เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา 711 ไม่มีทางเป็นหนานเสียน (5)/ 712 ไม่มีทางเป็นหนานเสียน (6)
ตอนที่ 711 ไม่มีทางเป็นหนานเสียน (5)
ปึ้ง!
สายตามู่หลิงเย็นชา ฝ่ามือลมโบกออกไป ทันใดนั้นชายชุดดำก็กระอักเลือดออกมาโดยไม่กล้าหลบแม้แต่น้อย
“โง่เขลายิ่งนัก! เจ้าคิดว่าคนในโลกใบนี้ล้วนโง่เขลาเช่นเจ้าหรือ? หากหนานเสียนต้องการทำร้ายนางจริง เจ้าคิดว่าต้องยืมมือคนอื่นหรือ? เขาสามารถทำให้นางไม่อาจมีลูกได้อีกโดยไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ!”
ชายชุดดำหน้าซีด
แต่…แต่เรื่องนี้…ชิงเยียนฮูหยินเป็นคนบอกกับเขานี่
เขาไม่ได้คิดทบทวนมากนักก็ทำตามที่ชิงเยียนฮูหยินบอก ต้องการจะใช้วิธีนี้ทำลายความสัมพันธ์ของคุณชายหนานเสียนกับหญิงผู้นั้นให้หมดสิ้น
“โง่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าการกระทำของเจ้าสามารถทำให้หนานเสียนรู้ว่านี่เป็นการกระทำของตระกูลมู่ เจ้าอยากให้หนานเสียนกับข้าผิดใจกันหรืออย่างไร?” หมัดของมู่หลิงกระแทกเข้าที่อกของชายชุดดำ เขากัดฟันกรอดด้วยความแค้น
เดิมหนานเสียนก็มีอคติกับเขามากพออยู่แล้ว ครั้งนี้เขาก็เตรียมตัวมาเป็นอย่างดีแล้วจึงได้มาหาหนานเสียน
หากให้หนานเสียนรู้ถึงการกระทำทั้งหมดของเขา ไม่แน่ว่าเจ้าลูกอกตัญญูนั่นจะอกตัญญูต่อเขาเพื่อผู้หญิงคนนั้น!
ทั้งหมดนี่ล้วนเป็นเพราะเจ้าโง่ที่ทำตัวอวดฉลาดคนนี้!
“นายท่านรองโปรดไว้ชีวิตข้าด้วย” ชายชุดดำตื่นตระหนกรีบเอาศีรษะโขกพื้นอย่างเอาเป็นเอาตาย “เรื่องทั้งหมดนี้ล้วนเป็นชิงเยียนฮูหยินที่ตักเตือนข้า ขอนายท่านรองโปรดไว้ชีวิต”
ฝ่ามือของมู่หลิงที่กำลังจะฟาดลงบนศีรษะของชายผู้นั้นหยุดลง นัยน์ตาของเขามีความสงสัย “เจ้ามั่นใจ…ว่าชิงเยียนเป็นคนให้เจ้าทำเช่นนี้?”
ชิงเยียน..เหตุใดต้องทำเช่นนี้?
“เป็นชิงเยียนฮูหยิน นายท่านรอง ข้าน้อยทำเพียงเพื่อให้ผู้หญิงคนนั้นออกจากคุณชายโดยสิ้นเชิง ขอนายท่านรองไว้ชีวิต”
ปากมู่หลิงเม้มแน่นกับสายตาที่เย็นเฉียบ
ราวกับผ่านไปเนิ่นนานน้ำเสียงจนใจของเขาจึงจะดังขึ้น
“หากเป็นการกระทำของชิงเยียนเช่นนั้นย่อมเป็นเพราะนางคิดเพื่อข้า นางเองก็ไม่อยากให้หนานเสียนถูกผู้หญิงคนหนึ่งทำให้สับสนสูญเสียตัวตนไป จึงได้ใช้วิธีเช่นนี้ให้หนานเสียนกลับตระกูลมู่”
ทว่าจิตใจที่ดีงามของนางกลับทำเรื่องร้าย แต่เขา…ก็ยังไม่อาจกล่าวโทษนางได้ลง
“เห็นแก่ชิงเยียนครั้งนี้ข้าจะไว้ชีวิตสุนัขของเจ้าก่อน จำเอาไว้เรื่องนี้กลับไปห้ามเอ่ยถึงอีกชิงเยียนจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด!”
ไม่ว่าชิงเยียนทำอะไรล้วนแล้วแต่เพื่อเขาทั้งสิ้น
หากให้ชิงเยียนรู้ว่าเพราะเรื่องนี้ทำให้ในใจหนานเสียนยิ่งมีอคติต่อตระกูลมู่ เขาชักชวน
หนานเสียนกลับมายิ่งยากขึ้นกว่าเก่า…ด้วยความเอาใจใส่ที่ชิงเยียนมีต่อหนานเสียนย่อมโทษตัวเอง
เขาติดค้างชิงเยียนมากเกินไปแล้วจะทน…ให้นางเป็นเช่นนั้นอีกได้อย่างไร?
ชายชุดดำราวกับได้รับนิรโทษรีบกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณนายท่านรองที่เมตตา”
“เจ้ากลับตระกูลมู่ไปก่อนแล้วบอกท่านผู้เฒ่าว่า อีกไม่กี่วันข้าจะพาซู่อีกับหนานเสียนกลับไปพร้อมกัน”
สุดท้ายแล้วในใจซู่อีก็มีเขาอยู่
รอความโกรธในใจนางหายไปก็ย่อมกลับมา และเมื่อซู่อีกลับตระกูลมู่ก็ไม่มีทางที่หนานเสียนจะไม่กลับ!
“ขอรับนายท่านรอง”
ชายชุดดำรับคำสั่งยืนขึ้นหันหลังออกไป
สายตามู่หลิงจับจ้องไปที่แคว้นหลิวอวิ๋นตั้งแต่ต้นจนจบ นัยน์ตาของเขาอ่อนโยนดุจสายน้ำ มุมปากยกยิ้มบางๆ
“ซู่อี…เจ้าควรจะกลับมาได้แล้ว…”
ชิงเยียนรับปากเขาแล้ว หากซู่อีกลับมานางจะย้ายไปอยู่บ้านพัก เช่นนี้แล้ว…ซู่อีคงจะไม่ก่อเรื่องอีกต่อไป
เขาตามใจนางเช่นนี้แล้วชิงเยียนยอมแม้กระทั่งออกไปอย่างไม่เป็นธรรม หากนางยังก่อเรื่องต่อไปจะไม่เป็นผลดีกับทั้งสองฝ่าย
ซู่อีเป็นหญิงที่ชาญฉลาดตลอดมา นางคงจะรู้ว่าควรจะพอตรงไหน
…
“ซู่อี!”
บนท้องฟ้าเหนือป่าไผ่ทิศใต้มีเสียงร้องดีใจเสียงหนึ่งดังขึ้น
………..
ตอนที่ 712 ไม่มีทางเป็นหนานเสียน (6)
ซู่อีเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างขาวๆ พุ่งตรงมาทางนาง
หงส์ขาวกางปีกสองข้างออกด้วยความตื่นเต้น ออกแรงดึงซู่อีมาไว้ในอ้อมแขน
“ซู่อีในที่สุดข้าก็กลับมาแล้ว…ฮือๆ…ท่านไม่รู้เลยว่าวันเวลาที่ผ่านมานี้ข้าน่าอนาถเพียงใด ข้าหลงทางอยู่ครึ่งปีเต็มๆ มนุษย์พวกนั้นเลวร้ายมาก เห็นข้าเป็นหงส์ตัวเล็กๆ เร่ร่อนก็หลับตาชี้ทางให้ข้า ทำให้ข้าไปถึงถิ่นทุรกันดารทางเหนือจากถิ่นทุรกันดารทางเหนือไปยังทะเลใต้ ต่อมายังไปทะเลทรายตะวันตก…”
ยังดีที่ผ่านไปครึ่งปีในที่สุดมันก็กลับมาแล้ว!
“หนานเสียนเหตุใดเจ้าก็อยู่ที่นี่?”
หงส์ขาวชำเลืองตามองก็เห็นหนานเสียนยืนรับลมอยู่ มันไม่แม้แต่อยากจะมองทำเสียงหึ๊
“เจ้าก็เหมือนกับมนุษย์พวกนั้น เลวร้าย แย่งห้องเก็บสมบัติของข้าแล้วยังเอาขวดมารองน้ำตาข้า”
สายตาหนานเสียนไม่เห็นผู้ใด ไม่แม้แต่จะมองหงส์ขาว
สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่หญิงสาวหน้าตางดงามที่กำลังเดินมาจากไม่ไกล
หงส์ขาวเหลียวมองตามสายตาหนานเสียน มันก็เห็นเฟิงหรูชิงตาประกายขึ้นมาในทันที
“เสี่ยวชิงชิง พวกเราเจอกันอีกแล้ว ข้าคือหงส์ขาวเพื่อนที่ดีที่สุดของว่าที่แม่สามีของเจ้า!”
เพื่อนคำคำนี้หงส์ขาวพูดอย่างไม่เต็มใจเป็นอย่างยิ่ง
ทว่ายังมีเวลามีมาก มันต้องได้เป็นพ่อสามีของเสี่ยวชิงชิงแน่
“ซู่อี” หงส์ขาวไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าแข็งทื่อของซู่อีแม้แต่น้อย หันไปยิ้มกว้าง
“ข้าบอกแล้วว่าเสี่ยวชิงชิงงดงามยอดเยี่ยมยิ่งนัก วันหน้าลูกของนางกับหนานเสียนจะต้องออกมายอดเยี่ยมยิ่งกว่า ซู่อีท่านก็ใกล้จะเป็นท่านย่าแล้ว”
“…”
ซุปหงส์ต้มอย่างไร? รีบ!
“เป็นอะไรไป?” ในที่สุดหงส์ขาวสังเกตได้ถึงบรรยากาศที่ผิดไป ใช้กรงเล็บของมันเกาหัวนัยน์ตางุนงง
“ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ? แต่ว่าข้าก็ไม่ได้พูดผิดนี่ ความสัมพันธ์ของหนานเสียนกับเสี่ยวชิงชิงดีเช่นนี้ ไม่นานซู่อีก็ได้เป็นท่านย่าจริงๆ”
มือสองข้างที่วางข้างตัวของซู่อีค่อยๆ กำหมัด
ใจเย็น!
นางจะต้องใจเย็นเอาไว้!
จะเสียภาพพจน์ต่อหน้าชิงเอ๋อร์ไม่ได้
“ชิงเอ๋อร์…” ซู่อีหันหน้าไปอย่างแข็งๆ เล็กน้อยบนหน้านางนิ่งเรียบเหมือนที่ผ่านมา ราวกับไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย
“ข้าไม่ได้อยากจะปิดบังเจ้า ข้าเพียงแค่…”
“ข้ารู้” เฟิงหรูชิงยิ้มแย้ม “เพราะว่าไม่อยากให้ข้ารู้เรื่องตระกูลมู่”
“ใช่แล้ว ก็เพราะ…” ซู่อีถอนหายใจออกมากำลังจะเอ่ยปากเสียงของนางก็ชะงัก ใบหน้างดงามแข็งค้างไป “เจ้า…รู้ได้อย่างไร?”
“ข้ารู้นานแล้วว่าหนานเสียนเป็นลูกชายของท่าน”
ไม่เช่นนั้นนางไม่มีทางให้นางมาอยู่จวนองค์หญิงตั้งครึ่งปี
ซู่อีชะงักค้าง “เจ้ารู้นานแล้ว? ตั้งแต่เมื่อใดกัน?”
“ครึ่งปีก่อน” เฟิงหรูชิงยักไหล่ยิ้มกริ่ม “พูดให้ชัดก็คือวันที่สองที่ได้รู้จักท่าน”
นิ้วของซู่อีจับปอยผมที่ข้างหูต้องการใช้มันปกปิดความตื่นเต้นในใจ
“เช่นนั้น…เหตุใดเจ้าจึงไม่เคยเอ่ยกับข้าเลย?”
นางคิดไปเองว่าปกปิดได้เป็นอย่างดี ใครจะรู้ว่าเฟิงหรูชิงรู้นานแล้ว
“อ้อ…ข้าเพียงแค่เห็นท่านเล่นละครคนเดียวอย่างมีความสุข จึงไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจก็เลยแสดงเป็นเพื่อนท่าน”
คิ้วตาเฟิงหรูชิงโค้งมนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มในดวงตาทำให้คนหวั่นไหว เจิดจ้าราวกับแสงอาทิตย์
หนานเสียนก้าวออกมา นิ้วเรียวยาวลูบผมที่หน้าผากของนาง “เรื่องของเจ้าทำเสร็จแล้วหรือ?”
เขารู้ว่าสองสามวันนี้เฟิงหรูชิงเก็บตัวเพราะมีเรื่อง ทว่าเขาไม่ถามอะไรทั้งสิ้น สายตาสงบนิ่งมองไปยังหญิงสาวตรงหน้า
……….
Comments