เป็นหัวกิลด์ของกิลด์ระดับสูงสุดในต่างโลก ผมผู้อ่อนแอที่สุด แต่ด้วยรักอันหนักหน่วงของสมาชิกในกิลด์ แม้อยากออกก็ออกไม่ได้ 54 แม้อยากออกก็ออกไม่ได้ ผมเป็นใคร?
“คุณจริงจังกับการออกจากกิลด์หรือเปล่า? ”
ผมทวนคำพูดที่ลูลู่บอกผมในใจ
(…ทำไมจู่ๆ หัวข้อนี้ก็มา เซริสบอกเหรอ? ทำยังไงดี ทำยังไงดี…จะบอกว่าล้อเล่นสองครั้งคงไม่ได้ผล…)
เมื่อผมคิดถึงเรื่องเหล่านี้ ผมจะพูดไม่ออกโดยธรรมชาติ
ลูลู่ซึ่งนั่งห่างจากผมเล็กน้อย บางทีอาจรู้สึกไม่สบายใจกับทัศนคติของผมจึงเข้ามาหาและกอดผมไว้
“…ลูลู่?”
“อย่าทิ้งฉันนะ…”
น้ำเสียงเศร้าและขึ้นจมูก
ในเวลาเช่นนี้เท่านั้น ปมบนผ้าเช็ดตัวของลูลู่จะหลุดออก และผ้าเช็ดตัวจะลอยอย่างอิสระในอ่างอาบน้ำ
ผิวเรียบเนียนและละเอียดอ่อนและรูปร่างเพรียวบาง หน้าอกอันเย้ายวนของเธอถูกเปิดเผย
ไม่มีเวลาที่จะเพลิดเพลินไปกับร่างกายของเธอ
“เดี๋ยวก่อน ฟังผมก่อน”
ผมจับไหล่เธอแล้วปล่อย ทำให้เธอสงบลงครู่หนึ่ง
“อธิบาย……?”
“ใช่ มาคุยกัน”
…เมื่อเห็นสีหน้าสิ้นหวังเช่นนี้ ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องบอกความจริง
“ในตอนนั้น ผมอ่อนแอที่สุดในกิลด์ และในกิลด์ก็มีแต่หนุ่มหล่อและสาวสวยเท่านั้น…ผมเคยคิดที่จะออกไปด้วยเหตุผลเล็กๆ น้อยๆ แบบนั้น”
“นั่นคือเหตุผล… แต่โคร!”
“ คุณอยากจะบอกว่าปกติ ผมแข็งแกร่ง ใช่ไหม ? ”
“ช-ใช่…”
ผมมีพลังที่จะอยู่รอดในโลกนี้ อย่างไรก็ตาม จากมุมมองของผมในฐานะคนที่กลับชาติมาเกิด ผมไม่พอใจกับแค่ความแข็งแกร่งเท่านั้น
“เธอคงไม่เชื่อผมหรอก แต่ผมมาจากอีกโลกหนึ่ง ชาติที่แล้วผมมีหน้าตาน่าเกลียดและมักจะถูกรังแก แต่หลังจบชีวิตลง ผมก็เข้มแข็งขึ้นและคิดว่าจะรับมือกับมันได้อย่างง่ายดาย”
ในต่างโลก ผมอยากเป็นตัวเอกที่แข็งแกร่งและไม่มีใครเทียบได้เหมือนในนิยายแฟนตาซี
เพราะนั่นเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับผมอย่างสิ้นเชิงในชาติที่แล้ว
อย่างไรก็ตามความสามารถในการโกงเป็นเพียงสิ่งที่รับประกันชีวิตเท่านั้น แต่ไม่ใช่หลักประกันที่ดีที่สุด เพราะต้องใช้ความเชี่ยวชาญจึงจะใช้งานได้อย่างเหมาะสม
ผมไม่สามารถเอาชนะเพื่อนของผมได้
อย่างไรก็ตาม ผมไม่ได้เกลียดมัน
เพราะผมเคารพเขาอย่างจริงใจ
แม้ว่าความสามารถด้านกีฬาจะมีความแตกต่างกัน แต่สาวๆ ก็มีแรงผลักดัน
ผมจะลองกลับไปหาผู้ที่ถอดใจและยอมแพ้
คนแบบผมในชาติที่แล้วที่เคยทิ้งมันไว้ในอดีต
ที่สุดท้ายผมก็เข้มแข็งโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย
“ตั้งแต่นั้นมา ความจริงที่ว่าผมบอกว่าจะออกจากกิลด์ก็ยังคงอยู่ในใจของผม…ตอนที่ผมอยู่ในประเทศซัคคิวบัส ระหว่างการประชุมแลกเปลี่ยนผู้นำกิลด์ ตอนที่ผมอยู่ในประเทศมนุษย์สัตว์…และวันนี้ด้วย”
“…ก็เหมือนกับเรา ตอนนั้นไม่มีใครเชื่อในเรื่องล้อเล่นนี้เลย”
“ผมอยากให้เธอเข้าใจผิด เมื่อผมไปประเทศมนุษย์สัตว์ ผมเห็นกัลก้าและฮอรัสครอบงำคนอื่นด้วยพลังที่หามาอย่างยากลำบาก ทำให้ผมคิดว่าพวกเขาน่าทึ่งมาก และแม้ว่าผมจะถูกรังแก แต่ผมไม่ได้ใช้ความพยายามใดๆ ก่อนจบชีวิตเพื่อเข้มแข็งขึ้น แน่นอนว่า ผมคิดว่าลูลู่และคนอื่นๆ ก็น่าทึ่งเช่นกัน”
ลูลู่ยิ้ม แต่สีหน้าของเธอยังคงเคร่งขรึม
ตามที่คาดไว้ คุณคิดได้แล้วสินะ?
“พวกคุณสบายดีแล้ว คุณได้รับพลังที่จะเอาชนะผู้คนที่ทอดทิ้งพวกคุณไป ปัญหาอยู่ที่ผม ผมคิดว่ามันคงจะโอเคที่จะใช้ชีวิตโดยที่ทุกคนจะปกป้องผม แต่เมื่อผมเห็นการทำงานหนักของทุกคนอย่างใกล้ชิด ผมก็รู้สึกว่าตัวเองในฐานะผู้นำ ก็อยากจะทำอะไรให้สำเร็จด้วยตัวเอง ดังนั้น…”
“ฉันไม่อยาก…ฉันไม่อยากได้ยิน!”
“อุป!?”
ลูลู่เอามือปิดปากผม
ผมว่าเธอคงไม่อยากให้ผมพูดจริงๆ เพราะไม่เคยเห็นลูลู่เป็นแบบนี้มาก่อน
ผมลูบหัวของลูลู่เบาๆ ขณะที่ผมเอามือแนบกับเธอ เธอประหลาดใจและทันทีที่มือของเธอคลายออก ผมก็ลดมือของเธอลงแล้วพูดว่า
“นี่ ลูลู่”
“อะไร……”
“ขอบคุณที่ปกป้องผมมาจนถึงตอนนี้ คอยสนับสนุนผมในฐานะรองหัวหน้า และ… ที่อยู่เคียงข้างผมตั้งแต่ก่อนที่ผมจะก่อตั้งกิลด์”
“โคร โคร…นี่ อย่าพูดคำนั้นนะ…”
น้ำเสียงของเธอสั่น… ผมพูดกับเธอต่อ
“วันที่ผมกลับมา ผมอยากจะแข็งแกร่งพอที่จะทัดเทียมเธอได้ นั่นคือเหตุผลที่ผม…ผมจะออกจาก กิลด์ ”
“จากนี้ไปผมจะไม่ล้อเล่นกับเรื่องนี้แล้ว”
คราวหน้าไม่ได้ล้อเล่น ผมพูดเพราะผมคิดจะออกจริงๆ
นั่นคือสิ่งที่ผมพูดในวันนั้น ผมตัดสินใจแล้ว
ดังนั้นนี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
เธอคงจะเข้าใจเรื่องนั้นเหมือนกัน
ใบหน้าของลูลู่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ เธอดูเหมือนกำลังเจ็บปวด…อารมณ์ของเธอยุ่งเหยิง
“สรุปก็คือ ผมจะคิดว่ามันเป็นการฝึก ประมาณว่าถ้าผมอยู่ในกิลด์ ทุกคนจะตาย”
“……ไม่”
“ใช่?”
ลูลู่กระโดดเข้ามาที่หน้าอกของผม และเธอก็กรีดร้อง
“ไม่เอานะ…ฉันไม่เอาแบบนี้! ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าต้องแยกจากเธอ…! ฉันยังไม่พร้อม! เพราะแบบนั้น ฉันอยากอยู่เคียงข้างเธอต่อไป…”
“ไม่เป็นไร ลูลู่แข็งแกร่ง โลกนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่น่าทึ่งกว่าผมมาก พวกคุณทำได้ดีในทุกๆ ที่”
“ฉันเกลียด… สถานที่ที่ไม่มีเธอ…”
ดวงตาของเธอชุ่มชื้นและพลิ้วไหวเมื่อมองตาผม
เรามองหน้ากันไม่กี่วินาที
“ฉัน……”
ลูลู่คว้าไหล่ของผม มันทำให้ผมได้สติ
ริมฝีปากของเราค่อยๆเข้ามาใกล้———
–ผมหยุดริมฝีปากของเธอด้วยมือของผม
“เอ๊ะ……”
“……ขอโทษ”
เป็นการจูบที่ปลอบโยนหรือเป็นการจูบเพื่อหยุดผม? หรือมันเป็นอย่างอื่น?
ไม่ว่ายังไงผมไม่สมควรได้รับมันอยู่ดี
“งั้นผมขึ้นไปก่อน”
ตรงไปที่ทางเข้า
เมื่อมาถึงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมก็ทรุดตัวลงกับพื้นเหมือนหมดแรง
พูดตามตรงหัวใจของผมปวดร้าว
เพราะเมื่อผมมองลูลู่จากด้านหลังผมเห็นเธอร้องไห้
“ผมจะออกจากกิลด์”
ฉันแข็งแกร่งขึ้นเพื่อคนที่ฉันห่วงใย
ตรงกันข้ามกลับทำให้เขาวิตกกังวล
ฉันคิดว่าเขาจะอยู่เคียงข้างฉันตลอดไป
แม้ว่าเราจะสร้างปัญหา แต่เขาก็เชื่อใจเรา นั่นทำให้เรานิสัยเสีย
จูบของฉันถูกปฏิเสธ และฉันไม่สามารถทำอะไรได้อีก
…โครจะหายไป
เขาจะหายไปจากข้างกายฉันและจากสายตาของฉัน
ฉันไม่ชอบ ฉันไม่ชอบ… ฉันไม่ชอบ ฉันไม่ชอบ ฉันไม่ชอบมัน
เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน มัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด
ไม่ว่าจะดูเห็นแก่ตัวแค่ไหน แต่เขาก็อยากออกจากกิลด์จริงๆ
ติ๋ง ติ๋ง หยดน้ำตกลงไปในอ่างอาบน้ำ
ร้องไห้ ฉันร้องไห้…
ฉันไม่เคยร้องไห้เลยตั้งแต่วันที่พ่อแม่ถูกลอบสังหาร และคิดว่าฉันจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว
นั่นทำให้รู้ว่าฉันห่วงใยและรักโครมากแค่ไหน…
“ฉัน ฉัน…”
แสงอาทิตย์อันเจิดจ้าส่องผ่าน บอกให้รู้ว่าเช้าแล้ว
ผมเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้ง
…เมื่อวานผมทำเรื่องไม่ดีกับลูลู่…
“อรุณสวัสดิ์ โครซัง”
“อรุณสวัสดิ์…เอ๊ะ”
ผมควรจะเป็นคนเดียวในห้องใหญ่ แต่มันเป็นเสียงที่แตกต่างออกไป ลูลู่อยู่ข้างๆผม
“เอ่อ คุณมาที่นี่ทำไม ลูลู่”
“ตัดสินใจได้แล้ว”
ลูลู่เข้ามาใกล้โดยรวบผมไว้หลังใบหู
รู้สึกนุ่มนวลบนริมฝีปาก
…โอ้ ผมถูกจูบแล้ว
“เอ๊ะ ชอร์อูรู!?นี่มันไม่ดีเลย… หืม!?”
เมื่อผมลังเล เธอก็โอบรอบตัวผมราวกับพยายามฉุดรั้งผมไว้ เธอโอบแขนรอบตัวผมและกดริมฝีปากของเธอเบา ๆ กับผม
เธอจะล่อลวงให้คุณส่งการโจมตีครั้งสุดท้าย
ดวงตาของเธอดูเศร้าและชุ่มชื้นราวกับกำลังจะร้องไห้
“ฟุฮ่า…ฉันรักเธอนะ โคร”
“…”
จากนั้นเธอก็พึมพำราวกับกระซิบข้างหูผมราวกับจะล่อลวงผม
“…ฉันจะไม่เก็บงำความรู้สึกอีกต่อไปแล้ว”
เก็บงำความรู้สึก
นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น
วินาทีนั้นกลับกลายเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุด…แต่ผมก็ยังไม่รู้
———ว่าเรื่องราวเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
Comments