สิบโมงกว่าแล้ว

เฉินชางเดินเข้าห้องท างานพร ้อมพูดว่า “เราราวน์วอร ์ดกันเถอะ”

หมอตาแหน่งทั้งเล็กใหญ่ต่างพยักหน้า นักศึกษาฝึกงานรีบหอบ ชาร ์ตผู้ป่วยมา เริ่มงานราวน์วอร ์ดอย่างเกรียงไกร

ราวน์วอร ์ดเป็ นช่วงเวลาทดสอบฝี มือของหมอและนักศึกษา ฝึกงานที่สุด

เพราะหมอราวน์วอร ์ดมักถามค าถามเป็ นระยะ

ทว่าในขณะเดียวกัน นี่ก็เป็ นช่วงเวลาที่พัฒนาศักยภาพได้ดี ที่สุด

การวินิจฉัยโรคเหล่านี้เข้าใจง่ายกว่าความรู ้ในหนังสือเสียอีก!

กลุ่มนักศึกษาเห็นเฉินชางเดินน าอยู่ข้างหน้าอย่างเร่าร ้อนฮึก เหิม แน่นอนว่าอิจฉาและชื่นชมมาก

ตอนนี้ทั้งโรงพยาบาลอันดับสอง ใครบ้างที่ไม่รู ้จักหัวหน้าเฉิน

หมอหนุ่ มมีความสามารถ อายุยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปี มี ประสบการณ์โชกโชน ได้รับรางวัลมากมาย และดึงดูดเงินบริจาคนับ สิบล้าน

ทว่าสิ่งที่สาคัญที่สุดคือศักยภาพของเฉินชาง

ศักยภาพของหมอคนหนึ่งทดสอบได้ง่ายมาก ตั้งแต่อ่านฟิ ล์ม ตรวจร่างกาย จนถึงการวิจัย การผ่าตัด ล้วนแสดงให้เห็นถึงระดับที่ แท้จริงของหมอคนหนึ่ง

หลังจากเฉินชางเข้าห้องผู้ป่วยไป ญาติคนไข้ก็พยุงคนไข้ให้ลุก นั่งก่อนจะพูดยิ้มๆ “สวัสดีค่ะ หัวหน้าเฉิน”

เฉินชางยิ้ม มองตัวเลขในจอภาพทางการแพทย์พร ้อมพูดว่า “ดี ขึ้นมากแล้วใช่ไหมครับ”

คนไข้พยักหน้า “อืม ดีขึ้นเยอะแล้วครับ จริงสิ หมอเฉิน ฟิล์ม เอกซเรย์ของผมออกมาแล้ว คุณดูสักหน่อย”

เฉินชางพยักหน้า หยิบฟิล์มมาดู

จะว่าไป การอ่านฟิล์มเป็ นหนึ่งในความสนุกของหมอ

หมอนักอ่านฟิ ล์มมืออาชีพ แวบเดียวก็เห็นความน่ากลัวของ ผลลัพธ ์ได้แล้ว

อย่างเช่นตอนนี้ ฟิล์มเอกซเรย์ทรวงอกแผ่นหนึ่งอยู่ในมือของ เฉินชาง กลายเป็ นการบันทึกชาร ์ตผู้ป่วยที่สมบูรณ์แบบ

เฉินชางอ่านออกทันทีว่าเขาป่วยเป็ นวัณโรคเมื่อหลายสิบปีก่อน ผ่านการรักษาที่สมบูรณ์แบบ และเคยติดเชื้อแบคทีเรียบางชนิด ถึง ขั้นที่เคยเดินทางไปท่องเที่ยวบนพื้นที่หนึ่งในแอฟริกา

นี่คือความสามารถเฉพาะตัวของเฉินชาง และเป็ นสิ่งที่เขาถนัด

การอ่านฟิล์มนี้ทาให้ทุกคนตะลึงไปทันที

และเรื่องพวกนี้แหละที่พวกนักศึกษาชื่นชมที่สุด

ถึงอย่างไรดูจากสีหน้าตื่นตะลึงของคนไข้ก็รู ้ว่าที่เฉินชางพูด ถูกต้องมาก

หลังจากอ่านฟิล์ม ผู้ป่ วยชราก็ตกใจจนชะงักไป “หัวหน้าเฉิน คุณไม่ใช่หมอแล้ว…คุณเป็ นเทพหรือเปล่า”

หลังจากคนไข้เตียงข้างๆ เห็นแล้วยังตกใจมาก รีบหยิบฟิล์มของ ตนเองออกมาให้เฉินชางดู

เฉินชางหันไปชี้นักศึกษาฝึกงานคนหนึ่งพร ้อมยื่นฟิล์มให้ “คุณ ครับ ลองดูว่านี่เป็ นฟิล์มอะไร”

ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนอื่น คือเพื่อนร่วมชั้นของเฉินชางนั่นเอง เธอถูกวนมาประจ าแผนกฉุกเฉินพอดี

เห็นเฉินชางจ้องเธอ เธอก็กลอกตามองบน แอบด่าคาหนึ่ง ตาบ้า นี่ แค่งานเลี้ยงครั้งก่อนมอมคุณไปหลายแก้วหน่อยแค่นั้นเอง ไม่รู ้จัก ทะนุถนอนผู้หญิงเลย

เฉิงซินหยิบฟิ ล์มขึ้นมาอย่างมีมาด “อืม…นี่คือฟิ ล์มเอกซเรย์ ทรวงอก! ถ่ายได้ดีมาก ฉันว่าเห็นโครงกระดูกชัดมาก อืม สมบูรณ์ ไม่หักเลย ดูหัวใจนี่สิ เป็ นรูปลูกแพร…อืม!”

เฉิงซินดูความผิดปกติไม่ออก อธิบายเพียงโครงสร ้างของกระดูก หมายจะยื้อเวลา

เฉินชางยิ้มพูด “ครับ เข้าเรื่อง นี่คือคนไข้อะไร”

เฉิงซินลังเลครู่หนึ่ง “นี่คือคนไข้หญิง!”

นักศึกษาฝึกงานที่อยู่รอบข้างเกือบหลุดขาออกมา