บทที่ 294 ให้ท่านอาเจ็ดไปกับข้าได้หรือไม่?

บทที่ 294 ให้ท่านอาเจ็ดไปกับข้าได้หรือไม่?

ท้ายที่สุด เสี่ยวเป่าก็จ่ายค่ายาด้วยเหล้าที่นางจะบ่มในอนาคต ก่อนกลับไปที่วังพร้อมขวดและกระปุกยาจำนวนมาก

หลังจากที่ทุกอย่างพร้อมแล้ว วันรุ่งขึ้น นางก็พาพี่สามออกจากพระราชวังไปสำนักคุ้มภัย

นางไม่รู้ว่าท่านพ่อจะใช้เวลานานแค่ไหนในการเตรียมไปรษณีย์ให้เสร็จ

เสี่ยวเป่าเคยจ้างสำนักคุ้มภัยมาก่อนแล้ว นางเองก็เป็นลูกค้าประจำเหมือนกัน เมื่อพวกเขาเห็นลูกค้าเดินเข้ามา ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ สำนักคุ้มภัยก็ไม่กล้าที่จะละเลยแม้แต่คนเดียว

โดยเฉพาะเสี่ยวเป่าที่ไม่เพียงแต่งตัวหรูหราเท่านั้น แต่นางยังเป็นลูกค้ารายใหญ่ที่สุดของที่นี่ด้วย พวกเขาจึงต้องอำนวยความสะดวกให้ผู้สูงศักดิ์ตัวน้อยรู้สึกสบายเหมือนอยู่บ้าน

เสี่ยวเป่ามักจะส่งของเป็นครั้งคราว และบางครั้งจุดหมายปลายทางของนางก็แตกต่างกัน แม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าใครคือผู้รับ แต่สถานที่ที่นางส่งไปก็ไม่ธรรมดาเลย

ทั้งสองแห่งล้วนเป็นกองทัพ ดูเหมือนว่าอย่างน้อยสองคนในครอบครัวของเด็กหญิงคนนี้จะเกี่ยวข้องกับกองทัพ

การที่คนในครอบครัวซึ่งอยู่ในเมืองหลวงสวมผ้าเนื้อดีเช่นนี้ ทั้งยังส่งของมากมายทุกครั้ง โดยการเดินทางเพียงรอบเดียวก็ใช้เงินมหาศาล ตำแหน่งนายทหารคนนี้คงไม่ต่ำนัก

เสี่ยวเป่าและหนานกงฉีอวิ๋นเฝ้าดูพวกเขาขนของทุกอย่างขึ้นเกวียน จ่ายเงินมัดจำแล้วจากไป

“พวกเราน่าจะทำต้นแบบเตียงเตาในวันนี้ เสี่ยวเป่า เจ้าอยากไปดูหรือไม่?”

เมื่อพูดถึงเรื่องที่เขาสนใจ ดวงตาของหนานกงฉีอวิ๋นจะเปล่งประกายระยิบระยับ โดยทิ้งท่าทางเหนียมอายและเก็บตัวไปโดยสิ้นเชิง

เสี่ยวเป่าปรบมือและชมเชย “ข้ารู้ว่าพี่สามต้องทำได้ ท่านเก่งที่สุดเลย!”

หูของหนานกงฉีอวิ๋นแดงขึ้นเล็กน้อย แต่รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลากลับเด่นชัดยิ่งขึ้น

“ไม่ใช่แค่ข้า ทุกคนต่างยอดเยี่ยมมาก”

ในฐานะองค์ชายผู้มีอัธยาศัยดี มีไมตรีจิต ไม่โลภผลงาน ทุกครั้งที่ทำสิ่งใดสำเร็จ พระองค์จะไม่ลังเลที่จะกล่าวถึงความดีความชอบของทุกคนต่อหน้าบิดา จากจุดนี้ กระทั่งพวกใจแคบในกรมโยธายังประทับใจในตัวเขามาก

มีเจ้านายเช่นนี้ ใครบ้างจะไม่ชอบ?

ที่จริงแล้วตราบใดที่รู้หลักการทั่วไปของเตียงเตา ช่างฝีมือผู้มีประสบการณ์ย่อมทำได้ไม่ยาก

เมื่อเสี่ยวเป่าและหนานกงฉีอวิ๋นมาถึง ช่างฝีมือระดับปรมาจารย์เหล่านั้นก็เริ่มทำงานกันแล้ว

เพื่อเตียงเตานี้ พวกเขายังหาสถานที่เพื่อสร้างบ้านอิฐคล้ายกับบ้านของชาวนาขึ้น ก่อนจะเริ่มสร้างเตียงเตา

“ส่งอิฐตรงนั้นมาให้ข้าหน่อย”

“ต้องเปลี่ยนโครงสร้างนี้ ไม่เช่นนั้นความร้อนจะไม่สามารถผ่านได้”

บรรดาคนที่กำลังทำงานต่างไม่ได้สังเกตเห็นการมาถึงของหนานกงฉีอวิ๋น แต่ในไม่ช้า หัวหน้าก่อสร้างก็เหลือบไปเห็นเขาเข้ามาพอดี

“องค์ชายสามพ่ะย่ะค่ะ ตรงนี้ต้องเปลี่ยน แล้วก็ตรงนี้…”

ชายชราผู้กระตือรือร้นหยิบแบบร่างปรี่เข้าหาหนานกงฉีอวิ๋น ก่อนจะชี้นั่นชี้นี่ไปที่แผ่นกระดาษในมือ

หนานกงฉีอวิ๋นพยักหน้าเป็นครั้งคราว เมื่อพูดคุยในเรื่องที่ตนสนใจ นอกจากจะไร้ท่าทีเขินอายแล้วยังดูกระตือรือร้นอย่างมากด้วย

เสี่ยวเป่าจ้องมองด้วยดวงตากลมโต อยู่ที่นี่พี่สามจะต้องส่องประกายแน่ เขาจะไม่ดูไร้ตัวตนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว!

เมื่อเห็นว่าพี่ชายของนางและทุกคนกำลังยุ่ง เสี่ยวเป่าจึงหาเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ มานั่งรออย่างเชื่อฟัง

“ไอ้หยา องค์หญิง เหตุใดพระองค์ถึงมานั่งตรงนี้เล่าพ่ะย่ะค่ะ ยามนี้ที่นี่ยุ่งวุ่นวายมาก ประเดี๋ยวคนจะเหยียบท่านเอาได้นะ!”

เมื่อได้ยินเสียงนั้น หนานกงฉีอวิ๋นก็ได้สติขึ้นมาทันที

น้องหญิงมาด้วยนี่!

เขาหันไปหาด้วยความรู้สึกผิดในใจ

“เสี่ยวเป่า”

เสี่ยวเป่านั่งจุมปุ๊กอยู่ข้าง ๆ เท้าเขา

“ท่านพี่!”

ท่านเกือบจะเหยียบข้าแล้ว…

หนานกงฉีอวิ๋นรีบก้าวถอยหลัง “ขอโทษ ข้าขอโทษ”

“ไม่เป็นไร ท่านพี่ไม่ได้เหยียบเสี่ยวเป่า”

หนานกงฉีอวิ๋นจับมือน้องสาวของเขาแล้วหันไปพูดกับชายชรา

“ท่านอาจารย์หม่า หลังจากแก้ไขแบบร่างแล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมาก ดังนั้นโปรดทำงานของท่านให้แล้วเสร็จ ส่วนข้าจะพาน้องหญิงออกไปก่อน”

อาจารย์หม่าโค้งคำนับเสี่ยวเป่า “น่าละอายใจนัก ตาเฒ่าคนนี้เอาแต่มองไปที่ภาพวาดจนไม่ทันเห็นองค์หญิงเลย”

เสี่ยวเป่าเลียนแบบท่าทางของเขาและโค้งคำนับ “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เสี่ยวเป่าดูแลตัวเองได้”

ท่าทางของเจ้าตัวเล็กนั้นทำให้หลายคนหัวเราะด้วยความเอ็นดู

…

ไม่กี่วันต่อมา เมื่อเตียงเตาสร้างเสร็จ และการทดลองก็ประสบผลสำเร็จ ทั่วทั้งท้องพระโรงต่างตื่นตะลึง

นี่คือสิ่งที่สามารถทำให้ผู้คนจำนวนมากรอดชีวิตในฤดูหนาวได้

เพราะเสื้อขนแกะมีจำกัด ทั้งตกกลางคืนอากาศก็จะทวีความหนาวเย็นมากขึ้นบราวนี่ออนไลน์

แต่เตียงเตา เพียงใช้ฟืนเพียงเล็กน้อย ก็จะสามารถสร้างความอบอุ่นได้ตลอดทั้งคืน รวมถึงสามารถให้ความร้อนในการปรุงอาหารได้ สิ่งนี้จะช่วยประหยัดเงินให้กับผู้คนได้จำนวนมาก!

ในท้องพระโรง หนานกงสือเยวียนให้รางวัลแก่ผู้ที่มีส่วนร่วมทั้งหมด รวมถึงองค์ชายสาม จากนั้นจึงเริ่มพูดคุยแผนการต่อจากนี้

“ข้าจะให้ช่างฝีมือกรมโยธาส่งต่อพวกมันให้ช่างฝีมือพื้นบ้าน ชาวบ้านจะต้องมีเตียงเตาใช้ก่อนปีหน้า”

ขุนนางฝ่ายบู๊บุ๋นตะลึงงัน นี่… ฝ่าบาท นี่หมายความว่าจะสอนช่างฝีมือพื้นบ้านเปล่า ๆ และคลังหลวงจะไม่ได้รับเงินสักแดงอย่างนั้นหรือ

หนานกงสือเยวียนเงยหน้าขึ้นมองพวกเขา “พวกเจ้ามีข้อโต้แย้งหรือไม่”

สุดท้ายขุนนางเฒ่าก็กัดฟันแล้วก้าวไปข้างหน้า “ฝ่าบาท คลังหลวง…”

หนานกงสือเยวียนยกมือขึ้นเพื่อหยุดไม่ให้เขาพูดต่อไป

“คลังหลวงจะไม่ขูดรีดกับประชาชนเพื่อผลกำไรเพียงเล็กน้อยเช่นนี้”

เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว ชายคนนั้นก็แทบจะกระอักเลือด เตียงเตาหนึ่งหลังเป็นเงินไม่มาก แต่ต้าเซี่ยมีนับร้อยนับพันครอบครัว

ท่านก็แค่ถามพอเป็นพิธีสินะ? ในเมื่อพระองค์ไม่ต้องการความคิดเห็นของเรา เหตุใดจึงต้องถามด้วย?

“มีคำถามหรือไม่”

ใช่แล้ว ประโยคที่แท้จริงของมัน คือ ‘ใครกล้าออกความคิดเห็น’ ต่างหาก

“ลูกไม่คัดค้าน” หนานกงฉีซิวยืนขึ้นก่อน

หนานกงฉีอวิ๋นเออออตามพี่ชายของเขาไปทันที “ลูกก็ไม่คัดค้านเช่นกัน”

จุดประสงค์ในการสร้างเตียงเตานี้คือเพื่อให้ผู้คนสามารถเอาชีวิตรอดในฤดูหนาวได้มากขึ้น ซึ่งแนวทางของเสด็จพ่อตรงกับความต้องการของเขาอย่างยิ่ง

หนานกงสือเยวียน “ดี เช่นนั้นเราจะต้องทำให้ทุกคนรู้จักและเข้าใจประโยชน์ของเตียงเตา ประชาชนจึงจะยอมรับด้วยความเต็มใจ”

ขุนนางฝ่ายบู๊บุ๋น “…”

ไม่ ยังมีบางคนมีความคิดเห็นแต่ไม่กล้าพูดออกมา

“ในเมื่อองค์ชายสามเป็นผู้นำ เรื่องนี้คงต้องฝากองค์ชายสามแล้ว”

หนานกงฉีอวิ๋น “…”

เขา… เขาไม่ไปได้หรือไม่ ถ้าไปจะต้องพูดคุยกับคนจำนวนมากสินะ? เมื่อคิดถึงตรงนี้ก็ทำให้หนังศีรษะของเขารู้สึกตื้อชา

“เสด็จ… เสด็จพ่อ”

หนานกงฉีอวิ๋นซึ่งก้าวกลับไปยืนอย่างเงียบ ๆ ที่มุมห้องแล้ว พลันลุกขึ้นยืนอย่างกล้าหาญอีกครั้ง

“ว่ามา”

หนานกงฉีอวิ๋นกล่าวว่า “ให้ท่านอาเจ็ดไปกับข้าได้หรือไม่”

หนานกงสือเยวียนเหลือบมองใครบางคน ก่อนจะพยักหน้าโดยไม่ลังเลใจ

“ได้”

หนานกงหลีที่พิงกำแพงอยู่และกำลังหาว “หืม???”

“อะไรนะ?!!!”

ไม่สิ เขายืนอยู่ตรงนี้ดี ๆ ทั้งยังพยายามอย่างหนักเพื่อลดการมีตัวตน ทำไมถึงถูกลากไปเกี่ยวได้ล่ะ