ก่อนผ่าตัด ทุกคนกินข้าวนิดหน่อยไปบ้างแล้ว แต่การผ่าตัด
สี่ห้าชั่วโมงค่อนข้างเปลืองพลังกายจริงๆ ตอนนี้จึงหิวนิดหน่อย
ก่อนผ่าตัดจะกินอิ่มเกินไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะรู้สึกเหนื่อยตอน
ยืน ทั้งยังมีผลกับสภาพการผ่าตัด
ประตูห้องผ่าตัดเปิดออก!
ทุกคนต่างลุกขึ้นมา ตาจ้องประตูเขม็ง พอเห็นว่าหมอเดินออก
มาจากห้องผ่าตัด พวกเขาก็ตาลุกวาวในทันที
เฉินชางพลันพบว่าโหยวหย่งก็อยู่
ที่แท้ยังมีหลายคนเป็นห่วงเชอเจ๋อฮว่า
เฉินชางไม่ทันรอให้ใครเอ่ยปากก็พูดขึ้นว่า “การผ่าตัดของเชอ
เจ๋อฮว่าสำ เร็จดี ทุกคนวางใจเถอะครับ ดึกป่านนี้แล้ว ทุกคนรอ
มาจนตอนนี้รีบกลับไปพักเถอะครับ”
พอได้ยินว่าผ่าตัดสำ เร็จ ทุกคนก็ยิ้มขึ้นทันทีพวกเขาเข้าใจการสร้างทางเดินอาหารใหม่อะไรนั่นเสียที่ไหน
พวกเขาได้ยินว่าสำ เร็จก็พอแล้ว
เด็กหญิงตัวน้อยรีบวิ่งมาจับมือเฉินชางไว้ “คุณอาหมอ
ขอบคุณพวกคุณมากนะคะ”
พูดจบก็ยัดลูกอมให้เฉินชางอีกกำมือ
“พ่อหนูเจ็บไหมคะ” เด็กหญิงเอ่ยถามเสียงค่อย
ตอนนี้เอง ภรรยาของเชอเจ๋อฮว่าก็เดินมาหา มองเฉินชางด้วย
แววตาซาบซึ้งเจือลำบากใจเป็นอย่างยิ่ง “ขอบคุณพวกคุณค่ะ
คุณหมอ! คุณช่วยพวกเราทั้งครอบครัวเลยค่ะ”
หญิงผู้นี้ละอายใจมาก เพราะเรื่องของสามีกับอาการป่วยของ
ลูกสาว ครอบครัวจะยังมีเงินได้อย่างไร
เหล่าเพื่อนยากต่างต้องการให้อั่งเปาแพทย์ผู้นำทีมเสียหน่อย
แต่…พวกเขารวมอั่งเปานี้ไม่ได้
เธอเห็นลูกสาวเอาลูกอมให้เฉินชางแล้วใจอ่อนยวบ ค่อนข้าง
ละอาย ด้วยกลัวว่าหมอโรงพยาบาลเมืองหลวงจะรู้สึกว่าน่าอายเฉินชางคุกเข่าลงไปมองเด็กหญิง ฉีกห่อลูกอมในมือแล้วยัด
ลูกอมเข้าปาก
เด็กหญิงพลันยิ้มขึ้นทันที
เฉินชางยิ้มให้ “หวานจัง ขอบคุณหนูที่ให้ลูกอมนะครับ!
พ่อหนูไม่เจ็บแล้ว รอหายแล้วก็จะไม่เจ็บเลยครับ!”
เด็กหญิงยิ้มอย่างดีใจ เธอมีความสุขมาก เบิกบานใจกว่ากิน
ลูกอมเสียอีก
แต่หญิงที่อยู่ข้างกันกลับร้องไห้เสียแล้ว
บรรดาเพื่อนยากที่อยู่รอบๆ ก็พากันซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง
โหยวหย่งที่อยู่ด้านหนึ่งรีบใช้เว็บแคมถ่ายเหตุการณ์นี้ไว้
ตอนนี้ภาพที่ดูเหมือนธรรมดาภาพหนึ่งกลับทั้งอบอุ่นและซาบซึ้งใจ!
เฉินชางยิ้มพลางลูบผมของเด็กหญิง “คุณลุงพวกนี้ผ่าตัดให้
พ่อหนูทั้งนั้น หมอแบ่งให้ลุงๆ ด้วยได้ไหมครับ พวกเขาก็อยากกิน”
เด็กหญิงได้ยินคำของเฉินชาง รู้สึกอายเล็กน้อย หน้าแดงขึ้น
ทันที “หนูเอาลูกอมทั้งหมดให้หมอไปแล้ว ไม่เหลือแล้วค่ะ”
เธอพูดประโยคเดียวทำเอาเฉินชางน้ำตาคลอเล็กน้อยนี่เป็นความรักและความหวังทั้งหมดของเด็กหญิงคนนี้ เธอ
มอบให้ตนทั้งหมด
หวังว่าเฉินชางจะทำให้เธอสมปรารถนาได้
ตอนนี้ความปรารถนาเป็นจริงแล้ว ไม่อย่างนั้นตัวเฉินชางเองก็
คงโทษตัวเองอยู่บ้างกระมัง
เฉินชางยิ้มแล้วแบ่งลูกอมให้จางฉาไห่ เหอจื้อเชียน หม่าเย
ว่ฮุย…รวมถึงพยาบาลที่ตามมา
ทุกคนแกะลูกอมยัดเข้าปาก ยิ้มมองเด็กหญิง “หวานจัง!”
“อร่อยจัง!”
เด็กหญิงมองหมอกลุ่มนี้แล้วน้ำตาไหลอาบแก้มทันที นอกจาก
ซาบซึ้งใจแล้วก็ไม่รู้ว่าตนรู้สึกอะไรอย่างอื่นอีก
……
……
หลังจากเฉินชางกลับมาที่ห้องผู้ป่วยแล้วก็ส่งเชอเจ๋อฮว่าไป
สังเกตการณ์ที่ไอซียู เปลี่ยนคำสั่งแพทย์หลังการผ่าตัด เขียนประวัติ
อาการให้เรียบร้อยแล้วจึงเตรียมตัวกลับบ้านภรรยาของเชอเจ๋อฮว่าอุ้มลูกสาวที่หลับไปแล้วอย่างอ่อนล้า
ร่างกายผอมแห้งค่อนข้างอิดโรย แต่กลับอุ้มลูกสาวไว้ได้อย่างมั่นคง
พอเห็นว่าเชอเจ๋อฮว่าเข้าที่เข้าทางแล้วจึงถอนใจโล่งอก!
เธอหาม้านั่งวางตัวลูกสาวลงไป คลุมเสื้อของตนให้ลูก แล้ว
ตัวเองค่อยนั่งหลับไปกับพื้น
พอเฉินชางออกมาเห็นว่าเด็กหญิงนอนอยู่บนม้านั่งเย็นเฉียบ
กับแม่ที่นั่งเฝ้าลูกสาวอยู่กับพื้นก็รีบพูดว่า “ห้องเวรมีเตียงว่าง
พวกคุณไปนอนที่ห้องเวรไหมครับ”
พอหญิงคนนั้นได้ยินก็รู้สึกเกรงใจ ส่ายหน้าไวๆ พูดอย่างไรก็
ไม่ไป “ไม่เป็นไรค่ะ ข้างในมีฮีทเตอร์ ไม่หนาวหรอกค่ะ!”
ไม่ว่าเฉินชางจะพูดอย่างไรเธอก็ไม่ไป จนเขาชักแม่น้ำทั้งห้า
มาพูดจึงให้พยาบาลอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยเข้าไปในห้องเวร
หญิงคนนั้นก็รักลูกสาวตัวเอง แต่ก็กลัวว่าลูกจะกลัวถ้าไม่เจอ
ตน จึงตามเข้าไปในห้องเวรด้วย
ตอนเฉินชางกลับถึงบ้านก็เกือบตีหนึ่งแล้วเขาอุ้มฉินเยว่ขึ้นเตียงแล้วห่มผ้าห่มให้ตามความเคยชิน
จากนั้นจึงอาบน้ำง่ายๆ แล้วเข้านอน
ตอนนี้ฉินเยว่ลืมตาขึ้นจ้องเฉินชาง “กลับมาแล้วหรือคะ”
เฉินชางเห็นฉินเยว่ตื่นจึงอดยิ้มไม่ได้ “วันนี้ผมได้ของขวัญมา
ชิ้นหนึ่ง อยากให้คุณไว้”
ฉินเยว่พลันหรี่ตา “อะไรน่ะ”
เฉินชางยิ้ม “คุณหลับตาสิเดี๋ยวผมบอก”
แล้วเขาก็ยัดลูกอมนมกระตายขาวเข้าปากฉินเยว่ ให้เธอได้
ชิมรส
แล้วพอจะเอาออกไป! ฉินเยว่ก็งับไว้แล้วเอาเข้าปากทันที
“ไม่ได้กินลูกอมนมกระต่ายขาวนานแล้ว เอามาจากไหนน่ะ
หวานจังเลย!”
เฉินชางนอนบนเตียง เล่าเรื่องเชอเจ๋อฮว่าให้ฉินเยว่ฟังแล้ว
ตามด้วยเรื่องของเด็กหญิงตัวน้อยคนนั้น
พอฉินเยว่ฟังจบก็อดใจอ่อนยวบไม่ได้“เฮ้อ จริงด้วย น้องผู้หญิงคนนี้เป็นไงบ้างแล้ว”ฉินเยว่อดถาม
ไม่ได้
พอถูกฉินเยว่ถามแบบนี้ จู่ๆ เฉินชางถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ เหมือน
เชอเจ๋อฮว่าก็อยากเอาเงินมารักษาลูกสาว
แต่เฉินชางเองก็ไม่ได้รู้เรื่องอาการของเด็กหญิงโดยแน่ชัด
“ผมไม่ค่อยแน่ใจ ถ้ามีเวลาจะถามแล้วกัน”
พอฉินเยว่กินลูกอมนมกระต่ายบินไปแล้วเขาก็ยัดใส่ปากให้
เธออีกเม็ดหนึ่ง “ผมตั้งใจเอามาให้คุณเลย ดูสิว่าผมดีขนาดไหน
มีอะไรก็คิดถึงคุณ คุณไม่รู้หรือกว่าเจ้าลูกอมนี่มีคนแย่งเยอะขนาด
ไหน! พวกหัวหน้าจ้องจะเอาไปทั้งนั้น”
ฉินเยว่ยิ้มพลางโอบเฉินชาง “คุณเฉินที่รักเป็นคนดีที่สุดเลย
นอนเถอะๆ!”
ไม่คุยกันทั้งคืน
แต่ตอนนี้กลับมีหลายคนนอนไม่หลับทั้งคืน
โดยเฉพาะเหอจื้อเชียน เขานอนดูคลิปซ้ำ ไปซ้ำ มาไม่หลับ
ไม่นอน การผ่าตัดยิ่งดูก็ยิ่งประหลาดใจการผ่าตัดครั้งนี้ทำให้เหอจื้อเชียนเกิดความรู้สึกหลายอย่าง
นี่ก็ทำให้เหอจื้อเชียนพลันคิดได้ ที่เฉินชางไปร่วมการประชุม
ของเมโยเป็นเรื่องจริง!
เขามีศักยภาพแบบนี้ แต่ยังมีตั้งใจจะไปเรียนรู้ด้วย
พอนึกถึงตรงนี้ เหอจื้อเชียนจึงเริ่มตั้งตาคอยการเดินทางในอีก
หนึ่งเดือนข้างหน้าขึ้นมา
วันรุ่งขึ้น ตอนเขาเปลี่ยนเวรที่แผนกศัลยกรรมทั่วไปเสร็จ
กำลังเตรียมจะลุกออกไป รองหัวหน้ารีบเอ่ยว่า “หัวหน้าเหอ ผม
ฟีดแบ็คโรงพยาบาลไปแล้ว ผมว่าพวกเราเอาโควตาของเฉิน
ชางออกได้ ถึงยังไงเขาก็แค่แพทย์ฝึกหัด พวกเราอาจจะพยายามได้
อยู่”
พอเหอจื้อเชียนได้ยินแล้วจู่ๆ ก็นึกได้ว่ายังมีเรื่องนี้ด้วย
เขาอดยิ้มพลางพูดไม่ได้ “ไม่ต้องแล้ว หมอเฉินต้องได้ไป
โรงพยาบาลต้องให้โควตาเขาแน่”
ทันใดนั้นทุกคนก็เริ่มถกกัน “มีสิทธิ์อะไรกัน นี่มันการประชุม
ทางเดินอาหารนะ ไม่ใช่การแพทย์ฉุกเฉิน แถมยังไม่ใช่ศัลยกรรมทรวงอกสักหน่อย”
เหอจื้อเชียนเห็นสถานการณ์แล้วจึงตัดบท “ที่จริงหมอเฉินก็
ผ่าตัดทางเดินอาหารได้ดีมาก อืม ถึงกับเก่งกว่าที่ผมคิดไว้อีก วันนี้
ทุกคนไปทำงานกันก่อน รอตอนประชุมเคสบ่ายวันพฤหัสผมจะให้
ทุกคนดูคลิปผ่าตัดแล้วค่อยคุยกัน”
พอพูดจบเหอจื้อเชียนก็ลุกออกไป ทิ้งให้ทุกคนในแผนกหมด
คำพูด
อะ…อะไรที่ทำให้หัวหน้าเหอเปลี่ยนความคิดต่อเฉินชางได้
มากขนาดนี้นะ
ก่อนเมื่อวานหัวหน้าเหอยังเคืองๆ บอกว่าโรงพยาบาลทำ
แบบนี้ไม่เป็นไปตามกฎอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เป็นอะไรไปแล้ว
ทุกคนมองหน้ากัน รู้สึกสงสัยไปหมด