คำพูดของหยางเจี๋ยทำให้เฉินชางกังวลกว่าเดิม
จริงสิ ถ้าแถวสถานีโทรทัศน์…
คิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็ส่ายหน้า ช่างมัน ตนเป็นหมอแผนก
ฉุกเฉิน งานของตนคือการกู้ชีพ มีเพียงเท่านี้
รถพยาบาลขับอยู่บนถนน เฉินชางและหยางเจี๋ยกังวลมากขึ้น
เล็กน้อย
ระหว่างทางทุกคนต่างเงียบ เฉินชางไม่ได้อยู่เฉย เริ่มจัดเตรียม
ของที่อีกเดี๋ยวจะต้องใช้ในการกู้ชีพ หยางเจี๋ยเองก็คอยช่วยอยู่ข้างๆ
สิบกว่านาทีหลังจากนั้น พร้อมกับเสียงไซเรนของรถพยาบาล
ศูนย์ 120 ที่ดังมา รอบข้างพลันแตกฮือขึ้นมา!
“ถอย ถอย!”
“หมอมาแล้ว!”ตอนนี้คนไข้นอนอยู่บนพื้น โอดครวญอย่างเจ็บปวด
พนักงานรักษาความปลอดภัยและพนักงานของสถานีโทรทัศน์ที่อยู่
รอบๆ ต่างไม่กล้าขยับ
“ใครโทรหา 120 ครับ” เฉินชางถาม
ชายวัยกลางคนคนหนึ่งรีบลุกขึ้นพร้อมพูดว่า “ผมครับ ผมเป็น
คนโทร รีบมาช่วยคนเร็ว!”
ชายวัยกลางคนสวมชุดสูทดูดี ห้อยบัตรพนักงานของ
สถานีโทรทัศน์
พนักงานรักษาความปลอดภัยที่อยู่รอบๆ รีบตะโกนให้ทุกคน
สลายตัว เปิดทางให้เฉินชางและหยางเจี๋ย
ชายหนุ่มนอนอยู่บนพื้น ดูทรมานมาก สองมือตบพื้น ใบหน้าดู
น่ากลัวหาที่เปรียบไม่ได้ เจ็บปวดแต่พูดไม่ออก
เฉินชางขมวดคิ้ว เพราะกรดแก่เผาไหม้ทำให้กล่องเสียงส่ง
เสียงไม่ได้
ถ้าจะให้ชายหนุ่มพูดคงเป็นไปไม่ได้แล้ว เฉินชางรีบ
ถามพนักงานที่รวมตัวกันอยู่รอบข้าง “เขาดื่มกรดซัลฟิวริกไปเท่าไรนานแค่ไหนแล้วครับ”
ชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปีคนหนึ่งเป็น
พนักงานรักษาความปลอดภัย ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าลนลานเล็กน้อย
“เขามายื่นคำร้องครับ ผม…ผมก็ไม่กล้าให้เขาเข้าไป เขาบอกว่า เขา
ไม่เข้าไป เขาแค่มานั่งเล่น จากนั้นก็คุยกับผมไปประมาณครึ่งชั่วโมง
จู่ๆ เขาก็หยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่ม ตอนแรกผมไม่ได้สังเกต คิดว่าเป็น
เครื่องดื่ม จากนั้นเขาโอดครวญขึ้นมา ผมรีบวิ่งออกมาดู ก็เห็นว่า
เขาดื่มไปครึ่งขวดแล้ว ตอนนั้นผมพลันได้สติ รีบคว้ามา เห็นว่า
เป็นกรดซัลฟิวริก ผมก็ตกใจมาก! จนตอนนี้น่าจะสี่สิบกว่านาทีแล้ว
มั้งครับ ผมก็ไม่รู้ว่าควรจัดการอย่างไร ทำอะไรไม่ถูกเลย อันนี้ขวด
ครับ เขาดื่มหมดขวดแล้ว!”
เฉินชางรับขวดมาดู เขาพลันขมวดคิ้ว ดื่มไปเยอะขนาดนี้เลย
เหรอ
นี่คือกรดซัลฟิวริกสูตรผสมที่ซื้อจากเถาเป่า ด้านบนมีฉลาก
เขียนว่า ph3.5 น่าจะเป็นกรดซัลฟิวริกเข้มข้นแบบเจือจางอีกด้าน เฉินชางรีบพูดกับหยางเจี๋ยว่า า “พี่หยางครับ ยกขึ้นเปล
ก่อนค่อยว่ากันครับ”
ชายวัยกลางคนรีบพูดกับพวกพนักงานรักษาความปลอดภัย
“รีบมาช่วยหมอ!”
คนไข้รูปร่างค่อนข้างสูงใหญ่ อายุประมาณสามสิบกว่า เป็น
ช่วงอายุที่กำลังรุ่งโรจน์!
ทุกคนออกแรงพร้อมกัน ยกเขาขึ้นเปลหาม
เฉินชางจัดท่าให้นอนหงาย ก่อนจะหยิบเบาะรองนั่งหลายใบ
มารองให้ส่วนเท้าของคนไข้ยกสูงขึ้น!
ความจริงการดื่มกรดแก่ก็มีปฏิกิริยาเป็นพิษเหมือนกับการดื่ม
ยาพิษ เพียงแต่พิษนี้โหดร้ายกว่า!
พลังทำลายล้างของมันรุนแรงมาก!
ต่างจากการเป็นพิษจากการดื่มยาฆ่าแมลง หลังจากดื่มกรด
แก่เข้าไป ห้ามล้างกระเพาะและอาเจียน เนื่องจากต้องระวังเรื่อง
กรดไหลย้อนที่นำไปสู่กระเพาะอาหารทะลุและแสบร้อนจากการ
เผาไหม้ของกรดแก่ซ้ำ ๆความจริงก็คือ เพราะกรดนี้รุนแรงเกินไปจนไม่กล้าให้มันไหล
ย้อนออกมา!
อีกด้าน เฉินชางรีบพูดว่า “ผมขอสารแขวนลอยแมกนีเซียม
ไฮดรอกไซด์ 7.5% ครับ และนมวัว ไข่ขาวที่ผมเตรียมไว้เมื่อครู่นี้
ครับ!”
หยางเจี๋ยรีบพยักหน้า!
ตอนนี้คนไข้ขาดสติแล้ว เขาโอดครวญอย่างเจ็บปวด มือหนึ่ง
จับลำคอ อีกมือกุมท้อง อยากตะโกนออกมา แต่กลับเจ็บจนไม่กล้า
ร้อง ส่งเสียงไอทีหนึ่ง น้ำตาไหลเป็นทาง
สถานการณ์ตอนนี้ยากจะควบคุม!
เฉินชางรีบพูดว่า “ผมเป็นหมอ ผมช่วยคุณได้ ไม่ต้องกลัวนะ
ครับ! คุณอ้าปาก ดื่มนี่เข้าไป”
ชายหนุ่มส่ายหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง หลังจาก
เห็นเฉินชางก็ส่ายหน้า ปิดปากไม่ยอมเปิด
ทำให้เฉินชางอึ้งงันไป!
นี่…ปฏิเสธการรักษาเหรอจะฆ่าตัวตายให้ได้เลยใช่ไหมครับ
เห็นสถานการณ์แบบนี้ เฉินชางเองก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
ผ่านไปครู่หนึ่ง ชายหนุ่มก็หยิบกระดาษหลายแผ่นออกจาก
กระเป๋ากางเกง ยื่นให้เฉินชาง จากนั้นพนมมือขอความช่วยเหลือ
เฉินชางเห็นแล้วอึ้งงันไปทันที
ตอนนี้คนรอบข้างเองก็มองอย่างโง่งม แม้แต่เจ้าหน้าที่ของ
สถานีโทรทัศน์ก็อึ้งไปเช่นกัน นี่อะไร
คนไข้ชี้ไปที่ทิศทางที่สถานีโทรทัศน์ตั้งอยู่ น้ำตาพรูไหลออกมา
ราวกับว่าอาการปวดใจจะทำให้ตายได้มากกว่าทางเดินอาหารถูก
กรดแก่ทำลายเสียอีก
สถานการณ์อะไรกันที่ทำให้ชายหนุ่มกระทำกับตนเองด้วยวิธีที่
สิ้นหวังและโหดร้ายแบบนี้
เห็นชายหนุ่มทำเหมือนว่าถ้าตนไม่รับกระดาษมาก็จะ
ไม่ยอมรับการรักษา เฉินชางจึงยื่นสองมือไปรับ
เขาคลี่ออกก็เห็นข้อความว่า ‘ผมชื่อเชอเจ๋อฮว่า ปีนี้อายุสาม
สิบห้าปี ลูกสาวผมป่วยเป็นโรคหัวใจ ตอนนี้สถานการณ์อันตรายมาก ต้องใช้เงินอย่างมากในการรักษา า แต่ผม…ผมโดนหลอกเงินไป
สองแสนกว่า…พวกคุณช่วยผมหน่อยได้ไหมครับ ผมจนหนทางแล้ว
จริงๆ! ให้ผมตายก็ได้ ผมหวังว่าจะช่วยลูกสาวผมได้…หวังว่าจะทวง
เงินกลับมาได้’
เฉินชางอึ้งไป ตอนนี้เอง เจ้าหน้าที่ของสถานีโทรทัศน์ ซึ่งก็คือ
ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าคนนั้นเดินมา ขมวดคิ้วถามชายหนุ่ม
“ผมดูได้ไหมครับ”
เชอเจ๋อฮว่าพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไร พนมมือ ในสายตา
เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง
หลังจากเจ้าหน้าที่ของสถานีโทรทัศน์อ่านจบก็ถอนหายใจ
เล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “เรื่องนี้ ไม่ใช่เรื่องของคุณคนเดียว เรา
จะกระตุ้นให้สังคมเห็นความสำ คัญ เรื่องนี้เราจะส่งเจ้าหน้าที่
เฉพาะทางไปศึกษา ไปเปิดโปง เรื่องของคุณ เราจะจัดการอย่างจริง
จัง คุณรีบรักษาตัวให้หาย ลูกคุณรอคุณอยู่”
ได้ยินคำว่าลูก ชายหนุ่มพลันร้องไห้ อ้าปากปล่อยโฮออกมา
ถ้าไม่ถึงขั้นสิ้นหวัง ใครจะอยากตายเจ้าหน้าที่ของสถานีโทรทัศน์พลันพูดว่า “หมอครับ คุณรักษา
ให้เต็มที่นะครับ เรื่องค่าใช้จ่าย เราจะรีบติดต่อหัวหน้า ดูว่า
จะรวบรวมเงินบริจาคได้หรือไม่”
ชายวัยกลางคนมีความสามารถมาก หลังจากปลอบใจครู่หนึ่ง
เชอเจ๋อฮว่าก็สงบสติอารมณ์ลง
เขาอยากตายหรือ
แน่นอนว่าไม่อยาก!
เขาแค่จนหนทาง ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ จึงทำเรื่องวู่วามแบบนี้
เฉินชางให้คนไข้ดื่มน้ำเปล่าประมาณห้าร้อยมิลลิลิตรก่อน
จากนั้นมองชายหนุ่มพร้อมพูดว่า “คุณทนหน่อยนะครับ ต้องดูด
สิ่งที่อยู่ในท้องออกมา! อาจจะทรมานหน่อย!”
เงื่อนไขในการกู้ชีพตอนนี้มีจำ กัด เฉินชางใช้ทุกอย่างอย่างเต็ม
ที่แล้ว
หาสายให้อาหารมาเสียบเข้ากระเพาะอาหารอย่างระมัดระวัง
ทั้ง
กระบวนการทรมานกว่าที่คิด!เพราะตรงเยื่อเมือกช่องปากเกิดการเผาไหม้แล้ว เยื่อเมือก
หลายตำแหน่งเกิดแผลพุพอง เน่าเปื่อยและปวดแสบปวดร้อน!
ในสถานการณ์แบบนี้ อย่าว่าแต่เสียบหลอด แม้แต่ดื่มน้ำยัง
ทรมาน!
ชายหนุ่มกำด้ามจับสองข้างเปลหามจนเส้นเลือดนูนขึ้นมา!
เขาจะทน เขาจะตายไม่ได้!
เขาอยากมีโอกาสเห็นลูกรอดชีวิต
เขาเห็นโอกาส…
ในที่สุด เฉินชางเสียบสายให้อาหารเข้ากระเพาะ เริ่มสูด
สิ่งที่อยู่ในกระเพาะอย่างช้าๆ