RC:บทที่ 185 พาแฟนมาบ้าน

ตลอดทาง มู่ซินซินมองไปตลอดทั้งซ้ายและขวาเหมือนกับเด็กที่เติบโตมาจากกุญแจทอง เธอไม่เคยมาที่ชนบทหรือขี่มอเตอร์ไซต์เลยจึงทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลินเฟิงกับมู่ซินซินก็มาถึงบ้านของหลินเฟิง

“หลินเฟิง นี่คือหมู่บ้านของนายเหรอ? ว้าว สวยจัง! มีดอกไม้อยู่ที่ทุกเลย ฉันชอบดอกไม้กับต้นหญ้ามากที่สุด! นายเห็นไหมมีผีเสื้อเยอะแยะไปหมดเลย! ” ขณะที่มู่ซินซินลงจากรถ เธอก็ตื่นเต้นมาก เธอวิ่งไปทางตะวันออกแล้วกระโดดไปทิศตะวันตกราวกับลูกกระต่ายขาวที่น่ารักมาก ๆ

“ใช่แล้ว นี่คือหมู่บ้านของพวกเรา ฉันปลูกดอกไม้พวกนี้เอง เธอชอบมันไหม?” หลินเฟิงเอ่ยถาม

“นายปลูกเอง? จริงเหรอ ฮ่า ฮ่า แต่ฉันชอบมันนะ ฮิฮิ! ” มู่ซินซินวิ่งไปดูดอกไม้ต้นหนึ่งและรู้สึกเป็นสุข

“ฮ่าฮ่า เธอไม่เชื่อหรอ ดูที่ดอกไม้พวกนี้สิ มีลายเซ็นต์ที่แต่ละกระถางแล้วมันก็มีชื่อฉันบนนั้นด้วย!” เมื่อเห็นว่ามู่ซินซินไม่เชื่อ หลินเฟิงจึงเอ่ยกับเธอ

“จริงน่ะ? ให้ฉันดูหน่อย! ” เมื่อได้ยินหลินเฟิงกล่าว เธอจึงรีบวิ่งไปที่ดอกทิวลิปแล้วมองดู อย่างที่คิด เธอเห็นป้ายเล็กๆ อยู่ข้างใต้

มู่ซินซินดึงป้ายออกมาและเห็นข้อความในนั้น : ปลูกโดย หลินเฟิง!

“ว้าว จริงด้วย มันมีชื่อนายในนั้น! อย่างนั้นก็มีชื่อนายบนดอกไม้พวกนี้ทั้งหมดเลยเหรอ? ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันต้องไปดู! ” มู่ซินซินเดินไปดูป้ายบนดอกไม้ชนิดอื่นซึ่งมีชื่อของหลินเฟิงอยู่บนนั้นทั้งหมด

“สวรรค์! มันมีชื่อเธอทั้งหมดเลย นายปลูกต้นไม้พวกนี้ มันสวยมาก แม้ว่าฉันจะไม่รู้เรื่องของดอกไม้พวกนี้นักแต่อย่างน้อยก็มีคุณภาพปานกลาง แล้วมีดอกไม้เต็มไปหมดทั้งหมู่บ้านอย่างนี้ ต้องใช้เงินไปมากเท่าไหร่กันน่ะ? ” มู่ซินซินอุทาน

แม้ฐานะของมู่ซินซินจะร่ำรวย หากเธอต้องการสร้างหมู่บ้านที่สวยงามอย่างนี้ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร แต่ปัญหาคงอยู่ที่ค่าใช้จ่ายที่ต้องใช้ไปอย่างมหาศาลในการทำให้มีดอกไม้เต็มไปทั่วทั้งหมู่บ้านโดยดอกไม้พวกนี้ต้องมีคุณภาพปานกลางจนถึงสูงอีกด้วย ไปที่ไหนก็เจอแต่ดอกไม้คุณภาพสูงเต็มไปหมด

ดังนั้นมู่ซินซินเลยรู้สึกตกตะลึงกับสวนที่แสนสวย มันสวยกว่างานแสดงดอกไม้ซะอีก และมู่ซินซินก็เชื่อว่ามันเป็นผลงานชิ้นเอกของโลกใบนี้

“โอเค ซินซิน ไปกันเถอะ! บ้านของฉันอยู่ข้างหน้านี้! ” หลินเฟิงเดินตรงไปบ้านของเขา

เป็นเวลาสั้น ๆ หลินเฟิงกับมู่ซินซินก็มาถึงบ้านของหลินเฟิง บ้านของเขาไม่ใช่บ้านอิฐเหมือนเมื่อก่อนแต่กลายเป็นอพาร์ทเม้นต์เล็ก ๆ สองห้องที่มีสถาปัตยกรรมค่อนไปทางตะวันตกซึ่งเป็นการสนับสนุนจากตู๋กัง

ลานบ้านปูด้วยอิฐสีเหลืองแดงซึ่งแบนราบและล้อมรอบไปด้วยดอกไม้ต่าง ๆ

อีกทั้งยังมีสระน้ำเล็ก ๆ ตรงกลางลาน ในนั้นมีปลาสวยงามอยู่หลายตัว อาจกล่าวได้ว่าทั้งบ้านและลานบ้านของหลินเฟิงดูเหมือนสิ่งก่อสร้างราคาหนึ่งล้านหยวน

มันดูยิ่งใหญ่มาก

“ไปกันเถอะ!” หลินเฟิงจับมือของมู่ซินซินและเตรียมจะเข้าไป

“อ่า รอเดี๋ยว เธอไม่ได้เอาของมาด้วยเหรอ?” มู่ซินซินรีบเอาของสองอย่างออกมาจากมอเตอร์ไซต์ของหลินเฟิง

ชิ้นหนึ่งคือของบำรุงสุขภาพสำหรับแม่ของหลินเฟิงซึ่งมีมูลค่าหลายหมื่นหยวน ที่จริงหลินเฟิงบอกว่าเธอไม่จำเป็นต้องเอาอะไรมาด้วยหรอก แม่ของเขาไม่เคยใช้ของบำรุงสุขภาพอะไรมาก่อน อีกทั้งองุ่นของหลินเฟิงก็มีคุณภาพสูงกว่าของบำรุงสุขภาพพวกนี้ซะอีก

อีกชิ้นก็คือไวน์สองขวดที่หลินเฟิงไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน หรือพูดง่าย ๆ ว่ามันแพงมาก ขวดนึงก็มากกว่า 50000 แล้ว สองขวดก็รวมยกันก็ 100000 แล้ว

มู่ซินซินจ่ายเงินไปมากกว่า 100000 หยวนซึ่งทำให้หลินเฟิงลำบากใจเล็กน้อย แต่เมื่อคิดว่าเป็นน้ำใจของมู่ซินซิน เขาเลยไม่ปฏิเสธมัน กลับกันฐานะครอบครัวของมู่ซินซินก็ร่ำรวยจนหลินเฟิงไม่กล้าจินตนาการและการใช้เงินในคราวนี้ก็ไม่กระทบกระเทือนเลยสักนิดเดียว

ปัง ปัง! ปัง ปัง! หลินเฟิงเดินเข้ามาเคาะประตู

“อ๋า ใครน่ะ? กำลังไปจ้า!” เวลานั้นแม่ของหลินเฟิงกำลังถูพื้นอยู่ เธอได้ยินว่ามีคนมาจึงรีบเปิดประตูออกไป

“เอ๋ เสี่ยวเฟิง ในที่สุดลูกก็….. อ่อ นี่ลูกเองเหรอ?”

เมื่อแม่ของหลินเฟิงมาถึงและเห็นว่าเป็นหลินเฟิง เธอก็ทั้งยินดีและโกรธมาก ๆ เธอกำลังจะดุหลินเฟิงแต่เมื่อหันไปเห็นมู่ซินซิน เธอก็เก็บอารมณ์กลับไป

“เอ่อ นี่คือ…” หลินเฟิงจะพูดออกไป แต่ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไร

เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างหลินเฟิงกับมู่ซินซินยังเปราะบางอยู่มาก มันคงไม่เหมาะหากจะบอกไปว่าเป็นเพื่อนธรรมดา ทั้งคู่มาถึงจุดนั้นแล้วและมีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือไม่ชัดเจน

แต่มันก็ไม่ถูกนักหากจะบอกว่าเป็นแฟนเพราะทั้งคู่ยังไม่มีใครยอมเปิดปากก่อนว่าจะหยุดความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนแล้วกลายมาเป็นคนรักกัน

“สวัสดีค่ะ คุณป้า หนูเป็นแฟนของหลินเฟิง ชื่อมู่ซินซินค่ะ!” มู่ซินซินเห็นท่าทางหยุดอย่างเงอะงะของหลินเฟิงเลยรีบไปยืนอยู่ข้าง ๆ

เมื่อหลินเฟิงได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็รู้สึกละอายใจ คำพวกนี้ควรจะต้องออกมาจากปากเขาแต่เขากลับไม่ได้พูดออกไปทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนชวนเธอมาเอง

“อ๋า? แฟน? นี่… โอ้ ยินดีต้อนรับจ้ะ มานั่งก่อนมา! ป้าเป็นแม่ของหลินเฟิงเองจ้ะ! ” แม่ชะงักในตอนแรกจากนั้นก็เอ่ยอย่างยินดี

แต่ความยินดีของแม่นั้นกลับเต็มไปด้วยความสงสัยและกังวล

“เอาน่า เดี๋ยวผมจะอธิบายทีหลัง!” หลินเฟิงเห็นความสงสัยและกังวลบนใบหน้าของแม่เลยกระซิบที่ข้างหูของเธอ

“อื้ม!” แม่ไม่ได้พูดอะไรต่อและพามู่ซินซินไปที่ห้องนั่งเล่น

“ป้าคะ นี่คืออาหารสุขภาพที่หนูซื้อมาฝาก ส่วนนี่ก็คือไวน์ที่เอามาฝากลุงค่ะ!” มู่ซินซินยื่นของขวัญทั้งสองชิ้นไปให้แม่ของหลินเฟิง

“โอ้ สาวน้อย หนูจะมาเที่ยวเมื่อไหร่ก็ได้ ทำไมต้องซื้อของมาตั้งเยอะแยะล่ะลูก?” ถึงแม่จะพูดแบบนี้แต่เธอกลับมีความสุขมาก ๆ

“อ้อ พ่อ ออกมาเร็ว ๆ ดูสิว่าใครมา?” แม่ตะโกนขึ้นไปชั้นบน

“มาแล้ว ๆ ใครเหรอ?” ถามแล้วรีบลงบันไดมาชั้นล่าง

“เอ๋ สาวคนนี้คือใครน่ะ?” เมื่อเขาได้เห็นมู่ซินซิน ฉันก็ได้เห็นเด็กสาวที่สดใส เธอช่างสวยและมีเสน่ห์

“สวัสดีค่ะคุณลุง หนูเป็นแฟนของหลินเฟิง ชื่อมู่ซินซินค่ะ!” มู่ซินซินลุกขึ้นกล่าวแล้วยิ้มออกมา

“โย๋ว แฟนของหลินเฟิง? เยี่ยม เยี่ยม ในที่สุดลูกชายของฉันก็หาแฟนได้สักที ” พ่อตบขาด้วยความดีใจ

“อ่า อ่า อย่างตื่นเต้นมากสิ ใจเย็น!” แม่มองเห็นอาการของพ่อเลยบอกเบา ๆ

“ลุงจะบอกให้นะ เจ้าหนุ่มนี่ไม่รู้ว่าหลายวันนี้ไปอยู่ไหนมา เมื่อวานลุงคิดว่าจะรอให้มันกลับมาแล้วจะสั่งสอนสักหน่อย มันแก่เกินที่จะมีแฟนสาวแล้วลุงเลยไม่เคยคิดว่าวันนี้มันจะพาแฟนมาบ้าน ช่างดีและน่ายินดีมาก ๆ ” พ่อเอ่ยอย่างตื่นเต้น

“เฮ้ พ่อ พอเหอะ พูดนิดเดียวก็พอ ลูกชายพ่อไม่เห็นว่ามีใครถามเลยนะ!” หลินเฟิงกลอกตาแล้วพูดออกมา

“ฮ่า ฮ่า ไม่อยากให้พ่อตื่นเต้นเหรอ?” พ่อระเบิดหัวเราะออกมา

“โอเค รับไป นี่คือไวน์ที่ซินซินซื้อมาฝากพ่อ!” แม่ยื่นของฝากไปให้พ่อ

“เยี่ยมเลย ลุงเหมือนเคยเห็นไวน์นี้ในทีวีมาก่อน ขวดละเท่าไหร่เหรอ?” พ่อมองอย่างตกใจแล้วกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว

“โอเค ไปเตรียมอาหารให้เด็ก ๆ กัน ป้าขอคุยกับหลินเฟิงก่อน หลินเฟิง มานี่สิ …” “