หลังจากไลฟ์ไปได้หลายชั่วโฒง พวกเราก็ตัดสินใจจะอ่านมาร์ชแมลโลว์เพื่อพักคอ

 

“โอเค พวกเราจะเริ่มอ่านมาร์ชแมลโลว์กันแล้วน้าาาาา”

[พวกเราเหนื่อยกันนิดหน่อยจากการร้องเพลงไม่หยุดเลย เพราะงั้นมันคือเวลาพักหละ! ถ้าใครมีอะไรต้องทำไปทำตอนนี้ได้เลยนะ!]

 

– จะว่าไปฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยนี้หว่า บางทีฉันควรจะหาอะไรกินระหว่างที่ฟัง

– ฮิฮิ ฉันเตรียมบะหมี่กึ่งฯเรียบร้อยแล้ว เพราะงั้นไม่มีช่องว่างหรอกนะ

– ฉันพึ่งซื้อข้าวหน้าเนื้อมาเลย

– ฟังตอนที่กำลังเดินทาง ห่ะ?

– ฉันมีอาหารเตรียมไว้แล้วเพราะงั้นฉันโอเค

– เรามีข้าวกล่องหละ นาโนะ

– เดวจะรีบกลับมา ใครก็ได้ตามตูข้าด้วย

 

“โอเค มาเริ่มที่มาร์ชแมลโลว์อันแรกกานนนน”

<ฟุวาริจังมาค้างคืนหละ!

ยูกะจังจะทำอาหารแบบไหนให้เธอทานหรอ?>

 

– แค่ได้ทานก็มากพอแล้วสำหรับฉัน!

– ใช่มะ

– แต่ได้ค้างคืนชีวิตก็สมบูรณ์แบบแล้ว แค่พูดนะ

– 555 มาสลับที่กันเถอะ ฟุวะจัง

 

[นี้คงจะเป็นมาร์ชแมลโลว์ของผม!

ผมคงจะถามว่าเธอชอบทานอะไรแล้วทำมันให้เธอ!]

“ฉันโอเคกับทุกอย่างที่เธอทำเลย ยูกะจางงง”

 

– จริง

– ถูกเลยยย

– ฉันจะขออีกจานถ้ามันเป็นอะไรที่ยูกะจังทำ

– ฉันก็จะกินหมดเลย

– อ่า แต่ฉันกินมะเขือเทศสดไม่ได้นะ ไว้ชีวิตฉันด้วย

– ฉันกินพริกหยวกไม่ได้…

– พวกนั้นผักที่เด็กไม่ชอบกินอันดับต้นๆเลยนะ 555 
(ผู้แปล : คนญี่ปุ่นไม่ชอบกินพริกหยวกกับมะเขือเทศกันเยอะแม้แต่ผู้ใหญ่บางคนก็ยังไม่ชอบ)

 

[เอาจริงๆ ผมเองก็ไม่ค่อยถูกกับพวกผักขมๆ… ผมกินมันได้แต่ก็นะ]

 

– เด็กดี

– ไม่อยากกินของที่เธอไม่ชอบฉันเข้าใจ 

– คาคิซากิ ยูรุ : เข้าใจดีเลย

– มันแปลกเนอะ ฉันกินของหวานได้สบายๆแต่กินของขมๆไม่ได้เลย

 

“พวกเราไปอันต่อไปกันไหม?”

[ผมจะอ่านอันต่อไปเอง!]

<ยูกะจัง ช่วยนั่งบนตักของฟุวาจังหน่อยน้า ถ้าเธอทำได้!

ฟุวาจัง เธอทำอะไรแบบยูริๆกับยูกะจังได้ไหม? แบบที่… พวกเธอหันหน้าเข้าหากันแล้วประสานมือกัน?

ฟุวะจัง เธอชอบไก่ทอด(แบบอเมริกา) หรือ คาราเกะ(แบบญี่ปุ่น)?

พวกเธอสองคนเล่นเกม ‘ฉันรักเธอ’ กันได้ไหม?

ยุกะจัง เธอช่วยพูดประโยคในตำนาน “ตื่นได้แล้วโอนี้จัง เช้าแล้วนะ” ได้ไหม?

จะ ฟุวะยูกะ หรือ ยูกะฟุวะ ก็สุดยอดทั้งคู่

ฉันอยากมีน้องสาวแบบยูกะจัง… ฉันคงจะไม่ต้องการอะไรอีกแล้วในชีวิตนี้…

แล้วฉันก็อยากเห็นฉาก ฟุวะยูกะ แคะหู…>

(ผู้แปล : โฮลี่ชิ…. ตรูแปลไอ้ประโยคข้างบนในที่ทำงานหรอฟระ (แอบแปลตอนพักเที่ยง))
 

 

[ฮา… ฮา… มันยาวมาก…]

“ทะ ทำได้ดีมากที่อ่านมันจนหมดดดด”

 

– เข้ นั้นมันโครตจะบ้าเลย

– ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเธออ่านมันในไลฟ์ 555

– แต่ก็ต้องยอมรับนะ ฉันเห็นด้วยกันมันหลายอันเลย

 

[อยากแรกเลยก็…]

“ยูริโพส!!!”

 

– ฟุวะจังสติแตกแล้ว 555

– สลับกับเรานะ นาโนะ

– หืมมมม ?

 

“แบบนี้ ละมั้ง?”

พูดแบบนั้น ฟุวะจังกับผมก็ประสานมือกันแล้วหันมองกล้อง การที่ได้อยู่ใกล้กับฟุวะจังแบบนี้ทำให้ตัวใจของผมเต้นรัว

[แบบ.. แบบนี้โอเคไหม?]

 

– อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!

– ฉันเห็นด้วยกันไอเข้อความยาวๆนั้นในเรื่องนี้เลย!!!

– นี้มัน…สุดยอด…

– คาคิซากิ ยูรุ : ฉันอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว พวกเรามาสลับที่กันได้ไหม?

– ดูเหมือนว่ามันจะเป็น ไม่ สำหรับมาม๊ายูรุ 555

 

“ฟุฮิฮิ…ต่อไปก็นั่งบนตักของฉัน…”

[ฟุเอ่!!]

อยู่ๆฟุวะจังก็อุ้มผมขึ้นมาว่างบนตักของเธอ

 

“อือออ… อ่า นี้มัน อืม เป็นอะไรที่ ฟุวะมิน ลิสนี้และลิสเน่ในแชทต้องการ คิคิคิ…”

 

– โอ๊ะโอ่!!!

– เธอโยนวิธีการพูดของเธอทิ้งไปนอกหน้าต่างแล้ว ก๊ากกกกกก

– เธอฟังดุเหมือนตาลุงเลย 5555

– คาคิซากิ ยูรุ : หึย…

– มาม๊ายูรุกำลังถดถอยลงแล้ว XD

 

[หืม? เราจะอ่านมาร์ชแมลโลว์กันต่อแบบนี้เลยหรอ?]

 

– ใช้เลย

– เอาเลยเอาเลย

– มันคืออาหารตา…

– ด้วยโปรดสลับที่กับเราที นาโนะ…

 

“สำหรับคำถามที่ถามกับฉัน ฉันคิดว่าคงเป็นคาราเกะหละ ช่าย ฉันอยากลองทานคาราเกะของยูกะจังงงง”

 

– ฉันเข้าใจเลย

– ฉันอยากลองกินอันที่อยู่ในวิดีโอก่อนหน้านี้

– ฉันมีคาราเกะเป็นข้าวเที่ยงหละ ฉันจะมโนว่าเธอเป็นคนทำมัน

– หยุดเลย มันฟังดูเศร้ามาก…

 

[ต่อไปก็… เกมฉันรักเธอ? มันคืออะไรอะ?]

“โอ๋ เกมฉันรักเธอออออ”

 

– เดียวก่อนนะ ฉันคิดไปเองหรือฉันนึกภาพออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

– อย่าพึ่งกระโตกกระตาก

– พวกเราเห็นเธอแสยะยิ้มนะ ฟุวารี้!!!

 

[เอ่?!]

ฟุวะจังจับผมหันไปหาเธอตรงๆ

“ฉันรักเธอนะ ยูกะจัง”

 

[ฟุเอ่?!]

เธอพูดแบบนั้นใส่ผมตรงๆ ใบหน้าของผมก็กลายเป็นสีแดง

 

“ฮะฮะฮะ เธอหน้าแดง! แปลว่าฉันชะน้าาาา”

 

– ขี้โกง ?

– นั้นมันขี้โกงชัดๆ

– ยัยคนเจ้าเล่!!!

– คาคิซากิ ยูรุ : ขอโทษนะ ที่นี้คือร้านคาราโอเกะที่ไหนหรอ? ฉันจะไปพังมัน ใครก็ไดบอกฉันที่นะว่ามันอยู่ไหน

– มาม๊ายูรูใจเย็นนนนนนน!!!

 

[ถะ โถ่ว! คุณทำผมตกใจหมดเลย!

ต่อไปก็… บทพูดจากแพ๊คเสียงเวอร์ชั่น โอนี้จัง ของผมหรอ?]

 

– เอาจริงดิ?

– ฉันจะซื้อมัน

– ฉันจะไปซื้อมันเดียวนี้แหละ

– แพ็คเสียงอะไรหรอ?

– เธอจะเริ่มขายแพ็คเสียงที่ขายในคอมมิกเก็ตทางออนไลน์เร็วๆนี้

– อ่า แบบนี้เอง มันถูกใส่ไปในนั้น

– ช่าย

 

“แคะหูมันมากเกินไปหน่อย เพราะงั้น ขอโทษน้าาาา”

[ฟูว…]

 

– ยุกะจังโล่งใจ 555

– ก็นะ อะไรที่มากไปกว่านี้จะสร้างความเสียทางจิตใจแน่นอน

– นั้นเป็นคำขอสุดท้ายของมาลแมลโลว์ยาวๆนั้นใช่ไหม?

 

“ถ้างั้นพวกเราไปคำถามต่อไปกันเลยน้าาาาา?”

<คำถามสำหรับฟุวะจัง!

ถ้ายูกะจังให้พรเธอได้ข้อหนึ่ง มันจะเป้นอะไรหรอ?

ปลดปล่อยความต้องการของเธออกมาได้เท่าที่ต้องการเลยนะ หรือเธออาจจะพยายามเพิ่มคะแนนความโปรดปรานก็ได้นะ>

 

– คะแนนความโปรดปราน ก๊ากกกก

– ปลดปล่อยความต้องการ?? XD

– อยากรู้จังเธอจะขออะไร

 

“เอ่อ อะไรก็ได้ ใช่ไหม?”

 

– โอ๋ ไม่นะ

– /อึก

– มันจะต้องสุดยอดมาก 5555

 

“ถ้าแบบนั้น บางที่… ไปเดตกันหนึ่งวัน?”

 

– หืม?

– มันธรรมดาจนน่าตกใจ

– มันปกติ….

 

[มันแปลกๆยังไงไม่รู้พอคิดว่ามีแค่นี้…]

 

“งั้นไปเดตกันนะครั้งหน้า!”

[หืม?]

 

– ยูกะจังหนีปายยยยย

– ไม่นะ… มันป่าเถื่อนเกินไป….

– คาคิซากิ ยูรุ : ฉันไม่ยอมให้มันเกินขึ้นหรอก!!!

– มาม๊ายูรุ 555

– เธอเป็นตัวละครผู้หญิงที่เข้าไปขว้างความสัมพันธ์ของยูริ… ฉันโอเคกับมันนะ

 

[บะ บางทีนะ ผมต้องเก็บมันไปคิดก่อน…]

[โอเค นี้เป็นมาลแมลโลว์สุดท้ายแล้ว!]

 

– เธอไม่รู้สึกแปลกๆกับการนั่งบนตักอีกแล้ว 555

– เธอยอมแพ้แล้ว

– ยูกะจังทำใจยอมรับมันได้เร็วมาก 555

 

<ถ้าพวกเธอต้องแสดงความขอบคุณให้กันและกันตอนนี้เลย พวกเธอจะพูดอะไรหรอ?>

 

– ว้าว นี้มันปกติที่สุดของวันนี้แล้วนะเนี้ย 555

– เธอเอาทีเด็ดออกมาในตอนท้ายสุด!

– หืม ฉันชอบคำถามนี้แหะ

– หยุดพูดประโยคเจ๋งๆ ของยูกะจังได้แล้ว

 

[อะไรที่ผมรู้สึกขอบคุณฟุวะจังหรอ….

ก็นะ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าชื่อของผมกระจ่ายออกไปมากแค่ไหนเพราะเธอ และผมก็รู้สึกขอบคุณเธอที่มาดูไลฟ์ของผมบ่อยๆ

อ่อ แล้วก็ร้านอาหารที่เราไปกินด้วยครั้งที่แล้วก็อร่อยมากเลยหละ!]

 

“สำหรับฉัน อืมม… ฉันรู้สึกขอบคุณที่ยูกะจังเกิดมา เธอน่ารักเกินไป… น่ารักเกินไปจริงๆนะ…”

 

– ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ

– เถียงไม่ได้เลย

– มันคือความจริง

– จากใจเลย

 

[คะ คุณทำให้ผมเขิน…]

“นี้แหละ สิงนี้แหละ!!! พวกนายเห็นนี้ไหม?!?!?!”

 

– ช่าย!!!

– นี้แหละที่พวกเราพูดถึง!!!

– เธอมันผู้หญิงบาปหนา!!!!

– เธอหมายถึงผู้ชายใช่ไหม?

 

[อืม… เอาหละ จบกันไปแล้วสำหรับมาร์ชแมลโลว์! เดียวผมจะขอออกไปแปปหนึ่ง ทุกคนรอผมก่อนน้า โอเคนะ!]

“หืม? มีอะไรหรือเปล่า?”

 

[นิดหน่อยหละ! ผมจะรีบกลับมาน้า!!!]

แล้วผมก็ออกมาจากห้องทั้งอย่างนั้น

เฮอ เธอทำมันไปแล้ว

ฟุวะจังจะต้องไม่คาดคิดแน่นอน!!

ผมหยิบชุดขึ้นมาแล้วเปลี่ยนมันในห้องน้ำ

 

แล้วหลังจากเปลี่ยนเสร็จแล้ว ผมก็หายใจเข้าลึกๆแล้วกลับเข้าไปในห้อง

 

*************

 

[นิดหน่อยหละ! ผมจะรีบกลับมาน้า!!!]

แล้วยูกะจังก็ออกไปจากห้องทั้งอย่างนั้น

 

“พวกเราแกล้งแรงไปหรอ..?”

 

– แต่เธอน่ารักเกินไป ใครจะไปอดใจไหวกันละ?

– เดียวเธอก็กลับมา

– พวกเราแค่ต้องรอ

 

“พวกนายพูดถูกกกก พวกเรามาอ่านมาลแมลโลว์รอจนกว่าเธอจะกลับมา โอเคม๊ายยยย?”

 

– ได้เลย

– เลือกของฉัน เลือกของฉัน!!

– ยะหู้วววว

 

หลังจากรอมาประมาณสิบนาที ยูกะจังก็กลับมา

และเธอก็ดูน่ารักขึ้นเยอะเลย

 

*************

 

กลับมาแล้วครับ แล้วก็จะจากไปแล้วครับ 5555
ปีใหม่กลับมาติดเกนชิน งอมแง่ม (เพราะเครียดด้วยแหละ)

ที่กลับมาแปลต่อได้เพราะเควสแฮ้งเอ้าของเฮย์โซ ที่น่าเบื่อจนผมหยุดเล่นมาแปลนิยายแทน
ไว้เจอกันตอนหน้านะครับ 

 

-A Cup of Owls