ตอนที่ 14 ช่วยย้ายสำมะโนครัว

โต้วโต้วไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน คุณย่าฟางจึงออกไปช่วยซื้อเสื้อผ้าชุดเก่าตัวเล็กของเด็กคนอื่นมาหนึ่งชุด

ยุคสมัยนี้ คนโตได้ตัวใหม่ คนรองได้ตัวเก่า คนที่สามได้ตัวขาด จะซื้อเสื้อผ้าจากพวกเขาย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย

โชคดีที่คุณย่าฟางรู้ทุกอย่าง เด็กบ้านไหนยังเล็ก เด็กบ้านไหนอายุน้อยกว่าโต้วโต้วไม่กี่ปี นางรู้อย่างแจ่มแจ้ง

ดังนั้นเสื้อผ้าที่นางไปซื้อมาจึงไม่มีทางขาดเป็นรูพรุนไม่เหลือชิ้นดีอย่างแน่นอน แต่ถึงกระนั้นก็ยังต้องเย็บปะซ่อมแซมไม่น้อย

หลังจากจัดการแต่งตัวให้โต้วโต้วเรียบร้อยแล้ว หลินม่ายก็พาโต้วโต้วและคุณปู่ฟางไปเก็บกุยช่ายด้วยกัน

ส่วนคุณย่าฟางก็นวดแป้ง

เมื่อล้างกุยช่ายจนสะอาดแล้ว คุณย่าฟางก็นวดแป้งเสร็จพอดี หลินม่ายจึงลงมือคลึงแป้งให้เป็นแผ่น

ในอดีตตอนที่เธอเริ่มทำธุรกิจขายของกินเล่น ยังไม่มีเครื่องคลึงแป้งเป็นแผ่นวางขาย ทุกอย่างต้องอาศัยฝีมือในการคลึงแป้งทั้งนั้น ดังนั้นจึงได้ฝึกทักษะการคลึงแป้งเป็นแผ่น ทั้งยังคลึงออกมาได้รวดเร็วและดีมากอีกด้วย

แม้ว่าในอดีตเธอเคยคลึงแต่แผ่นเกี๊ยวน้ำ ไม่เคยคลึงแผ่นเกี๊ยวทางเหนือ แต่เกี๊ยวทางเหนือคลึงแป้งได้ง่ายกว่าเกี๊ยวน้ำ

โต้วโต้วและสองปู่ย่าสกุลฟางจึงได้ห่อเกี๊ยวด้วยกัน

โต้วโต้วห่อเกี๊ยวไม่เป็น อาวุโสทั้งสองคนจึงสอนหล่อนห่อเกี๊ยว สองปู่ย่ากับหลานหนึ่งคนพูดคุยกันสนุกสนานเฮฮา บรรยากาศรอบตัวจึงดูอบอุ่นมากขึ้น

หลังจากห่อเกี๊ยวไปแล้วครึ่งชั่วโมง หลินม่ายก็เริ่มหย่อนเกี๊ยวลงต้ม โดยให้โต้วโต้วช่วยก่อไฟ

คุณย่าฟางจึงตำหนิขึ้น “โต้วโต้วเพิ่งจะโตแค่ไหนกันเชียว ก่อไฟเป็นที่ไหนกัน ให้คุณปู่ฟางก่อไฟเถอะ！”

โต้วโต้วรีบเอ่ยทันที “หนูก่อไฟเป็นค่ะ”

ขณะที่พูด ขาสั้น ๆ ก็เดินเตาะแตะไปนั่งหน้าเตาไฟ  เลียนแบบท่าทางจุดไม้ขีดไฟจากผู้ใหญ่ ก่อนจะจุดลงบนฟืนไม้ 

แม้ว่าหลินม่ายจะไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน แต่ก็รู้ว่าตามใจเด็กไม่ได้ ไม่อย่างนั้นต่อไปตัวเองนั่นแหละจะลำบาก

จึงเอ่ยกับคุณย่าฟางด้วยรอยยิ้มว่า “คุณย่าดูสิ โต้วโต้วก่อไฟเป็น ก็ให้หล่อนก่อไฟไปเถอะ”

คุณย่าฟางลังเลชั่วขณะ แล้วเดินออกจากห้องครัวไป

ไม่นานเกี๊ยวก็ต้มเสร็จ ทุกคนมีเกี๊ยวชามใหญ่หนึ่งชาม

โต้วโต้วอยากถือชามเกี๊ยวด้วยตัวเอง แต่คุณย่าฟางกลัวว่ามันจะลวกมือหล่อน จึงคอยเดินตามอยู่ด้านหลังเหมือนแม่ไก่ที่ปกป้องลูกน้อย ทั้งยังดุที่หล่อนโอ้อวดตนเกินไปโดยไม่มีทีท่าจะหยุด

หลินม่ายไม่รู้สึกว่าหล่อนโอ้อวดตนแต่อย่างใด แค่อยากกินเกี๊ยวจนแทบอดใจไม่ไหวแล้วเท่านั้น

คุณปู่ฟางปอกกระเทียม จากนั้นก็ตักเกี๊ยวหนึ่งชิ้นเข้าปากตามด้วยกระเทียมหนึ่งกลีบ สีหน้ามีความสุขมาก ทั้งยังถามหลินม่ายอีกว่าอยากลองสักกลีบไหม

หลินม่ายส่ายสะบัดหน้าเหมือนกับกลองป๋องแป๋งเด็ก เธอใช้กระเทียมเป็นวัตถุดิบในการปรุงอาหารเท่านั้น ไม่เคยกินดิบ

แม้ว่ามณฑลหูในสายตาของคนกว่างตงจะอยู่ทางตอนเหนือ แต่วิถีในการดำรงชีวิตกลับอยู่ทางตอนใต้ ไม่ชินกับการกินกระเทียมดิบ

คุณย่าฟางส่งสายตาตำหนิใส่คุณปู่ฟางแวบหนึ่ง “คุณชอบกินก็กินไปคนเดียวสิ ทำไมต้องชวนม่ายจื่อกินด้วย!”

ก่อนจะอธิบายให้หลินม่ายฟังอีกครั้ง “คุณปู่ของหนูอยู่ในเมืองหลวงมาหลายสิบปี กลายเป็นคนภาคเหนือไปแล้ว ชอบกินกระเทียม ชอบกินบะหมี่เป็นชีวิตจิตใจ”

หลินม่ายเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “คุณปู่เคยกินบะหมี่ผัดซอสราดเต้าซี่และเป็ดย่างของปักกิ่งไหมคะ?”

คุณปู่ฟางหัวเราะ ฮ่า ๆ ออกมาก่อนเอ่ยว่า “เคยกินสิ เคยกินมาหมดแล้ว แต่ฉันไม่ชินกับเตาซี่สักเท่าไหร่ รสชาตินั้นทำให้ฉันเวียนหัว”

หลังจากนั้นก็ทำปากขมุบขมิบพลางนึกย้อนถึงรสชาติที่ยังอบอวลอยู่ในปาก “เป็ดปักกิ่งเรียกได้ว่าหอมหวนชวนน้ำลายหกมาก คำเดียวก็มันเยิ้มไปทั้งปาก”

หลินม่ายเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “หนูไม่เคยกินเป็ดปักกิ่งต้นตำรับเดิมมาก่อน ต่อไปจะต้องไปลองชิมในเมืองหลวงให้ได้เลยค่ะ”

โต้วโต้วเงยหน้าเอ่ยถามว่า “เป็ดย่างอร่อยเหมือนกับเกี๊ยวไหมคะ?”

คุณปู่ฟางลูบศีรษะน้อย ๆ ของหล่อนอย่างเบามือ “อร่อยกว่าเกี๊ยวแน่นอน！”

โต้วโต้วเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “จะอร่อยแค่ไหนกัน หนูว่าเกี๊ยวอร่อยที่สุดในโลกแล้ว” กล่าวจบก็ก้มหน้าลงกินอย่างขมขื่น

เมื่อหลินม่ายได้ยินคำพูดของหล่อน และยิ่งได้เห็นหล่อนกินเกี๊ยวอย่างมีความสุข ก็อดปวดใจไม่ได้

เมื่อกินเกี๊ยวหมด โต้วโต้วก็หลับปุ๋ยไปในทันที

สองวันนี้หล่อนไม่ได้กินอะไรดี ๆ ไม่ได้ดื่มอะไรดี ๆ เลย แถมยังเอาแต่คิดถึงผู้เป็นแม่ ไม่เคยหลับสนิท

ตอนนี้เมื่อได้กินอิ่มหนำสำราญ ได้อยู่ในสภาพสังคมที่ปลอดภัยแห่งหนึ่ง ย่อมนอนหลับสนิทเป็นธรรมดา

หลินม่ายพาหล่อนไปส่งเข้านอน  เด็กน้อยเมื่อหัวถึงหมอนก็หลับสนิท

หลินม่ายเดินไปคุยกับคุณปู่ฟางและคุณย่าฟางในห้องโถงกลาง

สองปู่ย่าสกุลฟางได้เอ่ยถามถึงประวัติความเป็นมาของโต้วโต้ว หลินม่ายจึงบอกความจริงกับพวกเขา

คุณปู่ฟางเอ่ยว่า  “ไหน ๆก็มาถึงขนาดนี้แล้ว หนูก็รีบย้ายชื่อของโต้วโต้วมาเข้าทะเบียนบ้านของหนูเสียดีกว่า หล่อนอายุสามขวบกว่าแล้ว อีกไม่กี่ปีก็ต้องเข้าโรงเรียน ไม่มีทะเบียนบ้าน แม้แต่ระดับอนุบาลก็เข้าเรียนไม่ได้นะ”

เพราะยุคสมัยนี้บังคับใช้นโยบายวางแผนครอบครัวค่อนข้างเข้มงวด ดังนั้นการที่เด็กรับเลี้ยงจะย้ายเข้ามาในทะเบียนบ้านของเธอจึงไม่ใช่เรื่องง่าย เนื่องจากกลัวว่าครอบครัวที่มีลูกมากเกินไปจะฉกฉวยช่องโหว่ของเรื่องนี้ทำการถ่ายโอนเด็กที่มีจำนวนมากเกินไปให้กับญาติพี่น้องรับเลี้ยง

หลินม่ายตั้งใจจะเปิดธุรกิจก่อน เมื่อรู้จักคนเยอะขึ้นก็ค่อยหาลู่ทางย้ายชื่อโต้วโต้วเข้ามาในทะเบียนบ้านของเธอ

ในเมื่อคุณปู่ฟางถามคำถามนี้แล้ว เธอจึงบอกแผนการเดิมของตัวเองให้เขาฟัง

คุณปู่ฟางโบกมือ “ไม่ต้องรอนานขนาดนั้น หนูแค่นำทะเบียนบ้านให้ฉัน พรุ่งนี้ฉันจะไปหาผู้ชำนาญการ ประมาณหนึ่งสัปดาห์ก็จัดการให้หนูเรียบร้อยแล้ว”

หลินม่ายไม่คิดมากนัก ยื่นสมุดทะเบียนบ้านให้คุณปู่ฟางไป จากนั้นก็ล้วงหยิบเงินจำนวนหกหยวนออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้คุณปู่ฟาง

คุณปู่ฟางเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “หนูให้เงินฉันทำไม?”

“คุณปู่ช่วยเดินเรื่องย้ายสำมะโนครัวให้โต้วโต้ว ต้องมีการติดต่อสัมพันธ์ เงินนี้หนูให้คุณปู่นำไปติดต่อสัมพันธ์ค่ะ”

คุณย่าฟางเลื่อนเงินที่อยู่ในมือของหลินม่ายกลับไป “ปู่ของหนูมีวิธี ไม่ต้องเข้าไปติดต่อหรอก”

หลินม่ายเพิ่งนึกได้ว่าลูก ๆ ของพวกเขาต่างทำงานอยู่ในเมือง อาจจะมีเส้นสาย ช่วยดำเนินเรื่องให้โต้วโต้วย้ายสำมโนครัวโดยที่ไม่ต้องเข้าไปติดต่อสัมพันธ์  แต่ต้องมีสินน้ำใจเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ในเมื่อสองปู่ย่าสกุลฟางไม่ยอมรับเงินก้อนนี้ของเธอ ดังนั้นเธอก็ไม่ให้ ไว้ซื้อของขวัญเป็นการตอบแทนในเทศกาลวันปีใหม่ก็แล้วกัน

อีกอย่างเงินที่ติดตัวเธอก็มีไม่มากนัก ทั้งยังต้องซื้อสินค้าเพิ่มด้วย

ทุกคนพูดคุยกันถึงเรื่องธุรกิจในวันนี้ของหลินม่ายครู่หนึ่ง

เมื่อได้ยินว่าหลินม่ายไปขอเช่าหม้อของคุณย่าผาง ซื้อเตาฟืนของหล่อน ต้องจ่ายค่าเช่าครึ่งวันหนึ่งหยวน จึงรู้สึกว่ามันไม่เข้าท่าเอาเสียเลย

คุณย่าฟางเอ่ยขึ้น “บ้านเราก็มีหม้อตั้งมากมาย แถมมีตาชั่งด้วย หนูขนหม้อและตาชั่งของเราไปไม่ต้องไปหาเช่าของคนอื่น ครึ่งวันหนึ่งหยวนขาดทุนเกินไป！”

หลินม่ายครุ่นคิดและเอ่ยว่า “หนูขนตาชั่งไปก็พอ แต่หม้อช่างเถอะ ถึงอย่างไรหนูก็ไปอาศัยเปิดแผงขายหน้าบ้านของท่าน ถ้าไม่ใช้หม้อของคุณย่าผาง ยังไงเงินก้อนนี้ก็ต้องออกไปอยู่ดี ต้องจ่ายเป็นค่าเช่า”

ในตอนที่เธอเปิดแผงขายอยู่ในเมืองเจียงเฉิงเมื่อครั้งอดีต มักจะมีนักเลงหัวไม้มากลั่นแกล้งเธอเสมอ ถ้าไม่อยากถูกกลั่นแกล้งก็ต้องจ่ายค่าคุ้มครอง

ทั้งยังมีกลุ่มเทศกิจคอยขับไล่ มันเป็นการเริ่มต้นที่ยากลำบากมาก

ไว้เธอหาเงินได้มากพอ ค่อยเช่าหน้าร้านสักแห่ง ทำใบอนุญาตประกอบธุรกิจ จนหลุดพ้นจากอันธพาลเหล่านั้น กลุ่มเทศกิจก็ไม่กลับมาขับไล่อีก

แม้จะเช่าหม้อเหล็กและไม้พายของคุณย่าผาง ซื้อเตาฟืนของนาง จ่ายค่าเช่าครึ่งวันหนึ่งหยวน แต่นางก็เป็นชาวเมืองฮั่นโขว วางแผงขายหน้าบ้านของนางแบบนี้ พวกนักเลงหัวไม้เหล่านั้นก็คงไม่กล้ามายุ่มย่ามกับเธอ

พวกนักเลงหัวไม้ชอบหลอกคนแปลกหน้าที่สุด

ส่วนกลุ่มเทศกิจนั้น—— ขอแค่แผงขายเล็ก ๆ เหล่านั้นมีไม่เยอะ ไม่มีใครไปรายงาน โดยทั่วไปก็ไม่โผล่หน้ามาขับไล่หรือยึดของกลางพวกชาวบ้านหรอก

ต่อให้กลุ่มเทศกิจมาถึง เธอก็แค่เก็บแผงขาย  ซ่อนตัวในบ้านของคุณย่าผางก็หมดปัญหาแล้ว รอให้เทศกิจจากไปก็ค่อยเปิดแผงขายต่อ

เช่าพื้นที่หน้าบ้านของคุณย่าผางประหยัดความยุ่งยากไปได้ไม่น้อย จ่ายค่าเช่าแค่หนึ่งหยวนก็ถือว่าคุ้มค่า

คุณย่าฟางจึงยอมแพ้ ก่อนเอ่ยว่า “หนูตั้งใจขายเกาลัดในทุกวันก็พอ เรื่องเก็บเกาลัดยกให้เป็นหน้าที่คุณปู่ของหนู เขาอยู่บ้านว่างทั้งวันอยู่แล้ว ช่วยหนูเก็บเกาลัดเขาจะได้ขยับแข้งขยับขาบ้าง”

ฤดูหนาวในมณฑลหูมีหิมะตกน้อยมาก หรือต่อให้มีหิมะตกก็ตกไม่มากและไม่นาน อีกทั้งพื้นดินที่มีหิมะปกคลุมก็ละลายอย่างรวดเร็ว

เวลาที่คุณปู่ฟางไปซื้อเกาลัดจะได้ไม่เหยียบจนลื่นหกล้ม ด้วยเหตุนี้หลินม่ายจึงตอบตกลง “งั้นก็ได้ค่ะ หนูจะให้ค่าแรงคุณปู่ฟางวันละหนึ่งหยวนนะคะ”

คุณย่าฟางเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “เราอยากช่วยหนู ไม่ได้อยากได้ค่าแรงหนู ถ้าหนูพูดเรื่องเงินอีกฉันจะโกรธธแล้วนะ！”

หลินม่านรีบเอ่ย “ก็ได้ค่ะ ไม่พูดแล้วค่ะ ๆ”

แต่ในใจกลับคิดว่า รอให้ถึงเทศกาลปีใหม่ ค่อยซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้สองปู่ย่าคนละชุดละกัน เพราะถึงอย่างไรในวันปกติก็ซื้อเนื้อกลับมากินบ่อย ๆ อยู่แล้ว ถือว่าเป็นการตอบแทนแล้วกัน

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

มีคนสนับสนุนดี ชีวิตก็ดีขึ้นได้นะคะ

น้องโต้วโต้วรอหน่อยนะคะ อีกไม่นานหนูจะได้เป็นลูกของม่ายจื่อแล้ว

ไหหม่า(海馬)