พ่านพ่านนึกถึงช่วงที่ผ่านมาที่เขากับพ่อรอคอยน้องในท้อง แม่ นึกถึงตัวเองที่ตั้งใจเตรียมเล่ำนิทำนให้น้องฟัง นึกถึงแต่เรื่อง ดีๆ ที่ผ่านมา แต่ในใจกลับรู้สึกอัดอั้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก คิด ไปคิดมาก็ร้องไห้โฮ

 

เด็กยังไม่มีความคิดที่ซับซ้อน แต่เวลานี้เขาแค่อยากร้องไห้ จิตใต้สำนึกกลัวว่าจะสูญเสียสิ่งดีๆ ทั้งหมดในอดีต

 

“ผมไม่ใช่ลูกพ่อกับแม่เป็นเรื่องจริงใช่ไหมฮะ? หลายคนพูด แบบนี้ผมได้ยินหมดแล้ว แต่ผมไม่กล้าบอก แม่ฮะ ผมมาจาก ไหนกันแน่?”

 

ต่อให้พ่านพ่านเชื่อคำพูดของต้าอี เขาไม่ใช่ลูกของคนเลว แต่เขาก็ยังสงสัยเรื่องที่มาที่ไปของตัวเองอยู่ดี ตั้งแต่เล็กๆ จนถึง ตอนนี้เขามักจะได้ยินคนอื่นซุบซิบเสมอ บางครั้งพวกผู้ใหญ่คิด ว่าเขายังเด็กไม่รู้เรื่องอะไร จึงพูดกันอย่างไม่เกรงใจ ทั้งที่จริงๆ แล้วเด็กคนนี้ฉลำดมาก รู้ภาษาไว เขาจำเรื่องพวกนี้ขึ้นใจ

 

“ประวัติของหนู จริงๆ แล้วหนูเป็นลูกของฮีโร่! แม่ของหนู เป็นวีรสตรี แต่ต่อมาเขาได้สละชีพ พ่อก็เลยเอาหนูมาเลี้ยง พวก

 

 

 

 

เรากลัวหนูเสียใจก็เลยไม่ได้บอกจ้ะ”

 

ต้าอีแต่งเรื่องขึ้นมา ถึงมันจะโหดร้ำยแต่ก็ดีกว่าบอกว่าพ่อ เป็นคนเลว

 

ตำมคำด พ่านพ่านหยุดร้อง เด็กน้อยมองต้าอีเหมือนไม่ ค่อยเข้าใจ

 

ตอนนี้ต้าอียอมทำทุกอย่างเพื่อลูกชายแล้ว เธอใช้ความรู้ ทั้งหมดที่เสี่ยวเชี่ยนเคยสอน จากสับเปลี่ยนความคิดไปจนถึง แต่งเรื่องสร้ำงประวัติอย่างที่เหมาะสมกับเด็ก สุดท้ำยถึงขั้นสะกด จิตใต้สำนึก

 

ทั้งหมดนี้เสี่ยวเชี่ยนเคยสอนเธอ แต่ต้าอีไม่เคยมีโอกำสได้ ใช้ นึกไม่ถึงว่าคนไข้รำยแรกจะเป็นลูกชายตัวเอง ครั้งนี้ต้าอีไม่ คิดว่าตัวเองจะล้มเหลว และก็ไม่ได้รู้สึกไม่มั่นใจเหมือนเมื่อก่อน

 

แม่ทุกคนต่ำงทุ่มเทเพื่อลูกตัวเองเต็มร้อย เพื่อพ่านพ่าน เธอยอมกลำยเป็นจิตแพทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดทรงพลังมากที่สุดใน โลก

 

พี่รองรีบกลับมาด้วยความร้อนใจ พอลงเครื่องก็มีคนมา บอกว่าที่บ้านเกิดเรื่องใหญ่แล้วระหว่างที่เขากลับมาบ้านนั้นใน

 

 

 

 

ใจเอาแต่คิดถึงภรรยาสุดที่รักกับลูกชายที่ตกเป็นเหยื่อ

 

เขาอยากจะปกป้ องครอบครัวตัวเอง เป็นที่พักพิงอัน ปลอดภัยให้กับครอบครัว ดังนั้นตอนที่ประวัติของพ่านพ่านถูก เปิดเผยเขาถึงไม่อยากบอกต้าอีกับพ่านพ่าน

 

แต่กลับคิดไม่ถึงว่าคนกำหนดยังไม่สู้ฟ้ากำหนด อยู่ๆ ก็มา เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น จิตใจพี่รองร้อนรุ่มดั่งมีไฟแผดเผำ

 

“ต้าอีกับพ่านพ่านล่ะครับ?”

 

แม่อวี๋เช็ดน้ำตำแล้วชี้ไปที่ห้อง สองแม่ลูกเข้าไปแล้วยังไม่ ออกมา พวกเขาก็ไม่กล้าเข้าไป

 

พี่รองไม่พูดอะไรอีกรีบเดินไปที่ห้องนั้น

 

แม่อวี๋มองสำมีที่หน้าเครียดไม่แพ้กัน อยากพูดบางอย่างแต่ ก็ไม่พูด

 

เวลานี้ทุกคนในครอบครัวต่ำงกำลังคิดทบทวนเรื่องที่ เกิดขึ้นในวันนี้ จะเผชิญหน้ากับเด็กคนนี้อย่างไร ทุกคนต้องคิด หนัก

 

พี่รองเปิดประตูเข้าไปแล้วก็ตกใจมากกับภำพตรงหน้า

 

 

 

 

เดิมเขาคิดว่าต้าอีกับพ่านพ่านจะกอดกันร้องไห้ แต่ไม่เลย

 

ต้าอีที่แต่ไหนแต่ไรมาเป็นคนอ่อนโยนไม่มั่นใจในตัวเอง เวลานี้เธอกำลังสะกดจิตพ่านพ่านอย่างใจเย็น

 

พ่านพ่านหลับไปแล้ว ท่าทางตอนหลับดูปกติมาก หัวใจ ดวงน้อยๆ ที่เมื่อครู่เสียขวัญได้สงบลงแล้ว ต้าอีเห็นพี่รองเข้ามา จึงทำท่าบอกให้เบำๆ อย่ำส่งเสียง พี่รองจึงค่อยๆ ไปนั่งข้าง เตียงมองต้าอีรักษาลูกตัวเอง

 

ส่วนใหญ่ต้าอีจะอยู่ภำยใต้บำรมีของเสี่ยวเชี่ยน ครั้งเดียวที่ ได้แสดงความสำมารถก็คือตอนไปแข่งแทนเสี่ยวเชี่ยน ส่วนเวลา อื่นเธอมักจะถ่อมตัวเสมอ

 

เวลานี้เธอกลับได้แสดงความสำมารถทั้งหมดออกมา

 

ต้าอีรักษาพ่านพ่านด้วยความรู้ที่ไม่ด้อยไปกว่าเสี่ยวเชี่ยน ถ้ำเสี่ยวเชี่ยนอยู่จะต้องชื่นชมเธออย่างแน่นอน ต่อให้เป็นเสี่ยว เชี่ยนกว่าจะรักษาคนในครอบครัวได้ก็ยังต้องได้รับคำชี้แนะจาก ชีอวี่เซวียน แต่ต้าอีไม่มีใครบอกกลับทำได้เลย

 

พ่านพ่านหลับไปแล้ว ใบหน้าดูผ่อนคลำย ไม่ได้ดูควบคุม อารมณ์ไม่ได้แบบเมื่อตอนกลับมา

 

 

 

ต้าอีส่งสัญญาณบอกพี่รองให้ไปคุยกันข้างนอก

 

“ต้าอี อาการพ่านพ่านพ่านพ่านเป็นไงบ้ำง?” พี่รองรีบถำมด้วยความ ร้อนใจ

 

“ตอนนี้สงบลงแล้ว ในมุมมองของจิตแพทย์งำนของหมอก็ คงได้ประมาณนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเราชนะแล้ว หน้าที่ ของคนเป็นพ่อแม่เพิ่งจะเริ่มต้น” ต้าอีพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

 

“คุณหมายความว่าไง?”

 

“ความหมายคือ หมอทำได้แค่ชี้แนะในขั้นต้น แต่ทิศทางใน อนำคตของเด็กต้องได้รับการดูแลด้วยความเอาใจใส่จากพวก เรา วัดกันที่เราสำมารถทำให้ลูกได้มากน้อยแค่ไหน ฉันอธิบำย แบบนี้ดีกว่า การจะเลี้ยงพ่านพ่านให้เติบโตอย่างสมบูรณ์ก็ เหมือนกับเราต้องใช้พลังเท่ากับเลี้ยงเด็กสำมคน พวกเราต้อง ทุ่มเทความรักให้กับเขา ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของ ครอบครัว”

 

ลูกบ้านอื่นอำจไม่ใส่ใจคำพูดที่พูดส่งเดช แต่ลูกของพวก เขาเป็นเด็กจิตใจละเอียดอ่อน อีกทั้งยังมียีนที่บกพร่อง การเลี้ยง พ่านพ่านจึงต้องใช้ความทุ่มเทมากกว่าเลี้ยงเด็กทั่วไป

 

 

 

ต้าอีพูดออกมาแบบนี้ แต่ทำจริงต้องใช้ความพยำยำมและ การเสียสละเป็นสิบปี ทำดีไม่มีใครชื่นชม แต่หำกทำไม่ดีก็อำจ นำหำยนะมาสู่ครอบครัวตัวเองอย่างยำกที่จะคำดเดำ

 

“ผมเดำว่าคุณตัดสินใจได้แล้วใช่ไหม? งั้นเราก็คุยกันตรงนี้ เลย” พี่รองสังเกตได้จากสีหน้าของต้าอี

 

“นี่คือลูกของพวกเรา ต้องเลี้ยงเขาให้เติบโต” ทั้งสองคนพูด ออกมาพร้อมกัน จากนั้นก็สบตำกัน พี่รองลูบหัวต้าอีอย่างพอใจ

 

“ต้าอี คุณโตแล้วนะ” ก่อนหน้านี้เขายังคิดจะปิดบังเธอ กลัว เธอจะรับไม่ได้ แต่ต้าอีของเขาไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่เอาแต่ร้องไห้ เหมือนสมัยก่อนแล้ว เธอเติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่แล้ว

 

“เลี้ยงเด็กไม่ใช่เลี้ยงหมาแมวที่คิดจะทิ้งก็ทิ้ง เขามาอยู่กับ เราก็ถือมีวำสนำต่อกัน ฉันยอมเรียนรู้ทั้งชีวิตเพื่อเลี้ยงเด็กคนนี้ ให้ดี” ต้าอีไม่เคยแน่วแน่เท่าตอนนี้มาก่อน ในที่สุดเธอก็หำ คุณค่ำของตัวเองเจอ

 

เธอต้องขยันศึกษาให้มากขึ้นเพื่อเอามาช่วยคนใน ครอบครัว เธอไม่จำเป็นต้องต้องเทพขนำดประธำนเชี่ยนที่ท้ำชน ได้กับทุกคน ขอแค่เป็นผู้หญิงที่ปกป้องครอบครัวได้ก็พอแล้ว

 

 

 

พ่ออวี๋แม่อวี๋ที่อยู่ข้างนอกได้ยินคำพูดของต้าอี แม่อวี๋น้ำตำ คลออีกครั้ง หันไปมองสำมี อึกอักเหมือนอยากพูดบางอย่าง

 

แม่อวี๋กลัวสำมีที่เกลียดพวกคนชั่วเข้าไส้จะไม่ยอมให้ลูกคน รองเลี้ยงเด็กคนนี้ เธอคิดเหมือนกับต้าอี เด็กคนนี้ถูกพวกเธอ เลี้ยงมาตั้งหลายปีย่อมผูกพันตัดกันไม่ขำด

 

“มองอะไรล่ะ รีบไปทำกับข้ำวให้หลำนสิ เดี๋ยวพ่านพ่านตื่น มาหิวจะไม่มีอะไรกิน ทำไข่ตุ๋นให้หลำนด้วย”

 

“คุณ” แม่อวี๋มองสำมีด้วยความรู้สึกเซอร์ไพรส์เล็กน้อย

 

“คุณอะไรอีก รีบไปท ำกับข้ำว ผมจะไปโทรศัพท์ในห้อง หนังสือ ต้องไปสั่งลูกน้องว่าห้ำมพูดเรื่องวันนี้ออกไป ต่อไปถ้ำ ผมได้ยินใครกล้าพูดถึงหลำนผมไม่ดีล่ะก็มันได้เห็นดีกันแน่”

 

ท่าทางของพ่ออวี๋ปกป้องหลำนสุดตัว