เป็นหัวกิลด์ของกิลด์ระดับสูงสุดในต่างโลก ผมผู้อ่อนแอที่สุด แต่ด้วยรักอันหนักหน่วงของสมาชิกในกิลด์ แม้อยากออกก็ออกไม่ได้ 29 ความสัมพันธ์ของมนุษย์ซับซ้อนเกินไป
“อ้อ แสดงว่าคุณก่อตั้งกิลด์กับเพื่อนสมัยเด็ก”
เพื่อทำความรู้จักกัน เราได้แนะนำตัวเองและพูดคุยเกี่ยวกับความลับเบื้องหลังการก่อตั้งกิลด์
“ฉันชวนทุกคนเลย”
ชิอิฮะมีรอยยิ้มที่แสนวิเศษ
“ผมรู้สึกประหลาดใจมากเลยแหละ เพราะตอนได้รับเชิญ ผมไม่มีอาวุธหรืออุปกรณ์อะไรสักอย่างเลย”
ไคโตะที่ใส่แว่นดูฉลาดกล่าว
“แต่พวกเราก็ทำได้ดีนะ”
เมลกับผมทรงทวินเทล ทำให้ดูเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว
แพนตี้คุงเป็นหัวหน้าของทั้งสาม…
“ยังไงก็ตาม แพนตี้… อ่า แพนดี้คุง เขาเคยพูดบ่อยๆ ว่าต้องการออกจากกิลด์หรือเปล่า?”
“ก็…ก็ใช่ เขาแค่ปากร้ายนิดหน่อยแต่…แพนดี้เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดใน [บีสต์ ดูเซธ] ฉันคิดว่าเขาคงอยากไปกิลด์ที่แข็งแกร่งกว่านี้”
“——คงจะดีถ้าแพนดี้จากไป เพราะเราจะได้ประโยชน์”
ผมได้ยินคนพึมพำแบบนั้น
…ผมรู้สึกมีบางอย่างรบกวนจิตใจ
“…เมื่อไหร่แพนดี้จะหันมาสนใจฉันบ้าง…”
“…ถ้าเขาจากไปแล้ว ชิอิฮะก็จะมองแค่ฉันเท่านั้น”
“…ฮิฮิ ชิอิฮะเป็นของผม ของผมคนเดียว”
ครั้งนี้เสียงเบาแต่ผมก็ได้ยิน
ดูจากสิ่งที่พวกเขาพูด ไคโตะและเมลชอบชิอิฮะ ชิอิฮะชอบแพนตี้คุง และแพนตี้คุง…
………….
“อืม…”
“คุคุคุคุ”
“ฮิฮิฮิ”
ความสัมพันธ์ของมนุษย์นั้นซับซ้อนเกินไป
ผมขอโทษที่ต้องเข้าไปพัวพันกับสถานการณ์ความรักที่ยุ่งวุ่นวายเช่นนี้
ภารกิจคือมีสัตว์ประหลาดมาอาศัยอยู่ในถ้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวเมือง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการให้กำจัดมันออกไป
“———ฮ่า!”
ผมฟาดฟันในขณะหายใจสั้นๆ
มีเส้นยาวตั้งแต่หัวของลิซาร์ดถึงเป้า
ชั่วพริบตาก็ถูกแบ่งออกเป็นซ้ายและขวาอย่างเรียบร้อย
เนื้อของลิซาร์ดมีคุณค่าทางโภชนาการสูงและอร่อย มันมีรสชาติเหมือนเนื้อไก่และมีโปรตีนสูง
อาหารเย็นวันนี้ ผมอยากกินลิซาร์ดทอดขึ้นมาซะแล้วสิ
ผมกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ในขณะที่กำลังปาดเลือดที่เกาะอยู่บนดาบออกไป…ในตอนนั้น ผมก็ได้ยินเสียงแห่งความยินดีจากข้างหลัง
“อย่างที่คิดไว้ หัวหน้า! การเคลื่อนไหวนั่น…มันสุดยอดมาก!!”
ผมถูกชื่นชมจากการปราบลิซาร์ดแค่ 5 ตัว…กิลด์นี้รู้สึกสบายใจมาก!
“ทุกคนก็ควรลองดูนะ”
หลังจากนั้น ก็พบกับมนุษย์หมาป่าสามตัว
ในแง่ของระดับการปราบปราม ก็ใกล้เคียงกับลิซาร์ด
อย่างไรก็ตาม มนุษย์หมาป่ามีเขี้ยวแหลมคม ดังนั้นหากพวกมันถูกกัดก็จะบาดเจ็บร้ายแรง… แต่เมื่อดูทั้งสามคนแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่พลาด
“ถ้าอย่างนั้นเราก็เหมือนเดิมนะ! ไคโตะ! เมล!”
“อือ”
“รับทราบ”
ทั้งสามจับดาบไว้แน่น
จากนั้น… ด้วยการสบตาเป็นสัญญาณ พวกเขาทั้งหมดก็เริ่มวิ่งไปหามนุษย์หมาป่า
“เอานี่ไปกิน!”
ไคโตะกระโดดขึ้นก่อนแล้วเหวี่ยงดาบลงอย่างแรง
ตัดเป็นสองส่วนอย่างรวดเร็ว
จากนั้น ชิอิฮะและเมลก็แกว่งดาบของพวกเธอ
มนุษย์หมาป่าถูกฆ่าในเวลาไม่ถึง 30 วินาทีโดยไม่ถูกโจมตีใดๆ
พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างชำนาญ ดูแล้วพวกเขาน่าจะคุ้นเคยกับการรับคำขอเป็นประจำ
ถึงแม้ผมจะไม่ได้เป็นผู้นำแต่เราก็สามารถทำงานร่วมกันได้ดี เด็กเหล่านี้สามารถพึ่งพาตนเองได้แม้ไม่มีผู้นำก็ตาม
“ทั้งสามคนสุดยอดมาก”
เมื่อผมชื่นชมพวกเขา พวกเขาทั้งสามดูเขินอายแต่ก็มีความสุข
ไม่นะ การได้เห็นปฏิกิริยาอันบริสุทธิ์เช่นนี้ทำให้ผมอยากเลี้ยงดูพวกเขาขึ้นมา!
จากนั้นเราก็ก้าวลึกลงไปอย่างต่อเนื่อง
สไลม์นุ่มๆ
โคโบลด์ที่มีขนฟูทั่วตัว
แมลงขนาดเท่ามนุษย์ที่ไล่ล่ามาจากด้านหลัง
กำจัดสัตว์ประหลาดต่าง ๆ และวิ่งเข้าไปในถ้ำ
“อีกแล้วรึ..อืม…”
เป็นเรื่องดีที่สิ่งต่างๆ กำลังดำเนินไปด้วยดี แต่ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งพบศพของสัตว์ประหลาดมากขึ้นเท่านั้น
“โครซัง ฝีมือคุณหรือเปล่า?”
“ไม่ ไม่ใช่ผม”
ไม่ใช่ว่าผมสามารถใช้ฮาคิได้ซะหน่อย
มันยังใหม่อยู่เมื่อพิจารณาจากสภาพของสัตว์ประหลาด เลือดยังไม่แห้ง ดูเหมือนว่าเมื่อ 10 นาทีที่แล้ว… ไม่สิ ดูเหมือนว่ามันเพิ่งจะถูกผ่า
“ดูเหมือนมีคนอื่นที่ไม่ใช่พวกเราอยู่ในถ้ำ”
“กัลก้า นายโอเคกับเรื่องนี้ไหม?”
“ถ้านายต้องการป้องกันไม่ให้หัวหน้าเคลื่อนไหว นายต้องเอาชนะสัตว์ประหลาด”
กัลก้าและฮอรัสดูกระตือรือร้นและเอาชนะสัตว์ประหลาดทีละน้อย
“ถ้าเราฆ่าพวกมันมากเกินไป นายน้อยจะไม่สังเกตเห็นเหรอ? ต่อให้เราจะกินยาที่อลิชาให้มาเพื่อทำให้ร่างกายของเราโปร่งใสก็เถอะ”
“ไม่เป็นไร เมื่อไหร่ผลของยาจะหมดไป?”
“ภายในสองชั่วโมง”
“ถ้าหัวหน้าอยู่ด้วย ก็น่าจะสามารถพิชิตมันได้ภายในหนึ่งชั่วโมง แต่ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วมีคนหลงรักหัวหน้าหรืออะไรทำนองนั้นละก็…”
“อึก……”
กัลก้าและฮอรัสกลืนน้ำลาย
วันนี้ ทั้งสองคนก็ยังเกรงกลัวพวกผู้หญิงเช่นเคย
Comments