เมื่อคำว่าตนเองไม่อยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นออกจากปากของวรกัญญา ธินิดาพลันรู้สึกประหลาดใจ วรกัญญาคนนี้ไม่มีความอยากรู้อยากเห็นเรื่องราวใดๆ ที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองเลยเหรอ

"ประธานวรกัญญาหรือว่าคุณจะปล่อยให้อักลี่ไม่รู้ว่าพ่อของตัวเองเป็นใครไปตลอดชีวิต" ธินิดาจ้องวรกัญญา ผู้หญิงคนนี้ยังเป็นคนที่ไม่เหมือนใครจริงๆ ห้าปีก่อนเป็นแบบไหน ตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้น ความคิดของเธอมักอยากจะเข้าใจ

"คุณนายธินิดา ดูเหมือนคุณจะเคยรู้จักฉันดี และก็เป็นคนที่คุ้นเคยกับฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันอยากรู้ จุดประสงค์ที่คุณมาบอกเรื่องพวกนี้กับฉันคืออะไร" เวลานี้วรกัญญาสังเกตเห็นความตั้งใจของธินิดาแล้ว

"ฉันไม่มีจุดประสงค์ ฉันแค่อยากให้คุณหยุดใช้ชีวิตอยู่ในโลกสวยที่เป็นเท็จ มีคนมากมายที่คุณไม่สามารถให้อภัยได้ มีเรื่องราวมากมายที่คุณไม่ควรลืม" สายตาของธินิดามีแววโหดเหี้ยม แต่แล้วมันก็หายไปอย่างรวดเร็ว

"แต่ฉันจำอะไรไม่ได้แล้ว และฉันไม่ต้องการจดจำอะไรอีก ดังนั้นคุณนายธินิดา ที่คุณมามันเปล่าประโยชน์" วรกัญญามีความรู้สึกรังเกียจธินิดาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าเธอต้องการเตือนตัวเองให้จดจำเรื่องในอดีตได้มากเพียงใด เช่นนั้นต้องมีเรื่องอะไรที่น่าขยะแขยงแน่นอน

"อ้อ งั้นก็ได้ค่ะ ต่อให้ฉันมาแล้วเปล่าประโยชน์ก็เถอะ ประธานวรกัญญาคุณควรสังเกตคุณชลธีให้มากหน่อย แม้ตอนนี้เขาจะดีต่อคุณมาก แต่เรื่องบางเรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น ประธานวรกัญญาฉันขอลาก่อน น่าอายจริงๆ ที่มารบกวนการทำงานของคุณ" ธินิดาเองก็มีไหวพริบ เธอไม่พูดอะไรมากอีก เพียงทิ้งคำพูดพวกนี้ไว้ แล้วเธอก็ไป

คนต่างพูดกันว่า ที่น่ารำคาญที่สุด ก็คือคนที่พูดเพียงครึ่งเดียว แม้ธินิดาจะจากไปแล้ว แต่สิ่งที่เธอพูดทิ้งท้ายเอาไว้ กลับทำให้วรกัญญาต้องมีความคิดบางอย่างจริงๆ

"ประธานวรกัญญาคุณคิดอะไรอยู่ครับ" ชลธีเพิ่งกลับมาจากการออกไปข้างนอก เขาได้พบกับธินิดาที่ออกไปตรงหน้าประตู แต่ธินิดายิ้มให้เขาอย่างมีเลศนัยมาก

"หืม? เปล่า ฉันไม่ได้คิดอะไร ฉันแค่กำลังงงเท่านั้น" วรกัญญาได้สติกลับมาเพราะชลธี เธองุนงงไปพักหนึ่ง และสิ่งที่งุนงงอยู่ก็คือชลธี

"อ้อครับ นี่คือสิ่งที่คุณฟิลลิปให้ผมเอามาให้คุณ บอกว่าแผนงานร่วมธุรกิจที่คุณทำ เขาพอใจมาก ให้ลงนามโครงการในเดือนนี้ครับ" ชลธีบอกกับวรกัญญา

"อ๋อ ได้สิ คุณฟิลลิปยังกล้าได้กล้าเสียดีมาก อย่างฉันเองก็เป็นคนที่ไม่ชอบผัดวันประกันพรุ่ง ดี เดี๋ยวฉันจะโทรกลับเขา และหาเวลาลงนามข้อตกลง" ทันทีที่วรกัญญาได้ยินว่าการร่วมธุรกิจกับฟิลลิปมีวี่แววแล้ว อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นมาก

"ชลธี คุณเป็นคนเจ้าชู้หลายใจเหรอ" ขณะที่ชลธีกำลังจะออกไป จู่ๆ วรกัญญาก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา

ชลธีที่เดินไปถึงหน้าประตูแล้วหยุดนิ่ง เขาหันกลับมามองวรกัญญา

"ประธานวรกัญญาหมายถึงอะไรครับ ผมไม่ใช่คนเจ้าชู้หลายใจ ผมเป็นคนรักเดียวใจเดียวจนโงหัวไม่ขึ้น" ชลธีไม่อยากพูดอะไรมาก วรกัญญาในตอนนี้สูญเสียความทรงจำไปแล้ว ต่อให้เธอนึกอะไรขึ้นมาได้ แต่ตนก็ไม่ได้เป็นคนเจ้าชู้หลายใจแบบนั้น

"อ้อ จริงเหรอ คิดไม่ถึงเลยว่าชลธีจะเป็นคนที่รักเดียวใจเดียวจนโงหัวไม่ขึ้น แล้วสิ่งที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้บ่งบอกว่ารักเดียวใจเดียวจนโงหัวไม่ขึ้นหรือเปล่าล่ะ" วรกัญญาพูดกับชลธียิ้มๆ

ชลธีบอกว่าตัวเองเป็นคนที่รักเดียวใจเดียวจนโงหัวไม่ขึ้น แต่ตอนนี้เขาอยู่กับตนตลอดเวลา การรักเดียวใจเดียวจนโงหัวไม่ขึ้นของเขาน่ะเป็นกับคนอื่นหรือว่าตนกันแน่ ในสมองของวรกัญญาเริ่มคิดอีกครั้ง

"ครับ" ชลธีตอบคำเดียวอย่างหนักแน่น ก่อนที่เขาจะผลักประตูออกไป

เดิมทีคิดว่าไม่อยากรับรู้อะไร แต่วรกัญญาถูกธินิดากระตุ้นให้อยากรู้อยากเห็นขึ้นมานิดหน่อย เพราะคนที่ธินิดาพูดถึง ก็คือชลธี

พิจารณาจากปฏิสัมพันธ์ในช่วงนี้ ชลธีมีความหมายต่อตน หรือว่าตนเคยมีอะไรกับเขา

เพราะเมื่อใดที่นึกถึงชลธีไปสักพัก หัวใจของตัวเองจะเจ็บ มันกระทบกระเทือนอย่างมาก ตอนนี้หัวใจของวรกัญญาก็มีอาการเจ็บขึ้นมานิดหน่อยอีกแล้ว

"ชลธี เข้ามาหน่อย" มันต้องมีอะไรบางอย่างระหว่างตนกับชลธี ไม่อย่างนั้นเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมาเป็นผู้ช่วยตนโดยไม่มีเหตุผล และช่วงนี้ตนก็คงจะไม่เจ็บหัวใจอยู่บ่อยๆ

หัวใจของวรกัญญาเริ่มเจ็บขึ้นมาอีกแล้ว เธอหยิบโทรศัพท์มาบอกให้ชลธีเข้ามาหา

ชลธียังไม่ได้เดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ก็ถูกวรกัญญาเรียกกลับไปอีกครั้ง

วรกัญญานอนฟุบอย่างเจ็บปวดลงบนโต๊ะทำงาน มือของเธอกุมหัวใจเอาไว้แน่น

"ประธานวรกัญญาประธานวรกัญญาคุณเป็นอะไรไป คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า" ทันทีที่ชลธีเข้าไปก็พลันตกใจกับภาพที่เห็นอีกครั้ง มุกเป็นอะไร ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้บ่อยๆ

"ไม่เป็นไร คุณเอายาในกระเป๋าของฉันมาให้หน่อย" เมื่อเห็นชลธี วรกัญญาก็รู้สึกปลอดภัย ทั้งก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจด้วย ความรู้สึกแบบนี้กำลังจะทำให้เธอเป็นบ้า

ชลธีรีบไปเปิดกระเป๋าถือของวรกัญญา แล้วเอายาออกมา และรินน้ำ ก่อนจะประคองวรกัญญาให้ทานยา

เมื่อทานยาแล้ว ชลธีก็อุ้มวรกัญญาไปที่เตียงในห้องพักผ่อนของตัวเอง ถอดรองเท้าเธอออก แล้วให้เธอนอนลงบนเตียง

ห่มผ้าให้วรกัญญาแล้ว ชลธีเตรียมจะออกไป ให้วรกัญญาได้พักผ่อนอย่างดีสักหน่อย

เขาเพิ่งกำลังจะไป แต่กลับพบว่าเสื้อของตัวเองถูกดึงรั้งไว้

"อย่าไป" วรกัญญาพูดกับชลธี

"ครับ ผมไม่ไป ผมจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณ" ชลธีหันกลับมา เขามองดูสีหน้าซีดเซียวของวรกัญญา ก็ไม่รู้ว่าเธอป่วยเป็นอะไร แม้แต่ประวีร์ก็ไม่มีวิธีจัดการได้

เมื่อได้ยินคำพูดของชลธี วรกัญญาก็นอนหลับด้วยใจสงบมากขึ้น เวลาที่ชลธีอยู่ใกล้ๆ ตนมักจะรู้สึกว่าตัวเองสบายใจ

วรกัญญากำลังนอนหลับ เธอเห็นสีแดงฉานเป็นวงกว้าง น่ากลัวมาก เธอหวาดผวาหนัก กำเสื้อของตัวเองแน่น ในพื้นที่สีแดงนั้นไม่มีใครอยู่เลย เธอยืนอยู่คนเดียวในสีแดง แข้งขาอ่อนแรงไปหมด

ทันใดนั้นก็เหมือนมีผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นคือธินิดา ในมือของเธอกำลังชูถังเลือดสีแดง กำลังหัวเราะฮ่าฮ่ามองดูวรกัญญา

"ประธานวรกัญญาฉันมาช่วยคุณฟื้นฟูความทรงจำ มาเถอะ ฉันจะช่วยคุณเอง" เมื่อพูดจบธินิดาก็เทถังเลือดลงใส่ตัวเอง ทันใดนั้นธินิดาก็กลายเป็นมนุษย์เลือด

"อ๊า!" วรกัญญาหวาดกลัวจนสะดุ้งตื่น ทั่วร่างเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

"คุณเป็นอะไรๆ" ชลธีกอดวรกัญญาที่ลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที

"เลือดเต็มเลย เลือดเต็มเลย น่ากลัวมาก น่ากลัวมาก" วรกัญญาเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว เธอหวาดกลัวอย่างหนัก ขนาดอยู่ในอ้อมแขนของชลธียังตัวสั่นเทา