ตอนที่21 บ้านของนาโอมิ

 

“ฐานที่พัก เมื่อซากยานอวกาศ ทารก….ทารก?  ไม่ใช่สิ เมือเสร็จธุระกับซากยานนั้นแล้วผมตั้งใจว่าจะย้ายออกไป เดส”

“ถ้างั้นทำไมเธอถึงต้องทำเรื่องยุ่งยากอย่างสร้างที่พักให้มันมั่นคงทนทานขนาดนี้ด้วยล่ะ?”

“แถวๆนี้มันไม่มีแหล่งน้ำ เดส”

“อา…อย่างนี้นี่เอง จะว่าไปมันก็ใช่แหละ”

นาโอมิพยักหน้าเห็นด้วย

“นอกจากนั้น ผมต้องการสร้างความคุ้นเคยกับการใช้ชีวิติบนดาวดวงนี้ เพราะงั้นก็จะขอไปอาศัยอยู่ที่บ้านขของ ชิโชว เดส”

“แต่ก็อย่างที่ฉันเคยบอกไปเมื่อวาน ที่บ้านฉันมันไม่มีห้องว่างเลยนะ”

“ถ้างั้นเดี๋ยวเราจะสร้างฐานที่พักใหม่ใกล้ๆกับบ้านของชิโชวเอง เดส”

“เดี๋ยวนะ บางครั้งจะมีแขกมาเยี่ยมที่บ้านของฉัน ถ้ามันดันมีบ้านเตะตาแบบนี้อยู่ด้วยมันจะน่าสงสัยเอานะ”

“ถ้างั้นเดี๋ยวจะสร้างเป็นฐานไต้ดิน แบบนั้นไม่น่าจะมีปัญหา เดส”

“ไต้ดิน?”

นาโอมิตาโตหลังจากได้ยินแนวคิดของการที่จะสร้างบ้านที่สุดยอดแบบนี่ไว้ไต้ดิน

“ในจักรวาลนี้มันมีดาวอาณานิคมอยู่มากมายซึ่งมีทั้งสภาพที่ไม่มีชั้นบรรยากาศ หรือมีสภาพพื้นผิวที่เป็นอันตราย เพราะฉะนั้นการสร้างอาณานิคมอยู่ไต้พื้นดินจึงเป็นเรื่องปรกติ เดส”

“แล้วทำไมถึงต้องอุตริไปอยู่บนดาวแบบนั้นด้วยล่ะ?”

“เพราะมันมีทรัพยากรบางอย่างที่ทำเงินได้ไงล่ะ เดส”

“แม้แต่มนุษย์ต่างดาวเองก็โลภมากเหมือนกัน เนอะ”

หลังจากที่คุยกันมาถึงจุดนี้ นาโอมิ ก็กอดอกครุ่นคิด

ในเมื่อฉันรับเขามาเป็นศิษย์แล้ว….เรื่องที่พักก็ดูเหมือนจะไม่มีปัญหา แถมหลังจากที่สังเกตการณ์ เขามาตั้งแต่เมื่อวาน ลักษณะนิสัยของเขาเองก็ไม่แย่อะไร เหนือสิ่งอื่นไดเลยก็คือ เขาทำอาหารได้อร่อยมาก!

ถ้าเพื่อที่จะได้กินมันทุกๆวันละก็ ไม่ว่าจะเป็นขุนนางที่ใหนก็จะยอมจ่ายไม่อั้นเพื่อจ้างเขาแน่ๆ และในเมื่อเขาเองก็บอกว่าจะทำให้ฟรีๆ ฉันก็คงจะ ปฏิเสธมันไม่ได้แล้วล่ะ

แม้ว่ามันจะช่วยไม่ได้ที่เธอจะรู้สึกว่าโดนหลอกล่อด้วยของกินอยู่หน่อยๆ แต่ นาโอมิ ก็ยอมตกลงให้ รูดี้ ไปอยู่ด้วย

“เอางั้นก็ได้ ถ้าเธออยากจะมาอยู่ด้วยขนาดนั้นละก็ เอาตามที่เธอต้องการเลยละกัน แต่ทว่าในเมื่อเธอมาเป็นลูกศิษย์ฉันแล้ว ฉันก็จะยกเรื่องงานบ้านให้เธอจัดการเอานะ”

“ขอบคุณ เดส ถ้างั้น ขอ ไปอวกก่อนล่ะ เดส”

รูดี้ โค้งคำนับหลังจากนั้นก็เอามือปิดปากแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ

เมื่อเขากลับมาจากห้องน้ำ ด้วยสภาพที่ใบหน้าซีดเผือด และบ่นพึมพำว่า”อย่าปล่อยให้กรดไหลย้อน เดส” พลางเอามือกุมท้องไปด้วย ก็พบว่า นาโอมิกำลังกินมื้อเช้าที่โดรนทำไว้ให้อยู่

มื้อเช้าวันนี้เป็น ไข่เจียว และสลัด นอกจากนั้นมันยังมาพร้อมกับขนมปังและซุปหัวหอม

นาโอมิจัดการกินพวกมันอย่างเอร็ดอร่อย

“แล้วการตรวจสอบซากยานจะไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?”

“ปล่อยให้พวกโดรนจัดการไป เดส”

หลังจากมื้อเช้าพวกเข้าก็ออกไปจากที่พัก นาโอมิ ถาม รูดี้ แล้วพยักหน้ารับเมื่อรูดี้ยืนยันว่าไม่มีปัญหาอะไร

พวกเขาวางแผนกันว่าจะไปสำรวจบ้านของนาโอมิด้วยกัน เพื่อยืนยันสถานที่

“ก็นะ ถ้าเจ้าตัวพูดเองแบบนั้นก็ไม่ว่าอะไรละ…”

นาโอมีพูดแบบนั้นแล้วร่ายเวทย์ใส่ตัวเองและรูดี้

“เมื่อกี้นี้มันอะไรเหรอ เดส?”

“มันเป็นเวทย์พลางตัว น่ะ ถ้าทำเสียงดังเกินไปจะโดนจับได้ก็เหอะ แต่ถ้าแค่นิดหน่อยละก็ไม่มีปัญหาหรอก ”

“เวทมนต์นี่สะดวกดีจัง อยากใช้ได้บ้างจังเลย  เดส”

“ถ้าเธอใช้เวทย์มนต์ได้เมื่อไหร่เดี๋ยวฉันจะสอนให้”

“น่าสนุกจัง เดส”

รูดี้พยักหน้ารับอย่างมีความสุขแต่ในขณะเดียวกันนาโอมิกลับไม่มั่นใจว่าเขาจะสามารถใช้เวทมนต์ได้จริงหรือเปล่า เพราะเธอไม่สามารถสัมผัสให้ถึงมานาในตัวของเขาเลยสักนิด

“พยายามอยู่ใกล้ๆฉันไว้นะจะได้ไม่หลง”

“รับทราบ เดส”

ว่าแล้ว นาโอมิ ที่มี รูดี้ ตามติดมาด้วยก็เดินเข้าไปในป่า

หลังจากที่พากเขาก็เดินเข้าไปในป่าได้ประมาณชั่วโมงหนึ่ง ระหว่างนั้น เขาก็เจอเข้ากับสัตย์ป่าที่ดูเหมือนเสือขนาดใหญ่ และงูยักษ์ แต่ทว่าเวทย์พลางตัวของนาโอมิทำให้พวกเขาย่องผ่านมันไปได้โดยไม่โดนตรวจจับ

“ว่าแล้วเชียว ในป่านี้มันเริ่มวุ่นวายกันมาตั้งแต่เมื่อสองคืนก่อนได้ละ”

“งั้นเหรอ เดส?”

เมื่อนาโอมิเริ่มบ่นพึมพำ รูดี้ที่ไม่ดุ้นเคยกับป่าก็ถามออกมา

“ท่าทางมันน่าจะเป็นเพราะ ยานบินที่รูดี้ขับลงมานั่นแหละ ถ้ามียานลำใหญ่ขนาดนั้นบินลงมาจาท้องฟ้าละก็ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์แบบไหนก็ต้องตื้นตระหนกอยู่แล้วล่ะ….เอาล่ะ เราจะมาถึงบ้านฉันแล้ว”

แม้ว่านาโอมิจะบอกว่ามาถึงบ้านแล้วก็ตาม แต่เท่าที่รูดี้เห็นกลับมีเพียงแนวต้นไม้ที่หนาทึบจนมองไม่เห็นอะไร

“ไม่เห็นมีอะไรเลย เดส”

“จากตรงนี้ไปมันมีเวทย์ลวงตาร่ายคลุมพื้นที่เอาไว้นะ มันถูกออกแบบไว้ว่าถ้าไม่มีฉันอยู่ด้วยจะทำให้มองไม่เห็นไงล่ะ”

“การพลางตัวด้วยแสงโดยที่ไม่ได้ใช้วิทยาการนี่มันสุดยอดไปเลย เดส”

นาโอมิแตะที่หัวของรูดี้แล้วร่ายเวทย์ ทันไดนั้นแนวต้นไม้หนาทึบก็หายไป แสดงให้เห็นถึงจัตุรัสที่เปิดโล่ง

มันเป็นพื้นที่ขนาดพอๆกับสนามเบสบอล ที่มีต้นไม้ขนาดใหญ่และสวนเล็กๆอยู่ตรงกลาง ไต้ต้นไม้นั้นมีเพิงเก็บของโทรมๆที่ทำจากไม้ตั่งอยู่

“ชิโขว บานอยู่ตรงไหนเหรอ เดส?”

ไม่ว่าจะมองไปที่ไหนเขาก็ไม่เห็นสิ่งปลูกสร้างที่ดูเหมือนบ้าน  เข้าจึงมองดูรอบๆพลางเอียงหัวอย่างงุนงง

“ก็อยู่ไต้ต้นไม้ต้นใหญ่ตรงนั้นไง”

“….ชิโชว…หรือจะบอกว่าคุณอาศัยอยู่ในเพิงเก็บของโทรมๆนั่น น่ะเหรอ เดส?”

ไม่ว่าจะมองยังไงมันก็ดูเหมือนกับเพิงเก็บของ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

“โทษทีที่มันดูโทรมๆแบบนั้นละกันย่ะ…ส่วนสภาพความเป็นอยู่ก็….ก็นะ จะว่าดีก็ไม่ได้แหละ ”

“ใช้เวทมนต์สร้างบ้านไม่ได้เหรอ เดส?”

“เวทมนต์มันไม่ได้ทำได้ได้ทุกอย่างนะ ผู้หญิงตัวคนเดียวสร้างบ้านอยู่กลางป่าตั้งแต่ต้นด้วยตัวเอง น่ะ ได้แค่นั้นก็เต็มที่แล้ว”

ด้วยเหตุผลบางย่างรูดี้กลับรู้สึกยอมรับว่ามันสมเหตุสมผลกับความเป็นจริงดี

“ยังไงก็เหอะ เข้าไปในบ้านกันก่อน เดี๋ยวฉันต้มน้ำร้อนให้”

นาโอมิเริ่มเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว รูดี้จึงตามเธอไป

เมื่อ รูดี้เข้าไปในบ้านก็พบว่าสภาพด้านในดูย่ำแย่ไม่ต่างกันกับด้านนอก อย่างที่คิดไว้ กำแพงบ้านมีช่องโหว่ที่ทำให้อากาศเย็นของฤดูหนาวจากภายนอกพัดผ่านเข้ามาได้ ทั้งบ้านมีอยู่แค่ห้องเดียว มีเสื่อฟางที่ดูง่อนแง่น กับโต๊ะทำงานขนาดใหญ่

บนโต้เต็มไปด้วยเมล็ดถั่ว ใบไม้หลายชนิด และ แทนบดยา รกรุงรังไปหมด

“เดี๋ยวฉันต้มน้ำให้ นั่งรออยู่ตรงนั้นไปก่อน”

เมื่อได้ยิน นาโอมิ บอก รูดี้ก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆโต๊ะตัวนั้น ในขณะเดียวกัน นาโอมิก็เทน้ำจากขวดแล้วออกไปข้างนอก

สงสัยว่าทำไมเธอถึงออกไปข้างนอกเข้าจึงตามออกมา เขาจึงเห็นว่าเธอกำลังรวบรวมฟืนเพื่อนำมาต้มน้ำ

“ไม่มีครัวในบ้านเหรอ เดส?”

“ก็อย่างที่เห็นเหละ ไม่มีหรอก”

“….มันมีห้องอื่นๆไหม เดส?”

“ก็มีห้องเก็บของเล็กๆอยู่นะ”

“….ห้องน้ำล่ะ?”

“ไปจัดการธุระข้างนอกนู่นเลย”

“…..”

รูดี้นึกถึงพฤติกรรมของนาโอมิในตอนที่พวกเขาอยู่ในฐานที่พัก

ตอนที่อยู่ในฐานเธอไม่เคยเข้าห้องน้ำเลยสักครั้ง แต่ก็มีบางครั้งที่เธอบอกว่าจะไปเด็ดดอกไม้ แล้วออกไปแต่ก็ไม่เคยเห็นว่าเธอเก็บดอกไม้อะไรกลับมา

หรือว่าที่เธอออกไปบางครั้งบางคราวนั่นมันคือ….

พอมาถึงตอนนี้ก็เลยพอจะเข้าใจได้ เธอไม่เคยเห็นโถส้วมแบบมีชักโครกมาก่อน และแน่นอนว่าเธอไม่รู้ว่ามันเอาไว้ทำอะไร เพราะงั้นเธอจึงออกไปทำธุระข้างนอกแทน

“ชิโขว…คิดยังไงถึงได้มาใช้ชีวิตในป่าคนเดียวเหรอ เดส?”

ภาพถ่ายจากดาวเทียมทีเห็นก่อนจะลงจอด แสดงให้เห็นว่าโดยทั่วไปแล้วมนุษย์บนดาวดวงนี้นั้นมีสภาพความเป็นอยู่ที่ดีกว่านี้

 นั่นจึงทำให้เขาเห็นว่ามันแปลกที่นาโอมิปลีกตัวมาอาศัยอยู่ตัวคนเดียว ในบ้านโทรมๆที่มีสภาพ ดีกว่าแค่มีหลังคา คลุมหัว เพียงนิดเดียว แบบนี้

“เพราะว่าฉันเกลียดมนุษย์ไงล่ะ”

“…..?”

“เมื่อเวลานั้นมาถึงเดี๋ยวฉันจะเล่นให้ฟัง”

นาโอมิยิ้มเศร้าๆแล้วตอบออกมา แต่รูดี้ที่กำลังจมอยู่ในความคิดไม่ได้สังเกตเห็นมัน เขากำลังตัดสินใจว่ามายกระดับความเป็นอยู่ของเธอกันก่อนดีกว่า

“ชิโขว  มา รีฟอร์ม กันเถอะ เดส”