เรื่องรักช่างมัน ขอแค่มะนาวก็พอ 2
ตอนที่ 2 : ชื่อนาวก็แล้วกัน
หลังจากที่ผมถูกพาตัวไปหาครูที่ห้องพยาบาล และได้ตรวจดูพบว่าไม่เป็นไร ก็ให้กลับไปเรียนได้ แน่นอนว่าเรื่องที่จู่ ๆ ผมก็หมดสติในโรงอาหารก็ได้แผร่ออกไป
เมื่อผมกลับเข้าห้องไป ทุกคนต่างเข้ามาถามเพราะเป็นห่วง ทุกคนช่างเป็นคนดีจริง ๆ แต่มีแค่บีที่เธอทำได้แค่มองมาหาผม แล้วผมกับเธอก็ได้เผลอสบตากัน ผมดูออกทันทีว่าเธอเป็นห่วงผม
“นี่ ๆ ถ้าพวกมึงรู้นะว่าไอ้ซันอะไรติดคอ มึงจะต้องตลกแน่ ๆ” นนท์ที่เดินเข้ามาทีหลังได้พูดขึ้น
“ไอ้เพื่อนเลว พอเลย ๆ”
โชคยังดีที่ครูได้เข้ามาก่อน ทำให้ทุกคนกลับไปนั่งที่ และเรื่องที่เมล็ดมะนาวติดคอผม ก็ไม่ได้ถูกเปิดเผย
ผมไม่มีสมาธิในการเรียนเลยสักนิด ผมเอาแต่นั่งเหม่อมองไปทางหน้าต่าง แล้วนึกถึงเรื่องของลูกมะนาวที่ผมเจอ หรือว่าผมจะเสพติดมะนาวเกินไปจนหลอน ผมคิดว่าคงจะเพ้อเจ้อไปเองมากกว่า
รู้ตัวอีกทีก็หมดคาบเรียนแล้ว ผมสะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องไปพร้อมกับนนท์ หลังจากลงจากตึก นนท์ได้ขอตัวกลับก่อน ผมเลยต้องยืนรอเตย เพราะยังไงบ้านก็อยู่ติดกันเลยรอกลับพร้อมกัน
ผมที่ยืนรอแล้วกำลังเล่นโทรศัพท์ ก็ได้มือมีมือปริศนาสะกิดหลังผม
“อ่าว เตยมาแล้วหรอ”ผมพูดโดยไม่ได้หันไปมอง
“หืม”เสียงที่พูดขึ้นไม่ใช่เสียงเตย
ผมจึงหันกลับไปมองพบว่าเป็นบี ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอ จึงแน่นิ่งไป
“เป็นยังไงบ้าง”
ผมหลบตาเธอ “อื้อ ไม่เป็นไรแล้ว”
“ดีแล้ว ๆ รอใครอยู่หรือเปล่า?”
“อื้อ”
“งะ..งั้นเราไม่กวนแล้ว ไปก่อนนะ”
เมื่อเธอพูดจบก็รีบเดินไป ผมเองก็ไม่มีอะไรจะพูดเช่นกัน ผมไม่เข้าใจเลยว่าเธอคิดอะไรอยู่ แม้กระทั่งตอนบอกเลิกกับผม
“อะไร มะนาวติดคออีกแล้วหรือไง”
ผมเงยหน้าไปมอง เตยได้เดินมาพอดี
“เปล่า”
จู่ ๆ เตยเดินเข้ามากอดแขนผมแล้วลากผมเดินไป ซึ่งนักเรียนคนอื่น ๆ ก็มองมา ทำเอาผมอายเลยแฮะ
“ไหน ๆ ก็เลิกเรียนแล้ว ไปกินไอศครีมกัน”
“เดี๋ยว ๆ พี่เดินเองได้”
เตยไม่ยอมปล่อยไปจากนั้นก็ลากผมจนไปถึงร้านไอศครีม ที่พวกเรามักจะมากินด้วยกันบ่อย ๆ
เมื่อเข้ามา ผมและเตยได้นั่งโต๊ะมุมซ้ายหลังร้าน
เตยเปิดดูเมนูอย่างตั้งใจ และสีหน้าของเธอดูมีความสุขมาก ก็แน่ล่ะเธอชอบไอศครีมมาก ๆ นี่
“พี่ซันจะเอาอะไร”
ผมยกนิ้วชี้ขึ้นมา “พี่ขอไอศครีมมะนาว แบบใหญ่พิเศษ”
เตยคิ้วขมวด “นี่ที่พามากินอยากให้ชิมของหวาน ๆ ยังจะเอาเปรี้ยวอีกหรือไง นึกว่าจะเข็ดกับมะนาวแล้วซะอีก”
“ใช่พี่น่ะรักมะนาวเหนือสิ่งอื่นใดแล้วตอนนี้”
“จ้า ๆ ๆ”
จากนั้นเตยก็ยกมือให้พนักงานมารับออเดอร์ แล้วพนักงานหญิงก็ได้เดินมารับ
“ขอวนิลา ช็อกโกแลต ชิพ สองที่ ค่ะ”
“เดี๋ยว ๆ พี่บอกเอามะนาว”
“ค่ะ ขอเอาแค่นี้ก่อน” จากนั้นเตยก็ยื่นใบเมนูคืนกับพนักงาน
เธอแลบลิ้นใส่ผม ก่อนจะหันหน้าหนีไปมองทางอื่น เธอจงใจกวนผมสินะ เอาเถอะนาน ๆ กินทีก็ไม่เป็นไร กลับบ้านค่อยไปซัดเมนูมะนาวที่บ้าน
เมื่อเมนูมาถึง ผมลังเลอยู่นานว่าจะกินดีมั้ย แต่ก่อนก็ชอบอยู่หรอก ตอนนี้ไม่ไหว
“นี่จ้องจนละลายแล้ว รีบกินสักทีเถอะ”
มันจะซักแค่ไหนเชียว ผมตักไอศครีมเต็มคันช้อน แล้วเอาเข้าปากทันที เมื่อลิ้นของผมได้สัมผัสกับวนิลา มันขมอย่างมาก
“โฮ่ อร่อยขนาดนี้ แต่ทำหน้าเหมือนกับกินแล้วจะตาย”
“ก็มันขมนี่”
ผมตักไอศครีมขึ้นมาแล้วถือค้างไว้ เตยเอื้อมตัวมากินไอศครีมจากช้อนของผม
“ก็หวาน อร่อยปรกติดีนิ หนูว่าลิ้นพี่มีปัญหาแล้ว”
ถึงจะเป็นพี่น้องสนิทกัน แต่ทำแบบนี้ก็เขินเป็นเหมือนกันนะเว้ย ผมเลยเอาไอศครีมของผมให้เตยกินจนหมด
จากนั้นพวกเราก็เดินกลับบ้าน และแยกย้ายเข้าบ้านของแต่ละคน
แค่วันแรกก็เหนื่อยแล้ว ผมเข้ามาในบ้าน รองเท้าของพ่อและแม่ไม่อยู่สงสัยคงจะออกไปข้างนอก
ผมรู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากทำอะไร เลยเข้าห้องตัวเองพร้อมกับทิ้งตัวลงบนเตียง และได้หลับไป
“นายท่าน”
เสียงนี่ผมจำได้ คือเสียงของมะนาวที่คุยกับผมตอนที่ผมสลบไป นี่เราคิดมากจนเก็บมาฝันหรือเปล่า
“นายท่าน”
คราวนี้ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรทับตัวผมอยู่ เมื่อผมลืมตาขึ้นมาก็พบกับหญิงสาวหัวเขียว ตาโต คนเดิมที่ผมเจอตอนสลบ แต่ที่ต่างคือเธอตัวเล็กลงไปหรือเปล่า
อ๊าก!
“ธะ..เธอมาอยู่ในบ้านฉันได้ไง”
“ก็บอกแล้วไง จะตามปกป้องนายท่านไง ได้รับอนุญาตจากท่านแม่กับท่านพ่อแล้วด้วย”
เอ๋! ก็รู้อยู่หรอกพ่อกับแม่ผม เป็นคนหูเบาเชื่อคนง่าย แต่นี้ไม่ง่ายเกินไปหรือไง
“ก่อนอื่น ช่วยลงจากตัวฉันก่อนได้มั้ย?”
เธอลุกขึ้นลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ปลายเตียง
“แล้วเธอชื่ออะไร”
เธอส่ายหัวไปมา
“ฉันไม่มีชื่อหรอก แล้วแต่นายท่านจะเรียกเลย”
เธอเป็นลูกมะนาว แต่ผมไม่อยากเรียกชื่อยาว ๆ งั้นคิดว่า นาว เฉย ๆ ก็พอ เหมือนไม่ตั้งใจตั้งเลยแฮะ
“นาว เป็นไง”
“โอ้! เป็นชื่อที่ไพเราะมาก ข้อน้อมรับไว้”
โอเคถ้าเธอชอบก็ดีแล้ว เธอเริ่มพลิกตัวไปมานั่งท่านั้นคงจะเมื่อยสิท่า
ผมถึงกับเอามือมาจับหน้าผาก “เอ่อ….ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ นั่งตามสบายเถอะ”
เธอจึงเปลี่ยนไปนั่งเหยียดขา นั่นก็สบายไปป่ะ เออช่างเถอะ
“นายท่านหิวหรือเปล่า ฉันเตรียมกับข้าวไว้ให้แล้ว”
เพิ่งจะเอียนกับไอศครีมมา แล้วตอนนี้ก็เหนื่อยมาก ผมจึงยกมือเบรกเธอเอาไว้ ขณะที่เธอกำลังจะลุกไปเอาข้าวมาให้
“ตอนนี้ฉันยังไม่หิว วันนี้เหนื่อยมากเลยขอนอนสักแป๊ปหนึ่งได้มั้ย เดี๋ยวตื่นขึ้นมาคุยต่อ ตามสบายเลย”
“โอ้! ได้เลยนายท่าน”
จากนั้นผมก็กลับไปนอนต่อ และคราวนี้ผมก็ได้พักสักที
กรี๊ด!
คราวนี้อะไรอีก ผมลืมตาขึ้นมาพบเตย ยืนอยู่หน้าห้องผม มือของเธอถือถุงกับข้าวอยู่ และสีหน้าของเธอกำลังโกรธโมโหอย่างมาก สีหน้าแบบนี้นานแล้วนะไม่ได้เห็น แล้วเธอโกรธอะไรล่ะเนี่ย
“อ่าว เตยมีอะไร”
“พ่อแม่ไม่อยู่ แล้วพี่จะพาผู้หญิงที่ไหนก็ได้มานอนด้วยงั้นหรอคะ”เธอพูดด้วยสำเนียงที่โกรธอย่างมาก
เวรแล้วไง จู่ ๆ ก็มีมือมาเกาะที่แขนผม เมื่อผมหันไปก็พบนาวนอนข้าง ๆ ผม
“นายท่านตื่นแล้วหรอ”เธอพูดด้วยเสียงคนเพิ่งตื่น
“คะ…คือ ใจเย็นก่อนนะเตย”
เตยโมโหแล้วได้เอาน้ำมะนาวที่ซื้อมาเขวี้ยงใส่ผม ผมยกมือขึ้นกันแล้วหลับตา แต่เมื่อผ่านไปแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมลืมตาขึ้นมาพบกับกล่องกระดาษน้ำมะนาวติดอยู่บนกำแพง แล้วมีน้ำมะนาวไหลหยดลงพื้น โดยมีใบมะนาวปักอยู่ และเตยเองก็มีท่าทีที่ตกใจ
“จะมาทำร้ายนายท่าน ฉันไม่ปล่อยไว้แน่” นาวพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหเช่นกัน
ตอนนี้เรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้ว ผมควรจะทำอะไรสักอย่างเพื่อหยุด
“ใจเย็น ๆ ก่อนนะทั้งคู่”
“อย่าเพิ่งพูดอะไรนายท่าน”
“พี่ซันไม่ต้องยุ่ง”
โอเคตอนนี้ไม่มีใครฟังผมเลย ทั้งสองคนจ้องตากันเหมือนในอีกไม่ช้าคงได้สู้กันแน่ ๆ
Comments
เรื่องรักช่างมัน ขอแค่มะนาวก็พอ 2
ตอนที่ 2 : ชื่อนาวก็แล้วกัน
หลังจากที่ผมถูกพาตัวไปหาครูที่ห้องพยาบาล และได้ตรวจดูพบว่าไม่เป็นไร ก็ให้กลับไปเรียนได้ แน่นอนว่าเรื่องที่จู่ ๆ ผมก็หมดสติในโรงอาหารก็ได้แผร่ออกไป
เมื่อผมกลับเข้าห้องไป ทุกคนต่างเข้ามาถามเพราะเป็นห่วง ทุกคนช่างเป็นคนดีจริง ๆ แต่มีแค่บีที่เธอทำได้แค่มองมาหาผม แล้วผมกับเธอก็ได้เผลอสบตากัน ผมดูออกทันทีว่าเธอเป็นห่วงผม
“นี่ ๆ ถ้าพวกมึงรู้นะว่าไอ้ซันอะไรติดคอ มึงจะต้องตลกแน่ ๆ” นนท์ที่เดินเข้ามาทีหลังได้พูดขึ้น
“ไอ้เพื่อนเลว พอเลย ๆ”
โชคยังดีที่ครูได้เข้ามาก่อน ทำให้ทุกคนกลับไปนั่งที่ และเรื่องที่เมล็ดมะนาวติดคอผม ก็ไม่ได้ถูกเปิดเผย
ผมไม่มีสมาธิในการเรียนเลยสักนิด ผมเอาแต่นั่งเหม่อมองไปทางหน้าต่าง แล้วนึกถึงเรื่องของลูกมะนาวที่ผมเจอ หรือว่าผมจะเสพติดมะนาวเกินไปจนหลอน ผมคิดว่าคงจะเพ้อเจ้อไปเองมากกว่า
รู้ตัวอีกทีก็หมดคาบเรียนแล้ว ผมสะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องไปพร้อมกับนนท์ หลังจากลงจากตึก นนท์ได้ขอตัวกลับก่อน ผมเลยต้องยืนรอเตย เพราะยังไงบ้านก็อยู่ติดกันเลยรอกลับพร้อมกัน
ผมที่ยืนรอแล้วกำลังเล่นโทรศัพท์ ก็ได้มือมีมือปริศนาสะกิดหลังผม
“อ่าว เตยมาแล้วหรอ”ผมพูดโดยไม่ได้หันไปมอง
“หืม”เสียงที่พูดขึ้นไม่ใช่เสียงเตย
ผมจึงหันกลับไปมองพบว่าเป็นบี ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอ จึงแน่นิ่งไป
“เป็นยังไงบ้าง”
ผมหลบตาเธอ “อื้อ ไม่เป็นไรแล้ว”
“ดีแล้ว ๆ รอใครอยู่หรือเปล่า?”
“อื้อ”
“งะ..งั้นเราไม่กวนแล้ว ไปก่อนนะ”
เมื่อเธอพูดจบก็รีบเดินไป ผมเองก็ไม่มีอะไรจะพูดเช่นกัน ผมไม่เข้าใจเลยว่าเธอคิดอะไรอยู่ แม้กระทั่งตอนบอกเลิกกับผม
“อะไร มะนาวติดคออีกแล้วหรือไง”
ผมเงยหน้าไปมอง เตยได้เดินมาพอดี
“เปล่า”
จู่ ๆ เตยเดินเข้ามากอดแขนผมแล้วลากผมเดินไป ซึ่งนักเรียนคนอื่น ๆ ก็มองมา ทำเอาผมอายเลยแฮะ
“ไหน ๆ ก็เลิกเรียนแล้ว ไปกินไอศครีมกัน”
“เดี๋ยว ๆ พี่เดินเองได้”
เตยไม่ยอมปล่อยไปจากนั้นก็ลากผมจนไปถึงร้านไอศครีม ที่พวกเรามักจะมากินด้วยกันบ่อย ๆ
เมื่อเข้ามา ผมและเตยได้นั่งโต๊ะมุมซ้ายหลังร้าน
เตยเปิดดูเมนูอย่างตั้งใจ และสีหน้าของเธอดูมีความสุขมาก ก็แน่ล่ะเธอชอบไอศครีมมาก ๆ นี่
“พี่ซันจะเอาอะไร”
ผมยกนิ้วชี้ขึ้นมา “พี่ขอไอศครีมมะนาว แบบใหญ่พิเศษ”
เตยคิ้วขมวด “นี่ที่พามากินอยากให้ชิมของหวาน ๆ ยังจะเอาเปรี้ยวอีกหรือไง นึกว่าจะเข็ดกับมะนาวแล้วซะอีก”
“ใช่พี่น่ะรักมะนาวเหนือสิ่งอื่นใดแล้วตอนนี้”
“จ้า ๆ ๆ”
จากนั้นเตยก็ยกมือให้พนักงานมารับออเดอร์ แล้วพนักงานหญิงก็ได้เดินมารับ
“ขอวนิลา ช็อกโกแลต ชิพ สองที่ ค่ะ”
“เดี๋ยว ๆ พี่บอกเอามะนาว”
“ค่ะ ขอเอาแค่นี้ก่อน” จากนั้นเตยก็ยื่นใบเมนูคืนกับพนักงาน
เธอแลบลิ้นใส่ผม ก่อนจะหันหน้าหนีไปมองทางอื่น เธอจงใจกวนผมสินะ เอาเถอะนาน ๆ กินทีก็ไม่เป็นไร กลับบ้านค่อยไปซัดเมนูมะนาวที่บ้าน
เมื่อเมนูมาถึง ผมลังเลอยู่นานว่าจะกินดีมั้ย แต่ก่อนก็ชอบอยู่หรอก ตอนนี้ไม่ไหว
“นี่จ้องจนละลายแล้ว รีบกินสักทีเถอะ”
มันจะซักแค่ไหนเชียว ผมตักไอศครีมเต็มคันช้อน แล้วเอาเข้าปากทันที เมื่อลิ้นของผมได้สัมผัสกับวนิลา มันขมอย่างมาก
“โฮ่ อร่อยขนาดนี้ แต่ทำหน้าเหมือนกับกินแล้วจะตาย”
“ก็มันขมนี่”
ผมตักไอศครีมขึ้นมาแล้วถือค้างไว้ เตยเอื้อมตัวมากินไอศครีมจากช้อนของผม
“ก็หวาน อร่อยปรกติดีนิ หนูว่าลิ้นพี่มีปัญหาแล้ว”
ถึงจะเป็นพี่น้องสนิทกัน แต่ทำแบบนี้ก็เขินเป็นเหมือนกันนะเว้ย ผมเลยเอาไอศครีมของผมให้เตยกินจนหมด
จากนั้นพวกเราก็เดินกลับบ้าน และแยกย้ายเข้าบ้านของแต่ละคน
แค่วันแรกก็เหนื่อยแล้ว ผมเข้ามาในบ้าน รองเท้าของพ่อและแม่ไม่อยู่สงสัยคงจะออกไปข้างนอก
ผมรู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากทำอะไร เลยเข้าห้องตัวเองพร้อมกับทิ้งตัวลงบนเตียง และได้หลับไป
“นายท่าน”
เสียงนี่ผมจำได้ คือเสียงของมะนาวที่คุยกับผมตอนที่ผมสลบไป นี่เราคิดมากจนเก็บมาฝันหรือเปล่า
“นายท่าน”
คราวนี้ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรทับตัวผมอยู่ เมื่อผมลืมตาขึ้นมาก็พบกับหญิงสาวหัวเขียว ตาโต คนเดิมที่ผมเจอตอนสลบ แต่ที่ต่างคือเธอตัวเล็กลงไปหรือเปล่า
อ๊าก!
“ธะ..เธอมาอยู่ในบ้านฉันได้ไง”
“ก็บอกแล้วไง จะตามปกป้องนายท่านไง ได้รับอนุญาตจากท่านแม่กับท่านพ่อแล้วด้วย”
เอ๋! ก็รู้อยู่หรอกพ่อกับแม่ผม เป็นคนหูเบาเชื่อคนง่าย แต่นี้ไม่ง่ายเกินไปหรือไง
“ก่อนอื่น ช่วยลงจากตัวฉันก่อนได้มั้ย?”
เธอลุกขึ้นลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ปลายเตียง
“แล้วเธอชื่ออะไร”
เธอส่ายหัวไปมา
“ฉันไม่มีชื่อหรอก แล้วแต่นายท่านจะเรียกเลย”
เธอเป็นลูกมะนาว แต่ผมไม่อยากเรียกชื่อยาว ๆ งั้นคิดว่า นาว เฉย ๆ ก็พอ เหมือนไม่ตั้งใจตั้งเลยแฮะ
“นาว เป็นไง”
“โอ้! เป็นชื่อที่ไพเราะมาก ข้อน้อมรับไว้”
โอเคถ้าเธอชอบก็ดีแล้ว เธอเริ่มพลิกตัวไปมานั่งท่านั้นคงจะเมื่อยสิท่า
ผมถึงกับเอามือมาจับหน้าผาก “เอ่อ….ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ นั่งตามสบายเถอะ”
เธอจึงเปลี่ยนไปนั่งเหยียดขา นั่นก็สบายไปป่ะ เออช่างเถอะ
“นายท่านหิวหรือเปล่า ฉันเตรียมกับข้าวไว้ให้แล้ว”
เพิ่งจะเอียนกับไอศครีมมา แล้วตอนนี้ก็เหนื่อยมาก ผมจึงยกมือเบรกเธอเอาไว้ ขณะที่เธอกำลังจะลุกไปเอาข้าวมาให้
“ตอนนี้ฉันยังไม่หิว วันนี้เหนื่อยมากเลยขอนอนสักแป๊ปหนึ่งได้มั้ย เดี๋ยวตื่นขึ้นมาคุยต่อ ตามสบายเลย”
“โอ้! ได้เลยนายท่าน”
จากนั้นผมก็กลับไปนอนต่อ และคราวนี้ผมก็ได้พักสักที
กรี๊ด!
คราวนี้อะไรอีก ผมลืมตาขึ้นมาพบเตย ยืนอยู่หน้าห้องผม มือของเธอถือถุงกับข้าวอยู่ และสีหน้าของเธอกำลังโกรธโมโหอย่างมาก สีหน้าแบบนี้นานแล้วนะไม่ได้เห็น แล้วเธอโกรธอะไรล่ะเนี่ย
“อ่าว เตยมีอะไร”
“พ่อแม่ไม่อยู่ แล้วพี่จะพาผู้หญิงที่ไหนก็ได้มานอนด้วยงั้นหรอคะ”เธอพูดด้วยสำเนียงที่โกรธอย่างมาก
เวรแล้วไง จู่ ๆ ก็มีมือมาเกาะที่แขนผม เมื่อผมหันไปก็พบนาวนอนข้าง ๆ ผม
“นายท่านตื่นแล้วหรอ”เธอพูดด้วยเสียงคนเพิ่งตื่น
“คะ…คือ ใจเย็นก่อนนะเตย”
เตยโมโหแล้วได้เอาน้ำมะนาวที่ซื้อมาเขวี้ยงใส่ผม ผมยกมือขึ้นกันแล้วหลับตา แต่เมื่อผ่านไปแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมลืมตาขึ้นมาพบกับกล่องกระดาษน้ำมะนาวติดอยู่บนกำแพง แล้วมีน้ำมะนาวไหลหยดลงพื้น โดยมีใบมะนาวปักอยู่ และเตยเองก็มีท่าทีที่ตกใจ
“จะมาทำร้ายนายท่าน ฉันไม่ปล่อยไว้แน่” นาวพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหเช่นกัน
ตอนนี้เรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้ว ผมควรจะทำอะไรสักอย่างเพื่อหยุด
“ใจเย็น ๆ ก่อนนะทั้งคู่”
“อย่าเพิ่งพูดอะไรนายท่าน”
“พี่ซันไม่ต้องยุ่ง”
โอเคตอนนี้ไม่มีใครฟังผมเลย ทั้งสองคนจ้องตากันเหมือนในอีกไม่ช้าคงได้สู้กันแน่ ๆ
Comments