ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 21 ตอนที่ 1

 

อากาศตอนกลางคืนมันหนาวเย็นมาก โดจินเดินออกมาจากบ้านพร้อมเสื้อฮูดหนา ๆ และลูกบาสในมือ

 

(อยากเล่นบาส?]

 

เดมยังขอร้องเพื่อนด้วยน้ําเสียงหวั่น ๆ

 

“อยากเล่น? อยากเล่นทําไมไม่บอกตรง ๆ ว่าอยากเล่นล่ะ?”

 

โดจินคิดว่าเดมยังน่าจะมีความมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้หน่อย เจ้าตัวน่ะนิสัยไม่ได้แย่อะไร สิ่งเดียวที่แย่คือท่าทางหวั่น ๆ ของเขา เท่านั้น

 

เมื่ออาทิตย์ก่อนเองก็เหมือนกัน ตัวเขา มารุ และเดมยังออกไป หาอะไรกินกันหลังเลิกเรียน มารุบอกว่าอยากกินอะไรที่เป็นซุป ส่วนโดจินอยากกินเส้น แต่เดมยังกลับตอบมาว่า “กินไรก็ได้ ตามใจทั้งสองคนเลย”

 

โดจินไม่ชอบวิธีการพูดของเดมยังเขาอยากบอกให้เด็กหนุ่มมั่นใจในตัวเองและกล้า ๆ หน่อย แต่ก็มักจะถูกมารุห้ามไว้เสมอ ยังไงเสียวันนี้เขาก็ออกมาที่สวนสาธารณะพร้อมเลี้ยงลูกบาสมาในมือ

 

มันหนาวแต่ก็ไม่ถึงขั้นสั่น โดจินยังเห็นคนมากมายมาออกกําลัง กันในสวนสาธารณะ บ้างเล่นแบดมินตันบ้าง วิ่งบ้าง โดดเชือก โชคดีที่สนามบาสนั้นยังว่าง

 

“นั่นไง”

 

เขามองเห็นเดมยังโบกมือให้เขา ทั้งสองคนอาศัยอยู่ค่อนข้างใกล้กันโดจินอาศัยอยู่ที่อพาร์ทเมนเซงดองห้อง 201 ส่วนเดมยังอยู่ที่อพาร์ทเมนเฮนราห้อง 403 อีกฟากของถนนอยู่ห่างกันไม่ถึงสิบนาที

 

“จู่ ๆ นึกอะไรถึงอยากเล่นบาสขึ้นมา?”

 

มันน่าจะเป็นแค่คําพูดเปิดบทสนทนาเท่านั้น แต่เดมยังกลับไม่ได้คิดแบบนั้น

 

“อ-อ่า? ขอโทษที่จู่ ๆ โทรเรียกออกมานะ ไม่น่าโทรไปเลยจริง

 

เดมยังตอบกลับมาด้วยความประหม่าแบบที่สุด โดจินจึงโยนลูกบาสใส่อกของเดมยัง เขารู้สึกถึงความร้อนที่กําลังปะทุขึ้นในตัว

 

“โอ้ย” เดมยังก้าวถอยหลัง เขาเดินไปเก็บลูกบอลด้วยท่าทางกลัว ๆ

 

“ทําอะไรเนี่ยโดจิน?”

 

“ว่าไง?”

 

“ฉันไปว่าอะไรให้แกเหรอ? อย่างฉันไม่ชอบเล่นบาสหรืออะไร? ฉันบ่นให้แกฟังสักคําไหม?”

 

“แล้วแกจะขอโทษเพื่อ? ฉันแค่ตกใจที่จู่ ๆ แกก็ชวนมาเล่นบาส แค่นั้นเสียงฉันเหมือนคนหาเรื่องเหรอ?”

 

“ป-เปล่า”

 

“งั้นทําไมชอบทําตัวแบบนี้วะ? ฉันไม่เคยต่อยตีอะไรแกเลยด้วย ใช่ไหม”

 

“ให้ตายสิวะ”

 

โดจินทําท่าเหมือนคับอกคับใจเต็มที่พวกเขาไม่ใช่เพื่อนกันเหรอ? ทําไมมันถึงชอบทําตัวแบบนี้ใส่ตลอดเลย แม้แต่ตอนนี้เดมยังก็ยังก้มมองที่พื้นอยู่ทําให้โดจินยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปอีก เขาเดินเข้า ไปจับบ่าของเดมยังขึ้น

 

สายตาของทั้งสองสบกันชั่วขณะ ก่อนเดมยังจะหันหนีไป

“นี่” โดจินเรียก

 

“มีอะไร?

 

“แกไม่ชอบให้ฉันอยู่ใกล้ ๆ เหรอ?”

 

“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นนะ”

 

“ฉันไปทําอะไรให้เหรอ? ทําไมต้องทําหน้าแบบนั้น? ทําไมถึง ชอบทําตัวน่าสมเพชนัก?”

 

“..ขอ…”

 

เดมยังหยุดตัวเองก่อนจะพูดจบและหันไปมองโดจินด้วยท่าทาง หวาด ๆ อีกครั้ง

 

“มีอะไรรึเปล่า?”

“เปล่า”

 

“แกกําลังโกหกแกรู้ตัวใช่ไหม ถึงเราจะรู้จักกันมาแค่เดือนเดียว แต่เรื่องแค่นี้ฉันมองออกนะ แกไม่ใช่คนแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น?”

คําพูดนี้คงแทงใจเดมยังเข้าแน่ ๆ เพราะเดมยังก้มลงไปเล่นบอล พร้อมถอนหายใจ ก่อนจะทําบอลหลุดมือออกไป เพราะเขาถือไว้ไม่แน่นพอบอลกลิ้งออกห่างไป ยิ่งทําให้เกมยังถอนหายใจหนักกว่า เก่า

 

“แค่นึกถึงสมัยที่โดนแกล้งนะ”

เขายิ้มออกมา พยายามทําให้คําว่า “แกล้ง” ดูไม่หนักหนา

“…หะ?”

 

โดจินเอง เมื่อได้ยินคําพูดนั้นก็ได้แต่ยืนขึ้น แกล้ง? จู่ๆ ก็นึกถึงเนี่ยนะ? พอเขาได้ยินแบบนี้ก็ทําให้เขาเสียวสันหลังขึ้นมาวาบหนึ่ง แกล้ง…. เป็นคําที่ส่งผลกระทบต่อจิตใจโดจินไม่น้อยเช่นกัน “