ตอนนี้ผมกำลังรู้คิดผิดมากๆ

ใครกันนะบอกว่าเขาไม่มีปัญากับเกมสยอง? ผมไม่ได้คิดว่าจะต้องเจออะไรแบบนี้

 

ช่วงบ่ายก่อนหน้านี้ ยูโตะและผมไปเลือกเกมอยู่ที่ร้านเกมและซื้อเกมล่าสุดของซี่รี่ R ที่เป็น VR มา

ผมสวมแว่นตา VR และเริ่มอัดคลิปตอนที่ผมเล่นเกม

 

ผมเปิดโปรแกรมเพื่อบันทึกการขยับตัวของผม ซึ่งผมว่างแผนจะนำไปตัดต่อทีหลังด้วย

 

จนถึงตอนนี้ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ย้ำว่าจนถึงตอนนี้

 

[อู้ววว นี้มันสมจริงจังเลย!]

ในตอนแรกผมสนุกมาก

เกมมีภาพที่สวยงามทำให้ผมรู้สึกเหมือนไปยืนอยู่ตรงนั้น

ซอมบี้ยังไม่ได้โผล่ออกมา ตอนนี้ผมเลยดื่มดำไปกับโลกเสมือนนี้

 

[พื้นดูสมจริงมากเลย…]

เกมภาคล่าสุดสร้างโดยให้ความสำคัญกับความสมจริงใน VR เป็นอย่างมาก และยังรองรับการใช้งาน ถุงมือ VR ด้วย ทำให้มันรู้สึกเหมือนกำลังหยิบจับของจริงๆเลยหละ

พวกเขายังหาวิธีทำให้เท้าของคุณรู้สึกเหมือนจริงไม่ได้แต่มันก็เป็นอะไรที่อดไม่ได้ที่จะตั้งตารอ

 

ยังไงก็ตามตอนนี้ผมรู้สึกได้ถึงปืนที่กำลังถืออยู่ในมือถึงแม้ว่าในชีวิตจริงผมจะไม่ได้ถืออยู่ก็ตาม

ความตื่นเต้นกำลังพลุ่งพล่านในร่างกายของผม

[ว้าววว เท่สุดๆไปเลยผมกำลังถือปืนหละ!!! มันรู้สึกเหมือนผมกำลังถือปืนอยู่เลย!! แต่มันยังรู้สึกเบาๆ เพราะงั้นมันยังไม่ค่อยสมจริงเท่าไหร่]

และแล้วช่วงเวลานั้นก็มาถึง

 

ตัวละครของผมเดินเข้าไปในตรอกที่น่าสงสัย มีซอมบี้อยู่ตรงนั้น ไม่ใช่แค่สามารถมองเป็นเครื่องในที่ดูสมจริง แม้แต่การขยับของกล้ามเนื้อก็ถูกจำลองออกมา

 

ที่แย่ที่สุดคือเสียงสุดน่ารังเกียจ

เพราะว่ามันเป็น VR เสียงจึงถูกจำลองให้ได้ยินเหมือนฟังจากหูสองด้านให้ความรู้สึกสมจริง

 

ผมชอบเกมสยองขวัญ แต่ไม่ชอบอะไร แหวะๆ

ในอีกความหมายหนึ่งก็คือ

 

[อ่าาาาาาาาาาาาาา!!!! อี้—– ขยะแขยง! อย่าเข้ามาน้าาา!!! ตาย!!! ทำไมหละ?! ผมยิงไปแล้วนะ! ยิงแกไปตั้งหลายรอบแล้ว!!!!]

ในความเป็นจริงผมตกใจมากจนยิ่งแทบไม่โดนศัตรูเลย

[ม้ายยยย อย่าเข้ามา!! อ่าาาาา! เสียง! อะไรไม่รู้มันดิ้น! อย่าเข้ามาน้าาา! อ่าาาาาาาาาาาาา!!! กระสุนหมด?! ทำไมหละ?!! กินนี้ซะ นี้! นี้! นี้! ทำไมแกไม่ตายซักที!!!! มันเป็นเหล็กนะ! เข้าใจใช่ไหม?! ผมบอกแล้วไงว่าอย่าเข้ามาาาาาาาาาาา!]

มันเปล่าประโยชน์ ผมเกลียดอะไรแหวะๆ

เพราะผมอยู่ในการตกใจบวกกับกระสุนที่หมดไปแล้ว ผมเริ่มฟาดศัตรูด้วยปืน

แต่มันไม่มีความปราณีศัตรูนั้นไม่ยอมตาย

 

[อ่า…]

ศัตรูมาอยู่ตรงหน้าของผมแล้ว

 

[อะ อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ผมเกลียดนาย*****!!!]

ผมตายขณะตะโกนด่ายูโตะที่แนะนำเกมนี้ให้กับผม

แน่นอนว่าผมจะตัดชื่อเขาออกตอนตัดต่อ

 

หน้าจอ Game Over แสดงขึ้นมา ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไปพักใหญ่ๆ ผมอยู่ในภาวะกึ่งมีสติอยู่ซักพักก่อนจะเริ่มได้สติ…

 

[อ่า… ผมยังไม่ตาย]

มือของผมสั่น

ผมไม่เคยคิดเลยว่าซอมบี้จะสยดสยองได้ขนาดนี้ ผมกลัวจนน้ำตาไหลออกมา

 

[“ผมไม่กลัวเกมผีหละ” บ้าอะไรหละ…มันน่ากลัวมาก…]

ขณะเดียวกัน ความโกรธก็คลุกกรุนในใจของผม

 

[ผมจะต้องเล่นเกมนี้ให้จบให้ได้ ผมจะทำให้พวกมันเสียใจที่ทำให้ผมกลัว!!!]

หลังจากนั้น ผมก็เป่าหัวศัตรูทุกตัวที่โผลออกมา

แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่ซอมบี้โผล่ออกมา ผมจะพึมพากับตัวเองว่า [มันเป็นแค่ CG มันเป็นแค่ CG] ละนะ

 

กว่าจะรู้ตัวผมก็เล่นมา 3 ชั่วโมง และมันก็ดึกมากแล้ว ผมเลยเลิกเล่นและหยุดการอัดคลิป

 

“ผมไม่มีพลังเหลือจะทำอาหารแล้วคืนนี้ เพราะงั้นผมจะทำอะไรง่ายๆกิน…”

ความเสียหายทางจิตใจที่ได้รับนั้นมาเกินไปสำหรับผม ผมเลยตักข้าวกินกับกับข้าวที่แช่เย็นไว้

 

หลังจากกินอย่างเร่งรีบ ผมก็เริ่มตัดต่อคลิป

ตอนที่ผมกำลังจะอาบน้ำ ผมเห็นวีทูปเบอร์ที่ผมติดตามกำลังไลฟ์สดช่วงดึกที่ไม่ได้ทำมานาน ผมเลยเปิดมันดูตอนแช่น้ำ

 

****อุคิกุโมะ ฟุวาริ ไลฟ์สด****

 

บนหน้าจอมีคนส่วมชุดสีฟ้าขาวสไตล์ ญี่ปุ่นอยู่

คนคนนี้ไม่ใช้ใครอื่นนอกจาก อุคิกุโมะ ฟุวาริ หนึ่งในวีทุปเบอร์ที่โดงดังที่สุดของ อิมานานจิ รุ่นที่ 7

ดูเหมือนว่าวันนี้จะมาไลฟ์พูดคุย และไลฟ์ก็กำลังเริ่มต้นด้วยบทพูดประจำตัวของเธอ

“คอน-ฟูวาริน ทุกคน” (ผู้แปล คอน จาก คอนนิจิวะที่แปลว่า สวัสดี ฟูวาริน จากชื่อตัวละครของเธอ)

 

– คอน-ฟูวาริน

– สายันสวัสดิ์

– ผมกำลังรออยู่เลย

– วันนี้เธอดูอารมณ์ดีนะ

– จริงด้วย ฟุวะจังมีอะไรดีๆเกิดขึ้นหรอ

“อู้วว พวกคุณรู้ด้วยหรอออ?”

– เสียงเธอดูมีความสุขมากพวกเราเลยดูออก

– ตอนแรกฉันแค่รู้สึกแปลกๆ

– ฉันไม่เห็นรู้เลย…

– ไม่นะ ฉันว่าทุกคนรู้แหละ

– แล้ว เกิดอะไรขึ้น?

“ฮิฮิฮิ วันนี้ฉันเจอเด็กที่ น่าร๊ากกกก สุดๆมาหลาาา”

– เธอชอบโลลิกับโชตะมากเลยสินะ ฟุวะจัง

– เขาเป็นเด็กแบบไหนหรอ

– โลลิคือที่สุด

– เหอะ ไม่มีอะไรสู้โชตะได้หรอก

– ทะเลาะกันไม่ดีนะ มันดีทั้งคู่นั้นแหละ

“ช่าย พวกคุณไม่ควรทะเลาะกานนน”

– อุ๊บ โทษที

– ฉันก็ขอโทษ,,,

– ดีมาก

– ดี

– ดีใจที่พวกนายดีกัน

“คือว่าน้าา เด็กคนนี้น้าาา เขาแบบบบ แนวฉันเลยยยยย ดูดี เสียงน่ารัก ออกหนุ่มนิดหน่อยด้วยยย ฉันได้กอดดดดเขาด้วย แต่เพราะเขากำลังจะล้มหรอกน้าาาา”

– ช่วยคนก็ดีอยู่นะ แต่ถ้าเธอเป็นผู้ชายเธอโดนจับไปแล้ว

– เขาคงตื่นเต้นแย่

– เขาเป็นสาวดุ้น หรือแค่ทอมบ่อย

– น่าสนใจ

“เอาจริงๆนะ ฉันบอกไม่ได้เลยยย แต่ว่าถ้าฉันเจอเขาอีก ฉันจะกอดเขาฟอดใหญ่เลยยยย”

– ฟูวะจังติดลมอีกแล้ว

– พูดถึงสาวดุ้น ไม่ใช่ว่ามีวีทุปเบอร์คนใหม่ที่คนกำลังสงสัยว่าเป็นสาวดุ้นอยู่หรอ? เป็นอินดี้ถ้าฉันจำไม่ผิด

– ถามจริง?

– บอกมาเลย

– อธิบายเดียวนี้

“คายมันออกมา”

– คาแร็คเตอร์!!!

– เธอไม่ยืดคำแล้ว???

– เธอสนใจเรื่องนี้เกินไปละ…

– หือ? แน่ใจนะ? มันจะเสียมารยาทนะที่แนะนำวีทูปเยอร์คนอื่นตอนเธอกำลังไลฟ์

“ฉันไม่สน รีบบอกมาเลย”

– ฟุวะจังเธอลืมสวมคาแร็คเตอร์แล้ว

– ตั้งสติฟุวะจัง

– เธอไม่ควรถลำลึกไปมากกว่านี้

– อ่อ… โอเค ฉันคิดว่าวีทูปเบอร์คนนั้นชื่อ ชิราฮิเมะ ยูกะ หรืออะไรนี้แหละ

“ชิราฮิเมะ ยูกะ…. ขอฉันหาแปปนะ”

– แล้วเธอก็เริ่มค้าหามันแล้ว 555

– มันบานปลายเร็วมาก

– โอ้ ตัวละครของเธอออกแบบได้ดีมาก

– หืม เหมือนฉันเคยเห็นการวาดแบบนี้ที่ไหนมากก่อน?

“นักวาดคือ คาคิซากิ ยูรุ… เดียวนะ อาจารย์คาคิซากิคนนั้นอะนะ?”

รู้จักด้วยหรอ

– โอ้!! อาจารย์คาคิซากิ!

– เขาวาดภาพได้ดี แต่หลังๆมาเขาไม่คอยมีผลงานอะไรเท่าไหร เขากำลังโชว์ของอยู่งั้นหรอ?

“โอ้! ดูดีมากเลยยยย”

– กลับมาเป็นปกติแล้ว?

– ยินดีตอนรับกลับ ฟุวะจัง

– ฟุวะจังกลับมาแล้ว

“ว่าแล้วก็ เปิด”

[สวัดดี โอนี่จังและโอเน่จังที่กำลังดูคลิปนี้เป็นครั้งแรก! ผมชื่อ ชิราฮิเมะ ยูกะ ตั้งแต่วันนี้ผมตัดสินใจว่าจะมาเป็นวีทูปเบอร์หละ!]

– น่าร๊าก

– เสียงเธอดีมากเลย

– บางที่ ฉันควรจะกดติดตามชาแนลของเธอ

– ฉันด้วย

“เอ๊ะ-”

– มีอะไรหรือเปล่า

– หืม? เกิดอะไรขึ้น?

“ห่ะ? เป็นไปได้หรอ?”

– ????

– หมายความว่าไง?

– ฟุวะจังกลับมาหลุดคาร์อีกแล้ว

“เอ่… ฉันอาจจะคิดไปเองนะ แต่เด็กคนนี้เสียงเหมือนเด็กที่ฉันบอกว่าไม่รู้เพศเมื่อกี้เลย?… เสียงคล้ายกันมาก…เธอน่าจะดัดเสียงนิดหน่อย? ละมั้ง… พวกเขาคือคนรเดียวกัน…?”

– ห่ะ?

– นี้ไม่ใช่นิยายนะ

– มันดูเวอร์ไปนะ

– มันจะตลกมากถ้ามันเป็นจริง

“พวกคุณโอเคไหมถ้าฉันดูไลฟ์ของเธอแบบย้อนหลังตอนนี้เลย?”

– จัดไป

– ไม่มีปัญหา

– ได้เลย

– ฟุวะจังกำลังส่งพลังแปลกๆออกมา 555

หลังจากดูไลฟ์ย้อนหลังนาน 1 ชั่วโมงและคลิปทำอาหารทั้งหมดจนจบ อุคิกุโมะ ฟุวาริ ก็มั่นใจแล้ว

“ทุกคน ฉันบอกเลยว่าเธอเป็นคนเดียวกับที่ฉันเจอวันนี้ โดยเฉพาะแขนของเธอในคลิปทำอาหาร มันเหมือนกันเลย เอาจริงๆนะเด็กคนนั้นดูเด็กกว่าอายุเยอะเลย อายุ 17 หรอ เอาจริงดิ?”

– เธอพูดจริงใช่ไหม

– ความเป็นจริงมันแปลกประหลาดกว่าเรื่องแต่งอีกเนอะ

– เธอหน้าเด็กขนาดนั้นเลย

– ฉันอยากเห็นเหมือนกัน

– เหมือนกัน…

“อะ แฮ่ม”

– โอ้?

– อ่า (ฉันสัมผัสได้)

– ถึงเวลาแล้วสินะ (แน่นอน)

“ขอโทษนะทุกคนฉันเผลอตัวไปหน่อย วันนี้ควรจะเป็นไลฟ์พูดคุยแท้ๆ ขอโทษนะที่กลายเป็นแบบนี้”

– มปร

– สบมยห

– ยังมีครั้งหน้าเสมอเพราะงั้นไม่ต้องคิดมากนะ

– พวกเราไม่ได้เเห็นฟุวะจังหลุด บ่อยๆ เพราะงั้นมันสนุกมาก

“นี้ก็ดึกมากแล้ว ฉันจะตั้งเป้าโคแลปกับยุกะจัง เพราะงั้นรอดูได้เลยยยย”

– เอาจริง

– เธอตั่งเป๋าไว้แล้ว lol

– แรงขับเคลื่อนของฟุวะจังเวลาเจอโลลิกับโชตะนี้สุดยอดไปเลย

“เอาหละ โอสุ-ฟูวารินนนน”  (ผู้แปล โอสุ จากโอยาสุมินาไซ  ที่แปลว่าราตรีสวัสดิ์ ฟูวาริน จากชื่อตัวละครของเธอ)

– โอสุ-ฟูวารินนนน

– โอสุ-ฟูวาริน

– โอสุ-ฟูวารินนน!!

– โอสุ-ฟูวารินนนน!

 

****จบไลฟ์****

ผลลัพท์จากไลฟ์ของอุคิกุโมะ ฟุวาริ ทำให้ ชิราฮิเมะ ยูกะได้รับผู้ติดตามเพิ่มขึ้นจนเกิน 1000 คนแล้ว แต่เธอไม่ได้รู้เรื่องนั้นเลยจนวันต่อมา

 

*************************

 

ยูกิ ณ ตอนนั้น

 

“ไลฟ์ของชวาร์ตษ์ ยังเต็มไปด้วยข้อมูลมากมายเหมือนเดิมเลยน้า…”

 

*******************

 

สัปดาห์นี้ผมไม่สบายยังไม่หายดี อาจจะไม่ได้ลงตอนใหม่เสาร์อาทิตย์นะครับ

 

-A Cup of Owls