6 เรียนกับเจ้าหญิงนางฟ้า

 

ตัวของผมได้ถูกเขย่า

หนวกหูจัง, ให้ผมนอนต่ออีกหน่อยเถอะ

 

เมื่อไหร่ที่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้มีเตียงที่นุ่มและผ้าห่มเพื่อให้นอน?

นี่อาจจะเป็นครั้งแรกในชีวิตผม

ผมไม่อยากใช้เวลาของความสุขอันสูงสุดนี้ถูกรบกวน

 

จนถึงตอนนี้ผมจะตื่นด้วยเสียงเพียงเล็กน้อย, ถ้าไม่อย่างนั้น ผมไม่อาจจะมีชีวิตอยู่

แต่ตอนนี้มันโอเค, ไม่มีอันตรายที่นี่

 

“เร็วๆเข้าแล้วตื่นได้แล้ว ตะวันตกดินแล้ว นายมีแผนจะนอนไปอีกนานแค่ไหน~”

 

ได้ยินเสียงที่รู้สึกดีดั่งการเคาะระฆังในหูผม

เสียงอยากให้ผมตื่นแต่มันทำให้ผมง่วงแทน….

 

“《ลุกขึ้น》”

 

ไปด้วยกันกับเสียงผมรู้สึกว่าลอยขึ้น, จากนั้นความช็อกทำให้ผมกระโดดขึ้น

 

“โว้ว”

 

สับสน, ผมมองไปรอบๆผม

มันดูเหมือนผมได้ถูกโยนขึ้นไปบนเพดานแล้วตกลงมาที่เตียง

ช่างเป็นพลังที่เหนือมนุษย์

 

“ชั้นหวังว่าเธอจะปลุกชั้นอย่างอ่อนโยนกว่านี้”

 

ผมมองดูความงดงามตรงหน้าผมด้วยตาที่น่าตำหนิ

เจ้าของบ้านหลังนี้, แวมไพร์ที่งดงาม, ลูซี่, ได้วางมือไว้บนเอว, ถอนหายใจ

 

“ชั้นปลุกนายอย่างอ่อนโดยแล้วแต่นายไม่ตื่น, ใช่มั้ยละ? มันไม่มีการให้อภัยสำหรับคนที่หลับทั้งวันนะ”

 

ทั้งวัน? หลังจากการต่อสู้, เธอพาผมมาที่เตียง….

 

“นายได้เต็มไปด้วยเหงื่อและจบจากการเป็นเด็กบริสุทธิ์, ใช่มั้ย?”

 

“….เธอรู้เลยว่าชั้นคิดอะไร, หือห์”

 

ลูซี่แอ่นอกของเธออย่างภาคภูมิใจที่มันประดับไปด้วยชุดสีดำของเธอ

 

“ไม่มีมีอะไรที่จะอ่านง่ายกว่าความคิดของเด็กที่ลามกแล้ว”

 

“ชั้นหลับไปทั้งวันหลังจากนั้น?”

 

“ช่าย, นายหมดสติใต้ชั้นเมื่อวานนี้ พูดอะไรก็ได้ แต่ชั้นคิดว่าถูกโจมตีโดยผู้หญิงและร้องไห้แล้วสลบมันมากเกินไปนะ”

 

“นายต้องการการการสั่งสอนในส่วนนั้นด้วย” ผมได้ยินเธอพูดแต่ผมเมินเธอ

แน่นอนว่ามันน่าสงสารเกินไปที่จะสลบใต้ผู้หญิงแต่ผมคิดว่าการมีลูซี่ เป็นคู่คนแรกของผมมันเข้มข้นเกินไป

ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่อสุจิ แต่ชีวิตผมถูกรีดออกไปด้วย

 

“ยังไงซะ งั้น, มาเริ่มการเรียนเถอะ”

 

เมื่อเธอเตรียมตัวเสร็จ ลูซี่พูดเปิดประเด็น

 

เรานั่งหน้าต่อหน้ารอบโต๊ะที่มีแค่แสงจันทร์ที่มาจากหน้าต่างเป็นแสง

หน้าที่ขาวบริสุทธิ์ของเธอส่องสว่างอย่างแปลกประหลาย ข้างในห้องที่มืดสนิท

 

มันมีความรู้สึกเหมือนการประชุมลับแต่น่าเศร้า, บ้านหลังนี้ไม่มีอะไรจะเรียกว่าความสว่างได้เลย

ผมบอกลูซี่มากขนาดนั้น แต่เธอพูดคำพูดเหมือนแวมไพร์ออกมา “ตาเห็นได้ดีกว่าในความมืด, ใช่มั้ย?”

 

“สำหรับความรู้ทั่วไปเราควรจะเริ่มจากภูมิศาตร์ นายรู้มากแค่ไหน?”

 

โลกที่ผมรู้คืออยู่บ้านนั้นและเมื่องนะนและ……

 

“เมืองใกล้ๆที่เรียกว่าแอปเปิ้ลบางอย่าง แค้มป์ของเราใกล้ที่นั่น มีหมู่บ้านอยู่ทางเหนือไป แต่ไม่มีอะไรอยู่ที่นั่นนอกจากเกษตรกรจนๆ ชั้นเลยจำชื่อไม่ได้ แต่ถ้าเธอไปทางซ้ายจากที่นั่นจะมีหมู่บ้านใหญ่, นะ”

 

“เดี๋ยว เดี๋ยว รอเดี๋ยวนะ!”

 

ลูซี่ตัดคำพูดผมด้วยหน้าที่ตกใจ

 

“โปรดพูดที่มันสูงกว่านั้น เหมือน ประเทศหรือทวีป”

 

ผมไม่มีความคิดเลยว่าเธอพูดถึงเรื่องอะไร

 

“นายเป็นไปได้มั้ยว่า……ไม่รู้ว่าประเทศนี้คืออะไร?”

 

“ประเทศ? ถ้าเธอหมายถึงวังราชวงศ์งั้นมันเป็นเมืองใกล้กับที่ที่ชั้นโตมาข้างใน, มีทหารอยู่เยอะและมันน่าปวดหัวที่จะสู้กับอัศวิน เลยไม่มีใครเข้าไปใกล้มัน”

 

“ไม่ใช่! ชื่อน่ะ! 《ชื่อ》”

 

“ประเทศคือประเทศ, มันมีวัง, มันแม้แต่มีชื่อด้วยเหรอ?”

 

ความเงียบงันได้ไหลผ่าน

 

“ชั้นไม่คิดว่านายจะเป็นแบบนี้…… เพราะเด็กคนนี้ไม่รู้อะไรเลยนอกจากการต่อสู้, อย่างนั้นเหรอ? ถ้าคนนั้นยังอยู่ เค้าจะเสียใจที่เห็นเรื่องแบบนี้ได้ถูกอนุญาตให้เกิดขึ้น”

 

“เธอพึมพำอะไรเหรอ?”

 

“ฟังนะ”

 

ลูซี่ยืนขึ้นตรงๆ

 

“ชั้นจะฝังความรู้ที่จำเป็นสำหรับคนปรกติจากนี้ไป! จนกว่านายจะเรียนมันทั้งหมด ชั้นจะไม่อนุญาตให้นายไปจากป่านี้ ดังนั้นเก็บนั่นไว้ในใจด้วย”

 

“แม้ไม่มีนั่นชั้นก็อยู่ไ…”

“เพื่อที่จะใช้ชีวิต{ในฐานะคน}! ยังไงซะ มาเริ่มกันตอนนี้เถอะ”

 

มันเป็นเวลาที่ยากสำหรับผม, ผู้ที่ไม่เคยได้รับการสอนในชีวิตของผม

เหตุผลที่ผมฟังลูซี่อย่างเชื่อฟังเพราะลูซี่สัญญา “ถ้านายฟังอย่างถูกต้องเราจะทำที่เราทำเมื่อวานต่อ”

 

ไม่มีมีอะไรจะได้ผลเท่าสิ่งล่อใจที่งดงาม สำหรับผมที่เพิ่มจะได้รู้จักผู้หญิง

 

โลกเรียงแบบนี้

 

อย่างแรก, ภูมิศาสตร์ ทวีปที่เราอยู่เพียงแต่เรียกว่า[ทวีป]

ทางทิศตะวันตกของทวีปมีทะเล, มันได้ถูกพูดว่ามีพื้นดินเลยตรงนั้นไป แต่เพราะไม่มีในเคยเห็นมันจริงๆ มันเลยไม่ได้เป็นอะไรนอกจากตำนาน

 

ทางใต้จบที่ทะเล เหมือนกัน มันยังไม่รู้ว่าอะไรอยู่เลยทะเลไป

 

ทางเหนือจบที่พื้นดินที่เย็นอย่างเข้มข้น, มันเป็นพื้นดินว่างเปล่าที่มันไปต่อไม่จบไม่สิ้น แต่ไม่มีมนุษย์คนไหนจะยืนยันสิ่งนั้นได้

 

ทางตะวันออกเป็นดินแดนป่าเถื่อน, ดินแดนที่ไร้อารยธรรมที่คนป่าเถื่อนมากมายดิ้นรนเพื่ออำนาจสูงสุด, ข่าวลือคือว่ามีประเทศอื่นหรืออารยธรรมเลยนั่นไป

 

จากนั้น, ตรงกลางของทวีปมีเทือกเขาที่ยิ่งใหญ่, ยอดมันสูงจนมันห่ออยู่ในหมอก และปกคลุมไปด้วยหิมะตลอดกาลแม้ว่ามันเป็นฤดูร้อน มันทำกำแพงที่ไม่มีใครข้ามได้

เทือกเขายืดจากใกล้ทะเลทางตะวันจกและเลยดินแดนป่าเถื่อนทางทิศตะวันออก, แต่มันมีรอยแยกอยู่สองที่: หนึ่งคือก่อนทะเลทิศตะวันตก, และอีกนที่ไปทางตะวันออกนิดหน่อยของกลางทวีป, แค่ก่อนมันไปถึงพื้นที่ของเผ่าป่าเถื่อน

มันมันถูกเรียกตามลำดับว่า “ที่ราบตะวันตก” และ “ทีราบกลาง”, สร้างจุดเชื่อมต่อที่สำคัญระหว่างทิศเหนือและใต้ของทวีป ที่ถูกแยกด้วยภูเขาที่ไม่มีใครนอกจากชาวภูเขาจะข้ามมันได้

ที่ราบกลาง, โดยเฉาะ, เป็นชิ้นส่วนที่สำคัญของแผ่นดินที่หิมะละลายจากเทือกเขากลางได้รวมกัน, กลายเป็นแม่น้ำเทลเฮสที่ยิ่งใหญ่และแม่น้ำเทลเฮสเหรือ, แยกทางกันทางใต้และทางเหนือ, ผ่านทวีปและเทไปที่ทะเลตะวันตก, มอบชีวิตให้กับอะไรก็ตามที่มันผ่าน

 

จากนั้นมีสองพลังที่ยิ่งใหญ่แยกทวีปทิศเหนือและใต้ระหว่างมัน

ทิศเหนือของเทือกเขาที่ยิ่งใหญ่ถูกปกครองด้วย [สหพันธรัฐ โอลก้า], สมบูรณ์ไปด้วยผืนดินขนาดใหญ่ และมีมากกว่ายี่สิบล้านในจำนวนคน, แม้ส่วนที่อยู่ไม่ได้จะไม่มาก เพราะพื้นดินส่วนใหญ่นอกจากชายฝั่งและบริเวณที่ล้อมรอบเทลเฮสเหนือ ส่วนใหญ่เป็นป่า, และภาคเหนือหนาวเข้มข้นเป็นพิเศษเมื่อฤดูหนาว

 

ราชาจัตแลนด์ เข้ารับตำแหน่งผู้นำของสหพันธ์, แต่เพราะพื้นที่ที่อยู่ได้ภายในการปกครองที่ใหญ่ ได้แพร่กระจายไปด้วยเมืองและหมู่บ้าน และมันยากที่จะเข้าถึงการควบคุมส่วนกลางเพราะระยะทาง

นั่นทำไมระบบรัฐบาลกลางได้ถูกนำมาใช้, ที่แต่ละภาครวมรวมพลังสำหรับพวกเขาเอง

 

แต่ละภาค ได้อยู่ในการปกครองที่ยาวนานภายใต้ขุนนาง โดยใช้ระบบศักดินา

ในเวลาแห่งความสงบสุข, ภาพและขุนนางต่างดูและทหารของพวกเขาเอง, แต่เวลาสงครวม, พวกเขาจะเข้าร่วมกันภายใต้ผู้บัญชาการสูงสุดสร้างกองทัพของรัฐบาล

 

มันเป็นประเทศที่แข็งแกร่ง ที่มีพลังระดับประเทศและพลังทหารที่แข็งแกร่ง, แต่เนื่องจากพื้นที่กว้าง, บริเวณที่ไม่ถูกพัฒนา, โดยเฉพาะบริเวณตะวันออกที่ใกล้กับแผ่นดินคนป่าเถือน และความลำบากทางเหนือได้ถูกพูดว่ามีความสงบเรียบร้อยของประชาชนที่ต่ำ

ด้วยประวัติศาตร์ 500 ปีตั้งแต่ได้ถูกคนพบ, มันเป็นหนึ่งในพลังที่ยิ่งใหญ่แบบดั้งเดิม

 

ในอีกฝั่งของเทือกเขา, ฝั่งใต้ได้ถูกปกครองโดย [อาณาจักร การ์แลนด์] ซึ่งใหญ่เหมือนกัน มีคนจำนวนสี่สิบล้าน ยกเว้นส่วนหนึ่งของแผ่นดินที่เป็นทะเลทราย และป่าทึบ, มันอุ่นและมีน้ำในดินมาก ดังนั้นมีบริเวณที่อยู่ใด้ที่ใหญ่

เพราะบริเวณชายฝั่ง และภาคที่ล้อมรอบเทลเฮสโดยเฉพาะได้ถูกพัฒนาอย่างดีในแง่ของเกษตรกรรม และอุตสาหกรรม มันมีการค้าภาคในประเทศที่กระฉับกระเฉง

อาณาจักรรวมศูนย์, ภายใต้การปกครองของจักพรรดิการ์แลนด์ที่สาม, ปีปัจจุบันเป็นรัฐทหาร, ขยายถิ่นฐานโดยการผนวกประเทศที่กระจายอยู่ทางใต้ของเทือกเขา ทีละประเทศทีละประเทศ

 

มีระบบขุนนางใช้งานอยู่, แต่โดยนโยบายของจักพรรดิ์คนปัจจุบัน พลังของขุนนางผู้มีอิทธิพลได้อ่อนแอลงและรวมกันอยู่ในตระกูลจักรพรรดิ

สำหรับในแง่ทหาร, นอกจากส่วนที่นำออกไว้ในการดูแลสงบความเรียบร้อยของประชาชน พวกเขาทั้งหมดเป็นหนึ่งเดียวกันในฐานะกองทัพจักรวรรดิ, การควบคุมถูกทำโดยคนที่อยู่ภายใต้คำสั่งของจักรพรรดิโดยตรง

 

มันประกาศตัวเองว่าเป็นรัฐที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีปแต่เพราะกลุ่มชาติพันธุ์ ถูกระงับโดยทหารระหว่างที่ขยายตัว, ความไม่เห็นด้วยภายในนั้นมีมากและความเหลื่อมล้ำทางความมั่งคั่งนั้นยิ่งใหญ่

การกดขี่ดำเนินต่อไปจนถึงทุกวันนี้, เป็นหนึ่งในเหตุของความไม่สงบ

 

แล้วในนี้, งั้น, ป่าเอิร์กขึ้นอยู่กับที่ไหนล่ะ?

คำตอบคือไม่มี

 

ที่ราบกลางซึ่งป่าเอิร์กนั้นอยู่ข้างใน, เป็นภาคที่ราบที่ 400กมไปเหนือไปใต้ และ 100กม ตะวันออกไปตะวันตก, ไม่ได้ขึ้นอยู่กับอาณาจักรหรือสหพันธรัฐ, มันได้ถูกแพร่กระจายด้วยประเทศเล็กๆ จำนวนคนของที่ราบกลางพูดว่าจะอยู่ในแปดล้าน, แต่ประเทศเล็กมากมายทำสงครามและสร้างพันธมิตรกันบ่อยกับกันและกัน ดังนั้นจำนวนคนและ เขตดินแดนเปลี่ยนบ่อย

 

แม้ว่ามันมีต้นน้ำของสองแม่น้ำที่ยิ่งใหญ่และอากาศที่อุ่น, มันมีการต่อสู้ระหว่างประเทศที่แย่งเหมือง, เมือง, และท่าน้ำได้เกิดตลอดเวลาในที่ราบกลาง, ดังนั้นมันไม่มีการพัฒนาที่สูง แล้วก็, เพราะประเทศมีความไม่เป็นมิตรกันที่ยาวนานกันเอง, มันยากที่จะจินตนาการการรวมเป็นปึกแผ่นจากรัฐธรรมนูญ ปรากฏขึ้นมาในแผ่นดินนี้

สถานการณ์ปลุกระดมการไหลเข้ามาของทหารรับจ้างที่ทำตัวเป็นโจร และพ่อค้าส่วนตัวทำตัวเป็นนักต้มตุ๋มที่มีเป้าไปทีกำไร, ทำให้ความสงบเรียบร้อยของประชาชนแย่ลงไปอีก

 

จากนั้น, ประเทศที่ป่าเอิร์กได้อยู่คือ “อาณาจักเทรีย”, ประเทศเล็กๆที่อยู่ในส่วนตะวันตกของทีราบ ปกครองผู้คนประมาน สามแสนคน

ข้างบนติดกันคืออาณาจัก “อาร์คแลนด์” ประเทศที่มีประชากรสองแสง แต่อริกันตั้งแต่ดั้งเดิม

 

“นายเข้าใจจากตรงนี้ได้มั้ย”

 

“บางอย่างได้ดังอยู่ในหัวชั้น”

 

ระหว่างที่พักการเรียนอยู่, ผมได้มีน้ำร้อนไว้ให้กิน และพักหายใจ

 

“ชั้นเข้าใจว่าโลกมันใหญ่กว่าที่ชั้นคิด, ด้วยคนและเมืองที่มากมาย”

 

“นั่นใช่แล้ว, มันหมายถึงโลกของนายจนถึงตอนนี้มันประกอบไปด้วย เมืองเล็กๆในประเทศเล็กๆในที่ราบเล็กๆ”

 

ได้ถูกบอกอย่างนั้น, ผมรู้สึกแย่, เหมือนกับถูกบอกว่าตัวตนของผมมันเล็ก

 

“โมอุ! อย่ารู้สึกแย่นักซี่! ชั้นอยากให้นายรู้จักโลกที่กว้างใหญ่ มันไม่เหมือนกับว่าชั้นอยากแหย่นายที่ไม่รู้นะ!”

 

ลูซี่กอดผมจากข้างหลัง

เธอได้ดันหน้าอกอย่างแรงกับผม โดยความจงใจ

เธอคิดว่าผมจะดีขึ้นด้วยสิ่งนี้

แต่เธอไม่ผิดเลยซักนิดนะ

 

ผมนำมือของผมไปข้างหลังเพื่อจับหน้าอกเธอแต่เธอปล่อยอย่างรวดเร็ว

 

“เราจะจบวิชาภูมิศาสตร์ที่นี่”

 

เธอเมินหน้าที่หม่นหมองของผมแล้วพูดต่อ

 

“ชั้นจะให้นายเรียนการอ่านตัวหนังสือ นายไม่มีความรู้ทั่วไปเยอะด้วย นายไม่รู้อะไรนอกจากการตอสู้, ใช่มั้ย หนทางนายยังอีกยาวไกลนะ”

 

ตอนนี้ผมมาไกลขนาดนี้แล้วมันไม่มีเหตุผลสำหรับผมที่จะปฏิเสธ ไม่ว่ายังไง, ผมจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ซักพัก, ผมได้ตั้งมั่นแล้วว่าจะรับการสั่งสอนของเธอจนถึงจุดจบ

แต่ก่อนหน้านั้น, มีหนึ่งคำถามสำคัญ

 

“ชั้นกินอะไรได้มั้ย? ชั้นไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน”

 

ผมไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่อาหารเที่ยงเมื่อวาน ก่อนจะสู้กับลูซี่

เพราะเรามีแผนที่จะอยู่ในป่า 1~2 วัน ผมไม่มีอาหารเพิ่มเติม, อาหารที่กลุ่มแบกมาทั้งหมดปกคลุมไปด้วยสมองและเลือด และแน่นอนว่า ผมไม่รู้สึกเหมือนอยากกินมัน

 

ลูซี่มอบการจ้องที่ว่างเปล่าและพูด…

 

“ชั้น…ไม่มีอาหาร?”

 

“อะไร! เธอไม่มีอาหารได้ยังไง!?”

 

ลูซี่ชี้นิ้วของเธอมาที่ผม

เข้าใจแล้ว, เธอพูดว่าอาหารของเธอคือเลือดของผม

 

“แต่ยังไง, ชั้นจะตายถ้าไม่มีอาหาร, มาหาอาหารก่อนเถอะ”

 

ด้วยการช่วยเหลือของลูซี่, ผมเข้าไปในความมืดสนิด, เก็บผักจากแปลงและปรุงมันในหม้อ

แม้ว่าเธอไม่จำเป็นต้องกินอาหาร, เธอยังมีทักษะในการทำอาหาร, และคนหม้อที่ร้อนดูเหมือนจะมีความสุข

 

การใช้ชีวิตแบบนี้อาจจะไม่แย่

บ้านที่ปลอดภัย, อาหาร, และผู้หญิงที่สวยงามดูและผม

มันเหมือนจะพูดว่า, อยากได้อะไรไปมากกว่านี้อีกล่ะ?

 

ผมต้องขอบคุณลูซี่สำหรับเรื่องนี้

ขอโทษพวกทหารรับจ้าง, แต่ผมดีใจที่เธอหยิบผมขึ้นมา

พวกเราอยู่ในกลุ่มทั้งหมดก็เพื่อเงิน ถ้าให้เริ่มพูด, ดังนั้นผมไม่ได้รู้สึกติดกับพวกเขาในระดับอารมณ์

 

ไม่มีเศษเสี้ยวของความคิดอย่าง “แก้แค้น~” เข้ามาในใจ

นั่ไม่ได้หมายถึงว่าผมไร้หัวใจเป็นพิเศษ, ใช่มั้ย

 

ผมทำเต็มที่แล้วในการสู้กับลูซี่, และได้ผ่ายแพ้

มันช่วยไม่ได้ที่พวกเขาตายในการทำลายล้างที่แน่นอน

 

แต่มากกว่านั้นทั้งหมด, มันเป็นความผิดพลาดที่จะเทียบชีวิตกับชายที่เต็มไปด้วยรังแค และผู้หญิงสวยๆอย่างลูซี่ด้วยน้ำหนักเดียวกัน

 

“หืม? มีอะไรเหรอ?”

 

“ไม่มีอะไร แค่คิดว่าชั้นอยากให้เธอสอนชั้นมากกว่านี้เกี่ยวกับผู้หญิง”

 

ลูซี่วางนิ้วไปบนริมฝีปากเธอ

 

“ใช่, มีหลายอยางที่จะสอนนายเกี่ยวกับนั้นด้วย นายขาดทักษะ และการหลั่งเร็วอาจรักษาได้ด้วยการฝึก แต่…. ยังไงซะ, เกี่ยวกับขนาดของอุปกรณ์นาย มันไม่มีอะไรที่เราทำได้นอกจากรอนายโตจากตอนนี้ไป”

 

หัวใจผมหล่นเป็นชิ้นๆ

พวกนั้นคือคำที่พูดชายไม่อยากได้ยินมากที่สุด

 

“……ของชั้นมันเล็กขนาดนั้นจริงๆเหรอ?”

 

ลูซี่หัวเราะคิกคักและใส่รอยยิ้มที่ซนเหมือนกับจะหยอกผม

 

“มันเหมาะกับบางคนอายุเท่านาย, แต่ทั้งหมดนี่มันเป็นของเด็ก เมื่อคืนนายเข้าไปไม่ถึงแม้แต่ข้างใน, ใช่มั้ยล่ะ?”

 

“ให้ชั้นลองอีกครั้งนึง”

 

ผมที่อารมณ์ร้อนเริ่มกระโดดใส่ลูซี แต่เธอกดผมลงบนเตียงแทน

ผมภาคภูมิใจกับความแข็งแรงของผม, แต่เธอสามารถยึดผมไว้ได้ด้วยแค่มือซ้าย

 

“ชั้นเจตนาจะสอนนายว่าจะรับมือกับผู้หญิงยังไงจากตอนนี้ไป, ดังนั้นตั้งใจเข้า, อย่างแรกชั้นจะให้นายเรียนว่าจะรับการโม๊กยังไง, ชั้นเดาว่านะ”

 

*ซรวบ* เธอเลียปากของเธอ ภาพของเธอเหมือนกับผู้ล่าเลย

ระหว่างที่ยังจับผมลงด้วยมือเดียว, เธอถอดท่อนล่างของผมอย่างง่ายดาย

 

“โอ้ชั้น, มันได้ยืนอย่างตั้งใจแล้ว? ได้ยังไงกัน?”

 

“………. ชั้นได้จ้องหน้าอกและก้นเธอมาตลอดทั้งวัน”

 

ลูซี่ใส่สีหน้าที่มีความสุขจากสีหน้าทั้งวันนี้

 

“โอ๋วว, น่ารักจัง, มอบรางวัลเล็กน้อยให้นายเถอะ”

 

เธอลดหน้าอกของเธอลงและนำหน้าอกของเธอออกมา, และระหว่างที่ส่ายมัน ผมเห็นได้ว่าเธอรับกระดอผมเข้าไปในปากเธอ

เธอล้อมันแต่ผมคิดว่ามันใหญ่กว่านิดหน่อย เมื่อเทียบกับของทหารรับจ้างที่ผมเห็นโดยอุบัติเหตุ….

แต่ลูซี่รับของของผมที่มัน แข็ง, เงี่ยน, ชูชัน เข้าไปในคอของเธอและขยับหัวของเธออย่างคึกคะนอง

เพิ่มเติมจากการขยับหน้าไปหลัง, ข้างในของคอเธอดิ้น, กระตุ้นหัวเจ้าหนูของผม, และลิ้นของเธอห่อเสาของผมด้วยราคะ

 

“กกกุ! ชั้นแตกแล้ว!”

 

ผมจับหัวของลูซี่ไว้แล้วปล่อยมันเข้าไปในคอของเธอ

ผมอั้นไว้ไม่ถึงแม้แต่ 30 วินาที ตั้งแต่เราเริ่ม

แต่ยังไง, จำนวนที่ผมสร้างที่มันออกมาค่อนข้างเป็นบางอย่าง, คอของเธอทำเสียงกลืน

เมื่อผมไม่ได้ทำมันดี ดูเหมือนเวลาที่จะใช้ทำน้ำแตกมันนานกว่าเวลาที่เธอบริการผม

 

“พ่ะว้าาาห์! นั่นมันเป็นกลิ่นที่น่าทึ่ง……”

 

หมดแรง, ผมหมดแรงแล้วทรุดลงไปบนเตียง โดยลูซี่ไม่ได้แม้แต่กดผม

 

“แต่ยังไง, นายมันเร็วเกินไป มันดีขนาดนั้น?”

 

ไม่สามารถมองหน้าเธอ, ผมห่อตัวผมในเตียงและเคือง

 

“ชั้นบอกนายว่ามันช่วยไม่ได้เพราะนายเพิ่งเสียความบริสุทธิ์ไปเหมือนวาน, นอกจากนั้น, มันออกมาเยอะด้วยพลังที่ค่อนข้างดีด้วย อย่าเสียใจนักซี่”

 

ลูซี่ทำเสียงฟึ่บฟั่บขณะที่เธอถอดเสื้อสีดำของเธอออก, จากนั้นพุ่งเข้ามาใต้ผมที่นอนอยู่บนเตียง

 

“มาซิ, นี่ผู้หญิงอยู่บนเตียงสำหรับนายแล้ว, ใช้ตามสบายโดยไม่ต้องออมมือ ยิ่งใช้อุปกรณ์ของผู้ชายมากเท่าไหร่มันยิ่งกลายไปของดี, ฝึกต่อไปแล้วนายจะสามารถอยู่ได้อึดๆ, โอเคมั้ย?”

 

ผมเข้าไปในเธออย่างเงียบๆแล้วขยับสะโพกของผม, แต่ด้วยการกระตุกเล็กน้อย และการตอบสนองที่เกินไปของเธอ ผมสามารถทำด้วยความรู้สึกดี

อย่างไรก็ตาม, แม้ว่าผมแตกซ้ำแล้วซ้ำอีก เธอเปลี่ยนไปเป็นการโจมตีสวน เหมือนกับจะจบการแสดงที่ดื้อดึงของผม

 

“มาหยุดตรงนี้แล้วนอนกันเถอะ, ดีมั้ย”

 

เธอยกตัวของเธอและโม๊กให้ผมอีกครั้ง, มากกว่านั้นเธอใส่นิ้วเข้าไปในรูหลังผมแล้วทรมานผมอย่างฉุนเฉียว ผมถึงจุดสุดยอดสามครั้ง และมันทำให้ผมหมดสติอีกครั้ง

 

ผมตัดสินใจว่า บางวัน ผมจะทำให้เธอร้องเหมือนสาวอย่างแน่นอน

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord