Name: ฮาอี
Race: Human
Class: สิบแปดมงกุฏ
Level: 12
HP: 0/290
MP: 0/72
Strength: 160
Endurance: 140
Agility: 81
Magical power: 26
Dexterity: 73
Luck: 91
Skills: หลอกลวง Lv 1
Titles: ลักพาตัว, ฆาตกร

 

Name: สุเดดัน
Race: Human
Class: ผู้ใช้ขวาน
Level: 15
HP: 0/331
MP: 0/81
Strength: 213
Endurance: 202
Agility: 98
Magical power: 27
Dexterity: 105
Luck: 171
Skills: การใช้ขวาน Lv 1
Title: ข่มขืน, ฆาตกร

 

First name: เคดานเค้
Race: Human
Class: นักบัญชี
Level: 7
HP: 0/181
MP: 0/82
Strength: 115
Endurance: 102
Dexterity: 126
Magical power: 31
Dexterity: 211
Good luck: 117
Skills: คณิตศาสตร์ Lv 2, อ่านเร็ว Lv 1
Title: ข่มขื่น, ผู้หลบหนี

 

อ่อนแอ

 

ผมอยากจะหัวเราะกับพวกเศษขยะพวกนี้จริงๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกมันจะอ่อนแอขนาดนี้

 

สแตสเริ่มต้นของผมจะอยู่ประมาณ 600 ในขณะที่พวกมันมีแค่ 100 ถึง 200… และ MP ของพวกมันก็ต่ำกว่าอิลูน่าอีก

 

มนุษย์อ่อนแอขนาดนี้เลยหรือ? รู้สึกดีชะมัดที่ดันเจี้ยนมันเปลี่ยนเผ่าของผมให้

 

“เฮ้ย เด็กผู้หญิงผมบลอนด์อยู่ไหน?” ผมนั่งอยู่ในห้องที่หรูหรา และเต็มไปด้วยศพ ผมกับถามชายที่ดูเหมือนหมู

 

“ไอสารเลวแกคิดว่าแก กร้าาาาาาา!”

 

“ไอหมูนิสัยเสีย… ชั้นไม่เห็นว่าแกจะต่างกับหมูในคอกสัตว์ตรงไหนเลยนะ อยากจะไปอยู่กับพวกชาวนาไหมล่ะ” ผมพูดพลางเอามีดแทงมือมันติดกับโต๊ะ

 

“แกรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเรื่องที่แกทำ!? พวกขุนนางนะไม่ยอมอยู่เฉยแน่!”

 

ผมเตะเข้าที่หน้า “ถ้ามึงยังไม่หยุดพล่าม เดี๋ยวก็ฆ่าแมร่งซะหรอก” แล้วมันก็ปิดปากเงียบ

 

ผมกำลังสอบปากคำเพราะผมหาอิลูน่าไปเจอ หาทุกซอกทุกมุมของที่นี้แล้วก็ยังไม่เจอ ผมเลยใช้ ‘ตรวจจับศัตรู’ แล้วก็เจอไอหมูนี้หลบอยู่ในห้อง
 

ฟิร์นั้นหากลิ่นของอิลูน่าอยู่ข้างนอก แต่ตอนนี้ก็ยังไม่คืบหน้าเลย

 

“ชั้นว่าความจำแกคงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ งั้นชั้นจะถามอีกครั้ง คราวนี้ก็พยายามนึกให้ออกล่ะ?” ผมเอาดาบจอไปที่คอและใส่พลังเวทลงไป วงเวทก็ทำการตอบสนองทันที
 

ผมยังไม่มีโอกาศได้ใช้พิษเลย เพราะศัตรูมันอ่อนแอเกินไป แต่ถ้าเอามาใช้ทรมาณ นี้ก็เป็นโอกาศที่ดีเลย

 

ของเหลวสีม่วงหยดจากอาวุธลงไปบนพื้น พื้นละลายและเจ้าหมูก็ตัวสั่นอย่างกับโดนไฟดูด

 

“ถ้าแกไม่ตอบ ชั้นก็คงจะรู้สึกแย่ และดาบนี้มันก็จะไปโดนแกเข้า… เด็กผู้หญิงผมบลอนด์ เป็นแวมไพร์ อายุประมาณ 7-8 ขวบ สูงประมาณนี้” ผมใช้มือกะความสูงให้ดู

 

แต่เจ้าหมูก็ไม่ได้ให้คำตอบที่ผมต้องการ “… ชั้นไม่รู้!”

 

“… หืม?”

 

“จ-จริงนะ! ชั้นไม่รู้จริงๆ สาบานเลย! พอชั้นรู้ตัวอีกที เธอก็หายไปแล้ว!”

 

“…ที่ไหน?”
 

ผมเอาดาบออกมาจากคอมัน และมันก็เริ่มพูดทุกสิ่ง

 

* * *

 

อิลูน่านั้นหนีออกไปได้ด้วยตัวเองแล้ว พวกนี้ก็ไม่คิดว่าจะหนีออกมาได้เพราะมีอุปกรณ์คุมขังเวทมนต์ราคาแพงและมีผู้คุม แต่พอพวกมันรู้ตัวอีกที่ เธอก็หายไปแล้ว

 

และมันมีคนที่จะซื้ออิลูน่าในราคาสูง พวกมันจึงพยายามหาเธออย่างเร่งรีบ แต่ก็ไม่ทันเพราะการบุกรุกของมังกร

 

พอมาคิดดูแล้ว ครั้งแรกที่เจอเธอ อิลูน่าก็หนีออกมาได้ด้วยตัวเอง เธอเป็นเด็กที่ฉลาดจริงๆ แต่ผมสงสัยจังว่าเธอหนีออกมาได้ยังไง… ช่างเถอะ ตราบใดที่อิลูน่าปลอดภัยก็ไม่เป็นไร

 

“หัวหน้าครับ! กำลังเสริมมาถึงแล้วครับ!!” ชายที่เข้ามาในห้องตะโกน

 

“ดีมาก! ฮาๆๆๆ ไอโง่! ชั้นนะแค่ซื้อเวลาเพื่อ-“ พรรคพวกของเจ้าหมูโผล่ขึ้นมา แต่คำพูดของมันก็โดนตัดไปซะก่อน…

 

เพราะว่าฟิร์เข้ามาจัดการมันไปแล้ว หัวของมันไปติดกำแพงและเลือดก็ไหลอาบออกมา

 

“ฟิร์ อิลูน่าไม่ได้อยู่ที่นี้” 

 

“ร-เรายังมีกำลังเสริมอีกนะเฟ๊ย!” หัวหน้าของพวกมันพึมพำ

 

“หมายถึงไอพวกที่เหลือแต่อวัยวะภายในตรงางเดินนั้นนะหรอ?” ฟิร์ได้จัดการพวกมันระหว่างทางที่มาแล้ว

 

“บ… บ้าเอ๊ยยยยยยยย!!” เจ้าหมูรู้ตัวว่าไม่มีหวังอีกแล้ว จึงกลิ้งตัวไปหยิบดาบจากศพใกล้ๆ

 

“น่าสงสาร… ออกกำลังมากกว่านี้อีกสิ เจ้าหมู” ผมหลบจากโจมตีและสร้างรอยแผลเล็กๆไว้บนไหลของมัน

 

“Ahhh…? Awaaaaaaaa!” เจ้าหมูเริ่มตะโกนอย่างเจ็บปวดทันทีที่พิษแล่นเข้าสู่ร่างกาย เหงื่อไหลพรากพร้อมกับใบหน้าอันหน้าเกลียดที่ต้องการความช่วยเหลือ

 

“แกดูป่วยๆนะ แต่ชั้นเองก็มีเรื่องที่ต้องทำด้วยสิ งั้นก็ ดูแลตัวเองด้วยนะ” ผมออกจากห้องไป ส่วนร่างกายเจ้าหมูก็เปลี่ยนสีอย่างรวดเร็ว

 

* * *

 

นอกตึก มีคนมากมายรออยู่ข้างนอก พวกนั้นต่างชี้อาวุธมาที่ผม แต่ร่างกายนั้นสั่นกันหมด

 

… ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ผมก็ก่อความวุ่นวายใช้ได้เลย แต่ผมไม่อยากจะเป็นจุดสนใจของทหารซักเท่าไหร่ พวกเขาดูมีประสบการณ์ อุปกรณ์ก็มีคุณภาพ และก็เตรียมตัวมาดี ต่างจากไอพวกโง่ก่อนหน้านี้… นี้มันน่ารำคาญแหะ

 

ผมหายใจเข้าลึกๆและตะโกนออกมาสุดเสียง “อิลูน่าาาาาาาาา!!”

 

และก็มีเสียงตอบกลับมา “พี่คะ!!” ใกล้กว่าที่ผมคิดไว็อีก

 

ผมหันไปทางต้นเสียงและเห็นเวทมนต์ถูกคลาย จากนั้นเธอก็วิ่งมาหาผม

 

“อิลูน่า!!” ผมกอดเธอทันทีที่เราเจอกัน “… ทำได้ดีมาก พี่ภูมิใจในตัวเธอนะ”

 

“อืม! หนูพยายามแล้ว! พยายามสุดๆเลย!” 

 

ผมลูบหัวเธอเบาๆระหว่างกอด และเธอก็ยกหัวขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา “คนอื่นๆที่โดนจับอยู่… ได้โปรดไปช่วยพวกเขาด้วยเถอะคะ!”

 

“ได้สิ เดี๋ยวพี่จะทำอะไรซักอย่างเอง ดังนั้นช่วยกลับไปกับฟิร์ก่อนได้หรือเปล่า?”

 

อิลูน่ายิ้มอย่างเบิกบานและพยักหน้า “ค่ะ ขอบคุณมากคะ! หนูจะรออยู่กับฟิร์นะ!”

 

“ไว้ใจได้เลย! ฟิร์ ออกจากเมืองไปก่อนเลย เดี๋ยวชั้นตามไป” ฟิร์ดูลังเล ก่อนที่จะพยักหน้า พาอิลูน่าขึ้นหลัง แล้วออกวิ่ง

 

“ห-หมาป่าหนีไปแล้ว!” ทหารคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา

 

“เอาล่ะ ยิงได้!” อีกคนหนึ่งพูด

 

พวกนั้นโดนดึกความสนใจโดยฟิร์ไปเล็กน้อย แต่ก็ต้องกลับมามองทางผมในทันที

 

“…เดี๋ยวจะฆ่าให้หมดนี้แหละ!!” ผมปล่อยเสียงคำรามดังออกมา ไม่สนว่าตัวเองเคยเป็นมนุษย์มาก่อน พลังเวทเริ่มไหลเวียน สิ่งรอบข้างก็ได้รับแรงกระแทก กระจกบนตึกรอบๆแตกออกมา

 

เสียงแตกอันรุนแรง พร้อมกับคลื่นของพลังเวท ทำให้กลุ่มใกล้ๆต่างสลบไป

 

ผมโกรธ

 

บนแก้มของอิลูน่า… มันมีรอยโดนตีอยู่

 

น่าขำ

 

พวกมันกล้ามาตีเด็กตัวแค่นั้น… ความโกรธย้อมตาผมเป็นสีแดงและปกคลุมร่างกาย

 

ผมขบฟันและกำดาบแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ทันใดนั้น…

 

“ใจเย็นก่อน ยูกิ” มีความรู้สึกอบอุ่นมาจากด้านหลัง และความโกรธของผมก็ค่อยๆละลายหายไปข้างในตัว

 

“… เลฟี่” ก่อนที่ผมจะรู้ว่าเป็นเธอ เธอก็มาโอบหลังผม แล้วก็เอาหน้ามาไว้บนไหล่ 

 

“ใจเย็นๆ เจ้านะทำเป้าหมายของตัวเองเสร็จแล้ว และก็จัดการพวกที่มาทำร้ายอิลูน่าไปแล้วด้วย เราไม่มีเหตุผลที่ต้องอยู่ที่นี้อีกแล้ว” 

“แล้วก็ เราหิวแล้ว แทนที่จะมาเสียเวลาจัดการพวกนี้ จะไม่ดีกว่าหรอที่จะกลับไปทำของอร่อยๆให้ตัวตนที่สุดยอดอย่างเรากินนะ?”

 

เธอพูดด้วยโทนเสียงสบายๆ ผมรู้สึกได้ว่ามีรอยยิ้มบางๆอยู่บนหน้าเธอ… ผมหายใจเข้าลึกๆและก็ยิ้มเช่นกัน “เอาล่ะ กลับบ้านกัน เดี๋ยวทำอะไรให้กิน”

 

“เจ้าต้องทำของดีๆออกมาล่ะ เราคาดหวังไว้สูงนะ ถ้าเป็นของทั่วๆไปล่ะก็เราไม่ยอมแน่”

 

“ยัยบ้า ถ้าเธอเจอสูตรพิเศษของชั้นเข้าไป เธอจะลืมของหวานไปอีกหลายวันเลย”

 

“อะไรนะ!?… ถ้าเป็นอย่างนั้นเราก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้าเจ้าจะยั่งมือซักหน่อยนะ” แล้วเลฟี่ก็กลับมาเป็นตัวตนเดิม แล้วผมก็ตามน้ำไป แล้วอารมณ์ของผมก็กลับมาเป็นปกติก่อนที่จะรู้ตัวซะอีก

 

“… ผมต้องขอโทษด้วยที่รบกวน คุณเป็นปีศาจใช่หรือเปล่า?” ชายคนหนึ่งที่ไม่ได้หมดสติไปค่อยๆเดินเข้ามาคุยกับเราอย่างช้าๆ แต่เขาก็แทบจะยืนไม่ได้ คงเป็นเพราะแรงกดดันจากพลังเวทก่อนหน้านี้

 

“… มีอะไรล่ะ ไอแก่?” ผมตอบ

 

“ผ-ผมชื่อ เรย์ลอร์ ล-ลูเวีย เป็นลอร์ดของเมืองนี้ ให้ผมเดา คุณมาที่นี้เพื่อพาตัวญาติกลับไปใช่หรือเปล่า?”

 

“ใช่ น้องสาวของชั้นถูกลักพาตัวมา ชั้นเลยมารับกลับ” 

 

“ผมต้องขอโทษเป็นอย่างยิ่งกับเรื่องนั้นด้วย เพื่อแทนคำขอโทษ ช่วยมากับผมที่คฤหาสน์จะได้หรือเปล่าครับ?”

 

… ทำไมหมอนี้ต้องมาชวนผมทั้งๆที่รู้ว่าผมเป็นปีศาจที่เป็นภัยต่อมนุษย์ด้วย?

 

และตอนที่เขามองไปที่เลฟี่ หน้าตาก็ตื่นกลัวอย่างชัดเจน… หรือว่า…? ผมใช้งานวิเคาระห์เพื่อความแน่ใจ

 

… อย่างที่คิดเลย เขามีสกิลวิเคราะห์เหมือนกัน ซึ่งเขาก็รู้ว่าเลฟี่เป็นมังกรชั้นสูง

 

เลฟี่บอกว่าเธอถือเป็นตัวตนในตำนานสำหรับมนุษย์… ดูจากท่าทีของเขาแล้ว ก็น่าจะจริง

 

ผมว่าผมควรจะลดความเบ่งตอนคุยกับเลฟี่ลงซักนิดหน่อยบ้างดีกว่า

 

“เอาไงดีล่ะ ยูกิ?” เลฟี่ถาม

 

“ไปกับเขากันก่อนเถอะ ชั้นก็มีเรื่องที่ต้องทำเหมือนกัน” ยังไงซะ อิลูน่าก็มีเรื่องที่อยากให้ผมทำอยู่นี้นา