นี่ก็คือผู้หญิงคนนั้นที่คิดจะเข้ามากอดเสี่ยวเฉียงที่ตลาดกลางคืน       ที่แท้เธอก็ถูกจับเป็นตัวประกันวันนี้นี่เอง       เสี่ยวเฉียงเคยช่วยเธอไว้ครั้งหนึ่ง เสียวเหม่ยก็ช่วยไว้อีกครั้ง นี่ตกลงยัยคนนี้มีวาสนากับครอบครัวเธอมากขนาดไหนกัน?       สาวร่างอวบยังไม่ยอมแพ้ ถูกลากตัวออกไปแต่เท้าก็ยังขัดขืน       “ผู้มีพระคุณ ฉันชอบคุณค่ะ ฉันหลงรักคุณ”       เสี่ยวเฉียงได้ยินแล้วก็ขนลุก เขาเอามือลูบแขนพลางถามเสี่ยวเชี่ยน “เขาเพี้ยนแล้วหรือเปล่า? แบบนี้มันปกติเหรอ? จับส่งโรงพยาบาลบ้าเลยดีไหม?”       ถูกคนร้ายจับเป็นตัวประกัน แถมยังถูกแทงอีกด้วย นี่รอดแล้วยังจะทำตัวบ้าผู้ชายอีก เขาคิดจริงๆนะว่าไอคิวของผู้หญิงคนนี้ต่ำจนเป็นแชมป์ของประเทศได้       “คนบางคนไม่ได้เพี้ยนหรอก ก็แค่สมองมีแต่น้ำ เห็นเขาเป็นแบบนี้ก็เบาใจได้ว่าคงไม่เสียขวัญจากเหตุการณ์ในครั้งนี้แน่”       เสี่ยวเชี่ยนเองก็อยากขำให้น้ำตาเล็ด ถึงขนาดที่รู้สึกสงสารเสี่ยวเฉียงหน่อยๆด้วยซ้ำที่เจอคนหน้าด้านขนาดนี้ มันคงเป็นความทุกข์สุดๆเลยใช่ไหม       ขณะที่เสี่ยวเชี่ยนเตรียมจะออกจากตรงนั้น ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจ       “ลูกพ่อ เป็นอะไรไป”       เสี่ยวเชี่ยนหันไปมอง แล้วก็เห็นผู้หญิงที่ไม่ได้บาดเจ็บคนนั้นน้ำลายฟูมปาก ลงไปนอนชักตัวเกร็งที่พื้น       แย่แล้ว       “ลูกพ่อเป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้น” ผู้เป็นพ่อตกใจทำอะไรไม่ถูก เขากอดลูกตัวเองตัวสั่น       ทำไมคนที่โดนแทงกลับกระโดดโลดเต้นได้ แต่คนที่ไม่ถูกแทงน้ำลายฟูมปาก?       หมอรีบเข้าไปตรวจ หญิงสาวคนนั้นเกร็งไปทั้งตัว ปากก็มีฟองน้ำลายออกมาเรื่อยๆ เห็นแล้วน่าตกใจมาก       เสี่ยวเชี่ยนเองก็ตกใจ เธอรีบเดินเข้าไปดูแล้วดันตัวหมอออก       “ขอดูหน่อยค่ะ”       เสี่ยวเชี่ยนยกเปลือกตาผู้หญิงคนนั้นขึ้นแล้วหันไปส่งสัญญาณให้หมอรีบช่วยชีวิต การเต้นของหัวใจกับความดันโลหิตปกติหมด       “หมอ ลูกสาวผมเป็นอะไร” ผู้ชายคนนั้นร้องไห้พลางถาม       “คือว่า…พวกเราต้องพากลับไปตรวจให้ละเอียดก่อนถึงจะสรุปได้ครับ” หมอฉุกเฉินยังสรุปไม่ได้ อาการไม่เหมือนโรคหัวใจหรือลมบ้าหมู       แล้วตกลงเป็นอะไรกันแน่?       ทันใดนั้นผู้ป่วยก็หยุดเกร็งตัว ลุกขึ้นมานั่งร้องไห้ใหญ่ ร้องไปอ้วกไป       อาการของเธอทำให้คนเป็นพ่อตกใจมาก       เสี่ยวเชี่ยนเห็นแบบนั้นก็พอจะเข้าใจแล้ว       “เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะเป็นโรคหลายบุคลิกเพราะเจอเหตุการณ์สะเทือนใจน่ะค่ะ”       “หา? คุณหมายความว่าลูกสาวผม…เป็นบ้าเหรอ?”       ผู้ชายคนนั้นตกใจจนแข้งขาอ่อนล้มเซไปด้านหลัง อวี๋หมิงหลางรีบเข้าไปพยุงเขา สายตาเต็มไปด้วยความสงสาร       คนร้ายเมื่อครู่ที่จับลูกสาวเขาเป็นตัวประกันก็เป็นโรคหลายบุคลิก นึกไม่ถึงว่าเสี่ยวเชี่ยนจะบอกว่าลูกสาวเขาก็อาจเป็นด้วย       ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกแบบนี้       “ฉันแค่คาดคะเนน่ะค่ะ ดูจากอาการของเขาแล้วคล้ายโรคหลายบุคลิก…ส่วนรายละเอียดต้องให้ทางโรงพยาบาลตรวจถึงจะรู้ค่ะ แต่คุณลุงไม่ต้องกลัวนะคะ โรคนี้มีหลายแบบ ถ้ารักษาได้ทันบวกกับมีการบำบัดจิตใจเขาก็จะหายได้ค่ะ”       “แต่เมื่อกี้คนเลวนั่นเป็นถึงขนาดนั้นแล้ว อีกหน่อยลูกสาวผมก็คง…”       “ไม่หรอกค่ะ โรคหลายบุคลิกแบ่งได้หลายชนิด คนไข้ส่วนใหญ่ฟื้นฟูได้ดีหลังการรักษา ผู้ป่วย60%-80%จะอาการค่อยๆดีขึ้นภายในหนึ่งปี งั้นเอาแบบนี้นะคะ เดี๋ยวฉันทิ้งเบอร์ติดต่อให้ ถ้าเขาถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรคหลายบุคลิกจริง ฉันช่วยบำบัดจิตใจให้เขาได้ค่ะ”       “หา” ผู้ชายคนนั้นรับเบอร์โทรของเสี่ยวเชี่ยนมาด้วยอารมณ์หลากหลายความรู้สึก มัวแต่เป็นห่วงลูกสาวจนลืมพูดขอบคุณ       เสี่ยวเชี่ยนจัดการเรื่องทางนี้เสร็จแล้วจึงเตรียมตัวไป พอหันหลังเธอก็ถูกถ่ายภาพรัวๆ       อวี๋หมิงหลางรีบเอามือบังหน้าเธอไว้ แต่สื่อก็ยังกดชัตเตอร์ไม่หยุด       เสี่ยวเชี่ยนยังเห็นไป๋จิ่นด้วย       “ช่วยให้สัมภาษณ์ด้วยครับ” สื่อชอบเล่นประเด็นร้อนแบบนี้       ไป๋จิ่นรีบเบียดมาข้างหน้าสุด สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธา       “ไอดอล ฉันเป็นแฟนคลับคุณนะคะ พวกเรารู้จักกันคุณต้องให้สัมภาษณ์ฉันก่อน”       เสี่ยวเชี่ยนทำตาตี่ใส่ ไป๋จิ่นก็ข่าวไวเหมือนกันนะ       เสี่ยวเชี่ยนอยากพูดออกไปว่า เธอไม่ต้องบ้าตามคนพวกนี้หรอก จะสัมภาษณ์เมื่อไรก็ได้ แต่ตอนนี้เธอต้องรีบไปแข่งนะ       แต่พูดไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ไป๋จิ่นทำหน้าที่เป็นตัวแทนของสถานีโทรทัศน์เมืองหลิน แถมยังมีสื่ออื่นๆอีก       หนังสือพิมพ์ใหญ่ๆหลายเจ้า สถานีโทรทัศน์หลายแห่ง นอกจากสื่อแล้วยังมีชาวบ้านที่ออกันเข้ามา ปิดเส้นทางจนขยับไปไหนไม่ได้ ล้อมวงกันเข้ามาดูเสี่ยวเชี่ยนประหนึ่งเธอเป็นหมีแพนด้า ขนาดตำรวจกับทหารหน่วยรบพิเศษพูดก็ยังไม่ฟัง       กว่าเสี่ยวเชี่ยนจะปลีกตัวออกมาได้ไม่ใช่ง่ายๆ อวี๋หมิงหลางขับรถไปส่งเธอด้วยตัวเอง แต่ก็สายไปแล้ว       จะพูดให้ถูกก็คือ ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนไปถึงสถานีโทรทัศน์ยังมีเวลาอีกสองนาที       แต่ตอนที่เธอไปถึงหน้าห้องออกอากาศ ยามก็มาขวางหน้าไม่ให้เธอเข้าไป       “ห้ามเข้าแล้วครับ มันเลยเวลาแล้ว”       “นาฬิกาฉันบอกยังมีเวลาอีกสองนาทีนะคะ”       “ไม่ได้ครับ มีคำสั่งลงมาว่าห้ามเข้าแล้ว”       ยามรักษาความปลอดภัยพูดอย่างไร้ความเมตตา ประตูค่อยๆถูกปิดลง       เสี่ยวเชี่ยนถูกกั้นไว้ด้านนอก       หลังจากที่ยามปิดประตูห้องออกอากาศแล้ว มีผู้ชายใส่สูทสวมรองเท้าหนังคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล สีหน้าของเขาใช้คำบรรยายได้แค่คำเดียว       ยิ้มเยาะ       เสี่ยวเชี่ยนเห็น อวี๋หมิงหลางก็เห็น       “สาวน้อยคนเก่งคนนี้ทำไมไม่เข้าไปล่ะครับ? ฮ่าๆๆ”       ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาอย่างได้ใจ แล้วหยุดยืนห่างจากเสี่ยวเชี่ยนกับอวี๋หมิงหลางไปแค่ก้าวเดียว       “รู้จักผมไหมครับ? ผมชื่อจ้าวต้าเผ้า คุณอาจจะไม่รู้จักผม แต่พี่สาวผมเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาตอนมอปลายของคุณชื่อจ้าวเสี่ยวถง คุณน่าจะรู้จักดีนะครับ?”       “หึหึ” เสี่ยวเชี่ยนแสยะยิ้ม       “ได้ยินว่าคุณเก่งมาก เก่งสุดๆ พี่สาวผมชื่นชมคุณมาตลอด ในฐานะที่ผมเป็นสปอนเซอร์การแข่งครั้งนี้ผมเฝ้ารอชมผลงานลูกศิษย์คนเก่งของพี่สาวผมมาก แต่ปรากฏว่าทำไมคุณถึงทำได้น่าผิดหวังแบบนี้ล่ะ ไม่เข้าไปแข่งขันเหรอ?”       ในสถานการณ์แบบนี้ลงไม้ลงมือไม่ได้เด็ดขาด       หากเสี่ยวเชี่ยนหรืออวี๋หมิงหลางลงมือขึ้นมาจะเป็นเรื่องใหญ่       การมีเรื่องในสถานีโทรทัศน์ แค่ถูกเล่นข่าวเพิ่มนิดหน่อย สถานการณ์อาจเลวร้ายถึงขั้นเสี่ยวเชี่ยนถูกถอนใบอนุญาต       ดังนั้นอวี๋หมิงหลางกับเสี่ยวเชี่ยนจึงมีสีหน้าท่าทางแบบเดียวกัน ใช้สายตามองเหยียดผู้ชายคนนี้       แค่คิดดูก็รู้ว่าคนที่สั่งไม่ให้เสี่ยวเชี่ยนเข้าไปในสองนาทีที่เหลือนั่น มีความเป็นไปได้สูงที่ผู้ชายคนนี้จะเป็นคนแกล้งเธอ       “คุณสินะที่อยู่เบื้องหลังการกลั่นแกล้งทั้งหมด?” เสี่ยวเชี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ       “เป็นผมแล้วไงล่ะ? คุณมาสายยังจะมีเหตุผลอีกเหรอ? ไม่ให้เกียรติการแข่งขันก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา ตอนนั้นคุณเห็นหยาหย่าหลานผมแล้วไม่ยอมช่วย นี่แหละคือกรรมตามสนองของคุณ ฮ่าๆ” จ้าวต้าเผ้าไม่ปฏิเสธการกระทำของตัวเอง เขายอมรับอย่างเปิดเผย       “คุณมันพวกโจรปล้นศีลธรรม ฉันมีความสามารถแต่ไม่จำเป็นว่าต้องช่วย ก็เหมือนกับตอนนี้ที่คุณมีเงินแต่ไม่จำเป็นต้องแบ่งให้คนจน”       “สำบัดสำนวนดีนี่ น่าเสียดายที่เข้าไปใช้วาทะในการแข่งไม่ได้ ผมจะบอกคุณให้นะ ผมเป็นคนสั่งให้ปิดประตูก่อนเองแหละ ใครใช้ให้คุณมาสายล่ะ? ฮ่าๆ ดูจากการแต่งตัวของแฟนคุณคงเป็นทหารสินะ ทหารทำร้ายประชาชนไม่ได้ มาสิ ต่อยผมสิ เก่งมากไม่ใช่เหรอ ถ้าทำร้ายผมคุณก็ทำผิดกฎ ฮ่าๆๆ”       อวี๋หมิงหลางยืนนิ่งไม่ขยับ เสี่ยวเชี่ยนกลัวเขาบุ่มบ่ามจึงจับมือเขาไว้ เสี่ยวเฉียงส่งสายตานิ่งๆให้เธอ        

 

 

 

นี่ก็คือผู้หญิงคนนั้นที่คิดจะเข้ามากอดเสี่ยวเฉียงที่ตลาดกลางคืน  

 

 

ที่แท้เธอก็ถูกจับเป็นตัวประกันวันนี้นี่เอง  

 

 

เสี่ยวเฉียงเคยช่วยเธอไว้ครั้งหนึ่ง เสียวเหม่ยก็ช่วยไว้อีกครั้ง นี่ตกลงยัยคนนี้มีวาสนากับครอบครัวเธอมากขนาดไหนกัน?  

 

 

สาวร่างอวบยังไม่ยอมแพ้ ถูกลากตัวออกไปแต่เท้าก็ยังขัดขืน  

 

 

“ผู้มีพระคุณ ฉันชอบคุณค่ะ ฉันหลงรักคุณ”  

 

 

เสี่ยวเฉียงได้ยินแล้วก็ขนลุก เขาเอามือลูบแขนพลางถามเสี่ยวเชี่ยน “เขาเพี้ยนแล้วหรือเปล่า? แบบนี้มันปกติเหรอ? จับส่งโรงพยาบาลบ้าเลยดีไหม?”  

 

 

ถูกคนร้ายจับเป็นตัวประกัน แถมยังถูกแทงอีกด้วย นี่รอดแล้วยังจะทำตัวบ้าผู้ชายอีก เขาคิดจริงๆนะว่าไอคิวของผู้หญิงคนนี้ต่ำจนเป็นแชมป์ของประเทศได้  

 

 

“คนบางคนไม่ได้เพี้ยนหรอก ก็แค่สมองมีแต่น้ำ เห็นเขาเป็นแบบนี้ก็เบาใจได้ว่าคงไม่เสียขวัญจากเหตุการณ์ในครั้งนี้แน่”  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเองก็อยากขำให้น้ำตาเล็ด ถึงขนาดที่รู้สึกสงสารเสี่ยวเฉียงหน่อยๆด้วยซ้ำที่เจอคนหน้าด้านขนาดนี้ มันคงเป็นความทุกข์สุดๆเลยใช่ไหม  

 

 

ขณะที่เสี่ยวเชี่ยนเตรียมจะออกจากตรงนั้น ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจ  

 

 

“ลูกพ่อ เป็นอะไรไป”  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนหันไปมอง แล้วก็เห็นผู้หญิงที่ไม่ได้บาดเจ็บคนนั้นน้ำลายฟูมปาก ลงไปนอนชักตัวเกร็งที่พื้น  

 

 

แย่แล้ว  

 

 

“ลูกพ่อเป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้น” ผู้เป็นพ่อตกใจทำอะไรไม่ถูก เขากอดลูกตัวเองตัวสั่น  

 

 

ทำไมคนที่โดนแทงกลับกระโดดโลดเต้นได้ แต่คนที่ไม่ถูกแทงน้ำลายฟูมปาก?  

 

 

หมอรีบเข้าไปตรวจ หญิงสาวคนนั้นเกร็งไปทั้งตัว ปากก็มีฟองน้ำลายออกมาเรื่อยๆ เห็นแล้วน่าตกใจมาก  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเองก็ตกใจ เธอรีบเดินเข้าไปดูแล้วดันตัวหมอออก  

 

 

“ขอดูหน่อยค่ะ”  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนยกเปลือกตาผู้หญิงคนนั้นขึ้นแล้วหันไปส่งสัญญาณให้หมอรีบช่วยชีวิต การเต้นของหัวใจกับความดันโลหิตปกติหมด  

 

 

“หมอ ลูกสาวผมเป็นอะไร” ผู้ชายคนนั้นร้องไห้พลางถาม  

 

 

“คือว่า…พวกเราต้องพากลับไปตรวจให้ละเอียดก่อนถึงจะสรุปได้ครับ” หมอฉุกเฉินยังสรุปไม่ได้ อาการไม่เหมือนโรคหัวใจหรือลมบ้าหมู  

 

 

แล้วตกลงเป็นอะไรกันแน่?  

 

 

ทันใดนั้นผู้ป่วยก็หยุดเกร็งตัว ลุกขึ้นมานั่งร้องไห้ใหญ่ ร้องไปอ้วกไป  

 

 

อาการของเธอทำให้คนเป็นพ่อตกใจมาก  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเห็นแบบนั้นก็พอจะเข้าใจแล้ว  

 

 

“เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะเป็นโรคหลายบุคลิกเพราะเจอเหตุการณ์สะเทือนใจน่ะค่ะ”  

 

 

“หา? คุณหมายความว่าลูกสาวผม…เป็นบ้าเหรอ?”  

 

 

ผู้ชายคนนั้นตกใจจนแข้งขาอ่อนล้มเซไปด้านหลัง อวี๋หมิงหลางรีบเข้าไปพยุงเขา สายตาเต็มไปด้วยความสงสาร  

 

 

คนร้ายเมื่อครู่ที่จับลูกสาวเขาเป็นตัวประกันก็เป็นโรคหลายบุคลิก นึกไม่ถึงว่าเสี่ยวเชี่ยนจะบอกว่าลูกสาวเขาก็อาจเป็นด้วย  

 

 

ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกแบบนี้  

 

 

“ฉันแค่คาดคะเนน่ะค่ะ ดูจากอาการของเขาแล้วคล้ายโรคหลายบุคลิก…ส่วนรายละเอียดต้องให้ทางโรงพยาบาลตรวจถึงจะรู้ค่ะ แต่คุณลุงไม่ต้องกลัวนะคะ โรคนี้มีหลายแบบ ถ้ารักษาได้ทันบวกกับมีการบำบัดจิตใจเขาก็จะหายได้ค่ะ”  

 

 

“แต่เมื่อกี้คนเลวนั่นเป็นถึงขนาดนั้นแล้ว อีกหน่อยลูกสาวผมก็คง…”  

 

 

“ไม่หรอกค่ะ โรคหลายบุคลิกแบ่งได้หลายชนิด คนไข้ส่วนใหญ่ฟื้นฟูได้ดีหลังการรักษา ผู้ป่วย60%-80%จะอาการค่อยๆดีขึ้นภายในหนึ่งปี งั้นเอาแบบนี้นะคะ เดี๋ยวฉันทิ้งเบอร์ติดต่อให้ ถ้าเขาถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรคหลายบุคลิกจริง ฉันช่วยบำบัดจิตใจให้เขาได้ค่ะ”  

 

 

“หา” ผู้ชายคนนั้นรับเบอร์โทรของเสี่ยวเชี่ยนมาด้วยอารมณ์หลากหลายความรู้สึก มัวแต่เป็นห่วงลูกสาวจนลืมพูดขอบคุณ  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนจัดการเรื่องทางนี้เสร็จแล้วจึงเตรียมตัวไป พอหันหลังเธอก็ถูกถ่ายภาพรัวๆ  

 

 

อวี๋หมิงหลางรีบเอามือบังหน้าเธอไว้ แต่สื่อก็ยังกดชัตเตอร์ไม่หยุด  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนยังเห็นไป๋จิ่นด้วย  

 

 

“ช่วยให้สัมภาษณ์ด้วยครับ” สื่อชอบเล่นประเด็นร้อนแบบนี้  

 

 

ไป๋จิ่นรีบเบียดมาข้างหน้าสุด สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธา  

 

 

“ไอดอล ฉันเป็นแฟนคลับคุณนะคะ พวกเรารู้จักกันคุณต้องให้สัมภาษณ์ฉันก่อน”  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนทำตาตี่ใส่ ไป๋จิ่นก็ข่าวไวเหมือนกันนะ  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนอยากพูดออกไปว่า เธอไม่ต้องบ้าตามคนพวกนี้หรอก จะสัมภาษณ์เมื่อไรก็ได้ แต่ตอนนี้เธอต้องรีบไปแข่งนะ  

 

 

แต่พูดไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ไป๋จิ่นทำหน้าที่เป็นตัวแทนของสถานีโทรทัศน์เมืองหลิน แถมยังมีสื่ออื่นๆอีก  

 

 

หนังสือพิมพ์ใหญ่ๆหลายเจ้า สถานีโทรทัศน์หลายแห่ง นอกจากสื่อแล้วยังมีชาวบ้านที่ออกันเข้ามา ปิดเส้นทางจนขยับไปไหนไม่ได้ ล้อมวงกันเข้ามาดูเสี่ยวเชี่ยนประหนึ่งเธอเป็นหมีแพนด้า ขนาดตำรวจกับทหารหน่วยรบพิเศษพูดก็ยังไม่ฟัง  

 

 

กว่าเสี่ยวเชี่ยนจะปลีกตัวออกมาได้ไม่ใช่ง่ายๆ อวี๋หมิงหลางขับรถไปส่งเธอด้วยตัวเอง แต่ก็สายไปแล้ว  

 

 

จะพูดให้ถูกก็คือ ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนไปถึงสถานีโทรทัศน์ยังมีเวลาอีกสองนาที  

 

 

แต่ตอนที่เธอไปถึงหน้าห้องออกอากาศ ยามก็มาขวางหน้าไม่ให้เธอเข้าไป  

 

 

“ห้ามเข้าแล้วครับ มันเลยเวลาแล้ว”  

 

 

“นาฬิกาฉันบอกยังมีเวลาอีกสองนาทีนะคะ”  

 

 

“ไม่ได้ครับ มีคำสั่งลงมาว่าห้ามเข้าแล้ว”  

 

 

ยามรักษาความปลอดภัยพูดอย่างไร้ความเมตตา ประตูค่อยๆถูกปิดลง  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนถูกกั้นไว้ด้านนอก  

 

 

หลังจากที่ยามปิดประตูห้องออกอากาศแล้ว มีผู้ชายใส่สูทสวมรองเท้าหนังคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล สีหน้าของเขาใช้คำบรรยายได้แค่คำเดียว  

 

 

ยิ้มเยาะ  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเห็น อวี๋หมิงหลางก็เห็น  

 

 

“สาวน้อยคนเก่งคนนี้ทำไมไม่เข้าไปล่ะครับ? ฮ่าๆๆ”  

 

 

ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาอย่างได้ใจ แล้วหยุดยืนห่างจากเสี่ยวเชี่ยนกับอวี๋หมิงหลางไปแค่ก้าวเดียว  

 

 

“รู้จักผมไหมครับ? ผมชื่อจ้าวต้าเผ้า คุณอาจจะไม่รู้จักผม แต่พี่สาวผมเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาตอนมอปลายของคุณชื่อจ้าวเสี่ยวถง คุณน่าจะรู้จักดีนะครับ?”  

 

 

“หึหึ” เสี่ยวเชี่ยนแสยะยิ้ม  

 

 

“ได้ยินว่าคุณเก่งมาก เก่งสุดๆ พี่สาวผมชื่นชมคุณมาตลอด ในฐานะที่ผมเป็นสปอนเซอร์การแข่งครั้งนี้ผมเฝ้ารอชมผลงานลูกศิษย์คนเก่งของพี่สาวผมมาก แต่ปรากฏว่าทำไมคุณถึงทำได้น่าผิดหวังแบบนี้ล่ะ ไม่เข้าไปแข่งขันเหรอ?”  

 

 

ในสถานการณ์แบบนี้ลงไม้ลงมือไม่ได้เด็ดขาด  

 

 

หากเสี่ยวเชี่ยนหรืออวี๋หมิงหลางลงมือขึ้นมาจะเป็นเรื่องใหญ่  

 

 

การมีเรื่องในสถานีโทรทัศน์ แค่ถูกเล่นข่าวเพิ่มนิดหน่อย สถานการณ์อาจเลวร้ายถึงขั้นเสี่ยวเชี่ยนถูกถอนใบอนุญาต  

 

 

ดังนั้นอวี๋หมิงหลางกับเสี่ยวเชี่ยนจึงมีสีหน้าท่าทางแบบเดียวกัน ใช้สายตามองเหยียดผู้ชายคนนี้  

 

 

แค่คิดดูก็รู้ว่าคนที่สั่งไม่ให้เสี่ยวเชี่ยนเข้าไปในสองนาทีที่เหลือนั่น มีความเป็นไปได้สูงที่ผู้ชายคนนี้จะเป็นคนแกล้งเธอ  

 

 

“คุณสินะที่อยู่เบื้องหลังการกลั่นแกล้งทั้งหมด?” เสี่ยวเชี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ  

 

 

“เป็นผมแล้วไงล่ะ? คุณมาสายยังจะมีเหตุผลอีกเหรอ? ไม่ให้เกียรติการแข่งขันก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา ตอนนั้นคุณเห็นหยาหย่าหลานผมแล้วไม่ยอมช่วย นี่แหละคือกรรมตามสนองของคุณ ฮ่าๆ” จ้าวต้าเผ้าไม่ปฏิเสธการกระทำของตัวเอง เขายอมรับอย่างเปิดเผย  

 

 

“คุณมันพวกโจรปล้นศีลธรรม ฉันมีความสามารถแต่ไม่จำเป็นว่าต้องช่วย ก็เหมือนกับตอนนี้ที่คุณมีเงินแต่ไม่จำเป็นต้องแบ่งให้คนจน”  

 

 

“สำบัดสำนวนดีนี่ น่าเสียดายที่เข้าไปใช้วาทะในการแข่งไม่ได้ ผมจะบอกคุณให้นะ ผมเป็นคนสั่งให้ปิดประตูก่อนเองแหละ ใครใช้ให้คุณมาสายล่ะ? ฮ่าๆ ดูจากการแต่งตัวของแฟนคุณคงเป็นทหารสินะ ทหารทำร้ายประชาชนไม่ได้ มาสิ ต่อยผมสิ เก่งมากไม่ใช่เหรอ ถ้าทำร้ายผมคุณก็ทำผิดกฎ ฮ่าๆๆ”  

 

 

อวี๋หมิงหลางยืนนิ่งไม่ขยับ เสี่ยวเชี่ยนกลัวเขาบุ่มบ่ามจึงจับมือเขาไว้ เสี่ยวเฉียงส่งสายตานิ่งๆให้เธอ