พอเข้าบ้านอวี๋หมิงหลางก็เกิดความรู้สึกสับสน เสี่ยวเชี่ยนใช้เวลาตอนที่เขาไม่อยู่ จัดบ้านใหม่ให้ดูดีอบอุ่นขนาดนี้ แต่เขากลับทำเธอบาดเจ็บ…  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนพอเห็นเขาท่าทางเป็นแบบนั้นก็รีบซบเข้าไปที่อ้อมอกเขาทันที กลายเป็นความเคยชินไปแล้ว มีแค่การทำแบบนี้เท่านั้นอวี๋หมิงหลางถึงจะโทษตัวเองให้น้อยลง  

 

 

พี่ใหญ่เคยเห็นมาก่อนว่าอวี๋หมิงหลางเคยทำบ้านไว้เป็นอย่างไร แต่พอได้มาเห็นอีกครั้งเกือบคิดว่าตัวเองเข้าผิดบ้านแล้ว  

 

 

เรือนหอที่เคยน่าเกลียดถูกเสี่ยวเชี่ยนดูแลปรับปรุง กำแพงกับพื้นที่เคยถูกอวี๋หมิงหลางทำหายนะหมดทางจะซ่อมแซม หลังจากที่เสี่ยวเชี่ยนได้ศึกษาหนังสือแต่งบ้านเป็นจำนวนมาก สุดท้ายก็ได้เลือกใช้ของตกแต่งบ้านมาแก้ปัญหา  

 

 

พื้นที่เป็นสีเขียวคนละแบบไม่เหมือนกัน ตรงกลางถูกแทนที่ด้วยพรมขนยาวสีขาว ด้านบนวางด้วยโต๊ะรับแขกสไตล์ยุโรป สีเขียวของพื้นกลายเป็นสีสันตกแต่งที่ช่วยให้ดูมีระดับมากขึ้น ทางด้านกำแพงสีเทาที่นูนต่ำไม่เท่ากันก็ถูกแขวนประดับด้วยรูปวิวภาพสีน้ำมันขนาดใหญ่ ใช้ประโยชน์จากศิลปะภาพลวงตาทำให้กำแพงดูมีมิติ ห้องรับแขกจากที่เคยมีสภาพเหมือนห้องฟิตเนสกลายเป็นห้องที่ดูทันสมัยขึ้นมาทันตา  

 

 

ห้องเด็กที่เป็นสีชมพูกับห้องหนังสือจัดการง่ายหน่อย ปูด้วยพรม ทำเพดานใหม่ให้เป็นสีขาวเพื่อที่จะได้ไม่ดูจืดชืดเกินไป อีกทั้งยังได้ต่อชั้นหนังสือชิดกำแพงด้านหนึ่ง จัดวางโต๊ะเขียนหนังสือพร้อมตกแต่งด้วยผลงานศิลปะ ทำให้รสนิยมแบบบ้านๆกลับเข้าสู่ภาวะปกติ  

 

 

แต่ประธานเชี่ยนได้ยอมแพ้เรื่องพื้นกับชักโครกสีชมพูในห้องน้ำแล้ว ของพวกนั้นจัดการยาก ยังดีที่เป็นห้องน้ำในห้องนอนเล็ก ปกติไม่มีคนเข้ามาเท่าไร พอปิดประตูห้องน้ำ รสนิยมเชยๆของอวี๋หมิงหลางก็ถูกกลบเกลื่อนอย่างเพอร์เฟค  

 

 

จุดที่ประธานเชี่ยนพอใจที่สุดคือ มุมนั่งเล่นริมหน้าต่างในห้องรับแขก เธอทำเป็นซุ้มโค้งแบบเมดิเตอร์เรเนียน พร้อมที่นั่งที่สีเข้ากันได้ดี มีชั้นวางหนังสือไว้วางหนังสือที่เธอชอบ เวลาว่างๆมานั่งอาบแดดตรงนี้ ทำให้บ้านกลายเป็นที่ผ่อนคลายสำหรับเธอ  

 

 

อวี๋หมิงหลางยืนอยู่ในบ้านที่แสนอบอุ่นที่เขาจำแทบไม่ได้ อ้อมกอดของเขามีภรรยาที่เขาเกือบสูญเสียไป น่าปวดใจจริงๆ นี่เขาเกือบพรากจากเธอไปแล้ว  

 

 

ในฐานะที่เป็นคู่พระเอกนางเอกของครอบครัวในเวลานี้ เสี่ยวเชี่ยนถูกบังคับพาเข้าไปนอนพักผ่อนในห้องนอน แม่อวี๋พร้อมพี่สะใภ้ใหญ่กับต้าอีไปซื้อของเพื่อเตรียมทำของบำรุงให้เสี่ยวเชี่ยน พ่อลูกตระกูลอวี๋สามคนจึงนั่งปรึกษากันในห้องรับแขก  

 

 

พี่ใหญ่ตบบ่าอวี๋หมิงหลาง “แกนี่ก็ใช้ได้นะ บ้านเราเป็นทหารมาสามรุ่น แกเป็นคนแรกเลยนะที่ถูกลงโทษลดตำแหน่ง แต่บทลงโทษของนายพี่ว่าไม่คุ้มเท่าไร กองทัพมีอะไรดี เอางี้มะฉวยโอกาสลาออกมันตอนนี้เลย แล้วไปทำงานกับพี่ดีกว่า”  

 

 

“ไสหัวออกไปเลยนะ” พลโทอวี๋ชี้หน้าลูกชายคนโตด้วยความโมโห “อย่ามาพูดจาใส่ร้ายกองทัพให้ฉันได้ยิน อยากจะไปไหนก็ไป เจ้าเล็กไม่มีทางลาออก”  

 

 

พี่ใหญ่ถูกด่ายกใหญ่ “ดูสิผมพูดความจริงพ่อก็ไม่ชอบฟัง เรื่องนี้มันยุติธรรมกับเจ้าเล็กเหรอ? น้องสะใภ้ผมถูกรัดคอเกือบต้องนอนกลายเป็นผัก น้องผมก็แค่อยากทวงความยุติธรรมให้เมียแต่กลับถูกลดตำแหน่งหัวหน้าใหญ่ งานแบบนี้ไม่เห็นน่าสนใจเลย ไปทำธุรกิจกับพี่ดีกว่า พี่เห็นพรสวรรค์ของแกนานแล้ว”  

 

 

“อวี๋หมิงลี่ ไสหัวไปเลยนะ ถ้ายังไม่ไปอีกฉันจะซัดแก”  

 

 

พอเห็นพ่อโมโหพี่ใหญ่ก็ยืนขึ้นเดินไปยังห้องนอนเสี่ยวเชี่ยน จากนั้นก็หยิบเช็คออกมาวางไว้ที่หัวเตียง เสี่ยวเชี่ยนเลิ่กคิ้ว  

 

 

“เอาไปซื้อของบำรุงนะ เรื่องมันฉุกละหุกพี่เลยไม่ได้ซื้อของบำรุงมาให้เธอ” พี่ใหญ่หันไปมองข้างนอกห้องจากนั้นก็กระซิบพูดกับเสี่ยวเชี่ยน “เชี่ยนเอ๋อ ใช้โอกาสนี้กล่อมเจ้าเล็กหน่อยสิ ให้มันลาออกเลย จะทนทำงานแบบนั้นไปทำไม มาช่วยพี่ดีกว่า ต่อไปพวกเธอสองคนจะได้มีอิสระด้วย”  

 

 

พี่ใหญ่มองเรื่องนี้จากมุมของนักธุรกิจ น่าโมโหชนิดที่ไม่ไหวแล้ว ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้น้องชายเขาอยู่ในช่วงให้สำนึกผิดห้ามก่อเรื่องอีก เขาคงพาคนบุกไปเอาเรื่องครอบครัวคนบ้านั่นหมดแล้ว บอกว่าคนบ้าฆ่าคนไม่ผิดกฎหมายไม่ใช่เหรอ เอาให้ยัยป้านั่นเป็นบ้าไปอีกคนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนส่ายหน้า จากนั้นก็เขียนข้อความให้พี่ใหญ่ พี่ใหญ่อ่านแล้วก็ถอนหายใจ  

 

 

“บ้านนี้แต่ละคนอุทิศตัวให้กองทัพหมด เจ้าเล็กไม่ยอมถอดหัวโขนทหาร แล้วพี่จะแก้แค้นให้น้องชายน้องสะใภ้ได้ยังไง น่าอึดอัดจริงๆ”  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเขียนว่า อวี๋หมิงหลางไม่มีทางลาออกในตอนนี้ แบบนั้นมันไม่เรียกว่าหนีทหารเหรอ? นิสัยของเขาจะต้องทำงานจนกลับไปสู่ตำแหน่งเดิมแน่นอน แถมยิ่งทำยิ่งก้าวหน้าด้วย  

 

 

พอได้ยินพี่ใหญ่พูดเรื่องแก้แค้นเสี่ยวเชี่ยนก็หรี่ตามอง ยกมือจะดันแว่น แต่เพิ่งพบว่าเธอถอดแว่นออกเพราะต้องนอนพักรักษาตัว ทำให้มือไปดันโดนจมูกแทน แต่พอพี่ใหญ่เห็นท่าทางแบบนี้ก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที  

 

 

นี่น้องสะใภ้มีแผนอยู่ในใจแล้วเหรอ?  

 

 

เรื่องที่ถูกคนบ้ารัดคอเสี่ยวเชี่ยนเองก็โมโหไม่น้อยเหมือนกัน  

 

 

ไอคิวสูงกว่าคนอื่นแต่เรื่องใช้แรงกลับสู้ไม่ได้ ถูกคนบ้าท้าทายแบบนี้ แถมยังสร้างปัญหาให้สามี จะไม่ให้โกรธได้ยังไง?  

 

 

แต่เมื่อวานตอนที่เสี่ยวเชี่ยนอยู่ในอ้อมกอดของอวี๋หมิงหลาง เขาเล่าให้เธอฟังเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากเธอสลบไป ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าแปลกๆชอบกล  

 

 

ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษ คนบ้าที่เพิ่งเข้าศูนย์บำบัดจิตใจไปเมื่อวานซืนทำไมอยู่ๆถึงได้ออกจากโรงพยาบาลเมื่อวาน? แถมยังบังเอิญเจอเธอพอดีด้วย?  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเป็นคนที่ไม่เชื่อว่าจะมีเรื่องบังเอิญมากมายขนาดนี้ เธอเชื่อแค่สัจธรรม อะไรที่ผิดปกติคือปีศาจ  

 

 

เสี่ยวเฉียงถูกลดตำแหน่งเพราะเธอ เรื่องนี้เสี่ยวเชี่ยนต้องสืบให้ถึงที่สุดให้ได้ อีกทั้งยังต้องทำการสืบลับหลังอวี๋หมิงหลาง ตอนนี้เขาอยู่ในช่วงพิเศษ เรื่องพวกนี้จะให้เขารู้ไม่ได้  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเขียนข้อความส่งให้พี่ใหญ่ดู พี่ใหญ่พยักหน้า เสี่ยวเชี่ยนให้พี่ใหญ่ไปสืบดูว่าทำไมผู้ป่วยโรคประสาทคนนี้ถึงได้อยู่ๆก็ออกจากโรงพยาบาล ขณะเดียวกันก็ได้ให้พี่ใหญ่ฟ้องร้องแม่ผู้ป่วยด้วย  

 

 

คนเลวก็ต้องเล่นให้หนัก กับคนแบบนี้ต้องลงมืออย่างโหดเหี้ยม แม่ของคนบ้านั่นทำไมถึงได้กัดเรื่องที่อวี๋หมิงหลางเตะไม่ยอมปล่อย?  

 

 

จะต้องเป็นเพราะลูกชายถูกยิงสองนัดแน่นอน โลกนี้มีคนแบบนี้อยู่เสมอ ตัวเองทำร้ายคนอื่นได้ไม่ผิดอะไร แต่ถ้าถูกทำร้ายบ้างกลับรู้สึกว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรม  

 

 

นอกจากสาเหตุนี้แล้ว และอีกเหตุผลที่ป้าแร้งทึ้งคนนี้กัดไม่ปล่อยก็คือ กลัวจะถูกติดร่างแห่บางอย่างไปด้วย การที่ฟ้องร้องก่อนเพราะอยากให้ดูมีศีลธรรมมากกว่า  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนจะสั่งสอนป้าแร้งทึ้งคนนี้ให้รู้รสชาติบ้าง  

 

 

หลังจากที่พี่ใหญ่เห็นแผนของเสี่ยวเชี่ยนแล้วก็อดไม่ได้ที่จะแอบยกนิ้วโป้งให้ ดูท่าสมองอันปราดเปรื่องของน้องสะใภ้จะไม่ได้รับความเสียหายอะไร สติสัมปชัญญะครบถ้วน แต่วิธีนี้ไม่ถึงกับโปร่งใส เสี่ยวเชี่ยนจะให้พลโทอวี๋กับแม่อวี๋รู้ไม่ได้ ในครอบครัวมีแค่พี่ใหญ่เท่านั้นที่ทัศนคติใกล้เคียงกับเธอ เรื่องนี้ให้พี่ใหญ่จัดการได้  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนทำมือคารวะพี่ใหญ่ ความหมายคือช่วงสองวันนี้จับตาดูคนแก่สองคนในบ้านให้ดี พี่ใหญ่พยักหน้า  

 

 

“น้องสะใภ้วางใจได้ เรื่องนี้พี่จัดการให้ได้แน่นอน เพียงแต่ด้านเจ้าเล็ก…” 

Related