เป็นหัวกิลด์ของกิลด์ระดับสูงสุดในต่างโลก ผมผู้อ่อนแอที่สุด แต่ด้วยรักอันหนักหน่วงของสมาชิกในกิลด์ แม้อยากออกก็ออกไม่ได้ 42 การออมมือมันเริ่มน่าเบื่ออย่างรวดเร็วจนน่าประหลาดใจ

Now you are reading เป็นหัวกิลด์ของกิลด์ระดับสูงสุดในต่างโลก ผมผู้อ่อนแอที่สุด แต่ด้วยรักอันหนักหน่วงของสมาชิกในกิลด์ แม้อยากออกก็ออกไม่ได้ Chapter 42 การออมมือมันเริ่มน่าเบื่ออย่างรวดเร็วจนน่าประหลาดใจ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

 

 มิโนทอร์มีรูปลักษณ์ที่แปลก มีหัวเป็นวัวและมีร่างกายมนุษย์ พวกมันมีร่างกายที่แข็งแรง และไม่เพียงแต่แข็งแกร่งเท่านั้น แต่พวกมันยังถือขวานอีกด้วย

 

 มิโนทอร์ส่งเสียงร้องแล้วพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับไล่ตามเป้าหมาย

 

“อุก—ว๊ากกกก!!”

 

 อย่างไรก็ตาม พวกมนุษย์สัตว์ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง

 คว้าเขาของมิโนทอร์ที่พุ่งเข้ามาหาแล้วจับมันจากด้านหน้า มันทำลายโมเมนตัมและกระแทกลงกับพื้น

 

“โอ้ น่าทึ่งมาก”

 

“แน่นอน ว่าพวกเขาต้องทำได้ หัวหน้า”

 

“เอาล่ะ เราทำเหมือนกันมั้ย?”

 

 กัลก้าและฮอรัสเต็มไปด้วยแรงบันดาลใจ แต่ผมหยุดทั้งคู่แล้วพูดว่า “เดี๋ยวก่อน”

 

“นี่คือหนทางในการหลบเลี่ยง”

 

“คุณจะไม่สู้เหรอ?”

 

“ยังไงก็ตาม นี่มันเพิ่งจะเริ่ม ถ้าอยู่รอดได้  เราก็ชนะ และมันที่เสียเวลาถ้าต้องไปรอบๆ เพื่อกำจัดมัน แล้วดูเหมือนว่าพวกมนุษย์สัตว์น่าจะเอาชนะมิโนทอร์ทั้งหมดได้”

(อย่าบอกนะ หัวหน้า…..เขาพยายามไม่ให้เราแสดงฝีมือมากเกินไปตอนนี้)

(อันที่จริงนี่เป็นแค่การอุ่นเครื่องก่อนการต่อสู้หลัก การแสดงพลังของเราอย่างไร้ประโยชน์และถูกเพ่งเล็งจะเป็นผลเสียต่อเรา…)

 

((เป็นไปตามคาด หัวหน้า(นายน้อย)!!))

 

 การออมมือก็เหมือนกับการเตรียมพร้อม ผมแค่อยากทำให้ดูเหมือนว่าผู้ที่โดนเย้ยหยันอย่างผมนั้นจริงๆ แล้วแข็งแกร่ง

 

“มนุษย์! พวกแกทำได้แค่วิ่งหนีอย่างขี้ขลาด!”

 

 พวกมนุษย์สัตว์หัวเราะเยาะพวกเราที่ไม่เคลื่อนไหวเลย

 ขณะที่ผมไม่ได้มอง มิโนทอร์ 20 ตัวก็ลดลงเหลือ 3 ตัว

 

“มันแปลกๆ นะ ว่าไหม?”

 

 เป็นความจริงที่ว่าโดยทั่วไปแล้วมิโนทอร์นั้นแข็งแกร่ง อย่างไรก็ตาม พวกมันไม่แข็งแกร่งพอที่จะต่อกรกับมนุษย์สัตว์ที่แข็งแกร่ง

 

 เมื่อผมมองไปที่ราชา ผมเห็นสีหน้าผ่อนคลายบนใบหน้าของเขา

 ลางสังหรณ์นั้นถูกต้อง

 

“หืม!? เราน่าจะเอาชนะไอ้พวกนี้ได้แล้วนี่…”

“ทำไมมันเหมือนไม่เป็นไรเลยล่ะ?”

 

 เสียงดูหงุดหงิด.

 นี่เป็นเพราะว่ามิโนทอร์ที่พ่ายแพ้ได้ลุกขึ้นมาทีละตัว

 บาดแผลของมิโนทอร์หายเป็นปกติในทันที

 นั่นไม่ใช่ทั้งหมด

 ปึดๆ ร่างกายของพวกมันก็เปลี่ยนไป กล้ามเนื้อของพวกมันขยายขึ้นและดวงตาของมันก็แดงก่ำ เส้นเลือดฝอยปูดแทบจะหลุดออกมา

 

“หึหึ พวกมันได้รับยาพิเศษเข้าไป ข้าคิดว่ามันจะเริ่มมีผลเร็วๆ นี้ นั่นแหละคือสิ่งที่เกิดขึ้น…”

 

 ราชาพูดด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข

 

“เป้นไปได้ว่าพวกมันถูกปลุกให้ขึ้นด้วยยา?”

 

“ เข้าใจล่ะ ร่างกายของมันเหมือนจะใหญ่ขึ้นนิดหน่อย”

 

 ส่วนสูงประมาณผู้ใหญ่หกคน

 ตอนนี้พวกมันกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียด

 

“อัก…!”

 

 ร่างของมนุษย์สัตว์บินไปในอากาศและถูกกระแทกลงมา พวกมนุษย์สัตว์ที่ดูผ่อนคลายมาก ถูกโจมตีจากแขนที่ขยายใหญ่ขึ้นทีละคน

 

“ว้าว พวกมันมาทางนี้ด้วย”

 

 เวทีที่ไม่มีทางหลบหนี เป็นไปได้ไหมที่เรื่องนี้จะจบลงโดยไม่ถูกโจมตี?

 

 เมื่อมิโนทอร์มารวมตัวกัน พวกเราก็แยกจากกัน

 

 มิโนทอร์เหวี่ยงขวานมาหาผมอย่างแรง ฟันผ่านพื้นที่ว่างที่ไม่มีใครอยู่

 

“ตัดตรงไหนของแก?”

 

 หลังจากนั้น มันรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียงของผมที่ยืนอยู่ข้างหลังมิโนทอร์

 

“แกต้องโจมตีให้ถูกต้อง อาวุธนี้มีไว้ทำอะไร?”

 

 ผมขยับนิ้วราวกับจะยั่วยุพวกมัน

 มิโนทอร์ซึ่งหันมาสนใจผมอย่างสมบูรณ์ หันกลับมาและฟันขวานลง อย่างไรก็ตาม ผมหลบมันด้วยการพับแขน

 

“เอ้า เอ้า พยายามเข้า”

 

“บูมู! บูมู——!”

 

 ผมอยากจะลองออมมือสักครั้งเมื่อมาถึงอีกโลกหนึ่ง แต่ผมเบื่อมันอย่างรวดเร็วจนน่าประหลาดใจ เอาไว้ลองใหม่ทีหลังตอนว่างๆ ละกัน

 

“บู้ยยยย!!”

 

 มิโนทอร์หงุดหงิดกับการโจมตีที่ทำได้ไม่ดีนัก

 ด้วยเสียงคำราม ความเร็วของการฟันขวานจะเพิ่มขึ้น ตูม ตูม ตูม… โจมตีอย่างต่อเนื่องราวกับไฟที่ลุกโชน

 

 อย่างไรก็ตาม ผมหลีกเลี่ยงสิ่งเหล่านั้นทั้งหมด

 

“อะไร!? หลบการโจมตีของมิโนทอร์ที่ถูกกระตุ้นแล้วได้ง่ายๆ เลย”

 

 มีคนพูด

 สีหน้าของพระราชา…คิ้วของเขาย่น

 

 มิโนทอร์ที่ถูกกระตุ้น แข็งแกร่งอย่างแน่นอน

 การชกแต่ละครั้งมีความเร็ว น้ำหนัก และพลัง แต่ก็แค่นั้น การเคลื่อนไหวง่ายเกินไป ท้ายที่สุดมันคือสัตว์ประหลาด

 

 มันคล้ายกันกับสิ่งนั้น วัวกระทิงที่รีบวิ่งเข้าไปใส่ผ้าสีแดงอย่างเชื่อฟัง

 

“ถ้าเป็นกิลด์ของผม คงจะจบในวินาทีเดียว”

 

 คนพวกนั้นจะไม่ทำอะไรไร้จุดหมายเหมือนกับผมที่ออมมือ

 หากศัตรูมา ก็แค่ฆ่ามันซะ

 แค่นั้นแหละ

 

“หัวหน้า ขอโจมตีสักทีได้ไหม?”

 

“ตกลง”

 

 กัลก้าและฮอรัสดูเหมือนจะเหนื่อยกับการไม่โจมตีเช่นกัน

 

 กัลก้าหายใจเข้าช้าๆ และโน้มตัวไปข้างหน้า

 จากนั้น เขาก็เตะพื้นด้วยขาหลังซึ่งรวบรวมกำลังราวกับสปริง และใช้แรงผลักดันนั้นเพื่อจุ่มหมัดของเขาเข้าไปในท้องของมิโนทอร์

 ทันใดนั้น มิโนทอร์ก็ถูกเป่าขึ้นไปในอากาศ

 

“ชั้นคิดว่าคงต้องใช้เวลาระยะหนึ่งก่อนที่มันจะฟื้นตัว เนื่องจากระบบอวัยวะทั้งหมดของมันถูกทำลายไปแล้ว”

 

“งั้นเราจะจัดการกับการโจมตีครั้งสุดท้ายเอง”

 

“ฝากด้วย”

 

 ฮอรัสเคลื่อนตัวไปใต้มิโนทอร์ที่ตกลงมาโดยตรง และโจมตีมันจากด้านหลัง

 

 มิโนทอร์ถูกโจมตีอย่างแรงจากด้านหน้าและด้านหลัง และล้มลงกับพื้นเสียงดังกึกก้อง ไม่สามารถขยับตัวได้

 

 อย่างไรก็ตาม มีเพียงหนึ่งใน 20 เท่านั้นที่พ่ายแพ้

 

 พวกมนุษย์สัตว์ถูกโจมตีจนไม่ขยับดูบาดเจ็บจนน่ากลัว แต่ถ้ารักษาทันทีก็ไม่ตาย

 

 จำนวนผู้เข้าร่วมลดลงอย่างมาก ผมเดาว่ามันถึงเวลาแล้ว

 

“เอาล่ะ ในที่สุดผมก็จะทำในฐานะผู้นำ”

 

 ปรากฏดาบและดีดตัวออกห่างจากมิโนทอร์

 นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงไม่เหวี่ยงดาบมาจนถึงตอนนี้และแค่หลบไปหลบมา

 

 เทพลังเวทย์มนตร์ทั้งหมดลงในดาบสีดำสนิท…

 

“นี่คือร่างกายและจิตวิญญาณที้งหมดของผม——|ดาบทมิฬ black sword !!”

 

 ปล่อยมันทั้งหมดในครั้งเดียว

 คลื่นการฟันสีดำไปถึงหัวของมิโนทอร์ที่เหลือและตัดมันออก

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด