หลังจากไลฟ์จบและได้อาบน้ำอย่างสบายตัว ผมก็ได้รับข้อความ

{ เรื่อง : เกี่ยวกับชุดคอสเพลย์

 

เกี่ยวกับชุดคอสเพลย์ที่ฉันเคยบอกไป… บริษัทที่จะตัดชุดให้เรา เขาอยากจะขอวัดขนาดตัวเธอนะ ฉันเลยอยากถามเธอว่า เธอโอเคไหม?

พวกเขาบอกว่า เราสามารถไปวัดตัวได้ที่สาขา โตเกียว โยโกฮาม่า นาโกยา เกียวโต โอซาก้า หรือ ฟุกุโอกะ

 

ฉันจะไม่บังคับเธอหรอกนะ แต่ถ้าเธอว่าง พวกเราไปกันอาทิตย์หน้าได้ไหม? 

ถ้าเธออยู่ใกล้ๆ ฉันสามารถไปรับเธอได้นะ เธอโอเคใช่ไหมที่จะบอกฉันว่าเธออยู่แถวไหน? }

 

ผมตอบกลับคาโอรุซังไปว่าผมอยู่แถวนาโกย่า และจะเดินทางไปที่สาขานั้น

จะว่าไปแล้วผมไม่รู้เลยว่าเธออยู่แถวไหน

 

********

 

“ฮ่า เข้าตอบกลับมาแล้ว”

ฉันกำลังทำงานคอมมิชชั้นที่รับมาให้เสร็จหลังจากดูไลฟ์ของยูกิจบ
 

“เขาบอกว่าเขาอยู่แถวนาโกย่า? เดียวนะ นาโกย่า?!”

ให้พูดตรงๆเลยคือตอนนี้ฉันอาศัยอยู่ในนาโกย่า

 

“อ่า นี้มันคือพรมลิขิตสินะ!”

ฉันไม่สามารถมีสมาธิกับงานได้อีกต่อไป และรีบตอบกลับข้อความของเขาไป

 

********

 

หลังจากที่ผมเปลี่ยนมาใส่ชุดนอน ผมก็ได้รับข้อความตอบกลับจากคาโอรุซัง

 

{ เรื่อง Re:Re; เกี่ยวกับเรื่องชุดคอสเพลย์ 

 

บังเอิญจังเลย ฉันก็อยู่นาโกย่าเหมือนกัน

ฉันต้องไปส่งต้นแบบชุดในช่วงสุดสัปดาห์ ทำไมเธอไม่มาด้วยกันเลยหละ?

ถ้าเธอรอฉันที่สถานีนาโกย่า ฉันจะขับรถไปรับเธอเอง }

 

ดูเหมือนคาโอรุซังก็อยู่ที่นาโกย่า แล้วเธอก็ยังเสนอตัวจะไปรับผมอีกด้วย

ผมรู้สึกไม่ดีที่จะรบกวน เลยตอบเธอไปว่าผมสามารถไปเองได้ แต่เธอก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว

 

 

{ เรื่อง Re:Re:Re:Re; เกี่ยวกับเรื่องชุดคอสเพลย์ 

 

มันไม่ต้องห่วงนะ มันไม่รบกวนหรอก

ฉันต้องไปแถวนั้นอยู่แล้ว เพราะงั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง โอเค? }

 

ปฏิเสธเธอทั้งๆที่เธอเสนอตัวขนาดนั้นคงจะไม่ดี เลยเป็นอันตกลงว่าพวกเราจะไปด้วยกัน

 

*******

 

“เย้!!!!”

ฉันมีความสุขสุดๆ หลังจากสามารถเกลี่ยกล่อมยูกิคุงได้

ตอนนี้ก็มาเฝ้ารอวันที่นัดไว้กันเถอะ

ฉันทำงานที่เหลืออยู่อย่างตั้งใจและเฝ้ารอวันนั้นอยากใจจดใจจอ

*******

 

เมื่อวันเสาร์มาถึง ผมรอคาโอรุซังอยู่หน้าสถานีนาโกย่า

หลังจากที่ส่งรูปชุดของผมไป ผมก็ยืนเหม่อลอยอยู่หน้านาฬิกาสีเงิน… (ผู้แปล : สถานีนาโกย่ามีนาฬิกาสีเงินและสีทองเป็นแลนมาร์คที่ผู้คนมักจะใช้เป็นสถานที่นัดพบ)

“ขอโทษนะ เธอใช่ยูกิคุงหรือเปล่า?”
 

ผมหันหาไปตามเสียงนั้นและพบกับสาวสวยที่มีผมยาวสีน้ำตาลอ่อน

 

“อะอ่า ใช่ฮะ”

“ดีจังเลยที่เราพวกเจอกันได้อย่างปลอดภัย
เราไปกันเลยไหม? รถของฉันอยู่ที่ลานจอดรถ”
 

“ดะได้เลย”

ไหล่ไปกับสถานการณ์รู้ตัวอีกทีผมก็อยุ่บนรถของคาโอรุซังแล้ว (ผู้แปล : ยูกิโว๊ยยยย)
 

“เอาหละ อืม ขอโทษนะที่พึ่งจะมาทำตอนนี้ ขอแนะนำตัวอีกครั้ง ฉัน ยูสะ คาโอรุ หรือที่รู้จักในชื่อ คาคิซากิ ยูรุ ดีจังเลยที่ได้เจอเธอซักที ยูกิคุง”

“อะ อือ เหมือนกัน ผม ฮิเมะมูระ ยูกิ ยินดีที่ได้รู้ยัก!”

ผมเผลอกัดลิ้นของตัวตอนกำลังแนะนำตัว น่าอายจัง

 

“!(ทำไมเขาถึงน่ารักได้ขนาดนี้นะ?!)”

“ผะผมขอโทษ ผมเผลอกัดลิ้น…”

 

“ไม่เป้นไร มันปกติที่จะประหม่าเวลาได้รู้จักใครใหม่ๆ จริงไหม?”

“มันก็ยังน่าอายอยู่ดี ผมก็อายุขนาดนี้แล้ว…”

 

“ไม่ต้องกังวลนะ อย่าคิดมาก โอเคไหม?”

“ขอบคุณ…”

ต้องขอบคุณความใจดีของเธอที่ทำให้ผมใจเย็นลง
 

“ผมใจเย็นลงแล้ว ขอบคุณนะฮะ!”

“ดีแล้วหละ”

 

หลังจากผ่านไป 10 นาที พวกเราก็มาถึงอาคารขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

 

“ที่นี้คือ กอรี่คิ้ว แบรนเสื้อผ้าที่จะตัดชุดให้กับเธอ ยูกิคุง”

“ผมไม่ค่อยรู้จักแบรนเสื้อผ้าผู้หญิงเท่าไหร…”

 

“ฮะฮะฮะ มันเป็นเรื่องปกติ โอเค เดียวฉันขอจอดรถแปปหนึ่งนะ”

“โอเค!”

พวกเราจอดรถในลานจอดรถข้างๆตึกและเดินเข้าไปด้านใน

 

“สวัสดีค่ะ พวกคุณได้นัดไว้หรือเปล่าคะ” พนักงานประชาสัมพันธ์ถาม

“สวัสดี ฉันได้นัดเอาไว้ ยูสะ คาโอรุ ที่นัดไว้ตอน 3 โมงวันนี้ค่ะ”

เธอสามารถตอบพนักงานได้ด้วยความมั่นใจทำให้ผมรู้ตัวว่าเธอเป็นผู้ใหญ่แค่ไหน

ต่างกับเวลาเธอดูไลฟ์ของผม ตอนนี้เธอดูพึ่งพาได้มากๆเลย (ผู้แปล : ขออนุญาติขำ)

 

“ยูสะ คาโอรุนะคะ? โอเคค่ะ ฉันยืนยันเวลานัดของคุณแล้ว กรุณาตามฉันมาได้เลยค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ ไปกันเถอะ ยูกิคุง”

“โอเค!”
 

คุณพนักงานนำเราไปที่ห้องประชุมที่ชั้นสอง

 

“กรุณารออยู่ที่นี้ บุคลากรที่เกี่ยวข้องกำลังมาที่นี้”

“ขอบคุณค่ะ”

“ขอบคุณฮะ!”
 

หลังจากผ่านไป 10 นาที ผู้ชายที่ดูสง่างามก็เข้าห้องมา

 

“โอ๊พระเจ้า คาโอรุจัง ไม่ได้เจอกันนานเลยน้า!”

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ คุณไม่เปลี่ยนไปเลย รุ่นพี่”

ผู้ชายคนนั้นส่งพลังสาวออกมาชัดเจนมาก

 

“เด็กคนนี้หรอที่เธอพูดถึง?”

“ใช่แล้วหละ! เขาน่ารักใช่ไหมหละ?”

 

“หืม…แบบนี้เอง….”

เขาจ่องมาที่ผม

 

“หนุ่มน้อย เธอไม่ได้กำลังแกล้งทำตัวเป็นผู้ชายอยู่ใช่ไหม?”

“มะไม่ ผมเปล่า ไมเป็นผู้ชายจริงๆนะ”
 

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย…เธอสนใจงานโมเดลลิ้งไหม?”

“รุ่นพี่!”

คาโอรุซังขัด

 

“อุ้ย ขอโทษด้วยนะ ฉันติดนิสัยชอบทาบทามคนที่ดูมีความสามารถนะ…”

“ก็นะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจความรู้สึกของคุณหรอก”

คาโอรุซังหมายถึงอะไรกันละนั้น

 

“ยังไงก็ตามมม พนักงานของเราพร้อมแล้ว เพราะงั้นเธอต้องไปที่อีกห้องนะ เธอชื่ออะไรนะหนุ่มน้อย”

“ยูกิฮะ ฮิเมะมูระ ยูกิ!”

 

“ยูกิจังสินะ? เป็นชื่อที่น่ารักจัง”

“ขะขอบคุณ?” ผมตอบกลับไป ไม่แน่ใจว่าควรจะขอบคุณเขาที่ชมดีไหม

 

“เอาหละยูกิจัง รบกวนทำตามคำแนะนำของพนักงานเราได้เลย เดียวก็เสร็จแล้วหละ”

“โอเค!”

แล้วผมก็ตามคุณพนักงานเข้าห้องมา

 

“โอ๋ คุณลุกค้าที่มาวัดขนาดตัวสินะคะ? มาทางนี้เลยค่ะ เดียวเราจะพันอันนี้ไว้แปปหนึ่งนะ โอเคไหม?”

“โอเค!”

คุณพนักงานวัดตัวผมอย่างรวดเร็ว

 

“นี้เธอเป็นเด็กผู้ชายใช่ไหม? เธอสนใจจะแต่งหน้าไหม? แล้วเราก็มีชุดน่ารักๆให้ลองเยอะเลยนะ!”

“ฮะ?”

ผมสับสนกับข้อเสนอของคุณพนักงาน

 

**มุมมองของ คาคิซากิ ยูรุ**

“นี้ คาโอรุจัง.”
“อะไรหรอคะ รุ่นพี่?”

 

“เด็กคนนั้น เขาอยากจะเป็นนางแบบไหม…?”

“ฉันไม่คิดว่าเขาอยากจะใส่ชุดผู้หญิงแล้วไปโผล่ในแม็กกาซีนหรอกนะคะ”

“ฉันก็ว่างั้น”

 

“แต่ฉันอยากเห็นเขาแต่งตัวน่ารักๆนะ….”

เขาพึมพาด้วยสายตาที่ล่องลอยออกไป

 

************

 

ยูกิ นายรอดมาได้ยังไงจนอายุ 17 ห่ะ? ตามคนง่ายไปแล้ว น่ารักน่าหยิกจริง!!

 

ตอนนี้ผมมีปัญหาใหญ่เลยครับ ผมติดนิยาย!!! ติดงอมแงมจนไม่ได้แปลยูกิต่อเลย

แถมเกิดความอยากงอกเรื่องแปลเพิ่มแล้ว แต่งานก็เยอะ เกมก็ต้องเล่น นิยายก็ต้องอ่าน ผมจะทำยังไงดี!!!

 

-A Cup of Owls