เป็นหัวกิลด์ของกิลด์ระดับสูงสุดในต่างโลก ผมผู้อ่อนแอที่สุด แต่ด้วยรักอันหนักหน่วงของสมาชิกในกิลด์ แม้อยากออกก็ออกไม่ได้ 19 ยันเดเระประเภทคลั่งไคล้บูชา
กลิ่นเลือดเน่าเปื่อย กลิ่นไหม้.
พื้นที่ที่ทำให้คุณรู้สึกหายใจไม่ออก
ในสถานที่ที่คนอยากอยู่ให้ห่างนั้นเต็มไปด้วยอากาศที่มีกลิ่นเหม็นอับ มีเพียงกลุ่มซัคคิวบิและเด็กผู้หญิงสามคนที่แต่งกายด้วยชุดรบ
“……”
หญิงสาวผมยาวสีชมพูและดวงตาสีเหลืองอำพันกำลังมัดซัคคิวบัสด้วยโซ่
เธอชื่อเฟล โซลส์
เธอเคยเป็นสาวใช้ฝีมือดีของราชวงศ์ แต่ถูกไล่ออกหลังจากถูกกล่าวหาอย่างไม่เป็นธรรม หลังจากนั้น เธอเข้าร่วมกิลด์โครและอยู่ในอันดับที่ 4 ในกิลด์
“ฟี้…ฟี้…”
เด็กสาวทวินเทลสีเขียวอมเทาและดวงตาสีฟ้าอ่อนหยุดร้องไห้และกำลังนอนหลับอย่างสงบอยู่ที่มุมห้อง
เธอชื่อยูมะรูมะ ฟาก้าร์
เดิมทีเธอเป็นเด็กที่เกิดในครอบครัวที่สงบสุข แต่พ่อแม่ของเธอหันไปหาเงินกู้นอกระบบและเธอก็ถูกขาย หลังจากนั้น เธอเข้าร่วมกิลด์โครและติดอันดับหนึ่งในกิลด์
“อืม คราวหน้าฉันจะเผาหน้าคุณ”
เด็กผู้หญิงผมสีแดงยาวปานกลางและดวงตาสีเหลือง ซึ่งปกคลุมร่างกายด้วยเปลวเฟลิง
เธอชื่ออลิชา แคลส์
เดิมทีเธอเป็นนักเวทย์ในกิลด์ชื่อดัง แต่ถูกเพื่อนๆ ของเธอหักหลังเพราะอิจฉาพรสวรรค์ของเธอ หลังจากนั้น เธอเข้าร่วมกิลด์โครและอยู่ในอันดับที่ 6 ในกิลด์
ทั้งสามคนนี้ยังเป็นผู้นำกิลด์และไว้ใจโครที่ช่วยพวกเธอในระดับคลั่งไคล้บูชา
“มัน-มันเจ็บ… ฆ่าฉันที…”
ใบหน้าของอิจิบิดเบี้ยว
มือและเท้าของเธอถูกล่ามด้วยโซ่ และถูกไฟไหม้จนหมดความรู้สึก ทั้งหมดที่เธอรู้สึกได้คือความเจ็บปวดแสบร้อนบนผิวหนังของเธอ
“ฆ่าเธอเหรอ คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร? คุณไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรกับฉันเลย”
อิจิตัวสั่นเมื่อเห็นเฟลยิ้มแบบนั้น
“ต-แต่ฉันกำลังบอกไปแล้วว่าฉันไม่รู้…ฉันถูกสุ่มย้ายมา…”
เฟลแค่ถอนหายใจกับคำพูดซ้ำๆ
“อืม ถ้าเป็นการเคลื่อนไหวแบบสุ่ม แม้แต่ผู้ร่ายก็ยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ไม่มีประโยชน์ที่จะถาม”
เฟลครุ่นคิดถึงคำพูดของอลิชา จากนั้นเธอก็ถอนหายใจราวกับว่าเธอยอมแพ้
“ลูลู่ซามะคงถูกโจมตีเช่นกัน…ดูเหมือนว่าเราจะไม่ได้รับข้อมูลที่เป็นประโยชน์ใดๆ ที่นั่นเช่นกัน”
“อืม ทำไมเราไม่ทำลายประเทศนี้ไปเลยล่ะ?”
“เราทำไม่ได้ อัลลีซามะ คำร้องนี้มาจากบ้านกิลด์ ดังนั้นเราต้องรักษาความเสียหายให้น้อยที่สุด”
อลิชาเบะปากด้วยความไม่พอใจ
“สิ่งที่มีประสิทธิภาพที่สุดคือการทำลายที่ซ่อนนี้ หรือทำลายบุคคลที่มีอำนาจมากที่สุด”
เฟลมองไปรอบๆ อย่างไรก็ตาม ไม่มีอาคารใดที่ดูเหมือนเป็นที่ซ่อนตัวในบริเวณนี้
“ถ้าไม่อยู่ที่นี่… ก็คงอยู่ใต้ดิน ”
“ฮะ?”
อิจิสะดุ้งกับคำพูดนั้น
ด้วยความเชื่อมั่นในสิ่งนี้ เฟลจึงเปิดใช้งานเครื่องมือวิเศษรูปต่างหู “เดนวะ” และเริ่มการสื่อสาร แน่นอนว่าอีกคนหนึ่งคือ
“ลูลู่ซามะ ดูเหมือนว่าคุณจะถูกส่งไปที่ไหนสักแห่งด้วยเวทมนตร์เทเลพอร์ต ไม่ทราบสถานที่”
“รับทราบ ขอบคุณมาก เราจะพยายามตรวจสอบสถานที่นี่ก่อน”
“ระวังตัวด้วย”
เฟลจบการสนทนากับลูลูซิลาและหันไปหาอิจิอีกครั้ง
“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไป”
“งั้น ปล่อยพวกเราเถอะ…!!”
ใบหน้าของอิจิเต็มไปด้วยความหวัง
…ในที่สุดก็พ้นจากการทรมานนี้แล้ว
นั่นคือสิ่งที่เพื่อนคนอื่นๆ ของเธอก็คิดเช่นกัน
“คุณกำลังพูดอะไร?”
“……หา?”
คำพูดของเฟลเหยียบย่ำความหวังของพวกเธอทันที
“เป็นความจริงที่ว่าจะต่อให้ทรมานพวกคุณต่อก็ไม่ได้ข้อมูลอะไร…แต่ว่านะ การทรมานที่เราใช้ก่อนหน้านี้คือการทำให้คุณคายข้อมูลออกมา แต่จากนี้ไปคือรางวัลที่พวกคุณยื่นมือไปแตะต้องท่านโครและสหายของเรา”
อลิชายังพยักหน้าให้กับคำพูดของเฟล
“มะ ไม่จริง…อ๊า…อ๊ายยยยย”
อิจิคิดอย่างคร่ำครวญ
มันเกิดขึ้นได้อย่างไร…?
โอ้ ไม่ ทุกอย่างเริ่มต้นจากการที่เราลักพาตัวเด็กสวมหน้ากากคนนั้น
ในที่สุดอิจิก็ตระหนักได้
ว่าเธอได้ไปแตะต้องคนที่เธอไม่ควรยุ่งเกี่ยวด้วยไปแล้ว
“ตอนนี้ก็ถึงเวลาสำหรับการทรมานแสนสนุกแล้ว”
ใบหน้าของอิจิซีดเผือดขณะที่เฟลยิ้ม
Comments