โทรศัพท์เปิดลำโพงไว้ เฉินชางกับเหล่าหม่าจึงได้ยินทั้งคู่!
คิดไม่ถึงว่ายุคนี้แล้วยังมีคนแบบนี้
แต่ที่จริงโลกนี้กว้างใหญ่ คนแบบไหนก็มีทั้งนั้น
เรื่องอย่างการโดนคุณไสยก็ยังไม่ชัดเจนอยู่ดี
แต่…เฉินชางเคยอ่านรายงานฉบับหนึ่ง นักวิทยาศาสตร์
การแพทย์ทางตะวันตกคนหนึ่งเคยวิจัยไว้ เขาพบว่าที่จริงแล้วการ
โดนคุณไสยอาจเป็นการติดเชื้อแบคทีเรียพิเศษอย่างหนึ่ง
พอติดเชื้อจากกลไกพิเศษแล้วจึงเกิดปฏิกิริยาต่อเนื่องขึ้น
แต่ของแบบนี้ก็พูดได้ไม่ชัดเจนอยู่แล้ว
อย่างไรก็ยังขาดการวินิจฉัยที่มีประสิทธิภาพอยู่
เฉินชางเติบโตมาในชนบท จึงย่อมเคยเห็นแม่มดหมอผี
รักษาโรค…
บางครั้งก็เคยเห็นที่ได้ผลจริงๆแต่ของแบบนี้ยังอธิบายได้ไม่ชัดเจนอยู่ดี ดังนั้นจึงยังไม่ได้รับ
การยอมรับ
แต่นี่ก็มากพอที่จะดูออกว่าชาวบ้านหลายคน โดยเฉพาะพวก
ที่หัวโบราณงมงายอย่างหนักยังเชื่อเรื่องพวกนี้อยู่มาก
ตอนนี้เด็กคงยังไม่ครบหนึ่งขวบ ที่จริงถ้าป่วย หรือติดเชื้อ
พิเศษอะไรเข้าแล้วไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงทีจะอันตรายมาก
ในยุคโบราณ คนที่คลอดออกมาแล้วรอดชีวิตจนโตเป็นผู้ใหญ่
มีอัตราส่วนไม่ถึงหนึ่งในสิบ
แต่สมัยนั้นความบันเทิงหลังฟ้ามืดตอนหกโมงเย็นของคน
ส่วนใหญ่ก็มีแต่ความหฤหรรษ์จากเรื่องบนเตียง มิหนำซ้ำ ตอนนั้น
มีลูกมากถึงเป็นเรื่องดี ดังนั้นทุกคนจึงไม่ทุกข์ร้อนกับการมีลูก
ถึงกับถ้าลูกหลายคนคลอดมาแล้วป่วยก็จะไม่รักษา จะตายก็
ตายไป…
ตอนนี้หญิงคนนั้นค่อนข้างโมโห “ตอนนี้แม่สามีฉันจะให้ลูก
ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันกำลังจะพาลูกไปหาหมอที่โรงพยาบาล
เด็กประจำ มณฑล เขตเล็กๆ นี่รักษาไม่ได้เลยจริงๆ!ลูกเป็นไข้มาสามวันแล้ว หาสาเหตุอะไรไม่เจอเลย!
ยาปฏิชีวนะที่ดีที่สุดก็ใช้ไปแล้ว!
สุดท้ายเมื่อวานแม่สามีฉันไปหาหมอผีอะไรนั่น ต้องให้ลูกฉัน
ไปไล่ของอะไรก็ไม่รู้ แต่สามีฉันกลับรู้สึกว่ามีเหตุผล!
ฉันหมดคำพูดจริงๆ…ถ้าของนั่นได้ผลจริงๆ แล้วจะ
มีโรงพยาบาลไปทำไม”
พอหยางเจี๋ยปลอบใจ หญิงคนนั้นก็รีบไปถ่ายรูป
ไม่นานนักเธอก็ส่งประวัติผู้ป่วยกับผลตรวจเลือดของเด็กมา
พอเฉินชางดูก็เห็นว่าเด็กอายุเพียงสิบเอ็ดเดือน เป็นไข้มา
สามวัน ทั้งถ่ายและอาเจียนมาสองวัน ทอนซิลอักเสบ มีอาการ
ต่อมน้ำเหลืองโตหลายจุดร่วมด้วย ตามร่างกายมีตุ่มสีแดงคล้ำอยู่
ทั่ว
จากการตรวจร่างกายพบว่าที่คอหอยมีเนื้องอก!
เฉินชางเห็นเข้าแล้วนิ่วหน้าทันที!
หรือว่า…ภูมิแพ้?ตุ่ม ต่อมน้ำเหลืองโต มีไข้ อาการของทางเดินอาหาร พร้อมกับ
คอบวมร่วมด้วย
ติดเชื้อหรือภูมิแพ้
เดิมทีเด็กอายุสิบเอ็ดเดือนก็ภูมิคุ้มกันต่ำอยู่แล้ว ถ้าติดเชื้อ
รุนแรง คาดเดาอาการโรคได้ไม่ดี อัตราการเสียชีวิตสูงถึงหกเจ็ดสิบ
เปอร์เซ็นต์
ตัวเลขนี้น่ากลัวมาก
ไปรำอัญเชิญเทพตอนนี้ต้องมีปัญหาแน่
เฉินชางกังวลใจขึ้นมาทันที
ไม่ใช่แค่เขา ขนาดเหล่าหม่ายังเริ่มเครียด
“ผลแล็บเป็นไงบ้าง”
หยางเจี๋ยเลื่อนมือถือเลือกผลตรวจเลือดออกมา
จำ นวนเซลล์เม็ดเลือดขาวของผู้ป่วยแสดงให้เห็นว่าโมโนไซต์
[1]เพิ่มขึ้นค่อนข้างสูง แต่การตรวจเชื้อแบคทีเรียไม่พบเชื้อโรค
คอตีบ หรือเชื้อโรคไข้หนังแดง[2]ที่ติดเชื้อได้บ่อย!
ทันใดนั้น เฉินชางกับเหล่าหม่าก็ต่างครุ่นคิดหน้านิ่วคิ้วขมวดถ้าไม่เห็นตัวผู้ป่วย คิดจะให้ความเห็นที่เป็นประโยชน์เป็นเรื่อง
ยากมากจริงๆ
ถึงอย่างไรถ้าคุณไม่เห็นสัญญาณชีพผู้ป่วย ตรวจโดยละเอียด
ไม่ได้ รักษาคนไข้ผ่านโทรศัพท์แบบนี้ก็เป็นแนวคิดในการตรวจที่ผิด
อยู่แล้ว
แต่สถานการณ์ไม่ปกติก็ช่วยไม่ได้
ก็ในตอนนี้เอง จู่ๆ หยางเจี๋ยก็พูดว่า “หมอเฉิน คราวก่อนคุณ
บอกว่าน้ำนมฉันเอาเข้าตู้เย็นไม่ได้ไม่ใช่หรือคะ
ฉันสงสัยว่าเคสเพื่อนฉันอาจจะเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ทำงานที่
โรงพยาบาล เพราะต้องทำโอทีเพิ่มเป็นประจำ เลยมักจะใช้เครื่องปั๊ม
น้ำนมเก็บน้ำนมไว้ในตู้เย็น พอกลับบ้านก็เอาเข้าตู้เย็นไว้ ตอนที่ลูก
ต้องกินค่อยเอาไปอุ่นก่อนกิน
คุณไม่ได้บอกว่าแบบนี้ไม่ดีกับเด็กหรอกหรือคะ จะเป็นเพราะ
สาเหตุนี้ด้วยไหม”
พอเฉินชางได้ยินตาก็เป็นประกายทันที!
จริงด้วย จะตัดความน่าจะเป็นข้อนี้ไปไม่ได้เฉินชางรีบพูดขึ้น “คุณต่อสายที ผมจะถามเขาสักสอง
สามคำถาม”
หยางเจี๋ยพยักหน้า ไม่นานนักก็โทรติด “เสี่ยวเหมียว หมอเฉิน
กับหัวหน้าหม่าโรงพยาบาลฉันอยากถามอะไรเธอหน่อย”
“ขอบใจจ้ะ! ขอบใจนะหยางเจี๋ย ฉันหมดหนทางจริงๆ”
เฉินชางรับโทรศัพท์มาถามทันที “เด็กได้กินอะไรเป็นพิเศษ
ไหมครับ”
“ไม่นะคะ กินโจ๊กนิดหน่อยแล้วก็อาหารเสริมเป็นครั้งคราว
เพราะน้ำนมฉันค่อนข้างพอ หลักๆ แล้วยังกินนมอยู่ดี”
“นมสดไหมครับ”
หญิงคนนั้นส่ายหน้า “ก็ไม่แน่ค่ะ ตอนที่อยู่บ้านจะให้จากเต้า
เลย แต่ตอนที่ทำงานก็จะอุ่นที่ปั๊มเก็บไว้ให้ลูกกิน”
……
หลังจากเฉินชางถามต่ออีกสองสามคำถาม จู่ๆ ก็พูดว่า
“ติดต่อหมอฝั่งโรงพยาบาลคุณได้ไหมครับ”พอหญิงสาวได้ยินเข้าก็ตาเป็นประกายทันที “ได้ค่ะ เดี๋ยวฉัน
ไปหาเขา!”
เดิมทีก็อยู่ในระบบโรงพยาบาลเดียวกันจึงคุยกันง่าย
ไม่นานนักหมอก็มา เฉินชางเอ่ยอย่างครบถ้วนว่า “ผมสงสัยว่า
เด็กน่าจะป่วยเพราะติดเชื้อลิสเตอเรีย[3] ผมแนะนำให้ตรวจน้ำ
ไขสันหลัง”
อีกฝ่ายเริ่มลังเล
หม่าเยว่ฮุยพูดขึ้นทันที “ผมคือหม่าเยว่ฮุยจากแผนกฉุกเฉิน
โรงพยาบาลศูนย์ฉุกเฉินเมืองหลวงครับ ผมว่าตรวจน้ำไขสันหลังคง
ไม่ใช่เรื่องใหญ่ใช่ไหม”
เขามากด้วยประสบการณ์ บางครั้งโรงพยาบาลในเมืองเล็กๆ ก็
ต้องใช้ความเป็นโรงพยาบาลใหญ่มาข่ม
ดังคาด หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง อีกฝ่ายก็ตัดสินใจเจาะเอว
เพื่อตรวจน้ำไขสันหลัง
ถึงอย่างไรพวกเขาก็หมดหนทางแล้วตอนห้าโมงกว่าก็โทรกลับมา “เป็นการติดเชื้อลิสเตอเรียค่ะ
ใช่จริงๆ ด้วย แถมยังเยื่อหุ้มสมองอักเสบอีกต่างหาก!”
หยางเจี๋ยยื่นโทรศัพท์ให้เฉินชาง “หมอเฉินคะ ติดเชื้อลิสเต
อเรียจริงๆ ด้วยค่ะ!”
เฉินชางจึงดีใจ อย่างน้อยก็หาสาเหตุของอาการป่วยเจอแล้ว
ที่จริงถ้าตรวจหาสาเหตุของอาการป่วยเจอแล้ว การรักษาใน
ขั้น
ต่อไปก็จะสะดวกขึ้นมาก แต่ผู้ป่วยหลายคนยื้ออาการป่วยเพราะ
หาสาเหตุไม่เจอ
หมอทางนั้นก็ค่อนข้างตื่นเต้น ถึงอย่างไรพอตรวจหาสาเหตุ
เจอ ทุกอย่างก็ง่ายขึ้นมาก
ที่โรงพยาบาลเล็กๆ การติดเชื้อลิสเตอเรียตรวจพบได้ยาก
แบคทีเรียชนิดนี้ชอบแทรกซึมเข้าไปในร่างกายเด็กด้วย
มิหนำซ้ำ หลายปีนี้คุณภาพชีวิตดีแล้ว บ้านไหนก็มีตู้เย็นทั้งนั้น
การติดเชื้อลิสเตอเรียจึงค่อยๆ มีแนวโน้มสูงขึ้น
เพราะเชื้อลิสเตอเรียเป็นเชื้อที่ทนต่ออากาศหนาว อุณหภูมิห้า
องศาเซลเซียสยังดำรงชีวิตได้!หยางเจี๋ยรู้สึกหวั่นใจ อดมองเฉินชางแล้วพูดขึ้นไม่ได้ว่า “ยังดี
ที่คราวก่อนหมอเฉินเตือนฉัน ไม่งั้นเรื่องแบบนี้ก็คงเกิดขึ้นกับตัวฉัน
เองจริงๆ!”
“จริงด้วย หมอเฉิน นมขวดนี้ฉันให้ค่ะ…ต่อไปฉันไม่กล้าแล้ว
จริงๆ!”
[1] โมโนไซต์ (Monocyte) เม็ดเลือดขาวที่มีขนาดใหญ่ที่สุด
ทำหน้าที่ทำลายเชื้อโรคที่เข้าสู่ร่างกาย
[2] โรคไข้หนังแดง หรอไฟลามทุ่ง (Erysipelas) คือโรคจาก
การติดเชื้อแบคทีเรียบริเวณผิวหนัง ในชั้นหนังแท้ (Dermis) หรือ
การอักเสบของเนื้อเยื่อใต้ผิวหนังชั้นตื้น และในส่วนท่อน้ำเหลือง
ใกล้เคียงอื่นๆ ส่งผลให้ผิวหนังเกิดการลุกลามเป็นผื่น บวมแดง อาจ
เกิดการติดเชื้ออย่างรุนแรงไปยังกล้ามเนื้อ หรือโรคแบคทีเรียกินเนื้อ
[3] ลิสเตอเรีย คือแบคทีเรียที่เป็นสาเหตุทำให้อาหารเน่าเสีย
พบได้บ่อยที่สุดในเนื้อไม่สุกและผลิตภัณฑ์จากนม