ท่าทางการเขียนวิทยานิพนธ์ที่ถูกต้อง

 

เมื่อพูดถึงวิธีที่คนส่วนใหญ่เขียนวิทยานิพนธ์ ลู่โจวแตกต่างจากคนอื่น ปัญหาทั้งหมดของเขาแก้ไขได้ด้วยการถามระบบ ดังนั้นการหยิบยกความคิดที่เหมาะสมจึงสำคัญกว่าการเข้าใจความคิดด้วยตนเอง

 

ดังนั้นคีย์หลักอยู่ที่การเลือกหัวข้อ

 

เกณฑ์การเลือกหัวข้อของลู่โจวจึงเรียบง่ายมาก

 

เนื่องจากเขาจะกลายเป็นโคลนถล่มในโลกวิชาการ งั้นเขาก็ต้องหาหัวข้อที่ง่ายที่สุดมาเขียนวิทยานิพนธ์! และวารสารที่ส่งได้ง่ายที่สุด!

 

สิ่งที่คู่ควรแก่การกล่าวถึงก็คือ ในฐานะเอกวิทยาศาสตร์ที่ใหญ่ที่สุดเป็นอันดับสองในคณะวิศวกรรม การหาวารสารง่ายๆส่งนั้นค่อนข้างง่าย

 

เช่นเดียวกับคณิตศาสตร์ ‘วิธีแก้โจทย์แบบใหม่เพื่อพิสูจน์ทฤษฏี’สามารถตีพิมพ์เป็นวิทยานิพนธ์ ในสาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์ แม้แต่อัลกอริทึมแบบใหม่ก็ตีพิมพ์เป็นวิทยานิพนธ์ได้

 

สิบสามปีก่อน ในการสัมภาษณ์ผู้ก่อตั้งคานอะคาเดมี่(Khan Academy) เขากล่าวว่า ‘วิทยานิพนธ์ทางวิชาการ(ในวงการไอที)90%นั้นไร้ค่า’ และ ‘มีวิทยานิพนธ์ของปริญญาเอกมากแค่ไหนที่ถูกใช้จริง?’ ยักษ์ใหญ่ในซิลิคอนแวลลีย์(silicon valley)นับร้อยเห็นด้วยกับเขา

 

แน่นอนว่าเขาถูกวิพากษ์วิจารณ์มากมาย

 

คำแถลงนี้ค่อนข้างลำเอียง แต่มันสะท้อนถึงปัญหาจากด้านข้างเช่นกัน

 

ความปลอดภัยของข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตและโครงข่ายประสาทเทียมถือเป็นบรรทัดฐาน นอกจากนี้ข้อมูลขนาดใหญ่และคลาวด์คอมพิวติงกลายเป็นพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบมากที่สุด ปัญญาประดิษฐ์นั้นยุ่งเหยิงมากกว่านั้นอีกเมื่อคนธรรมดามาเข้าร่วมการสนทนา ยิ่งกว่านั้นมันไม่ใช่แค่ในประเทศ ต่างประเทศก็เหมือนกัน มันเป็นปัญหาที่พบได้ทั่วไปสำหรับ’คนหนุ่มสาวที่อยู่ในสาขานี้’

 

ลู่โจวพิจารณาปัจจัยเหล่านี้ ดังนั้นสุดท้ายเขาจึงเลือกสาขาปัญญาประดิษฐ์

 

แน่นอนสาขาปัญญาประดิษฐ์นั้นใหญ่มาก ตั้งแต่วีดีโอเกมไปจนถึงแปรงสีฟันไฟฟ้าความถี่อัตโนมัติ พูดตรงๆสิ่งเหล่านี้หลอมรวมเข้ากับสังคมแล้ว มันก็แค่ว่ามันเจาะลึกอยู่ในสังคมแค่ไหน

 

ลู่โจวคิดสักพักแล้วพิมพ์ลงไปในเวิร์ด

 

[การประยุกต์ใช้ปัญญาประดิษฐ์ในระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์]

 

จากระบบgpsในโทรศัพท์ไปจนถึงระบบการขับเคลื่อนอัตโนมัติ(autopilot) จากการควบคุมจราจรไปจนถึงระบบนำทางของอากาศยานไร้นักบิน

 

เขาเลือกอย่างหลัง ‘ระบบนำทางของอากาศยานไร้นักบิน’ มันเหมาะกับแนวคิดสมัยใหม่

 

แน่นอนสาขานี้ก็ยังกว้างขวางมาก อย่างไรก็ตามเขาไม่กังวลเพราะเขามีเก้าวิทยานิพนธ์ที่ต้องส่ง!

 

มันเหมือนกับการเทน้ำลงในมหาสมุทรแห่งวิชาการ เขาวางแผนแบ่งมันเป็นเก้าส่วนด้วยสายยางแล้วค่อยๆเทน้ำลงท่อ

 

ดังนั้นนิ้วเขาจึงเคาะคีย์บอร์ดแล้วเขียนต่อ

 

[วิเคราะห์อัลกอริทึมพิกเซลจากปัญญาประดิษฐ์]

 

[อัลกอริทึมที่เหมาะสมที่สุดเพื่อการรู้จำรูปภาพแบบไดนามิกจากปัญญาประดิษฐ์]

 

[วิธีวัดขนาดร่างกายมนุษย์โดยอัตโนมัติจากปัญญาประดิษฐ์]

 

[อัลกอริทึมปัญญาประดิษฐ์เพื่อรวบรวมที่อยู่อัตโนมัติ]

 

[ปัญญาประดิษฐ์…]

 

อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่แค่ต้องทำให้หัวข้อสมบูรณ์ เขายังต้องเขียนบทคัดย่อเพื่ออธิบายรายละเอียดของหัวข้อ เพราะยังไง’บอท’ของวีดีโอเกมและ’จาวีส’ของไอรอนแมนต่างก็เป็นปัญญาประดิษฐ์ประเภทเดียวกัน ลู่โจวไม่คิดหรอกว่าระบบจะเข้าใจความแตกต่างของทั้งสองอย่างนี้อย่างถูกต้อง

 

ด้วยเหตุนี้ไม่เพียงแต่เขาต้องเขียนรายละเอียดของความคิดอย่างชัดเจนเท่านั้น สิ่งนี้ต้องไม่ปรากฏในวิทยานิพนธ์ด้วย

 

กว่าเขาจะทำทั้งหมดเสร็จ ห้องสมุดก็ใกล้ถึงเวลาปิดแล้ว

 

เขาลากเอกสารทั้งหมดลงในโฟลเดอร์เดียวกับโฟลเดอร์ที่มีวิทยาพนธ์คณิตศาสตร์ ลู่โจวเหยียดหลังพิงเก้าอี้ เขาคิดย้อนกลับไปตอนที่เขียนวิทยานิพนธ์ฉบับแรกแล้วเริ่มพูดในใจ

 

“ระบบ ประเมิณราคาของวิทยานิพนธ์ให้ฉันหน่อย”

 

ระบบให้คำตอบมาอย่างรวดเร็วมาก

 

[ทั้งหมด 10 คำถาม ราคารวม : 210 แต้มทั่วไป ท่านต้องการยืนยันคำสั่งซื้อหรือไม่?]

 

ค่าใช้จ่ายเฉลี่ยคำถามละ 21 แต้มทั่วไป หลังจากนี้เขาจะเหลือแค่ 125 แต้มทั่วไปเท่านั้น อย่างไรก็ตามเขาจะได้รับ 800 แต้มทั่วไปเมื่อภารกิจสำเร็จ ไม่ต้องพูดถึงรางวัลเพิ่มเติมเมื่อเขาได้เกรด S นี่มันคุ้มค่า!

 

“ยืนยันคำสั่งซื้อ!”

 

ลู่โจวหลับตา ไม่นานก็เกิดไฟฟ้าช็อตแล่นตั้งแต่กระดูกสันหลังขึ้นไปจนถึงสมอง ตามมาด้วยกระแสข้อมูลจำนวนมหาศาล

 

แม้ว่าแต้มประสบการณ์วิทยาการสารสนเทศของเขาจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่หลังจากได้รับข้อมูลใหม่นี้ เขาก็เข้าใจปัญญาประดิษฐ์ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

 

การซื้อความรู้ด้วยแต้มทั่วไปก็คือวีธีการเรียนรู้เช่นกัน อย่างไรก็ตามมันง่ายกว่าการศึกษาด้วยตนเองอย่างมาก

 

แน่นอนมันยังต้องใช้เวลาสักพักกว่าเขาจะย่อยสลารข้อมูลนี้โดยสมบูรณ์

 

อย่างไรก็ตามมันเพียงพอแล้วสำหรับการเขียนวิทยานิพนธ์!

 

ลู่โจวสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วลืมตา แววตาเขาลุกโชนด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

 

วิทยานิพนธ์สิบฉบับ

 

เขาจะใช้เวลาอย่างมากหนึ่งเดือน

 

เขาจะทำมันให้สำเร็จ!

 

…..

 

วันต่อมาลู่โจวบังคับตัวเองให้ตื่นแต่เช้า เขาล้างหน้าแปรงฟันแล้วสวมเสื้อผ้า จากนั้นเขาก็ออกจากห้องนอน

 

เนื่องจากโต้รุ่งตลอดทั้งคืน มันจึงมีรอยคล้ำอยู่ใต้ตา เขาลืมนับไปแล้วว่าระหว่างไปโรงอาหารเขาหาวไปกี่สิบครั้ง

 

“ลู่โจว!”

 

เฉินยู่ซานสะพายกระเป๋าและมายืนอยู่ใกล้ๆ เธอยิ้มแล้วกล่าวสวัสดี เมื่อเธอสังเกตเห็นรอยคล้ำใต้ดวงตา เธอก็กล่าว “ว้าว นายไปได้ตาแพนด้านี้มาจากไหน?”

 

“ผมได้มาจากสวนสัตว์…มุกนี้ฝืดมาก มันไม่ตลกเลย” ลู่โจวกล่าวขณะหาวไปอีกหนึ่งที

 

หน้าตาของเฉินยู่ซานดูเหมือนปกติ แว่นตาหนาเต๊อะพร้อมกับผมหางม้าดำสลวย จะว่าไปเขาเคยเห็นเธอแต่งหน้าสวมคอนแทคเลนส์เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ในยุคที่แม้แต่เด็กผู้หญิงก็เริ่มแต่งหน้า ผู้หญิงประเภท’ธรรมชาติ’แบบนี้หาได้ยากมาก

 

พวกเขาเดินไปด้วยกัน

 

เฉินยู่ซานถาม “วันนี้นายไม่ไปห้องสมุดเหรอ?”

 

ลู่โจวคิดสักครู่ก่อนจะกล่าว “ผมอาจไปตอนบ่าย ผมต้องไปติวเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ก่อน”

 

“ว้าว การแข่งขันการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์” เฉินยู่ซานกล่าว เธอพยักหน้าแล้วกล่าวจากประสบการณ์ “เงินรางวัลการแข่งขันนี้ค่อนข้างสูง มันจะเป็นประโยชน์ต่อหน้าที่การงานในอนาคตของนายมาก ฉันเอาใจช่วยนะ!”

 

“คุณเคยเข้าร่วม?”

 

“นายพูดเรื่องอะไร? ฉันได้อันดับสอง ฉันทำให้ผู้ชมประหลาดใจด้วยความแข็งแกร่งของฉัน!” เฉินยู่ซานกล่าวและยักคิ้วด้วยความพึงพอใจ เธอเอามือกดหน้าอกแล้วกล่าว “ถ้านายไม่เข้าใจอะไร มาขอความช่วยเหลือจากฉันได้ตามสบาย!”

 

“เจ๋งไปเลย” ลู่โจวตอบอย่างขอไปที

 

ฉันเดาว่าการแข่งขันการสร้างแบบจำลองครั้งนี้คงไม่สนใจทักษะคณิตศาสตร์ของคุณหรอก…

 

มันคงยากไปหน่อย

 

ขณะที่ลู่โจวกำลังคิด เฉินยู่ซานก็เดินมาหยุดอยู่หน้าเขา

 

“รอเดี๋ยว อย่าพึ่งขยับ”

 

“หือ?”

 

เฉินยู่ซานหันหลังไปเปิดกระเป๋าแล้วหยิบเอาทิชชู่ออกมา

 

ลู่โจวสับสน เธอเดินเข้ามาสองก้าวแล้วมองดูลู่โจวด้วยสีหน้าจริงจัง จากนั้นจู่ๆเธอก็เอื้อมแขนมาเช็ดหน้าเขา

 

“อ่า น่าขยะแขยง นายไม่สนใจเลยเหรอ? นายไม่ ล้างตาก่อนออกจากหอพักเหรอ?” เฉินยู่ซานกล่าวแล้วทิ้งทิชชู่ลงถังขยะ

 

เชี่ย?

 

ใบหน้าของลู่โจวเป็นสีแดงทันทีและเขาก็ไม่ง่วงอีกต่อไป

 

มันไม่ใช่เพราะเขาเขิน

 

แต่มันเป็นเพราะ…

 

เขาเดินไปเดินมาตลอดทั้งวันพร้อมกับขี้ตาอันใหญ่ๆบนใบหน้า?

 

หน้าของลู่โจวดูฝืดๆ เขาถามเงียบๆ “มัน…ไม่ชัดใช่ไหม?”

 

เฉินยู่ซานหัวเราะ “ไม่เป็นไร มันเห็นไม่ชัดขนาดนั้น แต่ฉันแนะนำให้นายไปล้างหน้าในห้องน้ำก่อนเข้าห้องเรียน”

 

เชี่ย ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี่ย!

 

ลู่โจวเดินเข้าห้องน้ำทันที เขาล้างหน้าแล้วถูอย่างหนักหลายครั้ง

 

…..

 

หลังจากล้างหน้าเสร็จ เขาก็รู้สึกสดชื่น

 

ลู่โจวเดินเข้าห้องเรียนด้วยใบหน้าเปียกชุ่ม เขาเดินเข้ามาแล้วคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ข้างใน

 

เขานั่งแถวหน้าแล้วทักทายเขา

 

“มอนิ่ง”

 

หวังเสี่ยวตงเห็นลู่โจวแล้วไม่ได้เปลี่ยนสีหน้ามากนัก เขาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวสวัสดี จากนั้นเขาก็เริ่มอ่านหนังสืออีกครั้ง

 

อาทิตย์หน้าเป็นการสอบอังกฤษของทุกมหาลัย มีเพียงคนอย่างลู่โจวที่อ่านหนังสือภาษาอังกฤษระดับสี่ทั้งเล่มเสร็จราวกับสัตว์ประหลาดเท่านั้นที่ไม่กังวลกับการสอบ สุดท้ายแล้วไวยกรณ์และคำศัพท์ของข้อสอบอยู่ในระดับสี่ ดังนั้นเขาจึงต้องอ่านหนังสือระดับสี่เล่มเดียวเท่านั้น เขาอาจไม่ได้คะแนนสูง แต่สัก 80 คะแนนมันไม่มีปัญหาสำหรับเขาเลย

 

การนั่งอยู่ที่นี่นั้นน่าเบื่อ แต่การคุยกับนักศึกษาหวังน่าเบื่อยิ่งกว่า ลู่โจวหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเริ่มอ่านข้อมูลเมื่อวาน ด้วยข้อมูลเหล่านี้ เขาค่อยๆย่อยสลายความรู้ในหัวที่รับมาเมื่อคืน

 

โชคดีที่โปรแกรมปัญญาประดิษฐ์ส่วนใหญ่เขียนด้วยภาษา C++ เพราะภาษานี้มีระดับความเป็นอิสระสูง ส่วนภาษา Python นิยมใช้เขียน shell มากที่สุด ยกตัวอย่างระบบการเรียนรู้ของปัญญาประดิษฐ์รุ่นแรก’DistBelief’ เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดของAIที่เขียนในภาษา C++

 

มีภาษาโปรแกรมเดียวเท่านั้นที่ลู่โจวรู้จักนั่นก็คือภาษา C++ ดังนั้นมันจึงไม่ยากสำหรับเขาที่จะเข้าใจความรู้นี้

 

ถ้ามีคนถามเขาว่าเขาเขียนวิทยานิพนธ์เหล่านี้ได้อย่างไร เขาก็ยังเขียนมันได้สองสามบรรทัด

 

ขณะที่ทั้งสองยุ่งอยู่กับกิจกรรมของตนเอง มันก็ถึงแปดโมงอย่างรวดเร็ว เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น อาจารย์ผู้สอนการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ หลิวเซี่ยงผิง ก็เดินเข้ามาในห้องเรียน