ตอนที่ 519 ฮ่องเต้สี่แคว้นที่ตกใจจนหงายหลัง (2)

จื่อเยียนตะลึงงัน “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

แววตายิ้มเยาะของเฟิงหรูชิง “ไม่มีอะไร ข้าแค่ถามเจ้า หากพลังของชิงหย่วนนั้นถดถอยลง เจ้ายังจะอยู่กับเขาหรือไม่”

พลังถดถอยลง…

จื่อเยียนหน้าซีดลงในทันใด หากพลังถดถอยลง นั่นก็เท่ากับเทียบน่าหลานจิ้งไม่ได้เลย!

“เฟิงหรูชิง ชิงหย่วนขยันขันแข็งที่จวนเฟิงอวิ๋นมาตลอด ไม่เคยทำผิดใดๆ ทั้งสิ้น! ทำไมเจ้าถึงได้ใจร้ายกับเขาเช่นนี้” นางรู้สึกตื่นกลัว ราวกับเฟิงหรูชิงทำเรื่องเลวทรามจนไม่น่าให้อภัย “เจ้าทำตัวแบบนี้ ต่างกับเจ้าเมื่อก่อนตรงไหน”

เฟิงหรูชิงยิ้มอย่างเย็นชา “เขาทอดทิ้งจวนเฟิงอวิ๋น ข้าแค่ต้องการของของจวนเฟิงอวิ๋นคืน หลายปีที่ผ่านมา หากไม่ใช่เพราะจวนเฟิงอวิ๋น เขาคงไม่สามารถเติบโตเช่นนี้ได้ เขาเสพเอาทรัพยากรของจวนเฟิงอวิ๋นไป แค่คำพูดเดียวก็จะตัดขาดกันไปได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ”

ชิงหย่วนตัวแข็งทื่อ เขาเข้าใจดีที่จวนเฟิงอวิ๋นพูดนั่นคือเรื่องจริง

หลายปีที่ผ่านมา เขาได้เสพทรัพยากรมานับไม่ถ้วน ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่มีพลังอย่างเช่นวันนี้

“เสด็จแม่ ตอนเขาเพิ่งมาถึงจวนเฟิงอวิ๋น เขามีพลังระดับไหนเพคะ” เฟิงหรูชิงถามพร้อมยิ้มเย็นชา

น่าหลานเยียนยิ้มบางๆ ที่มุมปาก “เพิ่งบรรลุฌานระดับเจินอู่”

“ดังนั้น ข้าไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล ในเมื่อตอนที่เจ้าเพิ่งมาถึงจวนเฟิงอวิ๋น เจ้ามีระดับเจินอู่ อย่างนั้นข้าจะทำให้เจ้าถอยกลับไประดับเจินอู่เหมือนเดิมดีหรือไม่”

คนเหล่านี้ ไม่ได้ทำอะไรเพื่อจวนเฟิงอวิ๋น แต่กลับมาเสพทรัพยากรของจวนเฟิงอวิ๋นไป

แค่พูดออกมาว่าจะทิ้ง…ก็คิดจะลบทุกเรื่องราวได้อย่างนั้นหรือ

ขอโทษที กินของของจวนเฟิงอวิ๋นไป ก็ต้องคายออกมาให้หมด!

จื่อเยียนตาเบิกโพลง ร่างกายของนางสั่นไปทั้งตัว ชี้นิ้วอย่างโกรธแค้นไปทางเฟิงหรูชิง “เจ้า…”

“จื่อเยียน เจ้าหยุดพูดได้แล้ว!” ในที่สุดชิงหย่วนก็ทนไม่ไหว ตะโกนขัดคำพูดของจื่อเยียน

ตาของจื่อเยียนแดงก่ำ นัยน์ตาแฝงความน้อยใจ “ชิงหย่วน ข้าแค่เห็นใจเจ้าเท่านั้นเอง เจ้าทำงานอย่างหนักเพื่อจวนเฟิงอวิ๋น แต่พวกเขากลับทำกับเจ้าเช่นนี้”

ชิงหย่วนเม้มริมฝีปากเบาๆ “คุณหนูใหญ่พูดไม่ผิดหรอก หากไม่ได้จวนเฟิงอวิ๋น สิบปีนี้ของข้า ให้ทำแทบตายก็คงบรรลุได้แค่ระดับเจินอู่ ที่นางทำกับข้าเช่นนี้…ถือว่าเห็นแก่มิตรภาพแล้วล่ะ ดังนั้น ข้าเต็มใจยอมรับ”

จื่อเยียนตัวแข็งทื่อ ดวงตาตื่นตระหนก

ไม่!

เป็นแบบนี้ไม่ได้!

หากว่าชิงหย่วนกลับไปเป็นระดับเจินอู่ละก็ อย่างนั้นเขาก็ไม่มีอะไรเพียงพอที่จะดึงดูดนางไว้แล้ว!

นางจะไม่ยอมให้เฟิงหรูชิงทำแบบนั้นเด็ดขาด!

ชิงหย่วนหันหน้าไปทางเฟิงหรูชิง เอาหัวโขกพื้นแสดงความเคารพอย่างรุนแรงสองที

“คุณหนูใหญ่ ชีวิตนี้ จวนเฟิงอวิ๋นช่วยข้าไว้มากมายนัก แต่จื่อเยียน…คือรักแท้ของข้า ข้าอาลัยอาวรณ์จวนเฟิงอวิ๋น แต่ก็ไม่สามารถทอดทิ้งนางไว้ ขอบคุณคุณหนูใหญ่…และการสนับสนุนของนายหญิง”

เมื่อชายหนุ่มพูดจบ น้ำเสียงสะอึกสะอื้น ใบหน้าของเขาน้ำตายังไม่ทันแห้งไปก็ไหลต่อไม่หยุด

ความจงรักภักดีกับความเสน่หา เขาไม่สามารถจับปลาสองมือได้

ดังนั้นเขาจึงเลือกจื่อเยียน ยอมทิ้งจวนเฟิงอวิ๋น

“เจ้าอย่าเพิ่งรีบขอบคุณข้า” เฟิงหรูชิงคล้ายจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มหันไปมองจื่อเยียน “เรื่องนี้ยังไม่ได้มีการโต้แย้งเลย รอดูว่าจื่อเยียนจะเลือกอะไร”

จื่อเยียนกำหมัดแน่น หน้าตาบูดเบี้ยว

“คุณหนู…” ชิงหย่วนอยากจะพูดออกไป สายตาเย็นยะเยือกของน่าหลานเยียนก็มองมา

เขารู้สึกร่างกายหนักอึ้งไปชั่วขณะ พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

เฟิงหรูชิงเดินเข้ามาประชิดจื่อเยียนด้วยรอยยิ้ม “เจ้ารักชิงหย่วนถึงเพียงนี้ เชื่อได้ว่าเจ้ายินยอมพร้อมใจจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อเขา”

……………………

ตอนที่ 520 ฮ่องเต้สี่แคว้นที่ตกใจจนหงายหลัง (3)

จื่อเยียนก้มหน้า ไม่ได้โต้ตอบอะไร

เฟิงหรูชิงพูดต่อว่า “เอาอย่างนี้แล้วกัน ขอเพียงเจ้ายอม…ไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อกับพี่เจ้าที่แคว้นหลิวอวิ๋น ข้าจะปล่อยชิงหย่วนไป”

จื่อเยียนสีหน้าไม่ดี ไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อกับพี่…แบบนี้ก็เท่ากับนางเป็นนักโทษไปด้วยสิ?

หากกำลังความสามารถของชิงหย่วนถดถอย ลำพังความงามของนางก็เพียงพอที่จะหาผู้ชายคนใหม่ได้ แต่ถ้ากลายเป็นนักโทษ อิสระเสรีของนางก็คงหมดสิ้นแล้วชาตินี้

“เจ้ารักเขาขนาดนี้ ยอมนอนกลางดินกินกลางทรายแต่ไม่ยอมทิ้งเขาไป แค่เรื่องแบบนี้เจ้ายังไม่ยอมเหรอ” เฟิงหรูชิงหัวเราะ นางกลับหลังกัน “เสด็จแม่ ข้ารู้แล้วล่ะ นี่มันเป็นความรักข้างเดียวของลูกน้องเสด็จแม่เท่านั้น ข้าว่าองค์หญิงจื่อเยียน…ไม่ได้รักเขาขนาดนั้นหรอก”

เพื่อนางแล้วชิงหย่วนยอมละทิ้งอำนาจวาสนา ยอมสละแม้กำลังความสามารถของตนเอง แต่จื่อเยียน…นางไม่แม้แต่จะสละอิสระเสรีของตัวเอง

“ข้า…” จื่อเยียนรีบหันไปหาชิงหย่วน นางมองเห็นแววตาอันสงสัยของชายหนุ่ม นางกระวนกระวาย “ข้าไม่…”

“เสด็จแม่!” เฟิงหรูชิงพูดด้วยเสียงหนักแน่น เพื่อตัดบทจื่อเยียน “พวกเรายังมีเรื่องอื่นต้องสะสาง ไม่มีความจำเป็นต้องมาเสียเวลากับคนที่ไม่สำคัญพวกนี้ ให้พวกเขาไสหัวไปเถิดเพคะ”

“อ้อ จริงสิ” เฟิงหรูชิงหยุดพูด นางยกมือขึ้นพร้อมยาวิเศษในมือ “นี่คือหญ้าหลิงโยวระดับสี่ เมื่อเจ้ากินเข้าไปจะทำให้ฌานถอยลงหนึ่งระดับ ตอนนี้เจ้ามีฌานระดับหลิงอู่ขั้นสูง เมื่อถอยลงหนึ่งขั้น เจ้าจะเหลือฌานระดับเจินอู่ขั้นสูงแทน กินมันเสียแล้วค่อยไป”

ชิงหย่วนยกมือออกไปแบบสั่นๆ เขารับยาวิเศษนั้นมาจากเฟิงหรูชิง เขาเคี้ยวแล้วกลืนมันลงคอไปอย่างไม่ลังเลใจ ขณะที่กลืนยาลงคอ เขาดูอ่อนโรยและฌานได้ถอยลงสู่ระดับเจินอู่โดยทันที

“นายหญิง คุณหนู…” ชิงหย่วนหลับตาลงด้วยความเจ็บปวดใจเขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น

“ข้าน้อย…ขอลา”

เขาหันหลังแล้วเดินจากไปโดยไม่รีรอ

เขาไม่เสียใจที่เลือกจื่อเยียน แต่สำหรับจวนเฟิงอวิ๋นแล้ว เขารักที่แห่งนี้ด้วยใจจริงของเขา

จื่อเยียนมองดูชิงหย่วนด้วยสายตาอึ้งๆ เขากลืนยาวิเศษลงไป เขากลืนมันลงไปจริงๆ

เพราะอะไร

จื่อเยียนหน้าซีด แต่นางรู้ดีว่านี่ยังไม่ใช่เวลาที่จะเลิกกับชิงหย่วน นางจึงรีบวิ่งตามเขาไป

“ชิงเอ๋อร์ เมื่อกี้ที่เจ้าให้ชิงหย่วนกินคงไม่ใช่หญ้าหลิงโยวสินะ” น่าหลานเยียนยิ้มเจื่อนๆ พูดพร้อมส่ายหัว

เฟิงหรูชิงยิ้ม “ถูกต้องแล้วเพคะ อย่างไรเสียเขาก็เคยเป็นลูกน้องของเสด็จแม่ มีความภักดีกับจวนเฟิงอวิ๋น ดังนั้นข้าก็เลยแค่ปรามเขา มันออกฤทธิ์แค่สามเดือนเท่านั้น”

ฌานของเขาจะอยู่ที่ระดับเจินอู่ขั้นสูงเป็นเวลาสามเดือน และไม่สามารถรับพลังวิเศษได้ สามเดือนให้หลังฌานก็จะกลับคืนสู่ระดับหลิงอู่

ความจริงแล้ว ในสายตาของคนทั่วไปผู้ที่มีฌานระดับเจินอู่ขั้นสูงถือว่ามีฌานแก่กล้าแล้ว เพียงแต่ความต้องการของจื่อเยียนไม่ได้หยุดอยู่เท่านั้น

สามเดือนที่ฌานถดถอย หากเขายังมองนางไม่ออก เขาก็คง…โง่จนไร้ทางเยียวยา น่าหลานเยียนพอใจที่ลูกสาวของตนยังรู้จักไว้หน้า หวังว่าคราวนี้ ชิงหย่วนจะไม่ทำให้พวกเขาผิดหวัง

“อีกอย่าง เสด็จแม่…” เฟิงหรูชิงแววตาจริงจัง “ไม่ว่าต่อไปชิงหย่วนจะคิดได้หรือไม่ เขาก็ไม่ควรอยู่ในจวนเฟิงอวิ๋นต่อไป เพื่อป้องกันไม่ให้ความโง่เขลาของเขา นำพาหายนะมาให้คนในจวนเฟิงอวิ๋น”

……………………….