เฟิงหรูชิง องค์หญิงหมอเทวดา 713 ไม่มีทางเป็นหนานเสียน (7)/ 714 ไม่มีทางเป็นหนานเสียน (8)
ตอนที่ 713 ไม่มีทางเป็นหนานเสียน (7)
“อื้อ ข้ายุ่งเสร็จแล้วก็รีบมาหาเจ้าทันที”
นางขยับเข้าใกล้หนานเสียนเอื้อมมือไปกอดชายหนุ่มตรงหน้า เงยหน้าขึ้นนัยน์ตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“แค่กแค่ก” ซู่อีไอนิ่งๆ สองที “พวกเจ้าสองคนค่อยๆ เลี่ยนกันไป หงส์ขาวเจ้าตามข้ามา ข้ามีเรื่องต้องคุยกับเจ้า”
หงส์ขาวยังไม่ทันเข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ทว่าทันทีที่ได้ยินซู่อีต้องการจะพูดกับมันเป็นการส่วนตัว หัวใจทั้งดวงของมันก็แทบจะเต้นออกมาข้างนอก
“ได้ ซู่อี”
ซู่อีหันหลังเดินออกไปนอกป่าไผ่ทิศใต้
หงส์ขาวตามหลังไปติดๆ ไม่นานก็ตามซู่อีหายลับไปภายใต้สายลมแผ่วเบาของป่าไผ่
ตั้งแต่ต้นจนจบเฟิงหรูชิงไม่ได้มองหงส์ขาวแม้แต่น้อย
สายตาของนางอยู่ที่ตัวของหนานเสียทั้งหมด
“มีคนต้องการคิดบัญชีกับเจ้าอย่างลับๆ หรือ?” หนานเสียนลูบศีรษะเฟิงหรูชิง
เสียงของเขาไพเราะเหมือนเคย ราวกับสายลมบางเบาพัดผ่านหูสบายยิ่งนัก
“อื้อ”
“คนตระกูลมู่?” นัยน์ตาหนานเสียนมีแสงที่คนไม่อาจเข้าใจ
ทว่า…
เฟิงหรูชิงรู้สึกได้ว่าอุณหภูมิรอบกายเขาลดลงหลายส่วน
“คนตระกูลมู่ต้องการทำให้ข้าเป็นหมันแล้วโยนความผิดให้เจ้า” เฟิงหรูชิงยกยิ้ม “ไม่รู้ว่าพวกเขาโง่หรือว่าเห็นข้าโง่! หากเจ้าต้องการใช้ผงพิษนั่นทำร้ายข้าจำเป็นต้องยืมมือคนอื่นหรือ? อีกอย่างข้าเชื่อว่าเจ้าไม่มีวันทำร้ายข้า”
แววตาหนานเสียนเข้มขึ้น “มู่หลิงไม่มีทางโง่เขลาโยนความรับผิดชอบมาให้ข้าเช่นนี้”
“เช่นนั้นความหมายของเจ้าคือ…” เฟิงหรูชิงหรี่ตาลงเงยหน้ามองหนานเสียน
หนานเสียนยิ้มเย็น “ผู้หญิงคนนั้น”
สีหน้าเฟิงหรูชิงเยือกเย็นลง “ข้ารู้แล้วว่าเจ้าพูดถึงใคร”
ไม่ว่าจะเป็นมู่หลิงหรือผู้หญิงคนนั้นล้วนทำร้ายซู่อีอย่างใหญ่หลวง…
ตอนนี้ยังคิดจะมาทำร้ายนาง!
“ดูเหมือนว่ามู่หลิงจะอยากให้ข้ากลับตระกูลมู่จนทนไม่ไหว ผู้หญิงคนนั้นก็เลยร้อนรนคิดจะให้มู่หลิงรับความผิด ทำให้ข้าโกรธตัดขาดกับมู่หลิง ทว่านางไม่รู้…ชาตินี้ข้ากับมู่หลิงแยกจากกันชัดเจนนานแล้ว”
ตั้งแต่วันที่ออกจากตระกูลมู่เขาก็ไม่ใช่คนตระกูลมู่อีก
ไม่ว่ามู่หลิงหรือเฉินชิงเยียนจะทำอะไรล้วนไร้ประโยชน์
“ชิงเอ๋อร์” หนานเสียนก้มลง รอยยิ้มบางๆ ทว่ามั่นคง “ข้าไม่มีทางให้ใครทำร้ายเจ้า”
ไม่ว่าใคร…ล้วนไม่ได้!
เฟิงหรูชิงเงยหน้าจ้องมองหนานเสียน
“ข้าเชื่อเจ้า”
ไม่รู้เพราะเหตุใด กับหนานเสียน...นางไม่มีทางสงสัย
ความเชื่อใจนี้ฝังอยู่ในกระดูก สลักอยู่ในวิญญาณ ไม่ว่าจะเวียนว่ายกี่ครั้งก็ไม่อาจลบออก
“หนานเสียน” เฟิงหรูชิงยิ้มบางๆ “ที่จริงเจ้าน่าจะรู้นานแล้ว ข้าไม่ใช่เฟิงหรูชิงคนนั้นในตอนแรก”
“อื้อ ข้ารู้”
เฟิงหรูชิงส่ายหน้า “ที่ข้าพูดไม่ใช่เปลี่ยนแปลง ความหมายของข้าคือข้าไม่ใช่นาง! ชาติที่แล้วของข้าไม่ได้อยู่ในโลกนี้ แต่ว่าข้ากลับรู้สึกได้กลับมาเป็นส่วนหนึ่งของโลกนี้อย่างแรงกล้า ราวกับว่าเดิมข้าควรจะอยู่ที่นี่”
อีกอย่างนางสามารถเข้ามาในร่างนี้ได้ต้องการมีเหตุผลบางอย่าง เพียงแต่ตอนนี้นางยังไม่รู้ก็เท่านั้น…
มือของหนานเสียนที่ลูบศีรษะนางแข็งทื่อ ดึงนางเข้าสู่อ้อมกอดแน่น
“ชาติที่แล้วของข้าตั้งแต่เริ่มจนจบที่อยู่เคียงข้างข้ามีเพียงน้องชายคนหนึ่งกับสุนัขตัวใหญ่ตัวหนึ่ง ตอนนี้พวกเขาก็ตามข้ามาแล้ว น้องชายของข้าคือฉินเฉิน สุนัขตัวใหญ่คือมังกรดำ…พวกเขา…ล้วนเป็นคนสำคัญอย่างยิ่งของข้า”
“ข้าไม่อาจไม่สนใจเฉินเอ๋อร์ แล้วข้าก็ไม่ยอมให้ใครทำร้ายเขาแม้แต่น้อยนิด”
…………
ตอนที่ 714 ไม่มีทางเป็นหนานเสียน (8)
มือหนานเสียนที่กอดเฟิงหรูชิงออกแรงน้อยๆ
“ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร ขอเพียงคำเดียวข้าก็จะช่วยเจ้า”
ชายหนุ่มพูดจบเฟิงหรูชิงก็เงยหน้าขึ้นแล้วจูบลงบนริมฝีปากของเขา
จูบเหมือนแมลงปอแตะน้ำหญิงสาวก็คิดจะผละออกจากริมฝีปากเขา
ใครจะรู้ว่าจู่ๆ หนานเสียนจะใช้มือกดท้ายทอยนางไว้ โน้มตัวลงเล็กน้อยแล้วจูบที่อ่อนโยนก็ประทับลงบนริมฝีปากนางอีกครั้ง
ในป่าไผ่ทางทิศใต้
สายลมแผ่วพัดมาก
ชายหนุ่มในชุดขาวเสียยิ่งกว่าหิมะ รูปสง่างามไม่มีผู้ใดเทียบเทียม
หญิงสาวชุดแดงหน้าตางดงามตรงหน้าเขางดงามดุจภาพวาด
มองจากไกลๆ งดงามกว่าภาพม้วนเป็นไหนๆ
นานกว่าชายหนุ่มจะผละออกจากริมฝีปากแดงระเรื่อของหญิงสาว มือข้างหนึ่งของเขาโอบรอบเอวเล็กของนาง ชายเสื้อดุจสายลมปลิวไปในอากาศ สักพักจึงจะหยุดลงที่บริเวณหน้ากระท่อมไม้
ในกระท่อมไม้มีกลิ่นหอมสดชื่นอ่อนๆ
ตกแต่งอย่างสวยหรูเรียบง่าย
เหมือนนิสัยเรียบสงบของเขา
หนานเสียนอุ้มเฟิงหรูชิงเดินไปที่เตียงไม้
ภายใต้สายลมบางเบา เส้นผมของหญิงสาวพัดตามลมดูยุ่งเหยิงเล็กน้อยแต่กลับงดงามไม่เปลี่ยน
การกระทำของเขาอ่อนโยนยิ่ง นำร่างของเฟิงหรูชิงวางลงบนเตียงช้าๆ
นิ้วเรียวยาวสางเส้นผม และประคองใบหน้าหญิงสาว
“ชิงน้อยล่ะ?” เฟิงหรูชิงเอ่ยถามอย่างไม่วางใจ
หนานเสียนยกยิ้มบาง “ทิ้งไปแล้ว มันคลานกลับไม่ทันก่อนคืนนี้”
“อ้อ เช่นนั้นก็ดี”
เฟิงหรูชิงเงยหน้าขึ้นสองแขนคล้องรอบคอหนานเสียนประทับลงบนริมฝีปากของเขา
กลิ่นของชายหนุ่มสดชื่นและสง่างามยิ่งนักเหมือนกับดอกมะลิ ทำให้นางชื่นชอบ
ในช่องปากยังมีกลิ่นหอมสดชื่นเพลิดเพลินจนยากที่จะถอนตัว
นางละจากริมฝีปากของชายหนุ่มแล้วยิ้มบางๆ
“หนานเสียน...เจ้ายังจำวันนั้นที่ข้ากินผลไม้ของชิงหานเข้าไปเพื่อช่วยแสด็จแม่จนเกือบจะเส้นเอ็นฉีกขาดได้หรือไม่?”
“อื้อ ข้าจำได้”
“ครั้งนั้นเป็นเจ้าที่ช่วยข้าเอาไว้ แต่ว่าจิตใต้สำนึกในตัวข้ากลับพบคนคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนเจ้ามาก ที่ไม่เหมือนกับเจ้าก็คือผมของเขาสีขาว”
เสียงเบาๆ ของหญิงสาวทำให้มือของหนานเสียนที่ลูบผมนางอยู่ชะงัก แววตาจ้องลึกไปยังนาง
“ข้าไม่รู้ว่าเขาใช่เจ้าหรือไม่ แต่ข้ารู้สึกว่าข้ากับเขาน่าจะรู้จักกัน…”
ครั้งนั้นเป็นความเจ็บปวดในดวงตาของชายหนุ่มมากยิ่งขึ้น ราวกับมีดาบเล่มหนึ่งแทงลึกที่ใจเขา
ทำให้เขาปวดใจจนน้ำตาจะไหลริน
คนสูงส่งเช่นนี้ไม่ควรต้องมาเจ็บปวด
“ยังมีอีก ครั้งก่อนข้านำภาพกลับมาจากหอแห่งแรกภาพหนึ่ง ไม่รู้เพราะเหตุใดตอนที่เห็นภาพนั้นข้าก็ปวดใจเช่นกัน…” รอยยิ้มของเฟิงหรูชิงค่อยๆ หายไป นัยน์ตาแฝงด้วยความเจ็บปวดลึก
ความเจ็บปวดนั้นก็ทิ่มแทงทั้งดวงตาและดวงใจของหนานเสียน
เขาไม่ให้โอกาสนางได้พูดอีกโน้มตัวลงจูบที่ปากของหญิงสาว
จูบนี้ไม่ได้เบาบางอีกต่อไป ราวกับจะลิ้มรสทั่วทั้งกายนาง
หนานเสียนในสายตาของเฟิงหรูชิง บริสุทธิ์ไร้ความต้องการ เรียบสงบ และสูงส่งเขาที่เป็นเช่นนั้นเป็นครั้งแรกที่ได้เห็น
ทว่านางก็ไม่ได้ปฏิเสธหนานเสียน กลับเงยหน้าขึ้นตอบรับชายหนุ่ม
จูบลึกซึ้งไม่ต้องยับยั้งชั่งใจอีกต่อไป
“ชิงเอ๋อร์ เจ้ายินดีจะแต่งกับข้าหรือไม่?”
“อือ?” เฟิงหรูชิงเอียงคอ
นางอยากกดกั๋วซือมาตลอด ทว่าแต่งหรือไม่แต่งกับเขา…ดูเหมือนจะไม่เคยคิดถึงปัญหานี้
“กั๋วซือ เจ้าบอกว่าตามตรง เจ้ามีความคิดนอกลู่นอกทางกับข้าตั้งแต่เมื่อใด เหตุใดข้าจึงไม่รู้เลย?” เฟิงหรูชิงหรี่ตาลงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
คิดกับนางตั้งแต่เมื่อใด…
หากนับในฝันด้วยละก็น่าจะตั้งแต่ตอนที่เขาห้าขวบ ครั้งแรกที่ฝันถึงฉากที่ทำให้เขาใจแตกสลาย…
…………….
Comments