“…”

“? เป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้นความปากดีของเจ้าเมื่อกี้กันล่ะ? คิฮ่าฮ่าฮ่า!!”

　โครไม่ขยับ และอีฟรีตก็ส่ายหัวและกวักมือเรียกราวกับล้อเลียนเขา

“…”　

“เข้ามาเร็วๆ สิ! เจ้าจะเอาชนะข้านี่นา! เจ้าคนไร้ความสามารถ อืดอาดจริงๆ!! คิฮ่าฮ่าฮ่า!!”

“ฮ่าาา..”

　ผมหายใจออกและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ…

“ย่าาาาาา!!”　

“หนึ่ง?”

　ด้วยการร้องตะโกนสุดเสียง ผมก็เข้าประชิดอีฟรีต

“คิฮ่า…คิฮ่าฮ่า!! เจ้าดูดีขึ้นเยอะเลยนี่! เจ้าหมดหวังแล้วใช่ไหม ไม่สิ เจ้าพร้อมที่จะตายแล้วหรือยัง  งั้นก็ตายซะ! คิฮ่าฮ่า!!”

　ผมเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของอีฟรีตสะท้อนอยู่ในดวงตาของผม

　อีฟรีตกำลังยั่วยุผมอีกครั้ง แต่ผมก็ไม่สามารถสนใจมันได้

ผมกำลังพยายามทำให้ดีที่สุดกับ สิ่งที่ ผม จะ ทำต่อ　จากนี้ไป ถ้าผมไม่ตะโกนดังๆ เกรงว่าจะเสียหลักและหยุด

　เติมพลังเวทย์มนตร์ให้กับดาบและเตรียมพร้อมที่จะโจมตี

“คิฮ่าฮ่า!! ก็บอกแล้วไงว่าการโจมตีของเจ้ามันเข้าไม่ถึงตัวข้าหรอก!”

　ผมพยายามจะฟันแต่กลับถูกกำแพงที่มองไม่เห็นเบี่ยงเบนไป

　ปัญหาของการเป็นอมตะคือแม้ว่าผมจะเห็นช่องเปิดและการโจมตีผ่านไปได้ มันก็จะงอกใหม่ทันที

　มันทำงานอย่างไร?

　เงื่อนไขการเปิดใช้งานมีอะไรบ้าง?

　ผมไม่รู้.

　ผมไม่ฉลาดและผมก็ไม่มีความสามารถเพียงพอ

　แม้ว่าผมจะคิดวิธีแก้ปัญหา มันก็เป็นแค่การเสียเวลาเท่านั้น

　สถานการณ์ปัจจุบันยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

　หรือผมจะหมดแรงตายก่อนกันนะ?

　แต่มีข้อมูลที่แน่นอนอยู่บ้าง

“หลักแหลมมาก อย่างที่คิดไว้ เจ้าเป็นคนที่มีพรสวรรค์ แล้วยังมีไหวพริบดีด้วย ข้าจะเล่าอะไรดีๆ ให้เจ้าฟังที่นี่ ไม่ต้องสนใจพวกแมลงตัวเล็กๆ ที่บินไปบินมา … สำหรับพวกเราทั้งสามซึ่งปีศาจระดับสูงสุด ถ้าเจ้าต้องการกำจัดพวกเรา เจ้าจะต้องฆ่าทั้งสามตนในเวลาเดียวกัน”

　คำพูดเหล่านั้นที่ผมได้ยินจากคนที่ดูเหมือนเป็นพวกเดียวกับอีฟรีตทางการติดต่อ อาจเป็นเพราะความเย่อหยิ่งหรืออาจเป็นเพียงความประมาท ข้อมูลก็หลุดออกมา

　นี่เป็นวิธีเดียวที่ผมจะชนะได้

　ถ้าอย่างนั้นก็มีสิ่งเดียวที่ผมต้องทำ

“อ๊าาา!!”

“คิฮ่าฮ่า!! ท่าทางแข็งขันแบบนั้นดูดีเลยนี่!”

　ผมพยายามจะฟาดฟันอีกครั้ง แต่กลับถูกกำแพงที่มองไม่เห็นเบี่ยงออกไป

　อย่างไรก็ตามตัว ผมถอยออกมาไม่ได้

　ตอนนี้ระยะห่างใกล้มาก และผมก็อยู่ห่างจากอีฟรีตเพียงช่วงตัวเดียวเท่านั้น

　—————ตอนนี้แหละ..

“ฮ่าาาา!!”

　ผมทำให้ดาบของผมใหญ่ขึ้น ผมยกดาบขึ้นสูงเหนือศีรษะเพื่อเปิดช่องว่าง แม้ว่าจะตั้งใจก็ตาม

“ก-กะฮ่า…”

　ผมสังเกตเห็นว่ามีเลือดไหลออกจากปากของผม

　ก็มีเลือดค่อนข้างมากเช่นกัน

　หมัดของอีฟรีตจาะหน้าอกของผม

　เลือดไหลล้นจากบริเวณอื่นที่ไม่ใช่ปาก

　มันไม่ใช่การโจมตีที่เบาเลย

　…ติ๋ง ติ๋งติ๋ง

　มองลงไปช้าๆ

　เสื้อผ้าของผมเปื้อนสีแดงและสีดำ ราวกับว่าถูกฉีดด้วยน้ำจากสายยาง และมีแอ่งน้ำสีแดงอยู่บนพื้น

“ฮะ…คาอา…อัก”

　มันเจ็บที่จะหายใจ

　แต่ถ้าไม่ทำ ผมจะตาย

　ผมสำลักเลือดที่พ่นออกมาและรู้สึกเหมือนกำลังจะจมน้ำ

　มันก็แค่เจ็บ…มันเจ็บ มันเจ็บ มันเจ็บ…

“คุคุคุ   เคี๊ยกเคี๊ยกเคี๊ยก !! มันจบแล้ว!! เจ้าแพ้!!”

　เสียงหัวเราะยังดังก้องมากขึ้น

　อีฟรีตต้องมีสีหน้าแห่งชัยชนะ

　เขาคงคิดว่าผมจบเห่แล้ว

　ผมจะบอกผู้ชายคนนั้น

“…ผมรอสิ่งนี้อยู่”

“ฮะ? ฮะ!?”

　ดาบแทงทะลุร่างของอีฟรีต

　ผมแทงดาบเข้าไป

　เนื่องจากเขาถูกแทงด้วยดาบ บาดแผลจึงไม่หาย ไม่สิ มันทำไม่ได้ต่างหาก

　เป็นครั้งแรกที่มีการโจมตีที่เหมาะสมเกิดขึ้น

　ผมกัดฟันเปื้อนเลือดและยิ้ม

“เอาล่ะ…ได้เวลาตอบโต้!”