ตอนที่ 527 ฮ่องเต้สี่แคว้นที่ตกใจจนหงายหลัง (10)

“พวกตายยากน่ะท่านพ่อ ว่าแต่ท่านไม่รู้หรือว่ามันมีสำนวนที่ว่า คนดีอายุสั้น คนจัญไรนั้นอยู่ค้ำฟ้า ถึงหลิวหรงจะอยู่ไม่ถึงพันปี แต่ก็น่าจะอายุยืนกว่าคนอื่น แต่ข้าว่าอีกไม่กี่วันนางก็ต้องตาย”

แววตาของน่าหลานฉางเฉียนดูหมองหม่น เขาพูดต่อไปว่า “ทุกวันนางถูกพาตัวออกมาประจานกลางถนน ถูกผู้คนมากมายขว้างปาข้าวของใส่ แต่พวกนางก็ยังไม่ตายสักที ยาวิเศษที่หอแห่งแรกให้ไว้ช่วยประคองลมหายใจไว้ได้ ทำให้นางอยู่ต่อได้นานขึ้น แบบนี้ความโกรธแค้นของคนทั้งหลายจะได้มีที่ระบาย แต่ข้าว่านางชักจะอยู่นานเกินไปแล้ว”

คนที่ต้องการระบายความโกรธแค้น หามีเพียงแต่ทหารพวกนั้นไม่

ยังมีคนอีกมายมายที่สูญเสียคนในครอบครัวไป

ความทุกข์ทรมานใจของพวกเขา ต้องมีผู้ชดใช้!

เรื่องที่เกิดขึ้นในแคว้นหลิวอวิ๋น น่าหลานฉางเฉียนกลับมาแล้วจึงได้รู้จากคำบอกเล่าของคนอื่นๆ เพียงได้ยินคำบอกเล่าเหล่านั้น ไฟโทสะในใจของเขาก็ลุกโชนขึ้น

หากชิงเอ๋อร์กลับมาไม่ทัน แคว้นหลิวอวิ๋นคงถึงกาลอวสานไปแล้ว

ถ้าไม่มีความช่วยเหลือจากถังอิ่น ภรรยาและลูกสาวของเขา…ก็คงจากเขาไป

ความเจ็บปวดแบบนี้เขาคงรับไว้ไม่ไหว ดังนั้นความซาบซึ้งที่เขามีต่อถังอิ่นจึงยากเกินกว่าถ้อยคำใดๆ จะพรรณนาได้ และเรื่องที่เด็กคนนั้นทำประตูจวนแม่ทัพพัง เขาก็ไม่คิดถือสาเอาความอีก

“ยังไม่ตายก็ดี” น่าหลานหูหัวเราะหึ “นางแค้นเยียนเอ๋อร์ เลยจงใจทำชิงเอ๋อร์เสียคนตลอดหลายปีที่ผ่านมามิใช่หรือ แถมยังยุยงให้ชิงเอ๋อร์ไม่ฟังคำห้ามปรามของพวกเรา ในเมื่อเป็นเช่นนี้ รอให้เยียนเอ๋อร์

กลับมา เจ้าพานางสองแม่ลูกไปพบเยียนเอ๋อร์ด้วย”

น่าหลานหูหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อว่า “พอพบเสร็จก็ไม่จำเป็นต้องให้พวกนางมีชีวิตต่อไป”

ความแค้นบางอย่าง ต่อให้นานแค่ไหนแม่ทัพเฒ่าก็ไม่อาจปล่อยวางได้!

เขาไม่มีทางอภัยที่นางคิดร้ายต่อลูกเขยเขาได้ และไม่มีทางอภัยสิ่งที่นาง…ทำกับชิงเอ๋อร์ได้!

นางคิดว่าเยียนเอ๋อร์ตายไปแล้ว เช่นนั้นเขาจะให้เยียนเอ๋อร์ปรากฏตัวตรงหน้านางแบบตัวเป็นๆ

ให้นางตายไปด้วยความหวาดกลัวเหมือนอยู่ในฝันร้าย!

ให้ชาติภพหน้าของนาง เมื่อได้ยินแค่ชื่อของน่าหลานเยียนก็ต้องกลัวจนตัวสั่น! ไม่ว่าจะอีกกี่ภพกี่ชาติ ก็อย่าได้โผล่มาให้พวกเขาเห็นหน้าอีก!

“ได้”

น่าหลานฉางเฉียนแววตาดุดัน ขานรับคำพ่อ

ดูเหมือนเขาคิดเรื่องบางอย่างได้ จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย “จริงสิ ท่านพ่อ ทำไมเฟิงหรูซวงถึงไม่ใช่พระธิดาของฝ่าบาท เรื่องนี้ท่านรู้ได้อย่างไร ทำไมข้าไม่รู้เรื่องเลย”

น่าหลานหูอึ้ง เขากระแอมเหมือนกับไม่รู้จะตอบอย่างไร “ข้าก็เพิ่งรู้มาไม่กี่วันนี้เอง ตอนนั้นเจ้าอยู่ที่ด่านชายแดน ก็ต้องไม่รู้อยู่แล้ว”

เขาไม่มีทางบอกให้ลูกชายรู้เด็ดขาด เพราะเขาใส่ร้ายลูกชายให้เฟิงหรูชิงฟัง จึงทำให้นางคิดว่า

น่าหลานฉางเฉียนเก็บรักษาความลับไม่ได้ และไม่เอาเรื่องต่างๆ ไปบอกให้เขารู้

“อ้อ ยังมีอีกเรื่องที่ข้าอยากถามท่านมานานแล้ว เหล้าวิเศษเป็นของล้ำค่าหายากไม่ใช่หรือ ทำไมข้าถึงเห็นว่าเหล้าวิเศษของท่านกินดื่มอย่างไรก็ไม่หมดเสียที” น่าหลานฉางเฉียนถามด้วยสีหน้าสงสัย

คราวนี้ น่าหลานหูอึ้งจนตัวแข็งทื่อ เขาหัวเราะกลบเกลื่อน “เอ่อ…ข้าโชคดีน่ะ เจอร้านขายเหล้าวิเศษเป็นประจำ ก็เลยซื้อกลับบ้านมาหลายไห”

น่าหลานฉางเฉียนรู้สึกอิจฉา “ท่านกับชิงเอ๋อร์ได้เจอร้านขายเหล้าวิเศษ ส่วนไต้เอ๋อร์ก็เจอร้านขายผลเทียนหลิงกั่ว แต่ทำไมข้าไม่เคยเจอเลย ท่านพ่อ ท่านเคยเจอร้านพวกนั้นที่ไหน พาข้าไปดูบ้างสิ”

“เฮอะๆ” น่าหลานหูหัวเราะแก้เก้อแล้วตบไหล่น่าหลานฉางเฉียน “ร้านพวกนั้นไม่เคยอยู่ที่เดิมเลย เจ้าหาไม่เจอหรอก อีกอย่างเรื่องโชควาสนา เจ้าอิจฉาไปก็เท่านั้น”

ต่อให้ตีเขาให้ตายเขาก็ไม่บอกหรอกว่า เหล้าวิเศษพวกนี้ชิงเอ๋อร์เป็นคนให้!

จะได้ไม่ให้ไอ้หมอนี่ตามรังควานชิงเอ๋อร์ แล้วหลอกเอาเหล้าวิเศษของนางไปหมด

…………………….

ตอนที่ 528 เขามาเพื่อแก้แค้นอย่างนั้นหรือ (1)

ใบหน้าของน่าหลานฉางเฉียนนิ่งไป แต่เขารู้ดีแก่ใจว่าที่ท่านพ่อของเขาพูดมาเป็นความจริง จึงได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“ท่านพ่อ คราวหน้าหากได้พบพ่อค้าคนนั้นอีก อย่าลืมบอกข้า ข้าอยากคบค้าสมาคมด้วยสักหน่อย”

น่าเสียดาย ที่น่าหลานหูไม่ได้ตอบรับคำเขา มุ่งหน้าเดินเข้าไปยังในเมือง…

…

ภายในคุก

มืดครึ้มและเปียกชื้น

ร่างกายของหลิวหรงม้วนขดเป็นก้อน ผมเผ้ายุ่งเหยิง บนใบหน้าปรากฏเลือดแห้งกรังเป็นสีน้ำตาล ราวกับนานมาแล้วที่ไม่ได้ทำความสะอาด

ข้างกายของนางคือเฟิงหรูซวงที่สติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ในแววตาของนางยังเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

“ท่านแม่ ต้องโทษท่าน” เฟิงหรูซวงกัดฟันกรอด “ทั้งหมดเป็นความผิดท่าน หากไม่ใช่เพราะท่าน ข้าคงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ทำไมท่านต้องโกหกข้า”

หลิวหรงยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก

นางผิดเอง นางผิดไปแล้วจริงๆ…

ปีนั้น นางไม่ควรจะมีสัมพันธ์เกินเลยกับกู้เจิ้นหยาง ไม่อย่างนั้นนางคงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ และคงไม่…ให้กำเนิดลูกสาวคนนี้ออกมา!

“เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ทำไมท่านถึงสู้น่าหลานเยียนไม่ได้ ทำไม”เฟิงหรูซวงกล่าวด้วยเสียงขมขื่น

หากไม่ใช่เพราะความไร้ประโยชน์ของนาง ก็คงไม่ต้องมากลายเป็นเชลย!

เรื่องเหล่านี้ ต้องโทษหลิวหรง เป็นความผิดของนางทั้งหมด!

ลำคอของหลิวหรงนั้นแห้งผาก รสขมแพร่เต็มภายในปาก แขนสองข้างกอดเข่าไว้พร้อมหัวเราะเย้ยหยัน “ข้าสู้น่าหลานเยียนไม่ได้สักอย่าง แล้วอย่างไร เจ้าก็สู้เฟิงหรูชิงไม่ได้นี่”

“ท่านแม่!” เฟิงหรูซวงหน้าซีดเผือด หันมองหลิวหรงอย่างไม่เชื่อสายตา

นางแทบไม่อยากจะเชื่อ ท่านแม่รู้แก่ใจถึงความเจ็บปวดที่นางแพ้ให้กับเฟิงหรูชิง แต่ยังจงใจพูดออกมา!

ครืด

ประตูคุกถูกเปิดออก

องค์รักษ์นายหนึ่งเดินเข้ามา กล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “หลิวหรง เฟิงหรูซวง พวกเจ้าออกมาได้”

หลิวหรงแข็งทื่อไปทั้งร่าง ความหวาดกลัวและความเจ็บปวดไม่มีที่สิ้นสุดปรากฏเต็มในดวงตาคู่นั้น

นี่คือสิ่งที่ทุกวัน นางต้องพบเจอ

ในทุกวัน คนกลุ่มนี้ก็พาพวกนางออกจากคุกแล้วไปเดินขบวน เพื่อให้พวกคนฐานะต่ำต้อยมาเหยียดหยามทำร้ายพวกนาง

นางทนมามากพอแล้ว!

มากพอแล้วจริงๆ!

ชีวิตนี้นางทำผิดเพียงเรื่องเดียว นั่นคือให้กำเนิดเฟิงหรูซวงลูกของกู้เจิ้นหยาง แต่นางไม่เสียใจสักนิด ที่ได้เป็นสนมของเฟิงเทียนอวี้

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับองค์รักษ์ที่ไร้มนุษยธรรม หลิวหรงก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร นางยืดตัวตรงเดินออกจากห้องขังไปราวกับเครื่องจักร

เฟิงหรูซวงรีบวิ่งไปยังองค์รักษ์ที่อยู่ตรงหน้า น้ำเสียงของนางสั่นเครือแววตามีความหวัง

“เสด็จพ่อของข้ากลับมาแล้วหรือยัง ท่านยังไม่กลับมาหรือ ข้าต้องการพบท่าน ข้าต้องไปพบท่าน!!!”

เวลาเนิ่นนานหลายปี แม้แต่เลี้ยงหมายังต้องมีความผูกพันบ้าง

นางไม่เชื่อว่าเสด็จพ่อจะใจไม้ไส้ระกำกับนาง นางเป็นลูกสาวของเสด็จพ่อมาก็สิบกว่าปี

องค์รักษ์มองหน้าเฟิงหรูซวงอย่างเยาะเย้ย “ไม่ใช่ว่าใครก็ได้จะเข้าเฝ้าพระองค์ได้ พวกเจ้าทรยศแคว้นหลิวอวิ๋น นี่คือสิ่งที่พวกเจ้าสมควรได้รับ เพียงแต่วันนี้มีคนต้องการพบพวกเจ้า พวกเจ้าตามข้ามาดีกว่า”

หลิวหรงตะลึงงัน

มีคนต้องการพบพวกนางอย่างนั้นหรือ

ที่แคว้นหลิวอวิ๋น จนถึงตอนนี้ ยังมีใคร…อยากพบเจอพวกนางอีก

…

จวนองค์หญิงอันดับหนึ่ง

ทันทีที่เฟิงหรูชิงก้าวเข้ามาในจวน ก็มีสาวใช้สองคนรีบเข้ามานางอย่างรวดเร็ว

แต่ว่า…

ทันทีที่หลิวลี่ได้เห็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านข้างเฟิงหรูชิงนั้น ร่างของนางก็ชะงักไปชั่วครู่ ดวงตาเบิกโพลงไปด้วยความตะลึง ประหลาดใจ และไม่เชื่อสายตาตัวเอง

…………………..