“ล้วนเป็นความผิดของข้า ข้าไม่สามารถชี้แจงได้ รีบไปดูอ๋องเย่กันเถอะ”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันมีความผิดเพคะ！”

ฮองเฮาคุกเข่าลง

จักรพรรดิอวี้ตี้หันกลับไปมอง แล้วก้มลงช่วยพยุงเฉินอวิ๋นชูขึ้นมา：“เป็นข้าเองที่ไร้ความสามารถ ทำร้ายผู้คนมากมาย เสนาบดีมีแค่หน้าที่รับผิดชอบเท่านั้น”

“แต่ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันเองก็เฝ้าดูอ๋องเย่เติบโตมา เขาจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร เขาจงภักดีต่อพระองค์มาโดยตลอด”

เฉินอวิ๋นชูเงยหน้าขึ้นและอดไม่ได้ที่จะน้ำตาตก

เกรงว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงด้วยดี และสุดท้ายท่านพ่อก็ต้องลำบาก

แม้ว่าหลักฐานจะถูกรวบรวมไว้แล้ว แต่ทำไมเนางถึงคิดไม่ตก จะทำให้ท่านพ่อตรวจเจอได้อย่างไร ทั้งหมดนี้เป็นอ๋องเย่ที่กระทำ

จักรพรรดิอวี้ตี้ช่วยพยุงเฉินอวิ๋นชูขึ้นมา：“ลุกขึ้นเถิด ข้าก้มตัวจนเหนื่อยมากแล้ว”

เฉินอวิ๋นชูทำได้เพียงลุกขึ้น จักรพรรดิอวี้ตี้เหลือบมองไปที่ห้องโถงด้านข้าง แต่ท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้เดินไป

“ข้าเหนื่อยแล้ว ข้าจะกลับไปที่พระที่นั่งบำรุงฤทัยก่อน ฮองเฮาไปดูเถอะ ถึงอย่างไรฮองเฮาก็เฝ้าดูอ๋องเย่เตบโตมา ความสัมพันธ์ระหว่างอ๋องเย่กับฮองเฮานั้นแน่นอนว่าต่างออกไป” หลังจากที่จักรพรรดิอวี้ตรัสจบก็หันหลังเดินจากไป

ในเวลานี้ฮองเฮาเฉินอวิ๋นชูตัวสั่นเล็กน้อย อยู่ใกล้จักรพรรดิก็เหมือนอยู่ใกล้เสือ หัวใจของจักรพรรดิคือสิ่งสำคัญที่สุด อาจกล่าวได้ว่าจักรพรรดินั้นไร้ความปรานีอย่างที่ชาวโลกกล่าวไว้

อ๋องเย่เป็นคนที่เขารักและโปรดปรานมากที่สุด แต่ในเวลานี้เขาเดินจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว

แล้วนางล่ะ？

ทันใดนั้นเฉินอวิ๋นชูก็รู้สึกว่ามันน่าขบขัน นางจะนับว่าเป็นอะไรได้？

ฉีเฟยอวิ๋นถูกนำตัวขึ้นไปบนรถม้า แม่ทัพฉีอุ้มนางไว้ไม่ยอมวาง ไม่ว่าใครจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์

รถม้ากลับมาถึงอย่างรวดเร็ว แม่ทัพฉีร้องไห้ออกมาดั่งสายฝน กอดฉีเฟยอวิ๋นไว้และร้องไห้ไม่หยุด

ฉีเฟยอวิ๋นค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมา นางลืมตาขึ้นแล้วเรียกว่า：“ท่านพ่อ”

น้ำตาของแม่ทัพฉีหยุดลงอย่างกะทันหันและเงียบอยู่นาน เขารีบผลักฉีเฟยอวิ๋นออกมาดูใกล้ ๆ

“อวิ๋นอวิ๋น เจ้าเป็นคนหรือผี？”

ฉีเฟยอวิ๋นถูกเย้าหยอกอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก：“แน่นอนว่าเป็นคน！”

“หือ？” แม่ทัพฉีค่อย ๆ วางฉีเฟยอวิ๋นลงแล้วถามว่า：“ถ้าอย่างนั้นเมื่อกี้เจ้าก็ไม่ได้ถูกพิษจนตาย แม้แต่หมอหลวงก็ยังบอกเช่นกัน ตอนที่พ่อจับมือของเจ้าก็เย็น เจ้าทำให้พ่อตกใจแทบแย่”

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มและพยายามจะขยับ แม้ว่านางจะฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ร่างกายของนางก็ผ่านบาดเจ็บสาหัสมาก และยังคงมีอาการปวดแสบปวดร้อนอยู่

“ท่านพ่อ ข้าถูกพิษ แต่ข้ากินยาถอนพิษลงไปก่อน ดังนั้นจึงไม่ตายได้ง่าย ๆ” เพื่อที่จะให้แม่ทัพฉีสบายใจ ฉีเฟยอวิ๋นจึงต้องพูดเช่นนี้

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าต้องพักผ่อนให้ดี พ่อจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า ไม่ว่าใครจะมา พ่อก็จะไม่อนุญาต” แม่ทัพฉีเริ่มตื่นตัวในทันที ราวกับโลกทั้งโลกจะทำร้ายฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ความรู้สึกที่มีท่านพ่ออยู่ช่างดีจริง ๆ

“ท่านพ่อ ข้าเหนื่อยแล้ว อยากพักผ่อน แต่ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ข้ายังไม่วางใจ”

“เพื่อไอ้คนเลวนั่นอีกแล้วหรือ？” แม่ทัพฉีรู้สึกโกรธเมื่อนึกถึงหนานกงเย่ ในเมื่อไม่ชอบบุตรสาวของเขา ทำไมถึงยังจะมีลูก？หากวันหน้าแยกทางกัน บุตรสาวของเขาจะทำอย่างไร？

แม้ว่าแม่ทัพฉีจะโกรธ แต่เมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียวของฉีเฟยอวิ๋นแล้ว ท่านแม่ทีพฉีก็ใจอ่อน และจัดการตามที่บุตรสาวบอกอย่างตรงไปตรงมา และกล่าวว่า：“พ่อล้วนแต่ฟังอวิ๋นอวิ๋น”

“ท่านพ่อ ข้ายังมียาอยู่ ท่านหาวิธีส่งไปให้ทังเหอ แล้วให้เขาเอาให้ท่านอ๋องเย่ เพื่อช่วยชีวิตท่านอ๋องเย่！”

แม่ทัพฉีรับยามา แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็ทำเพื่อบุตรสาวของเขา

แม้ว่าทังเหอจะรับยาด้วยความงงงวย แต่เขาก็ยังใช้เงินจำนวนไม่น้อย เพื่อยุติความสัมพันธ์และส่งยาเข้าไป

ฉีเฟยอวิ๋นกลับมาพักฟื้นที่จวนของท่านแม่ทัพสองสามวัน ร่างกายของนางค่อย ๆ ดีขึ้น สามารถเดินไปมาได้ จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็เข้าไปในวัง และมีรายงานเรื่องที่ฉีเฟยอวิ๋นยังไม่ตาย

ข่าวแพร่กระจายออกไป หนานกงเย่ลุกมาจากเตียง

เขาจ้องมองตาเขม็ง ทักเหอก้มหน้าลง และหนานกงเย่ก็ถามว่า：“หญิงคนนั้นยังไม่ตาย？”

ทังเหอพูดอะไรไม่ออก สองสามวันที่ผ่านมาเขาไม่กินไม่ดื่มและไม่พูดอะไร แต่ในเวลานี้ กลับเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา？”

“ความลับในจวนท่านแม่ทัพไม่รั่วไหล เราจึงเพิ่งได้รับข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“เช่นนั้น น้ำมันตวนยู่วก็เป็นนางที่ส่งมา？” หนานกงเย่หรี่ตา เขาน่าจะรู้ตั้งนานแล้ว นางกล้าที่จะแกล้งตาย！นางไม่ยำเกรงต่อสิ่งใดเลยจริง ๆ！

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทังเหอตอบตามความจริง หนานกงเย่หลับตาลง：“บอกให้นางมาคอยปรนนิบัติข้า！”

“……”

ทังเหอทำอะไรไม่ถูก：“ข้าน้อยจะลองดูพ่ะย่ะค่ะ”

ถึงอย่างไรนั่นก็คือท่านแม่ทัพใหญ่ และอาจจะไม่ฟังท่านอ๋อง ยิ่งไปกว่านั้นใครบ้างที่ไม่รู้ว่าท่านอ๋องเย่วางแผนจะกบฏ ท่านแม่ทัพฉีจะปล่อยให้บุตรสาวเข้ามาเกี่ยวข้องได้อย่างไร

ทังเหอไปเชิญฉีเฟยอวิ๋นที่จวนของท่านแม่ทัพด้วยตัวเอง

เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากไป แต่เมื่อคิดว่าต้องหาโอกาสไปพบฝ่าบาทเพื่อที่จะชี้แจง

ยิ่งกว่านั้นเมื่อนางได้ยินว่าหนานกงเย่ให้มาตามนาง นางก็ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกที่ทำให้ใจเต็นแรงได้ เธอจึงนำยาไปด้วยและเดินทางไปในวัง

บังเอิญว่าในตอนที่นางเข้ามาในวัง นางก็ได้ยินข่าวว่าพระชายาตวนก็กำลังจะเข้าไปในวังเช่นกัน และจะไปหาหนานกงเย่

ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามทังเหอไปอย่าเงียบ ๆ รูปร่างของนางผอมเพรียวและขาวราวหิมะ และเดินบนหิมะอย่างไม่เร่งรีบ

ทังเหอก็รู้สึกประหลาดใจ เขารู้จักฉีเฟยอวิ๋นมาหลายปี เป็นเรื่องยากมากที่จะยอมรับว่าเมื่อพระชายาเย่เจอกับผู้หญิงคนอื่นแล้วจะเงียบอย่างในวันนี้

ทังเหอถามว่า：“ในเวลานี้พระชายารู้สึกอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ？”

ทังเหอถามด้วยความอยากรู้อยาก

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว:：“ไม่รู้สึกอะไร”

ทังเหอตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ต่างกัน ต่างกันมากจริง ๆ มิน่าล่ะพ่อบ้านถึงได้บอกว่าพระชายาเปลี่ยนไปแล้ว

ต่างจากเมื่อก่อนที่ไปท่านอ๋องแล้วเอาแต่ร้องไห้และสร้างความวุ่นวาย ในวันนี้เงียบมากขนาดนี้ ยังรู้สึกไม่ชินจริง ๆ

ทังเหอพาฉีเฟยอวิ๋นไปที่ห้องโถงด้านข้างของพระที่นั่งบำรุงฤทัย นับตั้งแต่อ๋องเย่ได้รับบาดเจ็บ เขาก็รักษาตัวอยู่ที่นี่ตลอด ปราศจากคนที่ประจบสอพลอ และที่นี่ก็เงียบมาก

เมื่อมาถึงหน้าประตู ทังเหอก็เคาะประตู แต่ด้านในไม่มีใครตอบ

เมื่อคิดว่าพระชายาตวนอยู่ข้างใน ทังเหอจึงเชิญให้ฉีเฟยอวิ๋นรอก่อน ฉีเฟยอวิ๋นสงสัยว่าในเวลานี้ผู้หญิงคนนั้นจะมาทำอะไร?