ตอนที่ 379 วีรบุรุษหลั่งเลือดไม่หลั่งน้ำตา (4)

หลิวอวี๋นเซียวจับเด็กชายตัวเล็กที่ร้องไห้เสียงดังขึ้นมาอีกคนมองไปยังน่าหลานหูด้วยความเยือกเย็น “น่าหลานหู คุกเข่าให้ข้าเดี๋ยวนี้!”

เขาในตอนนี้ร่วมมือกับผู้แข็งแกร่งหลายแคว้น น่าหลานหูไม่มีโอกาสชนะแม้แต่น้อย

ที่เขาต้องการไม่ใช่เพียงชีวิตของทุกคนในตระกูลน่าหลาน! แต่ยังต้องการให้น่าหลานหูได้ลิ้มรสความอัปยศอย่างที่สุดจนตาย!

“เจ้า…” ดวงตาน่าหลานหูลุกเป็นไฟ

ทว่าหลิวอวี๋นเซียวไม่ปล่อยให้เขาได้มีโอกาสคิดทบทวนอีก ดาบแหลมแทงทะลุอกเด็กชายตัวน้อย

เด็กชายตัวน้อยเพิ่งจะอายุสามขวบ พ่อแม่ของเขาเพิ่งจะถูกฆ่าเหลือเขาเพียงคนเดียว ไม่รู้เรื่องรู้ราวเพิ่งจะเห็นโลกใบนี้ชัดก็ต้องจบชีวิตไปเสียแล้ว

ดวงตาของเขาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและไม่เต็มใจ หัวตาของเขายังมีน้ำตาคลออยู่แต่กลับไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีกแล้ว

ใจน่าหลานหูเหมือนถูกเข็มแทงทะลุเจ็บปวดรวดร้าว

เขารักประชาชนเหมือนลูก แม้จะอยู่ในสนามรบมาหลายปีขยายอาณาเขต เขาก็ไม่เคยทำร้ายคนธรรมดาของแคว้นใดสักคนเดียว

เขาในฐานะแม่ทัพของแคว้นหนึ่ง เดิมควรที่จะปกป้องคุ้มครองคนธรรมดาเหล่านี้อยู่แล้ว แต่ถึงเวลากลับทำได้เพียงมองดูคนเหล่านั้นล้มลงต่อหน้าต่อตา!

ไร้ความสามารถไร้ซึ่งกำลัง!

เพราะความโกรธทุกคนในแคว้นหลิวอวิ๋นโจมตีดุเดือดยิ่งขึ้น ดวงตาทุกคนแดงก่ำราวกับความโกรธมากเกินคณานับไร้ที่ระบายออก

เห็นหลิวอวี๋นเซียวคว้าเอาชายวัยกลางคนขึ้นมาอีกคน น่าหลานหูหยุดทุกการโจมตีลง

สายตาของเขาหยุดลงที่คนที่อยู่ในมือหลิวอวี๋นเซียว สีหน้าไร้อารมณ์ใดๆ “เจ้าทำเช่นนี้ก็เพื่อต้องการดูหมิ่นข้า ข้าจะทำตามที่เจ้าต้องการ แต่หวังว่าเจ้าจะปล่อยคนธรรมดาเหล่านี้ไปทั้งหมด”

หลิวอวี๋นเซียวยิ้มเย็น “ขอเพียงเจ้าคุกเข่าให้ข้า ข้าก็จะให้พวกเขาออกจากเมืองหลวง ขอเพียงพวกเขาไม่กลับมาอีกข้าก็จะไม่ฆ่าพวกเขา เป็นอย่างไร?”

“ได้!” เสียงของน่าหลานหูแฝงด้วยความสั่นเล็กน้อย แววตาหนักแน่นดั่งเหล็กกล้า

“ท่านแม่ทัพเฒ่า!”

ทุกคนล้วนตกใจหน้าซีดมองน่าหลานหูด้วยความกังวล “ท่านทำเช่นนั้นไม่ได้!”

น่าหลานหูเกิดมาเพื่อรักเกียรติศักดิ์ศรี หากวันนี้ทำเรื่องเช่นนั้นออกมาจริงชีวิตนี้ของเขา…คงจะต้องตกอยู่ในความทุกข์ทรมาน!

ต่อให้มีชีวิตอยู่ก็ตายเสียยังดีกว่าอยู่!

น่าหลานหูหลับตาลงช้าๆ

สักพักเขาก็ลืมตาขึ้น หัวเข่าค่อยๆ ลดลงต่ำสู่พื้น

“ท่านแม่ทัพเฒ่า!” ใบหน้าสูงวัยของฉินเฟยหยางแฝงด้วยความเศร้าโศก “ท่านจะทำตามที่มันต้องการไม่ได้ ท่านจะทำเช่นนี้ไม่ได้!”

ในหูของน่าหลานหูไม่มีเสียงใดเข้าไปได้อีกแล้ว

เขารู้ดีว่าวันนี้เขาต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วใช้ศักดิ์ศรีไปช่วยชีวิตคนมันจะเป็นไร?

ในตอนที่หัวเข่าของน่าหลานหูกำลังจะแตะพื้น ชายวัยกลางคนก็อาศัยตอนที่หลิวอวี๋นเซียวไม่ได้ตั้งตัวคว้าเอาดาบในมือของเขาแทงทะลุอกตัวเอง

ร่างของน่าหลานหูแข็งทื่อ

เลือดสดๆ สาดกระเด็นถึงใบหน้าของเขา เขารู้สึกราวกับชาไปหมดมองชายที่ล้มลงกับพื้นตาค้าง

หลิวอวี๋นเซียวตกตะลึง เขาไม่เคยคิดว่าชายผู้นี้จะทำเช่นนี้ ตกตะลึงสติหลุดไปชั่วขณะ

“ท่านแม่ทัพเฒ่า…”ชายผู้นั้นล้มลงกับพื้นเลือดซึมลงพื้นเป็นสีแดงทั้งผืน “ท่านเป็น…วีรบุรุษ ภรรยาและลูกสาวของข้าถูกเขาฆ่าไปเมื่อครู่แล้ว ข้าไม่อยาก…เพื่อมีชีวิตรอดทำให้วีรบุรุษต้องเสียเกียรติ”

แคว้นหลิวอวิ๋นสิบกว่าปีมานี้สงบสุขเช่นนี้นั่นก็เป็นเพราะตระกูลน่าหลาน

คนของตระกูลน่าหลานล้วนแล้วแต่เป็นวีรบุรุษ

วีรบุรุษหลั่งเลือดไม่หลั่งน้ำตา!

น้ำตาผู้เฒ่าน่าหลานอาบใบหน้าสูงวัย ดาบยาวในมือเขาสร้างพายุลมแรงขึ้นกลางอากาศส่งไปยังด้านหน้าหลิวอวี๋นเซียว

“ตระกูลหลิวไอ้ชาติชั่ว ข้าจะฆ่าเจ้า!”

………………………

ตอนที่ 380 ความโกรธแค้นของแคว้นและบ้านเมือง ฝูงชนรวมใจเป็นกำแพง (1)

สีหน้าหลิวอวี๋นเซียวเปลี่ยนไปทันใด “ผู้เฒ่าน่าหลาน เจ้ายังกล้าขัดคำสั่งข้าอีกจริงหรือ อย่าลืมว่าตัวประกันที่ข้ามีอีกไม่น้อย เจ้าจะให้พวกขยะเหล่านี้ตายกันหมดหรืออย่างไร?”

อาจเป็นเพราะการนำของชายกลางคนคนนั้น บรรดาประชาชนที่ถูกเขามองว่าเป็นขยะนาทีนี้ลืมร้องไห้คร่ำครวญ พวกเขาลุกขึ้นจากพื้นนัยน์ตาฉายแววมุ่งมั่นและโกรธแค้น

แม้จะเป็นคนธรรมดาพวกเขาก็เข้าใจรังนกคว่ำไม่มีไข่ใบใดไม่แตก

หากแคว้นหลิวอวิ๋นล่มสลายจะมีที่สำหรับพวกเขาได้อย่างไร?

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ท่านแม่ทัพเฒ่าเป็นวีรบุรุษ!

พวกเขาจะทำให้วีรบุรุษอับอายไม่ได้ จะทำให้วีรบุรุษท้อแท้สิ้นหวังไม่ได้!

…

หลิวอวิ๋นเซียวหันไปมองก็เห็นเหล่าประชาชนพุ่งเข้าใส่ทหารสี่แคว้นก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง

คนพวกนี้ล้วนเป็นคนธรรมดาไม่มีอาวุธในมือ!

ภายใต้น้ำมือทหารสี่แคว้นแม้แต่กระบวนท่าเดียวยังรับไม่ไหว!

เหตุใด…คนพวกนี้ยังกล้าสุดชีวิต? ไม่เอาชีวิตแล้วหรือ?

ด้วยสมองของหลิวอวิ๋นเซียวคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจข้อนี้!

ความเป็นมนุษย์ในสายตาเขาล้วนควรจะเห็นแก่ตัว รังแกคนอ่อนแอเกรงกลัวผู้แข็งแกร่ง โลภและกลัวตาย! ไม่ควรเป็นคนที่ทั้งที่รู้ว่าข้างหน้าคือทางตายก็ยังพุ่งไปอย่างไม่ลังเล!

ดวงตาสูงวัยของผู้เฒ่าน่าหลานแดงก่ำความโกรธพุ่งทะยาน รอบตัวเขาเกิดลมพัดแรงคมดาบกระหน่ำดั่งฝนคลั่งเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

หลิวอวี๋นเซียวรีบดึงสติกลับมาสบตากับดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธคู่นั้น เขารีบยกดาบขึ้นมาตั้งรับเคว้ง พลังที่แฝงด้วยความโกรธเกรี้ยวสั่นสะท้านจนมือแขนเขาชา

เท้าเขาถอยหลังไปหลายก้าว สายตามองไปยังหลิงอู่คนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ “แม่ทัพหลิง ท่านช่วยข้าจัดการกับตาแก่นี่ด้วยกัน”

หลิงเย่ว์พยักหน้าน้อยๆ ร่างก็ไปอยู่ตรงหน้าผู้เฒ่าน่าหลานแล้ว

“แม่ทัพเฒ่าน่าหลาน”

หลิงเย่ว์ แม่ทัพแคว้นจื่ออวิ๋นเคยประมือกับผู้เฒ่าน่าหลานหลายครั้ง เดิมเขานึกว่าอย่างไรเสียผู้เฒ่าน่าหลานน่าจะทักเขาเสียหน่อย อย่างไรพวกเขาก็เป็น “เพื่อนเก่ากัน”

ทว่า…ผู้เฒ่าน่าหลานไม่พูดพล่ามทำเพลงก็โจมตีมาตรงหน้า

หลิงเย่ว์ขมวดคิ้วยกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก “ท่านยังนิสัยเหมือนเดิม ใจร้อน หากไม่มีความโกรธแค้นของแคว้นและบ้านเมืองข้าชื่นชมท่านยิ่งนัก น่าเสียดายข้าเป็นแม่ทัพแคว้นจื่ออวิ๋น ท่านเป็นแคว้นหลิวอวิ๋น พวกเราเป็นศัตรูกันตลอดไป!”

…

ดาบยาวของหลิงอู่ผู้หนึ่งตวัดโดนผมสลวยของถังจือทำให้ผมของนางขาดออก สีหน้านางเย็นยะเยือกไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ แต่ความโกรธในใจนางกลับสามารถสังเกตเห็นได้อย่างง่ายดาย

ฮองเฮาแคว้นหลิวอวิ๋นน่าหลานเยียน มารดาของใต้หล้าประชาชนใต้หล้านี้ล้วนเป็นลูกชายลูกสาวนาง

ตอนแรกองค์ชายแคว้นหลงอ้าวเข่นฆ่าทำร้ายประชาชนแคว้นหลิวอวิ๋น นางยังสามารถนำคนไปบุกแคว้นหลงอ้าวบีบองค์ชายนั่น ทว่าตอนนี้ ณ เมืองหลวงแคว้นหลิวอวิ๋นแห่งนี้กลับมีประชาชนถูกเข่นฆ่ามากมายถึงเพียงนี้

เรื่องนี้หากฮองเฮารู้เข้านางจะเจ็บปวดเพียงใด!

ร่างของถังจือสั่นเทา เพราะฮองเฮานางจึงไม่อาจอดทนให้ผู้ใดมาฆ่าคนในแค้วนหลิวอวิ๋นได้!

“พวกเจ้าลืมคำของฮองเฮาในตอนนั้นแล้วหรือ” ถังจือถือดาบยาวในมืออย่างอาจหาญ

“พระนางเคยกล่าวไว้ ใครแตะต้องคนแคว้นหลิวอวิ๋นหนึ่งคนพระนางจะฆ่าร้อยคน ใครกล้าแตะร้อยคนพระนางจะทำให้แคว้นนั้นล่มสลาย!”

มุมปากของนางมีรอยยิ้มเย็น ใบหน้าเย็นยะเยือกแฝงด้วยความภูมิใจ

“ฮองเฮาไม่อยู่แล้วพวกเจ้าเลยนึกจะทำตามอำเภอใจ ก่อนหน้านี้ไม่นานการล่มสลายของแคว้นหลงอ้าวไม่ได้เป็นการเตือนพวกเจ้าเลยหรือ!”

วันนั้นนางโจมตีเข้าไปในแคว้นหลงอ้าวได้พาเสือโคร่งนำหน้าไป ทว่าเรื่องเหล่านี้กลับไม่ได้แพร่กระจายออกไป พวกเขาเพียงแต่นึกว่าคนฝีมือดีของแคว้นหลิวอวิ๋นนำไปทั้งหมดจึงได้สามารถทำลายแคว้นหลงอ้าวลงได้ ไม่ได้รู้ถึงสัตว์วิเศษระดับห้าตัวนั้น

………………………