ตอนที่ 2837 ความโอหังของเจ้านี้มันเหมือนข้าเมื่อก่อน!

แม้จะต้องเผชิญกับความคับแค้นของจั่วเฉินแต่เย่หยวนก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไร แต่กลับรู้สึกอบอุ่นในใจขึ้นมาแทน

เพราะหลังจากผ่านศึกครั้งก่อนมานั้นจั่วเฉินก็ได้นับถือเขาเป็นศิษย์จริงๆ ไปแล้ว เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่พอใจ

บนเส้นทางการบ่มเพาะนั้นการเปลี่ยนอาจารย์มิใช่เรื่องแปลกประหลาดใด

ตราบเท่าที่มันมิใช่การไปกราบศัตรูของอาจารย์มาเป็นอาจารย์แล้วคนทั้งหลายก็คงไม่มีใครว่ากล่าว

เพราะสัญชาตญาณของคนคือการพัฒนาอย่างไร้สิ้นสุด!

จั่วเฉินนั้นลองถามใจตัวเองดูว่าหากเป็นเขาแล้วเขาคงไม่คิดลังเลที่จะตอบรับเป็นแน่

แต่เย่หยวนคนนี้กลับปฏิเสธออกไป!

 อาจารย์จั่ว เขานั้นสอนอะไรข้าไม่ได้จริงๆ! หรือข้าต้องบอกว่าตัวท่านเองนั้นก็สอนอะไรข้าไม่ได้เหมือนกัน?  เย่หยวนยิ้มขึ้น

จั่วเฉินนั้นแค่ระบายอารมณ์ออกมาย่อมจะไม่ได้คิดทำร้ายเย่หยวนจริงๆ

เย่หยวนนั้นอาจจะมีสภาพน่าอนาถจริงแต่มันก็เป็นแค่แผลภายนอกไร้ปราณเทวะใดๆ

เมื่อจั่วเฉินได้ยินเขาก็ต้องยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีอย่างคับแค้นใจ  ฮ…ฮ่าๆ ไอ้เด็กเวรนี่! เจ้าคิดว่าตัวเองสร้างผลึกเพลิงโลหิตได้แล้วเจ้าจะเก่งกาจกว่าสวรรค์หรือ? ไม่ต้องพูดถึงท่านบรรพบุรุษเลย แม้แต่ข้านักหลอมโอสถสวรรค์ระดับแปดคนนี้ก็ไม่มีปัญญาจะสอนเจ้าแล้วหรือ? 

เย่หยวนนั้นมองหน้าจั่วเฉินพร้อมตอบกลับไปเรียบๆ  ข้านั้นแตะฐานของระดับลึกล้ำได้แล้ว! 

จั่วเฉินที่กำลังพูดมาด้วยหน้าแดงหน้าดำนั้นต้องอ้าปากค้างขึ้นมาเหมือนราวกับว่าเย่หยวนตรงหน้านี้เป็นสัตว์ประหลาด

แน่นอนว่าระดับแท้มันย่อมจะมิใช่จุดสิ้นสุดของเต๋าโอสถ

เหนือระดับแท้ไปนั้นมันคือระดับลึกล้ำ!

เมื่อขึ้นไปถึงระดับมหาจักรพรรดิโอสถสวรรค์ใดๆ มันก็แทบจะไร้ผลแล้ว

ต่อให้จะเป็นโอสถสวรรค์ระดับแท้มันก็ไม่อาจจะสร้างความเปลี่ยนแปลงใดๆ ให้แก่ร่างของมหาจักรพรรดิได้

ระดับลึกล้ำนั้นมันคือระดับที่เหล่ามหาจักรพรรดิใช้กัน!

ระดับแท้นั้นมันคือการผสานพลังส่วนหนึ่งของยอดเต๋าเข้าไประหว่างการหลอมโอสถ

แต่ว่ามันก็แค่พลังส่วนหนึ่งของเต๋าสวรรค์เท่านั้น

หากคิดอยากจะขึ้นไปให้สูงกว่านั้นแล้วคนผู้นั้นต้องก้าวให้ถึงระดับลึกล้ำ!

ระดับลึกล้ำนั้นมันสามารถจะดึงพลังทุกส่วนของโอสถสวรรค์ออกมาใช้ได้อย่างถึงที่สุด

หากระดับแท้นั้นมันเพิ่มให้คุณภาพของโอสถสวรรค์พุ่งไปถึงร้อยละยี่สิบ ระดับลึกล้ำนั้นมันก็จะเพิ่มคุณภาพโอสถไปได้อีกถึงเท่าตัวหรือสองเท่าได้ง่ายๆ!

ความแตกต่างนี้มันไม่ใช่น้อยๆ

เพียงแค่ว่าจากระดับแท้ไประดับลึกล้ำนั้นมันช่างยิ่งใหญ่เกินรับ!

เย่หยวนนั้นย่อมจะไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนแต่เมื่อได้เจอกับหมี่เทียนเขาก็ย่อมจะได้ยินหมี่เทียนพูดถึงมันมาบ้าง

ต่ำจากระดับมหาจักรพรรดิลงมานั้นมันไม่มีทางที่จะขึ้นถึงระดับลึกล้ำได้เลย!

เพราะว่าหากคนผู้นั้นอยากจะขึ้นให้ถึงระดับลึกล้ำแล้วพวกเขาก็ต้องมีความเข้าใจต่อเต๋าโอสถอย่างลึกล้ำด้วย

หากไม่ขึ้นไปเป็นนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับเจ็ดก่อนแล้ว การหลอมโอสถสวรรค์ระดับลึกล้ำนั้นมันย่อมจะเป็นได้แค่นิทานหลอกเด็ก

แน่นอนว่าเหล่ายอดอัจฉริยะสะท้านสวรรค์นั้นอาจจะถึงระดับลึกล้ำได้ก่อนถึงระดับมหาจักรพรรดิ เช่นตัวโจวซ่งฉวนนั้น

เรื่องนี้มันทำให้ครั้งหนึ่งสวรรค์แทบแตก!

แต่ต่อให้จะเป็นโจวซ่งฉวนนั้นเองตอนที่เขาบรรลุระดับลึกล้ำเขาก็เป็นถึงจักรพรรดิเที่ยงขั้นสุดแล้ว

มันไม่ได้อยู่ห่างจากอาณาจักรมหาจักรพรรดิเท่าไหร่แล้ว

แต่เย่หยวนนั้นอยู่ในอาณาจักรใด?

เขานั้นเป็นแค่จักรพรรดิเซียนขั้นกลาง!

เจ้าเด็กคนนี้มันยังไม่เป็นจักรพรรดิเซียนขั้นปลายด้วยซ้ำ!

นักหลอมโอสถสวรรค์ระดับห้านั้นกลับจะบรรลุระดับลึกล้ำได้?

เรื่องนี้ฟังอย่างไรมันก็แค่นิทานหลอกเด็ก!

ได้เห็นจั่วเฉินอ้าปากค้างเช่นนั้นเย่หยวนก็กล่าวขึ้นต่อ  การที่ข้าจะไปยังนิกายยาสุดล้ำในครั้งนี้มันก็เพื่อการบรรลุระดับลึกล้ำนี้แหละ ไม่เช่นนั้นแล้วตอนที่ท่านคิดรับข้าเป็นศิษย์ข้าเองก็คงปฏิเสธไปแล้วด้วยซ้ำ 

หน้าของจั่วเฉินนั้นมันชาขึ้นมา

การเป็นศิษย์อาจารย์ของคนทั้งสองนั้นมันก็แค่การไหลตามน้ำของทั้งสองฝ่าย

แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะเริ่มสนิทกันขึ้นมาจริงๆ แล้วแต่จุดเริ่มต้นมันก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้

เรื่องที่เย่หยวนยอมกราบจั่วเฉินเป็นอาจารย์นั้นมันก็เพื่อจะให้เขาได้เข้าไปยังนิกายยาสุดล้ำเพื่อศึกษาวิชาพื้นฐานต่างๆ ช่วยในการบรรลุระดับลึกล้ำนี้

ระดับแท้นั้นยาก แต่ระดับลึกล้ำนั้นมันเกือบเป็นไปไม่ได้

ต่อให้มันจะเป็นเย่หยวนแต่การบรรลุระดับนี้ก็มิใช่เรื่องง่าย

ปัง!

เย่หยวนนั้นถูกจั่วเฉินตบเข้าอีกครั้ง  ไม่พูดความจริงแล้วมันจะตายหรือ? ไอ้ศิษย์เวรนี่ ทำพ่อเจ้าคับแค้นใจจนจะตายแล้ว! พ่อเจ้าคับแค้นใจจนอกจะแตกตายแล้ว! 

ผัวะ!

จั่วเฉินนั้นถูกตบเข้าจนตัวปลิว พร้อมกับการปรากฏกายของเงาร่างหนึ่ง

ร่างนั้นมองหน้าจั่วเฉินก่อนจะกล่าวขึ้น  ไอ้เด็กเวรนี่ กล้ามาตีปรมาจารย์ของตนเองหรือ? เจ้าศิษย์ชั่ว! เจ้าต่างหากที่สมควรโดนตบ! ศิษย์ของพ่อเจ้านี้มันมีแต่พ่อเจ้าที่ตีได้! 

ผู้มาถึงนั้นเป็นชายแก่ท่าทางทรงปัญญา มันจะเป็นใครไปได้หากมิใช่เจ้าโลกหยุนซาน?

แน่นอนว่ามันเป็นแค่ร่างแยก

จั่วเฉินนั้นสั่นสะท้านไปทั้งกายก่อนจะร้องขึ้นมาพร้อมเอามือกุมหน้า  ท…ท่านบรรพบุรุษหยุนซาน? 

เจ้าโลกหยุนซานนั้นตอบกลับไป  ย่อมเป็นข้าเอง เจ้าคือจั่วเฉิน? 

จั่วเฉินคุกเข่าลงทันที  ศ…ศิษย์ขอคารวะท่านบรรพบุรุษหยุนซาน! 

เจ้าโลกหยุนซานนั้นแตกต่างจากเจ้าโลกโจวซ่งฉวนอย่างมาก

เพราะเขานั้นคือตำนานของนิกายยาสุดล้ำที่ไม่มีใครอาจเอื้อม!

ต่อให้จะโจวซ่งฉวนเองจะเป็นเจ้าโลกเช่นกันแต่เขานั้นก็ไม่อาจเทียบเคียงกับเจ้าโลกหยุนซานได้เลย

ระดับเจ้าโลกนั้นไปไหนมาไหนไม่มีใครรู้และสัมผัสถึงได้ แต่โจวซ่งฉวนนั้นเดิมทีก็เป็นศิษย์ในนิกาย เป็นดาวรุ่งอันร้อนแรงคนทั้งหลายจึงไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวหรือเคารพใดๆ อย่างเกินเลย

แต่เจ้าโลกหยุนซานนั้นมิใช่

เขาคนนี้คือสัตว์ประหลาดเฒ่า แม้ว่าจั่วเฉินนั้นจะเป็นถึงมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์แต่แม้จะเป็นเขาก็ไม่อาจขอเข้าพบเจ้าโลกหยุนซานได้เช่นกัน

แต่วันนี้เจ้าโลกหยุนซานนั้นกลับมาเพื่อเย่หยวน!

เจ้าโลกหยุนซานนั้นไม่สนใจเขาอีกต่อไปและหันไปมองเย่หยวน  ไอ้เด็กโอหัง เห็นอาจารย์แล้วทำไมยังไม่เข้ามากราบอีก? 

มุมปากของเย่หยวนกระตุกขึ้นทันทีเพราะเจ้าเฒ่านี้มันช่างไร้ยางอาย!

เขานั้นปฏิเสธไปแล้วแท้ๆ แต่อีกฝ่ายกลับยังมาวางท่าเป็นอาจารย์!

เย่หยวนตอบกลับไป  ข้าบอกเจ้าโลกโจวซ่งฉวนท่านไปชัดเจนแล้วว่าข้าไม่คิดกราบท่านเป็นอาจารย์ 

 หึ ช่างเป็นคำพูดที่สูงส่งดีแท้! เจ้าไม่รับก็จบๆ กันไปได้หรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าบนสวรรค์นี้มันมีคนมากมายแค่ไหนที่คิดกราบข้าเป็นอาจารย์แต่ก็ไร้โอกาส? 

เย่หยวนได้แต่ส่ายหัวตอบกลับไป  สองวันมานี้ข้าได้ยินจนหูชาแล้ว! แต่มันเกี่ยวอะไรกับข้าเล่า? ข้ายอมรับว่าท่านเก่งกาจแต่วันหน้าข้าอาจจะตามท่านทันก็ได้ หรืออาจจะก้าวล้ำท่านไปก็ได้! 

ได้ยินเช่นนั้นจั่วเฉินก็ขนลุกตั้งทันที

‘ข้าไม่รู้จักมัน!’

‘ไม่รู้จักมันคนนี้เลย!’

เขานั้นได้แต่ร้องลั่นอยู่ในใจ

 ฮ่าๆๆ… 

แต่เจ้าโลกหยุนซานนั้นกลับหัวเราะลั่นขึ้นมาแทน  เย่อหยิ่งดีจริงๆ! ดูทั่วทุกสวรรค์นั้นมันไม่เคยมีใครกล้าพูดเช่นนี้ต่อหน้าข้ามาก่อน! ไอ้หนู เจ้ามันแตกต่างจากซ่งฉวนจอมเกียจคร้านนั้น! ข้าล่ะชอบเจ้าเสียจริงๆ! ความโอหังของเจ้านี้มันเหมือนข้าเมื่อก่อนไม่มีผิด! ฮ่าๆๆ…ข้าจะต้องรับเจ้าเข้ามาเป็นศิษย์ให้ได้! 

เย่หยวนนั้นก็ได้แต่ต้องอ้าปากค้างเพราะว่าเขานั้นไม่ได้สนใจจะกราบอาจารย์จริงๆ

ตั้งแต่ตอนที่อยู่บนมหาพิภพถงเทียนนั้นยอดคนอันดับหนึ่งแห่งการโอสถอย่างมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลเองก็ยังนับถือเขาเป็นพี่น้อง

เขานั้นสามารถเปิดทางเชื่อมขึ้นสู่สวรรค์ได้ด้วยตัวเอง

เวลานี้บนสามสิบสามสวรรค์ ตัวเย่หยวนเองก็มั่นใจว่าเขาต้องทำได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้หนังสือความรู้ต่างๆ มาจากวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตด้วยแล้วมันยิ่งทำให้มุมมองต่อโลกของเย่หยวนกว้างขึ้นมาและพอรู้ว่าเต๋าโอสถของตัวเองต้องไปทางใดต่อ

หลายสิบปีบนทวีปพิรุณใสก่อนเดินทางมานั้นเย่หยวนได้ศึกษาและพัฒนาเต๋าโอสถของตัวเองไปอย่างมาก

 ขออภัยด้วย ข้าไม่คิดจะเปลี่ยนอาจารย์จริงๆ!  เย่หยวนยังคงส่ายหัวออกมา

หยุนซานนั้นชี้มือไปยังจั่วเฉิน  หากเจ้าไม่ยอมรับ ข้าก็จะส่งมันไปแนวหน้าทันที! เจ้าน่าจะรู้นะว่าการไปแนวหน้านั้นมันมีโอกาสตายเก้าโอกาสรอดหนึ่ง สหายทั้งหลายของเจ้านั้นก็ด้วย! แนวหน้าเรานั้นขาดคนอยู่เสมอๆ ในเมื่อพวกเขามาเป็นคนของทวีปสวรรค์แรกแล้วพวกเขาก็ต้องรับใช้พันธมิตรด้วย เจ้าไม่คิดว่าอย่างนั้นหรือ? 

เจ้าโลกหยุนซานยิ้มกว้างขึ้นมาด้วยความเจ้าเล่ห์

เย่หยวนนั้นได้แต่ต้องหรี่ตาลงด้วยหน้าเครียด เจ้าเฒ่านี่มันกลับใช้วิธีการชั่วร้ายเช่นนี้เพื่อให้เขายอมก้มหัว

……………………………………………………