แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย 1104 ปลุกหัวใจที่บาดเจ็บให้ตื่นขึ้น
พ่านพ่านไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ถูกช่วยออกมา แข็งทื่อเหมือนเป็นท่อนไม้ ใครอุ้มก็ได้
เจิ้งซวี่มัวแต่ต่อล้อต่อเถียงกับอาข่า ถึงจะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของเด็กคนนี้ แต่เขาก็คิดว่าอาจจะยังไม่หายตกใจ กลับไปให้พ่อแม่โอ๋เดี๋ยวก็ดีขึ้น
เจิ้งซวี่แจ้งไปยังครอบครัวอวี๋แล้ว พอกลับไปถึงลงจากรถได้ต้าอีก็รีบเข้ามา
เห็นลูกชายตัวเองหน้านิ่งแบบนั้นต้าอีก็รู้สึกเวียนหัว เธอกัดลิ้นตัวเองเพื่อไม่ให้เป็นลม
ลูกชายคนโตของเธอเพิ่งไม่เจอกันครึ่งวันทำไมกลายเป็นแบบนี้!
ต้าอีรีบรับพ่านพ่านมาจากเจิ้งซวี่ พ่านพ่านไม่ตอบสนองอะไรเลย เห็นหน้าแม่ก็ไม่แสดงสีหน้า ต้าอีถึงกับน้ำตาตก
เธอไม่มีเวลาสนใจเรื่องขอบคุณเจิ้งซวี่ อุ้มพ่านพ่านเข้าบ้าน ตอนนี้เธอต้องการคุยกับลูกตามลำพัง อาการลูกชายเธอน่าตกใจมาก
เป็นคนอื่นๆในครอบครัวอวี๋ที่ออกมาแสดงความขอบคุณเจิ้งซวี่ที่ช่วยพ่านพ่านกลับมาได้
เจิ้งซวี่แสดงออกว่าไม่เป็นไร และได้บอกว่าอาข่าถูกจับมัดไว้เบาะหลัง ครอบครัวอวี๋ไม่มีใครเคยเห็นอาข่า จึงได้แต่รอเสี่ยวเชี่ยนกับอวี๋หมิงหลางเสร็จเรื่องกลับมาแล้วค่อยว่ากัน ดังนั้นเจิ้งซวี่ก็ยังคงคุมตัวอาข่าต่อไป
พอออกมาจากบ้านครอบครัวอวี๋เจิ้งซวี่ก็กลุ้ม จะทำไงกับยัยหัวทองนี่ดี?
ตอนนี้ติดต่อเสี่ยวเชี่ยนไม่ได้ ช่างเถอะ พากลับไปขังไว้ที่เขาก่อนแล้วกัน รอเสี่ยวเชี่ยนออกมาค่อยคุยเรื่องยัยหัวทอง
แต่เสี่ยวเชี่ยนกำลังถูกอวี๋หมิงหลางรักษาด้วย ‘วิธีพิเศษ’ เนื่องจากสภาพจิตใจหดหู่ มือถือของทั้งสองคนต่างปิดเครื่อง เจิ้งซวี่จึงติดต่อไม่ได้ ครั้นแล้วเขาได้ขังอาข่าไว้สามวัน จนเกิดความรู้สึกที่แตกต่างออกไป
แต่นี่ก็เป็นเรื่องในภายหลัง
ต้าอีพาพ่านพ่านเข้าไปในห้อง เรียกอยู่นานดวงตาของพ่านพ่านถึงมองมาทางต้าอี แต่พอเด็กน้อยอ้าปากพูดก็ทำต้าอีทุกข์หนัก
“แม่ฮะ ผมเป็นลูกของคนเลวเหรอฮะ?”
ประโยคนี้เกือบทำต้าอีร้องไห้ออกมา
คนพวกนั้นโหดร้ายมาก
ทำไมถึงพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าเด็ก? เด็กตัวแค่นี้ทำไมถึงได้เอาเรื่องเลวร้ายของผู้ใหญ่ไปใส่เด็กที่ไม่ประสีประสา?
ต้าอีอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตุการณ์ตอนอยู่ร้านเนื้อย่าง ลูกของนักโทษถูกพ่อแม่ที่รับเลี้ยงดุด่า พ่านพ่านของเธอก็ต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีแต่ข่าวเสียๆหายๆแบบนี้รายล้อมเหรอ?
ต้าอีสะกดความโกรธและความเศร้าในใจ พยายามยิ้มเต็มที่เพื่อปลอบขวัญลูก
“ใครบอกกัน? หนูเป็นลูกของพ่อกับแม่ พ่อหนูชื่ออวี๋หมิงอี้ เป็นทหารอากาศที่เก่งและมีเกียรติมาก เครื่องบินรบที่พ่อหนูขับมีแค่ไม่กี่คนในประเทศที่ขับได้นะ แม่หนูก็อยู่นี่ไงจ๊ะ แม่ชื่อต้งอี อีกหน่อยแม่จะทำงานเป็นจิตแพทย์ หนูเป็นลูกของทหารอากาศกับหมอ”
“โกหก จริงๆแล้วผมรู้ ผมไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่ ผมรู้มาตลอดว่าผมถูกเก็บมาเลี้ยง เด็กในหมู่บ้านบอกผมหมดแล้วว่าผมไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่ว่าแม่ฮะ ทำไมผมต้องเป็นลูกของคนเลวด้วยล่ะฮะ?”
น้ำตาของต้าอีแทบร่วงพรู
เขาเพิ่งจะกี่ขวบเอง! ทำไมต้องให้ลูกชายที่แสนดีของเธอแบกรับเรื่องแบบนี้ด้วย?
“หนูไม่ใช่ลูกของคนเลว พ่านพ่านอย่าไปฟังคนข้างนอกพูดนะ คนพวกนั้นหลอกหนู”
“แต่ลุงที่พาผมไปครั้งนี้บอกว่าพ่อแท้ๆของผมเป็นคนเลว เขาฆ่าคนไปมากมาย ลุงยังบอกอีกว่าอีกหน่อยผมก็จะเป็นคนเลว ผมจะทำเรื่องเลวๆเยอะแยะเหมือนกัน แม่ฮะ พ่านพ่านไม่อยากเป็นเด็กเลว”
ต้าอีกอดลูกชายไว้ไม่ให้เขาเห็นน้ำตาของเธอ
เวลานี้เธอเป็นแค่แม่ธรรมดาๆคนหนึ่ง เห็นลูกตัวเองเป็นแบบนี้ก็ปวดใจ เธออยากร้องไห้ไปกับลูก เธอเองก็อยากถามสวรรค์เหมือนกันว่าทำไมต้องมีเรื่องไม่ยุติธรรมแบบนี้ด้วย ทำไมต้องให้พ่านพ่านของเธอไปเจอกับเรื่องที่น่ากลัวแบบนี้
เด็กคนนี้เรียกได้ว่าเป็นเด็กที่เธอกับเสี่ยวเชี่ยนช่วยกลับมาได้จากที่เกือบป่วยเป็นออทิสติก เธอเห็นเขาเติบโตขึ้นทุกวัน เฝ้ามองจากเด็กที่ไม่ยอมพูดจากลายเป็นเด็กที่ยอดเยี่ยมขึ้นทีละนิด ต่อให้ไม่ใช่ลูกแท้ๆก็มีความผูกพันแบบแม่ลูกที่ยากจะตัดกันขาด แต่ตอนนี้เด็กคนนี้กลับถูกต้อนให้จนมุม ต้าอีอยากจะร้องไห้ถามฟ้าว่ามันเพราะอะไร!
ทันใดนั้นเองต้าอีก็เหมือนได้ยินเสียงเสี่ยวเชี่ยนอาจารย์ของเธอดังอยู่ข้างหู
เมื่อเจอกับปัญหาอย่าเพิ่งถามว่าทำไม แต่ควรคิดว่าจะทำยังไง เธอเป็นจิตแพทย์ เธอควรเข้าใจว่าโลกนี้มีเรื่องมากมายที่ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
ทำไมถึงมีคนที่เกิดมาก็พิการ
ทำไมถึงมีคนที่เกิดมาก็ถูกพ่อแม่ทิ้ง
ทำไมถึงมีคนขึ้นถึงจุดสูงสุดแล้วยังลงถึงจุดต่ำสุดได้ ทั้งหมดนี้ก็คือทำไม
ไม่ต้องทำไมหรอก หากมองโลกในแง่ร้าย โชคร้ายเกิดขึ้นได้กับทุกคนเสมอ คนที่เมื่อกี้ยังแข็งแรงอยู่ดีๆต่อมาอาจจะตายเฉยโดยที่หาสาเหตุไม่ได้ พูดกันว่าหากขยันแล้วจะได้สิ่งตอบแทน แต่ยังมีคนอีกมากมายที่ขยันมาทั้งชีวิตก็ยังจน พวกเขาไปเอาสิ่งตอบแทนจากใครได้เหรอ?
ดังนั้นคนเราอย่าได้ถามเลยว่าทำไม ถามบ่อยก็ติดเป็นนิสัย ไม่สู้หาวิธีแก้ไขดีกว่า
ภายในช่วงเวลาไม่กี่วินาทีต้าอีก็ได้สติ เวลานี้เธอไม่ควรมัวมานั่งเสียใจแทนลูกชาย และยิ่งไม่ควรกอดลูกร้องไห้จมอยู่กับความเศร้า เธอเป็นจิตแพทย์นะ
“เด็กน้อย ตอนนี้แม่ก็ปิดบังหนูไม่ได้แล้ว แม่จะเล่าให้ฟังนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
พ่านพ่านใช้ดวงตาที่สุกใสมองต้าอี เด็กตัวแค่นี้แต่แววตากลับมีความโศกเศร้าแบบที่เด็กในวัยนี้ไม่ควรมี ตาอีพยายามสะกดกลั้นไม่ให้เสียใจ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงให้ปกติที่สุด
“จริงๆแล้วคนที่พาพ่านพ่านไปครั้งนี้เขาเป็นคนเลว เป็นคนร้ายที่พ่อหนูเคยจับได้ บางครั้งพ่อหนูก็จะขับเครื่องบินเพื่อช่วยพวกลุงๆตามจับคนร้ายหนูรู้ใช่ไหม?”
“รู้ฮะ!”
บางครั้งพ่านพ่านจะได้ยินพ่อเล่าเรื่องพวกนี้ ต้าอีใช้วิธีกลับขาวเป็นดำกลับดำเป็นขาวเพื่อสับเปลี่ยนความคิดของเด็ก
“พอพ่อหนูจับคนร้ายได้ คนร้ายก็จะคิดแค้นพ่อหนู อยากจะมาแก้แค้น ถึงได้จับตัวหนูไป แล้วก็พูดโกหกหลอกหนูสารพัด อยากให้หนูมีชีวิตที่ไม่ดี พอหนูชีวิตแย่พ่อก็จะเสียใจ แบบนั้นคนร้ายก็จะแก้แค้นได้สำเร็จ หนูอยากให้คนร้ายดีใจหรือพ่อดีใจจ๊ะ?”
“ผมอยากให้พ่อดีใจฮะ”
“งั้นก็ห้ามพูดว่าตัวเองเป็นลูกของคนเลวอีก หนูชื่ออวี๋อีไป๋ หนูเป็นลูกพ่อ เป็นลูกคนโตของบ้าน อีกหน่อยหนูยังต้องช่วยแม่เลี้ยงน้องด้วยนะ” ต้าอีจับมือน้อยๆของพ่านพ่านมาวางที่ท้องตัวเอง
เธอต้องการปลูกจิตสำนึกที่มีต่อครอบครัวให้ลูก
เธอรู้ว่ายีนบกพร่องของคนร้ายอาจตกมาสู่เด็ก แต่เธอกลับเชื่อคำพูดที่ว่า คนเราเอาชนะฟ้าได้ การอบรมเลี้ยงดูเป็นตัวตัดสินทุกอย่าง
ตามคาด พอลูบท้องต้าอีอยู่ๆพ่านพ่านก็ร้องไห้ออกมา
Comments