ธนูที่ไม่มีคันธนูและลูกธนู

ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ มันไม่ใช่คันธนูแบบที่คนปกติทั่วไปคิดกัน

 

ที่อยู่ตรงหลังแขนของอาจารย์แอสเทมีร์ก็คือลูกธนู

เป็นลูกธนูสุดงดงามที่ทำจากน้ำ

 

พลังเวทย์วนอยู่รอบแขนขวาของเธอ เป็นพลังเวทย์อันมหาศาลที่ผันผวน ทำให้อากาศรอบตัวบิดเบี้ยว

 

ท่ามกลางความเงียบงัน–อาจารย์ก็ได้ยิ้มมุมปาก

 

ในทันใดนั้นเอง ก็มีบางสิ่งที่มองไม่เห็นแทงเข้าไปที่ต้นไม้จนทะลุเป็นรูโหว่

 

ทั้งที่ไม่มีเสียง แต่กลับมีรูใหญ่ปรากฎขึ้น

สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงแค่น้ำหยดเดียวระหว่างนิ้วของอาจารย์เท่านั้น

 

และน้ำหยดนั้นก็ได้ไหลตกลงไปยังพื้น

 

“นีลแอร์โรว์”

 

เธอยิ้มออกมา

 

“มีข้อดีอยู่สามอย่าง หนึ่งคือไม่จำเป็นต้องพกธนู แค่ทำให้แขนกลายเป็นคันธนูใช้ได้แล้ว สอง ไม่จำเป็นต้องใช้ลูกธนู จึงไม่จำเป็นต้องพกลูกธนู และสาม–“

 

อาจารย์เอานิ้วชี้ไปทาบไว้หน้าปาก

 

“ธนูอันนี้ มองไม่เห็นและไม่มีเสียงค่ะ”

 

“…ยอดเลย”

 

ผมชื่นชมและพยักหน้าหงึกๆ

 

“มันก็จริงนะ ถ้าเป็นเจ้านี่ล่ะก็ คงหมดปัญหาเรื่องอุปกรณ์เวทย์ชิ้นที่สอง เพราะมีพลังเวทย์ไม่พอได้เลย…แถมยังเป็นการฝึกเวทย์น้ำไปในตัวด้วย แบบนี้ก็ไม่ต้องเปลี่ยนอาวุธจากดาบไปใช้ธนูแล้ว…ตอบโจทย์กับระยะการโจมตีตั้งแต่ใกล้ถึงกลางสุดๆเลย…”

 

“ฮุฮุฮุ!”

 

อาจารย์กอดอกหัวเราะเสียงดัง

 

“เป็นไงล่ะคะ! อาจารย์ของคุณน่ะสุดยอดขนาดนี้เลยนะคะ ฮิอิโระ! คงคิดอยากยกเลิกการหมั้นขึ้นมาแล้วสิล่ะคะ! คงดีใจมากสินะคะที่มีอาจารย์แบบนี้น่ะ!!!”

 

“ไม่ล่ะ จริง ๆ แล้วคุณน่ะ…ไม่สิ คุณน่ะสุดยอดไปเลยล่ะ…ปกติแล้วไม่ใช่คนที่ควรจะมาเป็นอาจารย์ของฮิอิโระเลยด้วยซ้ำ…ถ้าเป็นคนปกติล่ะก็ คงจะให้คันธนูกับลูกธนูกับผม แล้วก็จบแค่นั้น…แต่หลังจากที่คุณได้รับฟังคำขอของผมแล้ว คุณกลับหยิบยื่นอะไรที่ดีกว่าหลายเท่ามาให้…”

 

“ศะ…ศิษย์รักชมกันอย่างปกติก็เป็นด้วย…ขะ…ขนลุก…”

 

แอสเทมีร์ คลูเอ ลา เคอร์ริเซีย

ผู้หญิงคนนี้นี่ ไม่ใช่แค่แข็งแกร่งเท่านั้น แต่ยังทุ่มเทอีกด้วยนะเนี่ย

 

ศรล่องหน นีลแอร์โรว์…มาคิดดูแล้วนี่คงเป็นเพียงทางเลือกเดียวของผมจริง ๆ แล้วล่ะ

ที่ผมขอให้สอนยิงธนูธรรมดานั่น เพราะผมก็ต้องการแบบธรรมดาจริง ๆ นะ

 

ตัวผมเองก็จะพอรู้อยู่ว่าในเกมก็มีนีลแอร์โรว์อยู่

 

ซึ่งอาจารย์ก็ตัดสินใจสอนเจ้าลูกธนูล่องหนนี่ หลังจากที่ได้ยินคำขอร้องของผม นั่นก็เพราะว่า แม้ผมจะหมดพลังเวทย์ ผมก็จะยังสามารถออกท่าทางและรู้วิธีการยิงธนูอย่างถูกต้องอยู่นั่นเอง

 

ความแข็งแกร่งของผู้หญิงคนนี้มันช่างซับซ้อนจริง ๆ

เพราะมีองค์ประกอบหลาย ๆ อย่างรวมกัน มันจึงทำให้เธอแข็งแกร่งสุด ๆ  

 

[คุณอาจจะเหนือกว่าฉันในซักวันก็ได้]

 

นี่ผมจะสามารถเหนือกว่าเธอคนนี้ได้จริง ๆ น่ะเหรอ?

 

“แต่ว่านะคะ ฮิอิโระ นีลแอร์โรว์นี่น่ะ มันมีปัญหาใหญ่อยู่นะคะ ซึ่งปัญหานั่นมันก็เกี่ยวกับการที่คุณบอกว่า [ช่วยสอนวิธียิงธนูธรรมดาให้หน่อยสิ] ด้วย แล้วรู้รึเปล่าคะว่าปัญหาที่ว่านั่นคืออะไร?”

 

“สล็อตไงล่ะ”

 

อาจารย์พยักหน้าด้วยความถึงพอใจ

 

“คุกิ มาซามุเนะ ที่ผมใช้อยู่มีอยู่ 3 ช่อง…และเพื่อที่จะใช้นีลแอร์โรว์ก็ต้องใช้สล็อตถึง 3 ช่องด้วยกัน [ธาตุ : น้ำ] [การสรรค์สร้าง : ลูกธนู] [การทำงาน : ยิง] –ซึ่งตัวผมก็คิดเกี่ยวกับการยิงธนูเวทย์อยู่หรอกนะ แต่การต่อสู้ระยะใกล้ไปจนถึงกลางแบบนี้ การจะเปลี่ยนคอนโซลมันก็เสี่ยงเกินไป เพราะแบบนั้น ผมถึงคิดจะใช้ธนูธรรมดาไงล่ะ”

 

“กำลังจะบอกว่า จะใช้อุปกรณ์เวทย์ในการต่อสู้ระยะใกล้ แล้วใช้ธนูปกติในการสู้ระยะกลางสินะคะ?”

 

ผมพยักหน้า

 

“ที่อาจารย์ใช้ มุเมย์ โบฮิ ก็น่าจะเป็นเพราะแบบนี้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

 

“ไม่ค่ะ อันนั้นเป็นแค่การต่อให้เฉย ๆ เท่านั้นค่ะ ก็เพราะฉันแข็งแกร่งสุด ๆ เลยนี่นา”

 

น่ารำคาญจริง ^ ^

 

“แต่เหตุผลที่อาจารย์อุตส่าห์แนะนำให้ใช้ลูกธนูล่องหนแบบนี้ ก็แปลว่ามีวิธีแก้ปัญหาเรื่องสล็อตแล้วสินะ?”

 

“ใช่แล้วค่ะ แต่ไม่รู้ว่าฮิอิโระจะสามารถคิดวิธี–“

 

“เข็มขัดกระสุน”

 

ดวงตาของอาจารย์ค่อย ๆ เบิกกว้างอย่างช้า ๆ

 

“ถ้าล้อมรอบตัวเองไว้แบบนี้ ก็จะสามารถเริ่มการยิงธนูได้…หรือก็คือ การสร้างนีลแอร์โรว์ไว้ล้อมรอบแขน นั่นแหละคือเข็มขัดกระสุนที่พูดถึง ตรงจุดนี้ สิ่งที่ต้องใช้ก็คือสล็อต 2 อย่าง คือ [ธาตุ : น้ำ] และ [การสรรค์สร้าง : ลูกธนู] แล้วพอมีสล็อตว่างอยู่ 1 ช่อง อย่างน้อยก็จะสามารถสร้างดาบไร้ธาตุขึ้นมาได้ อย่างน้อย ๆ ในช่วงเวลาที่จะสร้างลูกธนูขึ้นนี่ขึ้นมา ผมก็ต้องคอยรักษาระยะห่างระดับกลางไว้และมุ่งเน้นไปที่การป้องกัน แต่ต่อให้จะต้องสู้ในระยะที่ใกล้กว่าเดิม ก็ยังจะสามารถใช้ดาบไร้ธาตุได้อยู่”

 

ผมสื่อออกไปว่า [นี่คือสเต็ปที่หนึ่ง] แล้วยกนิ้วที่สองขึ้นมา

 

“แล้วถ้าสร้างเข็มขัดกระสุนเสร็จแล้ว ก็ค่อยเปลี่ยนไปใช้คอนโซลอีกช่องหนึ่ง เป็น [การทำงาน : ยิง] ตราบใดที่ยังคงพลังเวทย์ไว้ได้ ก็จะสามรถยิงนีลแอร์โรว์ได้ตลอด แบบนั้นก็จะสามารถจัดการกับคู่ต่อสู้ในระยะไกลได้ เพราะมีสล็อตอีกสองช่องอยู่ ถ้าเป็นแบบนี้ก็จะสามารถใช้โจมตีได้จริงแน่นอน”

(ผู้แปล : ประมาณว่าสร้างกระสุนสต็อกไว้รอบๆตัว จะได้ยิงได้เรื่อย ๆ ทำเหมือนเข็มขัดกระสุนที่เอาไว้เป็นกระสุนสำรอง)

 

อาจารย์หัวเราะออกมา

 

“เยี่ยมมาก…”

 

จากนั้นอาจารย์ก็จับหัวผมไปไว้ในอ้อมแขนและลูบหัวไปมา

 

“เซนส์แบบนั้น!! เซนส์แบบนั้นนั่นแหละค่ะ ฮิอิโระ!! ศิษย์รัก!! ศิษย์รักสินะคะ ศิษย์รักน่ะ!! ถึงลาพิสเองก็เป็นอัจฉริยะเหมือนกันก็เถอะ แต่คุณเองก็อัจฉริยะเหมือนกันนะ อัจฉริยะ อัจฉริยะ อัจฉริยะ!! น่ารัก!! ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้คะเนี่ย ฮิอิโระ!!”

 

“…ช่วยไปพูดแบบนั้นกับลาพิสแทนทีเถอะ”

 

ทั้งนุ่มนิ่มและมีกลิ่นที่หอม หลังจากที่อาจารย์ลูบสิ่งที่เป็นพิษอย่างผู้ชายเสร็จแล้ว เธอก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

 

“แล้วผมก็พอจะเข้าใจทริคที่จะทำให้ลูกธนูหายไปได้แล้วล่ะ”

 

“…ห๊ะ?”

 

ในขณะที่อาจารย์กำลังตะลึง ผมก็ได้ใส่คอนโซลเข้าไปในอุปกรณ์เวทย์

 

มีน้ำเริ่มก่อตัวขึ้น แต่ก็ยังไม่ค่อยเสถียรเท่าไหร่

 

อาจจะเป็นเพราะผมยังไม่มีค่าความสามารถทางน้ำที่เพียงพอก็ได้

 

ลูกธนูมันงอมาก ๆ ซะจน ผมไม่คิดว่ามันจะลอยออกไปได้เลย ถึงแม้มันจะเป็นแบบนี้ แต่มันก็ดูดซับพลังเวทย์อย่างรวดเร็ว แล้วก็เกิดแสงส่องสว่างต่อหน้าผม

ยังไงซะ ตัวคอนโซลเองมันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการช่วยในเรื่องจินตนาการถึงเวทมนตร์ของนักเวทย์นักหรอก

 

พอติดตั้งคอนโซล [การสรรค์สร้าง : ลูกธนู] แล้ว ก็จะมีลูกธนูถูกปล่อยออกมาตามภาพในจินตนาการของนักเวทย์คนนั้น

 

อย่างแสงที่เป็นแค่ลูกบอล มันก็เลยง่ายต่อการจินตนาการ

 

แต่กับลูกธนูแล้ว…มันไม่ใช่อะไรที่คุ้นเคยสำหรับผมเลย แล้วมันก็ยากในการจินตนาการว่ามันจะลอยออกไปได้ด้วย

 

ซึ่งมันก็ดูคล้ายกับผลงานทำเล่นของเด็ก ๆ มาก

 

“….!!”

 

แขนที่ใช้เป็นที่ยิงก็ไม่ค่อยจะคงที่ ผมก็เลยไม่สามารถเล็งได้ดีเท่าไหร่ 

ลูกธนูนั้นตกลงไปในทิศทางที่ไม่เป็นตามที่คิด ใช่แล้ว มันพลาดเป้าไป 

 

ลูกธนูน้ำที่อยู่หลังแขนก็ยังคงสภาพเดิมราวกับว่ามันไม่เคยยิงออกไป แต่มันก็เกิดรูเล็ก ๆ บนต้นไม้ใหญ่ที่พลาดเป้า

 

พออาจารย์ได้เห็นแบบนั้น อาจารย์ก็พูดออกมาว่า […ไม่อยากจะเชื่อเลย]

 

“ไม่ไหวเลยแฮะ รู้สึกเหมือนจะตายเลย รู้สึกไม่แย่กับเข็มขัดกระสุนสุด ๆ ผมไม่รู้สึกเหมือนว่าจะใช้ทั้งสองอย่างได้พร้อม ๆ กันเลย มันยากมาก ๆ ที่จะรักษาสภาพไว้ให้เสถียรได้ แต่จริง ๆ ก็ไม่คิดหรอกว่ามันจะโดนเป้าเลยในครั้งแร-“

 

“แค่ครั้งเดียว…”

 

อาจารย์มองมาที่ผมราวกับว่าได้เห็นผียังไงยังงั้น

 

“แค่เห็นแค่ครั้งเดียว…ก็เข้าใจวิธีการ…แถมยังรู้จักวิธีใช้นีลแอร์โรว์ด้วยเลยงั้นเหรอคะเนี่ย?”

 

“เอ๊ะ อื้ม ถึงจะไม่รู้ว่ามันเหมือนที่อาจารย์ใช้รึเปล่าก็เถอะนะ”

 

ผมพูดในขณะที่กำลังรู้สึกเหนื่อยจากพลังเวทย์ที่ใกล้หมด

 

“ที่จริงแล้วน่ะ มันคือการสร้างลูกธนูน้ำขึ้นมาอีกครั้งนึงสินะ ก็คือ หลังจากที่สร้างลูกหนึ่งไว้หลังแขน และยิงมันออกไปพร้อมกับใส่พลังเวทย์ไปพร้อมกันในวิถีของมันด้วย แล้วก็ยกเลิกการสร้างลูกธนูน้ำนั้นในตอนที่มันโดนเป้าหมาย…จากนั้นสร้างลูกธนูน้ำขึ้นมาใหม่ อีกฝ่ายก็จะมองไม่เห็นลูกธนูนั่น”

 

พลังเวทย์ในอากาศ หรือพลังเวทย์…หรือถ้าให้พูดก็คือ เวทย์มนตร์ที่กระจายอยู่ทั่วไป 

ถ้าพลังมันปะทะกันมันก็จะทำให้ยากต่อการตามรอยพลังเวทย์

 

เพราะแบบนั้น อีกฝ่ายจึงมองไม่เห็นวิถีของพลังเวทย์นั่นเอง

 

นั่นแหละคือทริคของนีลแอร์โรว์ล่ะ

 

“แต่ถ้าอีกฝ่ายมีสัญชาตญาณที่ดีก็อาจจะรู้ทันทริคนั้นได้ เพราะงั้นจึงต้องใช้ลูกแรกเป็นเหยื่อล่อ และใช้อีกอันยิงออกไป ซึ่งนี่ก็จะทำให้อีกฝ่ายต้องคิดเยอะมากขึ้นเลยทีเดียว”

 

“…ฮุ ฮุฮุ”

 

ผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

 

ดวงตาของอาจารย์เป็นประกายและจ้องมาทางผมพร้อมหายใจแรง

 

“ยอดเยี่ยมมาก…สุดยอดสุด ๆ ไปเลยไม่ใช่รึไงคะเนี่ย วัตถุดิบนี่…จะแข็งแกร่ง…จะแข็งแกร่งไปได้อีกเท่าไหร่กันนะ…สุดยอดแห่งความสามารถเลย…อัจฉริยะ…ลูกศิษย์ที่รักของฉัน…ทั้งฉลาด แข็งแกร่ง และน่ารักยิ่งกว่าลูกศิษย์ของใคร ๆ เลย…ฉันจะทำให้แข็งแกร่งยิ่งกว่านี้อีกเอง…ยิ่งกว่านี้อีก…”

 

อาจารย์คว้าไหล่ผมไว้

 

“อะ…เอ่อ อาจารย์ วันนี้ผมไม่เหลือพลังเวทย์แล้วนะ–“

 

“วันนี้ฉันไม่ปล่อยให้คุณได้นอนหรอกนะคะ”

 

“ไม่ล่ะ คือตอนนี้มันก็ตอนเช้านะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย…อะ…อาจารย์…ทำไมจริงจังขนาดนั้นเล่า…แบบนั้นมันไม่น่าใช่การฝึกเหวี่ยงดาบพื้นฐานนะ…เดี๋ยว เดี๋ยวก่–“

 

อาา ^ ^ (ตาย)

 

หลังจากถูกอาจารย์ซ้อมจนเละ  

 

ผมก็พยายามโน้วน้ามอาจารย์ให้หยุดฝึกได้ด้วยการบอกว่าจะมาฝึกอีกทีหลังเลิกเรียน

 

ผมกระโดดข้ามประตูโรงเรียนที่ปิดอยู่อย่างเหน็ดเหนื่อย แต่ในตอนที่ผมกำลังคิดว่าจะได้ไปเข้าเรียนทันเวลา–ผมก็สบตากับเธอเข้า

 

“ฮิอิโระ”

 

ลาพิสพูดกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง

 

นี่หรือว่าจะกำลังรอฉันอยู่งั้นเหรอ

 

“มาด้วยกันหน่อยสิ”

 

บรรยากาศไม่ชอบมาพากล

 

“อะ…โอ้”

 

ผมเดินตามหลังของเธอไปทั้งแบบนั้น พร้อมกับบรรยากาศแบบนั้นที่ติดหลังเธอมาด้วย

 

 

[ติดตามเรื่องนี้ได้ที่เพจ Okuse-Translator]