ตอนที่ 449 เจ็บใจและโทสะ (1)

ถ้านางเด็กจื่อเยียนนั่นมีปัญหาจริง คิดว่า…ถังอวี้จะมีปัญหายิ่งไปกว่า

นางอาจพบผู้ติดตามของชิงหย่วน ถึงได้ตามไปเจอคู่หมั้นของเขา ให้ล่อชิงหย่วนออกจากตระกูลถัง!

ในความเป็นจริง หากคู่หมั้นของชิงหย่วนเปลี่ยนเป็นคนอื่นๆ เหลยอวิ๋นจะไม่คิดมาก

แต่เขาไม่ชอบจื่อเยียน รู้สึกว่านางมีจิตใจคิดไม่ซื่อ ทั้งถนัดเสแสร้ง

ทันทีที่เกิดอคติกับใครคนหนึ่ง เช่นนั้นไม่ว่านางจะทำอะไร ก็คิดถึงปัญหาจำนวนมากได้ง่ายๆ

เขาได้แต่หวังว่าชิงหย่วนจะสติแจ่มใสสักหน่อย อย่าได้ทำเรื่องเสียหายให้จวนเฟิงอวิ๋นเพียงเพราะสตรีนางหนึ่ง!

…

เมื่อพวกถังจือขวางหน้าถังลั่ว เฟิงหรูชิงและเฟิงเทียนอวี้ก็มุ่งสู่เขาด้านหลังตระกูลถัง

นางเพิ่งเหยียบย่างถึงตีนเขา ลมหายใจก็หนักอึ้งอย่างห้ามไม่อยู่ หัวใจเต้นระรัว

เพียงแต่ เมื่อคิดว่าวันนั้นนางพลาดโอกาสได้พบน่าหลานเยียน นางก็อดกำมือแน่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แววตาแฝงไปด้วยความเจ็บปวดล้ำลึก

“ชิงเอ๋อร์” เฟิงเทียนอวี้กุมมือเฟิงหรูชิงไว้ ใบหน้างดงามของเขาฉาบด้วยรอยยิ้ม “วางใจเถอะ เยียนเอ๋อร์ไม่มีทางเกิดเรื่องแน่ นางยังรอพวกเราพากลับบ้าน”

เยียนเอ๋อร์ของเขา ต้องรอเข้ามารับนางกลับบ้านอย่างแน่นอน!

ปีนั้น นางออกจากพรรคเภสัชเทพได้อย่างปลอดภัย แล้ววันนี้จะเกิดเรื่องในตระกูลถังได้อย่างไร!

แต่ไม่รู้เพราะอะไร เมื่อเข้ามาถึงหลังเขา ความไม่สงบใจยิ่งทวีคูณรุนแรงขึ้น ฝีเท้าก้าวออกไปอย่างว่องไวขึ้น อยากไปอยู่ข้างกายนางให้เร็วที่สุด…

…

บนเขาหลังตระกูลถัง ถังอวี้เพิ่งเดินลงมา ตอนที่นางเงยหน้าขึ้นเห็นสองพ่อลูกเฟิงหรูชิงเข้ามาด้วยความว่องไว ก็ตกใจเป็นอย่างยิ่ง ชะงักฝีเท้าลง

สุดท้ายคนพวกนี้ก็ตามมาจนได้…

ถังอวี้เห็นใบหน้าเฟิงหรูชิงคล้ายกับหรงเยียน ความอิจฉาเกิดขึ้นในใจเหมือนถูกมดกัด ดวงหน้างามง้ำงอ แววตาโหดเหี้ยม

เฟิงหรูชิงพบหญิงสาวที่ขวางอยู่ด้านหน้า

ครั้นสองคนสบตากัน ดวงตาของนางเย็นชา สีหน้าไร้ความรู้สึกใดๆ “ถังอวี้หรือ”

จากคำเล่าของถังอิ่น หลายปีนี้นอกจากถังลั่วแล้ว มีเพียงถังอวี้ที่เข้าใกล้หรงเยียนได้

ได้แต่หวังว่าหรงเยียนจะปลอดภัย มิฉะนั้น…ต่อให้ตระกูลถังพังพินาศก็ยังไม่อาจดับโทสะในใจนางได้!

“ที่คือเขาหลังตระกูลถังเรา” ถังอวี้ขวางอยู่หน้าเฟิงหรูชิง เอ่ยเสียงเย็นเยียบ “ไม่มีคำสั่งข้า ใครก็เข้าหลังเขาตระกูลถังไม่ได้เด็ดขาด!”

แววตาเฟิงหรูชิงทอประกายเย็นเยียบวูบหนึ่ง ร่างของนางไหววูบพริบตาเดียวก็อยู่เหนือหัวถังอวี้แล้ว

ในดวงตาเย็นชาตั้งแต่แรกเริ่มไม่มีอารมณ์สักน้อย ทั้งไม่พูดไม่จาก็ซัดฝ่ามือ

ใครก็ขวางนางไปช่วยเสด็จแม่ไม่ได้!

ไม่มีใครทั้งนั้น!

ขณะที่ฝ่ามือของเฟิงหรูชิงฟาดลงไป ปราณกระบี่คมกริบพุ่งเข้ามาจากทิศที่ไม่ไกลออกไป

“ชิงเอ๋อร์ ระวัง!” เฟิงเทียนอวี้สีหน้าตื่นตระหนก รีบรุดเข้าไปข้างกายเฟิงหรูชิง โบกแขนเสื้อคราหนึ่ง คลี่คลายปราณกระบี่ที่พุ่งเข้ามาได้

ในขณะเดียวกัน ฝ่ามือของเฟิงหรูชิงไม่ทันซัดถูกถังอวี้ แต่พลังแฝงที่มากับฝ่ามือยังทำให้อีกฝ่ายกระอักเลือดออกมาได้

เหวินเฟิงเห็นถังอวี้กระอักเลือด สีหน้าก็เปลี่ยนไป

ตอนนั้นถังอวี้สั่งให้เขาฆ่าถังอิ่น เขาก็ไม่อาจเอาชีวิตถังอิ่นได้ ทำให้คุณหนูใหญ่ไม่พอใจมากแล้ว ตอนนี้คุณหนูใหญ่ถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตาเขา หากนางซักไซ้เอาความขึ้นมาก ตำแหน่งผู้พิทักษ์นี้เกรงว่าจะรักษาไว้ไม่อยู่แล้ว

……………………………….

ตอนที่ 450 เจ็บใจและโทสะ (2)

เฟิงหรูชิงเงยหน้าขึ้น สายตาตกอยู่ที่กลุ่มคนด้านหน้าถังอวี้

ในบรรดาคนทั้งหมด ผู้นำคนกลุ่มนั้นก็คือเหวินเฟิงที่หนีไปได้ในป่าแห่งสัตว์วิเศษ

โลกแคบจริงๆ วันนี้ยังได้พบกันอีก!

มุมปากเฟิงหรูชิงหยัดยิ้มเย็น

รอยยิ้มที่ทำให้คนต้องหนาวสั่นสะท้านไปทั้งร่างเสมือนตกสู่ขุมนรก

“คุณหนูใหญ่จวนเฟิงอวิ๋นที่เขาหมายถึงวันนั้นก็คือเจ้าหรือ”

ที่แท้คนที่ฆ่าถังอิ่นก็คือถังอวี้!

คนที่ทำร้ายเจ้าหมาป่าของนางก็เป็นคนของถังอวี้เช่นกัน!

แค้นเก่าแค้นใหม่นับไม่หมดเสียจริงเชียว!

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าถอยไปก่อน พ่อจะรับมือคนพวกนี้เอง” เฟิงเทียนอวี้แววตาคมกริบ เขารู้ว่าหากไม่ฆ่าคนทั้งหมด พวกเขาคงเข้าไปหลังเขาไม่ได้แน่!

เพียงแต่ที่คิดไม่ถึงคือ คนของตระกูลถังเกี่ยวพันกับจวนเฟิงอวิ๋นด้วย!

ซ้ำยังมีคนของจวนเฟิงอวิ๋นอยู่ในตระกูลถึง นี่คือสิ่งที่เขาคาดไม่ถึงจริงๆ!

“ไม่จำเป็น” เฟิงหรูชิงสาวเท้าเข้ามาอยู่ข้างกายเฟิงเทียนอวี้ “พวกเราต้องรีบจัดการคนเหล่านี้เพื่อนไปหาเสด็จแม่ให้ไวที่สุด ข้าเกรงว่าหากเยื้อเวลาออกไปจะไม่ดีต่อเสด็จแม่”

ไม่รู้เพราะอะไร ในใจนางไม่สงบอย่างยิ่ง ต้องได้พบน่าหลานเยียนถึงวางใจได้

“ดี” เฟิงเทียนอวี้พยักหน้าเบาๆ วาดมือออก กระบี่ยาวปรากฎขึ้นในมือเขา

จากนั้นร่างกายคล้ายสายลม พริบตาก็บรรลุถึงเบื้องหน้าเหวินเฟิง…

โครม!

อานุภาพพลังเขาเสมือนสายรุ้ง ทั้งคลุ้มคลั่งราวกับพายุคลั่ง ระเบิดออกไปแววตาเฉียบคม ดูแคลนใต้หล้า เขาเป็นราชาแห่งแคว้นหลิวอวิ๋น ยิ่งกว่านั้นเขาคือสามีของน่าหลานเยียน ด้วยเหตุนี้เพื่อน่าหลานเยียนแล้ว ต่อให้ต้องสังหาคนของจวนเฟิงอวิ๋น เขาก็ไม่จำเป็นต้องสนใจ

คนที่มาขวางเบื้องหน้าเขาล้วนต้องตายทุกคน!

…

กระท่อมไม้

หรงเยียนนอนอยู่บนเตียง ไม่เหลือความสวยสะพรั่งดังกาลก่อนอีก

ใบหน้าอ่อนแอซูบเซียวจนเป็นหลุม กระบอกตาดำสนิทคล้ายคนที่กำลังจะหมดลมพร้อมจะจบชีวิตได้ทุกเมื่อ

ฉับพลัน…พลังแข็งแกร่งแผ่พุ่งมาจากหลังเขา ก่อนให้เกิดความสั่นสะเทือนรุนแรงไปทั่ว หรงเยียนที่อยู่ในความเหม่อลอย พลันได้สติกลับมา แววตานางมองออกไปนอกเรือนด้วยความตกใจ นัยน์ตาดำขลับเผยความตื่นตะลึง เขา…มาแล้วหรือ มาเพื่อรับนางอย่างนั้นหรือ

น้ำตาไหลลงมาผ่านดวงหน้าอิดโรยของหรงเยียน มือของนางออกแรงค้ำยันเตียงไม้ พยายามอย่างยิ่งในการปีนลงมา ทว่าไม่ทันระวังกลิ้งลงมาจากเตียง

หากเป็นคนปกติตกลงมาเช่นนี้คงไม่มีปัญหาอันใด

แต่ว่า…หรงเยียนในยามนี้ผอมเสียจนเหลือแต่กระดูก ร่วงตกลงมาครั้งนี้ได้เป็นเสียงกระดูกกรอบแกรบแต่เหมือนกับนางไม่มีความรู้สึกใดๆ ใช้มือยันพื้น ออกแรงตะกายออกไปนอกกระท่อม

พิษดอกจื่อยวน ทำให้นางไม่อาจเปล่งเสียง ยิ่งไปกว่านั้นยังขาดอิสระเสรี ยังเทียบไม่ได้แม้กระทั่งซากศพเดินได้อย่างน้อยซากศพยังลุกขึ้นเดินได้ ส่วนนาง…กลับมิอาจเคลื่อนไหว

หรงเยียนกัดฟันแน่น

เพราะร่างกายขาดน้ำอย่างรุนแรง ผิวพรรณแห้งมาก ถูกพื้นดินหลังเขาขูดจนเจ็บไปหมด คล้ายกับถูกคนใช้มีดกรีดเนื้อ เล็บมือนางจิกลงไปกำพื้นดินแน่น ค่อยๆ ตะกายลงจากเขาไปที่ละคืบๆ

เสื้อผ้าฉีกขาด บริเวณหน้าอกขูดขีดจนเป็นแผลเละ ทุกๆ หนึ่งครั้งที่นางเคลื่อนกาย บนพื้นจะทิ้งรอยเลือดสดๆ เอาไว้ เป็นรอยพิสูจน์เส้นทางที่นางผ่านไป!

เพราะ…เบื้องหน้า มีคนที่รักมาสิบกว่าปีและรอคอยมาสิบกว่าปีแล้วต่อให้นางสูญเสียความจำ ทุกครั้งที่ฝันล้วนเห็นคนผู้นี้