“หืม นี่เหรอ..ฐานของ [nightmare]…”

　แพนดี้เดินเข้ามาโดยไม่ลังเล

　หลังจากหงุดหงิด เขาก็ไปเยี่ยมชมคฤหาสน์ที่โครและเพื่อนๆ ของเขาอาศัยอยู่

“นี่คือที่นั่งของเขา”

　เก้าอี้หนังสีดำ เป็นสถานที่โปรดของโคร เขามักจะนั่งที่นี่เมื่ออยู่ในคฤหาสน์

“…น่าหงุดหงิดชะมัด”

　แพนดี้พยายามนั่งลง

     จ้อง..

　เขารู้สึกถึงความกดดันที่ผิดปกติจากด้านหลัง

　ไม่ มันเกือบจะเป็นเจตนาฆ่าที่ราวกับบอกเขาว่าอย่านั่งตรงนั้น

“…ชิ”

　แพนดี้ที่คิดว่าสิ่งนี้อันตราย จึงเลิกนั่งบนเก้าอี้แล้วนั่งไขว่ห้างบนโซฟา

“เฟล เอาอันที่ชายสวมหน้ากากดื่มประจำให้ฉันหน่อยสิ”

“…”

“เฟล”

“……ได้”

　ด้วยคำปลอบของลูลูชิลา เฟลจึงชงมันให้อย่างไม่เต็มใจ

“ร้อนชะมัด เฮ้ เจ้าตัวเล็กสองคนทางนั้น  พัดหน่อยสิ”

“อะ……”

“…”

　ยูมะรูมะและอลิชาสับสนเมื่อได้รับคำสั่งให้ทำเช่นนั้น

　ตั้งแต่แพนดี้มาที่คฤหาสน์ เขาก็ทำทุกอย่างที่ต้องการ มันเหมือนกับว่าเขาเป็นราชา

　คนที่เหลืออีกสามคนก็มองแพนดี้อย่างเย็นชาเช่นกัน

“เร็วเข้า อย่าทำให้ผู้นำอารมณ์ไม่ดี”

　เฟลกลับมาและวางกาแฟโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“โอ้? ไอ้ของดำๆ นี่มันอะไรเนี่ย แต่มันคือของที่เขาดื่มประจำสินะ ช่วยไม่ได้”

　แพนดี้ลองจิบในขณะที่บ่น อย่างไรก็ตาม เขาก็ถุยทิ้งทันที

“ถุยๆๆ! ขมปี๋เลย! เขาดื่มอะไรน่าขยะแขยงขนาดนั้น…”

　สิ่งที่แพนดี้ดื่มคือกาแฟ ปกติเขาไม่ดื่มของพวกนี้ ดังนั้นเขาจึงประหลาดใจกับความเปรี้ยวและความขมที่อธิบายไม่ได้

　เกิดรอยย่นขึ้นระหว่างคิ้วอันสง่างามของเฟล

“ขอบคุณนะเฟล”

　แม้ว่าเธอจะชงมันทุกวัน แต่โครก็ขอบคุณทุกครั้ง และเขาดื่มมันทั้งหมดโดยไม่ทิ้งเหลือไว้

(…อ๊า อยากเจอโครซามะ ฉันอยากกำจัดไอ้เวรนี่เร็วๆ แล้วก็อยากถูกชมด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนนั่นด้วย)

“เฮ้ย มันร้อนยิ่งกว่าเดิมอีกนะ พัดให้มันดีๆไม่เป็นรึไงฟะ?”

　แพนดี้กระแทกโต๊ะ

“ฮี้…”

　ยูมะรูมะส่งเสียงกรีดร้องเล็กน้อย

“ย-ยูมะ ออกไปกันเถอะ”

“ฮือ พี่จ๋ายังไม่เคยเสียงดังใส่แบบนี้เลย…ฮึก”

　อลิชาออกจากห้องพร้อมกับยูมะทั้งน้ำตา

“เหอะ ขี้แยเป็นบ้า..เพราะงี้แหละ ฉันถึงเกลียดเด็ก”

“กรุณาหยุดใช้ความรุนแรง”

“อะไรนะ?”

　ราเฟียอดไม่ได้ที่จะแทรกแซง

　ทั้งสองจ้องหน้ากัน แต่สุดท้ายแพนดี้ก็เลิกสนใจ และเลียริมฝีปาก

“ฉันเป็นหัวหน้ากิลด์นี้ จงทำตามคำสั่งของฉันซะ”

　ทุกคนมองเขาด้วยความดูถูก แต่นั่นกลับกระตุ้นความรู้สึกเหนือกว่าของแพนดี้มากกว่าเดิม

　รู้สึกดีมากที่มีสามารถออกคำสั่งสาวสวยได้แบบนีั เขาละอยากได้เป็นของเขาซะจริง เร็วๆด้วย..

“ชาค่ะ”

“ช้ามาก ลูลูซิลลา บอกทีสิว่าวันนี้เราต้องทำอะไร”

“……วันนี้เราต้อง–“

　แพนดี้ครุ่นคิดเกี่ยวกับสามวันข้างหน้าขณะที่ฟังสิ่งที่ลูลูชิล่าพูดแบบผ่านๆ

(ฉันเคยอึดอัดมาตลอด ในสามวันนี้ฉันจะทำตามใจอยาก หึหึหึ เมื่อไอ้เจ้าโครกลับมา ถึงตอนนั้นทั้งพวกเธอคงเป็นของฉันทั้งร่างกายและจิตใจแล้ว…)

　เขาดื่มชาอุ่นๆ พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า

“หยุดนะ! เธอทำอะไรกับฉัน!”

　แพนดี้ซึ่งร่างกายเป็นอัมพาตและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้กรีดร้อง

　เมื่อเขาตื่นขึ้นมา เขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในถ้ำที่มีพื้นหินกรวด

　และต่อหน้าเขาก็คือสมาชิกของ [nightmare] มีบางคนหายไป

“ฉันแค่ใส่ยานิดหน่อยลงไปในชา”

“อืม ยาที่อัลลีทำนั้นสุดยอดมาก”

“อย่ามาล้อเล่นกันนะโว้ย!”

“พอตื่นมาก็เสียงดังเอะอะจริงๆ ยิ่งกว่านั้น…”　

　อัลมาเรียขยับหอกของเธอ

　แพนดี้หยุดชั่วคราว มีสีหน้าหวาดกลัว

　 จริงสิ แล้วที่นี่คือที่ไหนล่ะ…?

“หือ”

　ขณะที่เขาเริ่มฟื้นความรู้สึกงัวเงีย ก็ได้กลิ่นมากระทบจมูก

　เมื่อสายตาปรับสภาพ เขาก็เห็น

　ในพื้นที่ที่มีแสงสลัว ศพนอนอยู่รอบๆ ร่างกายของพวกเขาถูกตัดเป็นชิ้นๆ กระดูกเกลื่อนออกทุกที่…

　แพนดี้สังเกตเห็น และตัวสั่น

“เฮ้…ท ที่นี่มัน…”

“โอ้ ยังพอมีความฉลาดอยู่บ้างนี่ อย่างที่นายคิด นี่คือ”เขาวงกตหนองน้ำที่ถูกทิ้งร้าง””

“อะ…”

　เขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว แต่เมื่อชื่อของมันถูกเอ่ยถึง เขาก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งเหงื่อเย็นเยียบ

〈เขาวงกตหนองน้ำที่ถูกทิ้งร้าง〉

　พื้นที่อันตรายที่กล่าวกันว่าน่าสะพรึงกลัวยิ่ง

　หากมนุษย์ที่ไร้พลังถูกทิ้งที่นี่ พวกเขาจะกลายเป็นอาหารของสัตว์ประหลาดหรือไม่ก็อดตาย

　แน่นอนว่าไม่มีร่องร่อยเหลืออยู่แน่ๆ

　และเหนือสิ่งอื่นใด… เมื่อคุณเข้าไปใน “เขาวงกตหนองน้ำที่ถูกทิ้งร้าง”แล้ว ทางเข้าจะหายไป ดูเหมือนว่าวิธีเดียวที่จะออกไปได้คือไปถึงจุดเทเลพอร์ตที่เรียกว่า โกลด์

“○%×$☆♭#▲!※!!!!!”

“อึก!”

　ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องที่ไม่ใช่ของมนุษย์ก็ดังก้องกังวาน

　เสียงน่ารังเกียจนี่มันอะไร…มีอะไรอยู่ที่นี่…?

　แม้ร่างกายจะยังเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่เมื่อเขาใจเย็นลงก็ตระหนักได้ว่าต้องทำอะไร

　อุปกรณ์ครบครันรวมทั้งดาบใหญ่ด้วย แต่ใน”เขาวงกตหนองน้ำที่ถูกทิ้งร้าง”นั้น ถือว่าอ่อนแอเกินไป

　ลูลูชิลาพูดด้วยรอยยิ้มมืดมน

“เอาล่ะ มาเริ่มกันดีกว่า”