เสื้อสเวตเตอร์ที่เสี่ยวเชี่ยนใส่อำจดูเรียบง่ำย แต่ทรงสวย มำก ตรงแขนเสื้อมีกำรปั กลวดลำยอย่ำงประณีต ในควำมเรียบ ง่ำยก็แฝงไว้ซึ่งควำมหรูหรำ หวำงเสี่ยวหงนึกออกแล้ว เสื้อตัวนี้ เป็นแบรนด์ดังที่เธอเคยเห็นในนิตยสำร รำคำเสื้อตัวเดียว สำมำรถซื้อกำไลทองที่เธอชอบได้ตั้งหลำยอัน

แค่เสื้อตัวเดียวก็ทำให้หวำงเสี่ยวหงเข้ำใจ นี่สิถึงจะเป็น บุคลิกที่ลูกสะใภ้คนรวยควรมี ลบล้ำงควำมคิดที่หวำงเสี่ยวหง เคยยึดติดกับภำพลักษณ์ ‘คนรวย’ อย่ำงเธอก็เป็นแค่คนที่ทำตัว เชยต่อหน้ำคนพวกนี้

เรื่องรสนิยมแก้กันไม่ได้ด้วยเงิน ต่อให้หวำงเสี่ยวหงเคยอยู่ ใกล้กับควำมมั่งคั่ง สุดท้ำยก็ยังคงไม่เหลืออะไรเลย

เสี่ยวเชี่ยนเห็นหวำงเสี่ยวหงเอำแต่มองไม่พูดอะไร เธอก็ ไม่ได้รีบร้อน ลำกเก้ำอี้มำนั่งข้ำงเตียงแล้วมองหวำงเสี่ยวหงด้วย สีหน้ำเรียบเฉย

เดินมำถึงขั้นนี้แล้วเสี่ยวเชี่ยนไม่จำเป็นต้องเล่นงำนซ้ำเติม อะไรอีก สำยตำที่เธอมองหวำงเสี่ยวหงไม่ต่ำงจำกมองคนทั่วไป

บนท้องถนน

เสี่ยวเชี่ยนรู้ดีแก่ใจว่ำวันนี้หลังจำกเธอออกจำกห้องนี้ไป แล้วต่อไปชำตินี้ก็อำจไม่ต้องเจอกันอีก เธอไม่จำเป็นต้องเอำคืน ผู้หญิงที่ไม่เหลืออะไรคนนี้แล้ว

“เฉินเสี่ยวเชี่ยน เห็นฉันเป็นแบบนี้แกคงแอบสะใจสินะ?”

“เปล่ำ”

“เปล่ำ? เรื่องที่ฉันเคยทำคนตระกูลอวี๋เกลียดฉันเข้ำไส้ โดยเฉพำะครั้งนี้…” หวำงเสี่ยวหงพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เธอ เองก็ไม่รู้ว่ำทำไมตัวเองถึงได้ทำชีวิตพังทั้งๆ ที่เดิมก็มีไพ่ใบดีอยู่ ในมือแล้วแท้ๆ

“อย่ำยกตัวเองให้สูงหน่อยเลย เธอยังไม่มีค่ำขนำดที่ฉันต้อง เกลียด” เสี่ยวเชี่ยนพูดอย่ำงเย็นชำด้วยท่ำทำงนิ่งๆ

ประโยคนี้ลำกเธอให้ไกลจำกหวำงเสี่ยวหงออกไปได้อีก ประธำนเชี่ยนไม่ได้ตั้งใจจะเหยียบใคร เธอก็แค่พูดไปตำมควำม จริง ผ่ำนวันนี้ไปถึงหวำงเสี่ยวหงอยำกจะมำปีนป่ ำยตระกูลอวี๋อีก ก็ไม่มีทำงเป็นไปได้แล้ว

หวำงเสี่ยวหงจ้องอยู่สักพัก ด้วยนิสัยของเธอควรจะรู้สึก โกรธที่ถูกคนอื่นดูถูก แต่เวลำนี้ในใจของเธอกลับว่ำงเปล่ำ หลังจำกที่ผ่ำนเหตุกำรณ์รุนแรงครั้งนี้มำ เห็นกับตำว่ำเสี่ยวเชี่ยน จัดกำรกับคนร้ำยอย่ำงไร หวำงเสี่ยวหงก็เข้ำใจแล้วว่ำ เธอกับ ตระกูลอวี๋ที่มีเสี่ยวเชี่ยนเป็นตัวแทนได้ทิ้งห่ำงไปไกลกันมำกแล้ว

อยู่กันคนละระดับตั้งแต่แรก เอำแค่เรื่องควำมคิดก็แตกต่ำง กันสุดขั้ว เมื่อก่อนทำไมเธอถึงได้ไร้เดียงสำโจมตีตระกูลอวี๋เพื่อ แก้แค้นให้กับควำมโมโหที่ตัวเองถูกบีบออกจำกตระกูล

“อันที่จริง ฉันก็รู้ว่ำพวกแกดูถูกฉัน… เฉินเสี่ยวเชี่ยน ฉัน เรียกแกมำเพรำะมีเรื่องอยำกถำม ขอให้แกเห็นแก่ที่ฉันใกล้จะ ไปแล้วช่วยฉันแก้ข้อสงสัยนี้หน่อยได้ไหม?”

“ว่ำมำ”

“แกคิดว่ำหลังจำกคนเรำตำยไปแล้วจะกลับมำเกิดเป็นคน เดิมได้อีกไหม?”

‘กลับมำเกิด’ คำๆ นี้ออกมำจำกปำกหวำงเสี่ยวหง ทำให้ เสี่ยวเชี่ยนที่เดิมทีทำตัวสบำยๆ นั่งหลังตรงทันที สำยตำเริ่มมี แววหวำดระแวง

หรือว่ำหวำงเสี่ยวหงจะไปรู้อะไรมำ?

ดูเหมือนหวำงเสี่ยวหงจะไม่สังเกตเห็นควำมผิดปกติของ เสี่ยวเชี่ยน เธอมองเพดำนด้วยสำยตำเหม่อลอย พูดปมในใจ ของตัวเอง

“อันที่จริงก่อนหน้ำนี้ฉันได้อ่ำนนิยำยรักของไต้หวัน ในนั้น พูดถึงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่หลังตำยก็ได้กลับไปเกิดเป็นตัวเอง ตอนอำยุสิบกว่ำแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ เธอชดเชยควำมผิดหวังใน ชำติที่แล้ว รั้งสำมีในชำติก่อนเอำไว้ได้ ฉันอ่ำนแล้วรู้สึกกินใจ”

นิยำยอินเทอร์เน็ตในยุคนี้ยังไม่เป็นที่นิยมนัก มีเพียงนิยำย สั้นๆ จำกต่ำงประเทศ ซึ่งเรื่องแนวนี้อีกหน่อยจะดังมำก

ได้ฟั งตอนนี้กลับรู้สึกได้แนวคิดใหม่ๆ

“เรื่องในนิยำยแต่งขึ้นทั้งนั้น” เสี่ยวเชี่ยนมองหวำงเสี่ยวหง ด้วยสีหน้ำจริงจัง อยำกจับผิดจำกสีหน้ำของหวำงเสี่ยวหง

“นั่นสินะ เป็นเรื่องหลอกลวงทั้งนั้น…” หวำงเสี่ยวหงถอน หำยใจ จริงๆ แล้วใช่ว่ำเธอจะไม่รู้ว่ำมันเป็นเรื่องแต่งขึ้น เพียงแต่ เมื่อเธอเดินมำถึงจุดนี้แล้ว รู้สึกว่ำกำรมีลมหำยใจอยู่ต่อมันช่ำง ทรมำน มักเอำแต่คิดถึงเรื่องดีๆ ในอดีต ไม่อยำกเผชิญกับควำม

จริง ทำได้แค่หำคำปลอบใจจำกในนิยำย

“เฉินเสี่ยวเชี่ยน ฉันอยำกเจอแกเพรำะอยำกถำมว่ำ ถ้ำเรื่อง กลับชำติมำเกิดนี้มีอยู่จริง ฉันเองได้กลับไปเหมือนแต่ก่อน พยำยำมทำตัวเป็นผู้หญิงที่ดี แกว่ำฉันกับอวี๋หมิงอี้จะยังพอมีหวัง ไหม?”

หวำงเสี่ยวหงดึงดันจะเจอเสี่ยวเชี่ยนให้ได้ก็เพื่อถำมคำถำม นี้ เธอรู้ว่ำไม่มีเรื่องพิสดำรอย่ำงกลับชำติมำเกิดหรอก แต่ในใจก็ ยังค้ำงคำ อยำกรู้คำตอบ

เมื่อก่อนเธอไม่เคยเชื่อคนอย่ำงเสี่ยวเชี่ยน แต่หลังจำกได้ เห็นควำมสำมำรถของเสี่ยวเชี่ยนในกำรจัดกำรกับคนร้ำย เสี่ยว เชี่ยนก็ได้กลำยเป็นคนที่สุดยอดมำกในสำยตำของหวำงเสี่ยวหง

“อยำกฟั งควำมจริงหรืออยำกได้คำปลอบใจ?” เสี่ยวเชี่ยน ได้ยินดังนั้นก็โล่งอก ดูท่ำหวำงเสี่ยวหงจะไม่รู้เรื่องของเธอ ก็แค่ อยำกให้เธอมำตอบคำถำมที่ข้องใจ

“ก็ต้องอยำกฟั งควำมจริงอยู่แล้วสิ ฉันรู้ว่ำพูดตอนนี้แกอำจ ไม่เชื่อ จริงๆ แล้วฉันไม่ได้อยำกทำร้ำยครอบครัวพี่ใหญ่หรอก แต่แม่ฉัน…” หวำงเสี่ยวหงอยำกอธิบำย แต่ก็รู้สึกว่ำพูดไปตอนนี้

ก็ไม่มีใครเชื่อ

“ฉันเชื่อ พูดต่อสิ”

“บำงครั้งฉันนอนไม่หลับ เอำแต่คิดฟุ้งซ่ำนสำรพัด สมมติว่ำ ตัวเองกลับไปตอนยังสำวได้ก็จะใช้ชีวิตให้ดีกับพี่รอง ทำตัวเป็น ภรรยำที่ดี ก็คงไม่ต้องมีชีวิตอย่ำงทุกวันนี้หรือเปล่ำ?”

“ในเมื่อเธออยำกฟั งควำมจริง ฉันก็จะบอก ถึงนิยำยกลับ ชำติมำเกิดบำงเรื่องจะพยำยำมสะท้อนให้เห็นถึงกำรกลับตัว แต่ จำกมุมมองส่วนตัวของฉัน ฉันเกลียดนิยำยแนวนี้มำก ก่อนอื่น เลย นิยำยประเภทนี้ควำมรู้สึกที่นำงเอกมีต่อพระเอกล้วนไม่ใช่ ควำมรัก ถ้ำจะเรียกว่ำรักไม่สู้บอกว่ำรักในฐำนะและเกียรติของ พระเอกมำกกว่ำ ถ้ำเป็นควำมรักจริงๆ ทำไมไม่ทำตัวให้ดีตั้งแต่ แรก ก่อเรื่องวุ่นวำยทำไม? เธอเคยเห็นคนที่มีควำมรักทำเรื่อง หักหลังไหมล่ะ? ไปยุ่งกับผู้ชำยคนอื่นเพื่อหยำมเกียรติสำมี ตัวเองเนี่ยนะ?”

คำพูดของเสี่ยวเชี่ยนชัดเจน ตรงจุด เสียดแทงจิตใจหวำง เสี่ยวหงจนแทบหำยใจไม่ออก แต่เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้จ้องจะเล่นงำน เธอแค่พูดไปตำมควำมจริง

“กลับตัว คำๆ นี้เดิมทีก็มีควำมหมำยประชดแฝงอยู่ในตัว อยู่แล้ว เกิดควำมคิดดันทุรังต่อฝ่ ำยชำยเพื่อเงิน เปลี่ยนแปลง นิสัยตัวเอง ไปเข้ำกับครอบครัวฝ่ ำยชำย ทำตัวเป็นคนดีสำรพัด เอำอกเอำใจผู้ชำยถึงขั้นไม่เป็นตัวของตัวเอง แบบนี้มันใช่ควำม รักจริงๆ เหรอ? ฉันจะบอกให้นะหวำงเสี่ยวหง ต่อให้เป็นคนเลว อย่ำงเธอก็ยังมีนิสัยของตัวเอง ไม่มีควำมรักไหนที่ตั้งอยู่บน พื้นฐำนกำรฝืนตัวเองเพื่อเอำใจคนอื่นหรอกนะ ดังนั้นกำรกลับ ตัวมันก็แค่ควำมจอมปลอม”

“ฉันไม่ค่อยเข้ำใจสิ่งที่แกพูด… แกจะบอกว่ำผู้หญิงอย่ำงฉัน ไม่สมควรเจอกับควำมสุขที่แท้จริงงั้นเหรอ?” หวำงเสี่ยวหงพูด อย่ำงหมดหวัง

“แน่นอนว่ำไม่ใช่ ยังไงฉันก็คิดว่ำควำมสุขของผู้หญิงอยู่ที่ กำรต่อสู้ดิ้นรนด้วยตัวเอง เธออยำกได้ควำมสุขก่อนอื่นเลยก็ต้อง เข้ำใจควำมหมำยของกำรมีชีวิตอยู่ ไม่ว่ำเธอจะเป็นคนดีหรือคน เลว มันคือสิ่งที่คนอื่นมองเธอ จุดประสงค์ในกำรมีชีวิตอยู่ของ คนเรำสุดท้ำยก็หนีไม่พ้นกำรทำให้ตัวเองมีควำมสุข ถ้ำเธอมีใจ คิดที่จะกลับไปเกิดใหม่เพื่อกลับเนื้อกลับตัว ทำไมต้องรอให้ ตัวเองตำยก่อน แถมยังจะไปทำตัวเอำอกเอำใจคนอื่นฝืนตัวเอง ไม่สู้เริ่มสู้ตั้งแต่ตอนนี้ ทุกอย่ำงมันยังทัน”

“ยังทันเหรอ?” หวำงเสี่ยวหงอึ้ง ชำตินี้เธออับจนหนทำงแล้ว นะ