นีรชาให้ชลธีอธิบายเรื่องสัญญาที่ได้ทำลงไป ชลธีจึงต้องบอกความรู้สึกเมื่อตอนแต่งงาน ความจริงก็เพื่อรับมือกับการบังคับให้แต่งงานของปู่ปรัณ แต่สำหรับที่ว่าทำไมสัญญาไปอยู่ในมือของวรรณวิมล ชลธีก็ไม่รู้เหมือนกัน สัญญาของเขาอยู่ในคฤหาสน์ของเขา เดิมทีเตรียมจะทำลาย แต่กลับถูกเรื่องอะไรต่อมิอะไรทำให้ล่าช้า จึงทำให้มันยังอยู่

เมื่อวานที่ชลธีกลับมาจึงไม่รู้ว่าสัญญาของตัวเองถึงมือวรรณวิมลแล้ว

"ผมจะถามลุงนัทธ์เดี๋ยวนี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น" ชลธีโทรออกหาลุงนัทธ์ทันที ถามว่าสิ่งของในคฤหาสน์ตนหายไปได้อย่างไร

"แต่พวกแกตัดสินใจแบบนี้มันไม่ได้ผลหรอก พวกตระกูลยืนนานไม่เพียงแต่ไม่เอาเด็กออก ที่พวกเขาตั้งใจคือต้องให้มุกยกตำแหน่งให้ แล้วเอาน้ำผึ้งแต่งเข้ามา" ชุติภาสไม่สนใจว่าใครจะเป็นลูกสะใภ้ แต่ตระกูลยืนนานมีอำนาจมาก เขาจึงค่อนข้างเอนเอียงไปทางธินิดา

"จะเป็นไปได้ยังไง ให้มุกยกตำแหน่งให้ เธอจะอาศัยการตั้งครรภ์งั้นเหรอ แน่ใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าในท้องนั่นเป็นเด็กของตระกูลสุวรรณเลิศเรา ไม่ว่าคุณจะไปพูดยังไง ก็ให้เธอยอมแพ้ซะ เด็กน่ะเรายอมรับได้ แต่ธินิดาให้ตายฉันก็ไม่ยอมรับ" นีรชาเริ่มมีอารมณ์ขึ้นบ้างแล้ว ก็แค่ตั้งครรภ์ จะใช้วิธีนี้มาเข้าบ้านตระกูลสุวรรณเลิศงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ

ชลธีกับมุกดามองหน้ากัน แล้วก็พยักหน้า

"ถ้าคุณพ่อไม่ไปพูดผมจะไปตกลงเอง ยังไงถ้าเด็กเป็นของผมผมก็ต้องการแน่นอน แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะให้มุกยกตำแหน่งให้เธอ ถ้ามันเป็นเรื่องใหญ่โตก็ให้พวกเขาฟ้องผมก็ได้" ชลธียังปกป้องชีวิตแต่งงานของเขากับมุกดา

ชุติภาสฟังครอบครัวตัวเองเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันที่ไม่ยอมรับธินิดา แต่เหมือนว่าธินิดาจะไม่มีเหตุผล

"ไม่ได้ ฉันไม่เห็นด้วย" ไม่รู้ว่าย่านิ่มมายืนอยู่ตรงประตูแล้วได้ยินบทสนทนาไปมากแค่ไหน เวลานี้เธอเดินเข้ามาโดยมีวรรณวิมลช่วยประคอง

"คุณแม่? คุณมาได้ยังไง" เดิมทีชุติภาสตัดสินใจไปแล้ว แต่เวลานี้กลับถูกย่านิ่มขัดจังหวะ

"ฉันไม่เห็นด้วยที่ปล่อยลอยแพน้ำผึ้ง ถ้าเธอคลอดลูก ก็เป็นผู้มีคุณของตระกูลสุวรรณเลิศ ทำไมพวกแกทำกับเธอแบบนี้ ไก่ที่ออกไข่ไม่ได้ควรพิจารณาสภาพตัวเองไม่ใช่เหรอ ควรยกตำแหน่งให้ก็ต้องยกไม่ใช่หรือไง" ย่านิ่มถลึงตาจ้องมุกดา

"คุณย่า ฉันกับชลธีเพิ่งแต่งงานกันปีเดียว" มุกดาพูดกับย่านิ่ม

"หนึ่งปีแล้วยังไม่ตั้งครรภ์ น้ำผึ้งเขาครั้งเดียวก็ตั้งครรภ์แล้ว เธอยังจะมาพูดดีอีกเหรอ" ย่านิ่มยืนกรานไม่ยอมแพ้

"ที่ฉันจะบอกก็คือ ฉันกับชลธีเพิ่งแต่งงานกันแค่ปีเดียว ถ้าบอกว่าออกไข่ไม่ได้ แล้วคุณว่าสะใภ้รองล่ะ เธอแต่งงานมาสามปีแล้ว ก็ไม่เห็นจะมีสักคน เราต่างก็เป็นสะใภ้ตระกูลสุวรรณเลิศ ไม่ใช่ว่าคุณย่ากำลังลำเอียงเหรอคะ" มุกดาอยากยอมให้ย่านิ่ม แต่คนแก่ได้คืบจะเอาศอก คิดว่าความเคารพของเธอเป็นเพียงหินที่เอาไว้ก้าวเดิน

ทันทีมที่ย่านิ่มได้ยิน เธอก็พบว่าตัวเองพูดผิดไป เธอจึงเอาวรรณวิมลเข้าไปเกี่ยวด้วย แต่เธอเป็นผู้อาวุโส ถึงพูดผิดก็ไม่สามารถมาบ่งชัดได้ "ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะเป็นสาวน้อยที่ฉลาดเฉลียว เธอดูสะใภ้รองของเธอสิไม่เคยดื้อรั้นกับฉันเลย ไหนเลยจะเหมือนเธอ ฉันพูดคำเดียว เธอพูดเป็นสิบคำ"

ความเป็นคนไร้เหตุผลของย่านิ่มนั้นมีชื่อเสียงที่สุด ตอนที่เธอยังเป็นสาว อยู่ในหมู่บ้านก็เอะอะมะเทิ่งไปทั่วหมู่บ้านไร้คนต่อกร

ดังนั้นเธอจึงไม่กลัวการทะเลาะวิวาท ตอนนี้ยังมีต้นทุนทางสังคมด้วย ตัวเองแก่แล้วคนอื่นต้องยอมให้และต้องเคารพ

"คุณย่าลืมแล้วเหรอ ว่าคุณเอาแต่พูดกับฉันตลอด ถ้าคุณใช้คำพูดแบบนี้กับอาสะใภ้รอง ฉันคิดว่าเธอคงยังปฏิบัติกับคุณแบบนี้ไม่ได้อีก ที่ฉันเคารพคุณ ไม่ได้มีไว้ให้เหยียบย่ำ" มุกดาคิดไม่ถึงจริงๆ ไหนใครบอกว่าคนแก่คนเฒ่าจะใจดีน่าคบหา แล้วทำไมคนแก่บ้านนี้กลับเป็นแบบนี้

"ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ยังไงฉันก็ตัดสินใจให้ธินิดาเป็นหลานสะใภ้ เหลนคนนั้นฉันก็ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว เราตระกูลสุวรรณเลิศเป็นตระกูลใหญ่ เธอแต่งงานเข้ามาก็แค่เพื่อเงิน แค่ให้เงินนิดๆ หน่อยๆ ก็ไล่ไปได้แล้ว อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าตระกูลแก้วสุทธิของพวกเธอน่ะล้มละลายแล้ว กำลังต้องการใช้เงินอย่างเร่งด่วน" ย่านิ่มพูดแทงใจทุกจุด

เมื่อย่านิ่มพูดออกมาแบบนี้ มุกดาก็หมดคำจะพูดจริงๆ เธอเพิ่งถูกบีบคั้นให้โมโห แต่เธอไม่สามารถโต้เถียงกับคนที่เอาแต่ไร้เหตุผลได้ จึงลดระดับตัวเองลงมา

"คุณย่า นั่นมันเรื่องของผม คุณเอามารวมเข้าด้วยกันมีประโยชน์อะไร ผมชอบใครก็แต่งงานกับคนนั้น ถ้าคุณชอบธินิดา นั่นมันเรื่องของคุณ ไม่เกี่ยวอะไรกับผม เรื่องของผมตัวผมรู้ดีว่าควรจัดการยังไง" เห็นย่านิ่มเอาแต่แทงเข็มเข้าใส่มุกดา เขาจึงปล่อยผ่านไม่ได้อีกต่อไป

"ได้ พวกแกโตแล้ว เลยไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้วใช่ไหม ถ้าพวกแกไม่ให้ธินิดาเข้าบ้าน งั้นฉันจะตายให้พวกแกดู ยังไงพวกแกก็อยากให้ฉันตายอยู่แล้วใช่ไหม" ย่านิ่มหยิบยกท่าไม้ตายออกมาอีกครั้ง

"คุณแม่ คุณอย่ามาพูดเรื่องตายไม่ตาย ใครอยากให้คุณตาย ทุกคนก็กำลังคิดหาทางอยู่ไม่ใช่เหรอ" หัวชุติภาสกำลังจะระเบิด หยุดพักแค่ไม่กี่วัน แต่ไม่มีวันไหนที่สงบสุขเลย

ย่านิ่มชี้ใส่ชุติภาสกับชลธีอย่างเผด็จการพร้อมกับพูดว่า "พวกแกสองคนเป็นคนตระกูลสุวรรณเลิศ ล้วนแล้วแต่เป็นลูกชายและหลานชายของฉัน เป็นศรีแก่วงศ์ตระกูลสุวรรณเลิศทั้งหมด ยังมีเรื่องอะไรต้องหารืออีก จะฟังนังจิ้งจอกแล้วไปทำร้ายน้ำผึ้งเหรอ เธอเป็นสาววัยแรกแย้มบริสุทธิ์ผุดผ่อง แกทำให้เธอตั้งครรภ์ มันเป็นความผิดของตระกูลสุวรรณเลิศเราตั้งแต่แรก การแต่งเธอเข้ามามันไม่มีอะไรผิด ยังต้องคิดอะไรอีก หย่าแล้วแต่งกับน้ำผึ้ง นี่คือวิธีที่ดีที่สุด!"

ย่านิ่มไม่ให้พวกเขาได้หารือต่อแม้แต่น้อย ตัดสินใจแน่วแน่ว่าต้องเป็นธินิดา อย่างไรก็เห็นมุกดาขัดหูขัดตา หน้าแบบนี้มันนังจิ้งจอก ที่สำคัญที่สุดคือบ้านล้มละลาย ไม่มีอะไรดี

ย่านิ่มไม่ยอมไป ทุกคนก็ไม่มีทางเลือก มุกดาจึงหมุนตัวเดินออกไปทันที เธอหมดทางสื่อสารกับคนแก่คนนี้แล้ว และก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจ เธอถึงได้แทงเข็มใส่ตนทุกที่

"คุณย่าอย่าโมโห ทั้งหมดเป็นฉันที่ไม่ดีเอง ทำให้คุณขายหน้าต่อหน้าคนอื่น" เดิมทีทุกคนลืมเรื่องนั้นไปแล้ว เวลานี้จู่ๆ วรรณวิมลก็พูดขึ้นมา

"เธอมีอะไรผิด ทั้งหมดเป็นความผิดของนังจิ้งจอกนั่น อ่อน เธอเป็นเด็กดี รู้จักกตัญญูต่อย่า ใจย่ารู้ดี" ย่านิ่มยืนยันวรรณวิมลต่อหน้าชุติภาสกับชลธี

"ฉันรู้สึกว่าบ้านหลังนี้บรรยากาศไม่จรรโลงใจเอาซะเลย ชุติภาส ฉันในฐานะคุณหญิงเหมือนจะไม่มีอะไรที่พูดได้เลย ฉันไม่รู้เลยว่าคุณเรียกฉันกลับมาทำไม" นีรชาเองก็อารมณ์เสียที่ทะเลาะกัน บ้านที่ตนพยายามดูแลจัดการ ตอนนี้มันยุ่งเหยิงไปหมด

"บัว บัว คุณฟังผมพูดก่อนๆ" ชุติภาสเดินตามนีรชาที่ออกไป