พื้นที่ปิดไม่เหมือนหน้าหลักของเว็บบอร์ดปกติ น้อยครั้งที่โพสต์ปักหมุดจะมีการเปลี่ยนแปลง

อย่างไรเสียหน้าหลักของเว็บบอร์ดปกติก็ไม่ได้แตกต่างจากพวกพื้นที่ให้ตั้งกระทู้ถามตอบทั่วไปเท่าไร

ภายในพื้นที่ปิด นอกจากประกาศที่ผู้ดูแลของเอ็นโอเคโพสต์บ้างเป็นครั้งคราว กระทู้ที่ถูกปักหมุดมาตลอดก็มีเพียงแค่กระทู้เดียว

พุ่งเป้าไปที่การล่าค่าหัวอันดับที่หนึ่ง

นับตั้งแต่เว็บบอร์ดเอ็นโอเคก่อตั้งมาจนถึงตอนนี้ กระทู้ปักหมุดคาดแดงกระทู้นี้ก็ยังไม่เคยเปลี่ยน

แต่ไม่ว่าจะเป็นนักล่าติดอันดับคนไหน ต่อให้เป็นอันดับหนึ่งของแต่ละชาร์ต ก็ไม่มีใครกล้ารับงานนี้

บรรดาผู้ใช้ที่เข้ามาทุกครั้ง ส่วนใหญ่ก็ได้แต่มอง จากนั้นถึงเริ่มตั้งกระทู้ของวันใหม่ รวมถึงพวกบอสใหญ่ด้วย

ปรากฏว่าวันนี้พวกเขาเข้ามาในพื้นที่ปิดก็พบว่ามีโพสต์ปักหมุดเพิ่มเข้ามา อีกทั้งยังเป็นโพสต์ล่ารางวัล

โดยเฉพาะเครื่องหมายตกใจสีแดงขนาดใหญ่ ดูท่าทางเหมือนสำคัญยิ่งกว่าโพสต์ล่าค่าหัวอันดับหนึ่งนั่นเสียอีก

ไม่แน่อาจเป็นการล่ารางวัลระดับเอสเอสเอส ที่พบเจอได้ยาก

หลังจากที่บรรดาผู้ใช้งานกดเข้าไปดูด้วยความตื่นเต้น

ทุกคนก็งงเป็นไก่ตาแตก

[เอ๊า พระเจ้าช่วย ฉันต้องตาบอดแล้วแน่เลย ทำไมหยกเย็นชิ้นกระจึ๋งนึงก็ควรค่าให้ปักหมุดด้วย]

[คิดเป็นดอลล่าร์เจ็ดล้านสามแสนสี่หมื่น ฉันออกไปไม่กี่นาทีก็หามาได้แล้ว สรุปได้ไหมว่าทำไมงานนี้ถึงต้องปักหมุด]

แอทผู้ดูแล004 : [วันนี้ผู้ดูแลคนไหนเข้าเวรรีบออกมา ดูซิพวกคุณปักหมุดอะไร แถมยังเอาไว้เหนือกระทู้ล่าค่าหัวอันดับหนึ่งด้วย ไม่เห็นงานล่าค่าหัวอันดับหนึ่งของพวกเราอยู่ในสายตาแล้วใช่ไหม]

แอทผู้ดูแล004 : [จะบอกให้นะ ถ้าไม่เห็นค่าหัวอันดับหนึ่งอยู่ในสายตา เดี๋ยวได้โดนดีแน่!]

ในขณะที่ผู้ใช้งานเว็บบอร์ดกำลังงงกันอยู่นั้น ทันใดนั้นก็มีเอฟเฟกต์สีรุ้งที่แสดงการออนไลน์ปรากฏขึ้นทุกโพสต์

แอทเชิญมากินยา : [ติ๊ง…ออนไลน์แล้ว รีบมาต้อนรับสิ!]

แอทเชิญมากินยา : [ติ๊ง…ออนไลน์แล้ว รีบมาต้อนรับสิ!]

เอฟเฟกต์พิเศษแบบนี้ต้องเป็นผู้ใช้งานระดับเอสเอส ขึ้นไปเท่านั้นถึงจะมี

เห็นได้ชัดว่าโพสต์ปักหมุดที่มาแบบงงๆ และกะทันหันนี้ได้ดึงดูดความสนใจของบรรดาบอสที่หลบซ่อนอยู่อย่างแท้จริง

แอทเชิญมากินยา : [นี่เป็นญาติของผู้ดูแลคนไหนหรือเปล่า ใช้เส้นเกินไปหรือเปล่า ทำไมไม่ปักหมุดกระทู้ขายครีมกันแดดของฉันด้วยเลยล่ะ จะได้ขายได้เยอะหน่อย ช่วงนี้จนไม่มีข้าวกินแล้ว]

[?!…บอสไปขายครีมกันแดดแล้วจริงดิ ครีมกันแดดของบอสมีคนกล้าใช้ด้วยเหรอ]

[โอ้โห นักปรุงยาพิษอันดับสามไปขายครีมกันแดดแล้ว งั้นฉันจะไปขายแรงงานทำไม บอสเอาผมไปด้วย เดี๋ยวเป็นเซลล์ให้ ผมจะรับหน้าที่ทาให้ลูกค้าเอง]

[ฉันเป็นพยาน ฉันเคยซื้อ เกือบขิต พวกนายระวังด้วยนะ]

แอทผู้ดูแล004 : [ทำอะไรอยู่ ยังไม่ออกมาอธิบายอีกว่ามันเรื่องอะไรกันแน่]

ในที่สุดผู้ดูแลก็เอ้อระเหยออกมาท่ามกลางการถูกเรียกจากผู้ใช้งานจำนวนมาก

แอทผู้ดูแล004 : [ทุกอย่างปกติดี ทุกท่านแยกย้ายได้]

หลังจากโพสต์ข้อความเสร็จ แอทผู้ดูแล004 ก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

ล้อเล่นหรือเปล่า

ถ้าเขาไม่หายตัวไปเดี๋ยวได้ซวย

แอทผู้ดูแล004 ก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย

อย่างไรเสียเอ็นโอเคก็ครอบครองเครือข่ายข่าวกรองที่รวดเร็วที่สุดในโลก หลังจากที่อิ๋งจื่อจินแฮกเว็บบอร์ด แอทผู้ดูแล004ก็สังเกตเห็นทันที

แต่เขาเป็นเพียงผู้ดูแล ตัดสินใจอะไรไม่ได้

แถมยังเป็นครั้งแรกที่เจอเรื่องแบบนี้ แอทผู้ดูแล004 ไปขอคำชี้แนะจากเบื้องบนแล้ว

คำตอบของเบื้องบนมีแค่ตามที่เขาตอบไป แต่ก็ได้ทิ้งท้ายเอาไว้ ความหมายประมาณว่า

ถ้าทำได้ เก่งนักพวกคุณก็แฮกบ้างสิ พวกเราจะไม่ยุ่ง อีกทั้งยังยินดีสนับสนุน

แอทผู้ดูแล004 ถึงกับแอบปาดเหงื่อ

ถูกต้อง ใครใช้ให้มีคนแฮกได้แม้กระทั่งระบบของเอ็นโอเคล่ะ

นี่ก็เป็นเรื่องที่จนปัญญาเหมือนกัน

ไม่เหนือความคาดหมาย พอแอทผู้ดูแล004 ตอบแบบนี้ เหล่าผู้ใช้งานก็เดือดขึ้นมาทันที

มีบอสคนหนึ่งลั่นวาจาว่าจะวางยาฆ่าแอทผู้ดูแล004 บ้างก็จะตั้งค่าหัวแอทผู้ดูแล004

และในเวลานี้เอง

ณ เมืองฟลอเรนซ์ในยุโรป

ภายในคฤหาสน์เซ็นจูรี่

เด็กหนุ่มนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ล็อกเอ๊าออกจากเว็บบอร์ดเอ็นโอเค

แอ็กเคานต์ที่เขาใช้ล็อกอินมีชื่อไอดีว่า แอทรักแค่เงิน

แต่นี่ไม่ใช่แอ็กเคานต์ของเขา แต่เป็นของเจ้าของคฤหาสน์

หลังจากที่ล็อกเอ๊าออกไปแล้ว เด็กหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ที่อยู่ข้างคอมพิวเตอร์ขึ้นมากดโทรออก

เขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในเว็บบอร์ดเอ็นโอเคให้ปลายสายฟังอย่างสรุป

“เรื่องเป็นแบบนี้ครับ ระบบของเอ็นโอเคถูกแฮก ตรวจสอบแล้วเป็นแอ็กเคานต์ที่เพิ่งสมัครมาได้หนึ่งเดือน”

ไม่รู้ว่าปลายสายถามอะไร เด็กหนุ่มพูดต่อ “ครับ หลังจากที่ลงทะเบียนแอ็กเคานต์เสร็จ ช่วงหนึ่งเดือนมานี้แอ็กเคานต์นี้ก็ทำภารกิจระดับล่างในหน้าหลักจำนวนมาก อีกทั้งยังทำเสร็จเร็วด้วยครับ”

“วันนี้แต้มสะสมการใช้งานของแอคเคาท์นี้ครบหนึ่งหมื่นพอดี กระทู้ล่ารางวัลนี้เป็นกระทู้แรกที่แอคเคาท์นี้โพสต์ในสมาพันธ์ลับครับ”

ปลายสายตกใจนิดหน่อยถามต่อ

“ขอโทษด้วยครับ สืบไม่ได้ว่าคนที่ใช้แอ็กเคานต์นี้เป็นใคร” เด็กหนุ่มรู้สึกผิด “แต่ไม่น่าใช่พวกคนของสมาพันธ์แฮกเกอร์นิรนาม”

“เจ้าของกระทู้ได้ทิ้งที่อยู่ไว้ จากการคาดคะเนในขั้นต้น มีบุคคลลึกลับช่วยจงซื่อกรุ๊ปของประเทศจีนอยู่…ท่านว่าอะไรนะครับ” เด็กหนุ่มฟังแล้วก็ตกใจ “ท่านจะรับงานนี้เหรอครับ!”

น้ำเสียงของปลายสายเจือด้วยเสียงหัวเราะ แต่ฟังดูกลับเพียงผิวเผิน “ใช่ รับงานนี้ คนที่แฮ็กระบบเอ็นโอเคได้ไม่ธรรมดา คนคนนี้จงใจปิดบังร่องรอยของตัวเอง นายสืบไม่เจอหรอก”

“อาศัยโอกาสนี้ทำให้เป็นบุญคุณ ไม่เอาหรอกเงินรางวัล ไม่ได้ขัดสน พรุ่งนี้ก่อนห้าโมงส่งของไปตามพิกัดที่อยู่ในโพสต์”

เด็กหนุ่มสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที “ครับ ผมจะไปจัดการให้”

…

เวลาผ่านไปหนึ่งวัน จงซื่อกรุ๊ปส่งคนจำนวนมากออกไปตามหา แต่ก็ยังคงไม่มีเบาะแสของโลกสิบทิศ

พวกผู้ถือหุ้นร้อนใจจนนั่งไม่ติด เว้นเสียแต่พวกผู้ถือหุ้นที่เฝ้ารอให้ผู้เฒ่าจงลงจากตำแหน่งมานานแล้ว ไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่ร้อนใจ กลับรู้สึกสะใจเสียด้วยซ้ำ

โดยเฉพาะโพสต์เวยปั๋วที่ดีเคกรุ๊ปจงใจโพสต์นั่น มีคนจำนวนไม่น้อยที่ยกเลิกออเดอร์กับจงซื่อกรุ๊ป

ถ้าไม่ติดว่าหุ้นยังคงขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผู้ถือหุ้นบางคนก็อยากขายออกไปแล้ว

นอกจากจงซื่อกรุ๊ปแล้ว ทางด้านแฮ็กเกอร์คนหนึ่งก็ตามสืบด้วยเช่นกัน

เนื่องจากภายในห้องลับที่เก็บโลกสิบทิศไม่มีกล้องวงจรปิด เล่นเอาเขาไม่ได้นอนทั้งคืน

ทำให้เด็กน้อยน่าสงสารที่เดิมทีก็ผมร่วงตลอดยิ่งอาการหนักกว่าเดิม

“สืบได้แล้ว” แฮ็กเกอร์กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปพลางกดพิมพ์โค้ดโปรแกรม “เหมือนที่นายคิด เป็นฝีมือของพวกเขา มิน่าถึงไม่มีร่องรอย จอมโจรทำก็ไม่มีปัญหาแล้ว”

จอมโจรก็เป็นอาชีพหนึ่ง เพียงแต่จอมโจรไม่เป็นที่ยอมรับในเว็บบอร์ดเอ็นโอเค ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีการจัดอันดับให้ ดังนั้นจอมโจรเหล่านี้จึงได้รวมตัวกันเป็นกลุ่มๆ แล้วท่องไปทั่วทุกมุมโลก

จอมโจรที่ดีเคกรุ๊ปเชิญมาในครั้งนี้ก็คือหนึ่งในกลุ่มเหล่านั้น

หลังจากที่พวกเขาขโมยโลกสิบทิศออกมาจากเฝ่ยชุ่ยไจแล้วก็ขนไปยังอีกที่หนึ่ง

แฮ็กเกอร์สืบไม่พบพิกัดที่แน่นอน รู้เพียงว่าอยู่ต่างประเทศ

เขาเองก็งงเหมือนกัน

เขาเป็นถึงบอสใหญ่ของสมาพันธ์แฮ็กเกอร์นิรนาม เก่งกาจในทุกด้าน

แต่พวกจอมโจรที่ชอบลักขโมยพวกนี้กลับลูบคมเขาได้

ไปมาอย่างไร้ร่องรอย หลบเลี่ยงกล้องวงจรปิดได้ทั้งหมด

ต่อให้เขาไปสืบก็ไม่ได้ความอะไร

แต่นี่ก็ปกติ แต่ละวงการย่อมต้องมีหนทางเอาตัวรอด

ถ้าแม้แต่เรื่องแค่นี้จอมโจรยังจัดการไม่ได้ก็เสียแรงที่เป็นจอมโจรแล้ว

“อืม” ฟู่อวิ๋นเซินดูเดาได้อยู่ก่อนแล้ว เขายิ้ม “ต่อไปนายไม่ต้องยุ่งแล้ว ฉันจะให้คนไปตามหา”

“จำคำพูดนายไว้นะ ฉันจะไปนอนแล้ว” แฮ็กเกอร์ขอบตาดำคล้ำ สะลึมสะลืออยากนอนมาก พูดด้วยน้ำเสียงโมโห “ฝากทักทายเด็กน้อยของนายด้วย”

ฟู่อวิ๋นเซินขมวดคิ้ว เอียงหน้า “เยาเยา เขาฝากทักทาย”

อิ๋งจื่อจินกำลังกินมาร์ชเมลโล ดวงตาหงส์เหลือบขึ้น “ได้ยินแล้ว คุณไม่ต้องไปตามหา ยุ่งยากเกินไป ฉันมีวิธี”

“หืม?” ฟู่อวิ๋นเซินอึ้ง ดวงตาดอกท้อโค้งมน น้ำเสียงกึ่งหยอกเย้า “ไม่ใช่มั้งเด็กน้อย ตอนนี้ยังจะทำตัวเกรงใจพี่ชายอีกเหรอ”

รู้จักกันมานานขนาดนี้แล้ว เขากลับพบคุณลักษณะพิเศษบางอย่างของเด็กน้อย

เขาช่วยเธอหนึ่งเท่า เธอจะคืนกลับมาให้สิบเท่า

แถมยังไม่ต้องการให้ใครตอบแทน

เอาเรื่องทั้งหมดแบกไว้บนบ่าคนเดียว ปฏิเสธการช่วยเหลือทุกอย่าง

ราวกับว่าโลกนี้มีเธอแค่คนเดียว

ขนตาของฟู่อวิ๋นเซินขยับเล็กน้อย

“ไม่ใช่” อิ๋งจื่อจินส่ายหน้าเล็กน้อย “มันเสียเวลาจริงๆ ไม่ได้เกรงใจ”

กว่าจะเอาโลกสิบทิศส่งกลับมากินเวลามากกว่า สิ้นเปลืองทรัพยากรคนกับเงินมากกว่า

ไม่สู้แกะสลักใหม่อีกชิ้น

แน่นอนว่าอัญมณีล้ำค่าของเฝ่ยชุ่ยไจก็ต้องกลับมา แต่ไม่มีทางมอบให้ดีเคกรุ๊ป

อิ๋งจื่อจินมองสีท้องฟ้า ดึงปีกหมวกลงมาบังแสงแดดที่แยงตา

ลองคำนวณเวลาดู พัสดุของเธอก็คงใกล้ถึงแล้ว

…

ณ คฤหาสน์ตระกูลจง

ผู้เฒ่าจงขมวดคิ้วแน่น โทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่กำลังดูรายงานของบริษัท

พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ รีบเข้ามารับ “พัสดุเหรอ ครับ เข้าใจแล้วครับ วางไว้ที่หน้าประตูใหญ่ได้เลยครับ”

เขาวางสายแล้วเดินย่องออกไป

ที่หน้าประตูเหล็กมีพัสดุอยู่ชิ้นหนึ่ง

เป็นกล่องที่สูงเท่าครึ่งตัวคน หนักจนพ่อบ้านยกไม่ไหว

เขาปาดเหงื่อ สั่งคนสวนสองคนมายกไปถึงเอาพัสดุเข้าห้องรับแขกได้

ผู้เฒ่าจงวางเอกสารลง ถามด้วยความสงสัย “ของอะไรใหญ่ขนาดนี้ ใครส่งมา”

“ไม่ทราบครับ” พ่อบ้านเองก็งง “ท่าทางจะหนักเอาการเลยครับ”

เขาตรวจสอบแล้ว ไม่ใช่ของอันตรายถึงได้กล้าขนเข้ามา

อย่างไรเสียตระกูลเศรษฐีอย่างตระกูลจงก็เคยได้รับของอันตรายอยู่ไม่น้อย

“ขอฉันดูหน่อยซิ” ผู้เฒ่าจงสวมแว่นสายตายาวแล้วค่อยๆ เดินเข้าไป

เขาย่อตัวนั่งลง ชะโงกหน้าเข้าไปก็เห็นข้อความ

ตระกูลลอเรนท์