คือว่า…เป็นบ้ายกกลุ่มเหรอ

เหนียนเสี่ยวมู่วิ่งห้อออกมาจากห้องทำงานประธานบริษัท ลูบหน้าอกของตัวเองด้วยความดีใจที่รอดตายมาได้ พร้อมทั้งแอบชมไหวพริบของตัวเองด้วย

 

 

ดีที่เมื่อครู่วิ่งออกมาเร็ว ไม่อย่างนั้นตอนนี้เธออาจจะรักษาชีวิตเอาไว้ไม่ได้แล้ว

 

 

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูครั้งหนึ่ง ครั้นเห็นว่าใกล้หมดเวลาพักเที่ยงแล้ว จึงเร่งฝีเท้าเดินไปยังแผนกของตนเอง

 

 

แต่เพิ่งเดินมาถึงหน้าประตูแผนกประชาสัมพันธ์ เธอก็พบว่าหลายคนกำลังมามองทางเธอด้วยสายตาแปลกๆ อยู่บ้าง

 

 

เธอหยุดฝีเท้า ก่อนจะยื่นมือไปจับหน้าตัวเองตามสัญชาตญาณ มีอะไรผิดปกติเหรอ

 

 

“เสี่ยวมู่ เธอยังยืนทำอะไรอยู่ รีบเข้ามาเร็วสิ” มีเพื่อนร่วมงานเรียกเธอพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม

 

 

“…โอเค” เหนียนเสี่ยวมู่ดึงสติกลับมา คิดว่ามีใครต้องการให้เธอช่วยถ่ายเอกสาร จึงรีบร้อนเดินไปที่เครื่องถ่ายเอกสาร

 

 

เธอเพิ่งเตรียมหยิบเอกสารที่ทำสำเนาออกมาเมื่อเช้า แต่ยังไม่ทันได้จัดการให้เรียบร้อยไปจัดการสักหน่อย มือของเธอก็ถูกคนหยุดเอาไว้แล้ว

 

 

เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเดินเข้ามารับเอกสารที่ต้องแฟกซ์ไปจากมือเธอ แล้วกล่าวอย่างมีมารยาท “เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ฉันทำเองก็ได้ ไม่ต้องลำบากเธอหรอก”

 

 

“ใช่ๆ ฉันก็เหมือนกัน ฉันทำเองนะ” เพื่อนร่วมงานอีกคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามา ก่อนจะควานหาเอกสารของตัวเองจากในเครื่องถ่ายเอกสาร เจอแล้วก็หยิบออกไป

 

 

“…”

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ยืนอยู่หน้าเครื่องถ่ายเอกสาร พลางจ้องมองเพื่อนร่วมงานที่เรียกใช้เธอตลอดทั้งเช้า ทันใดนั้นพวกเธอก็พากันเข้ามาหยิบเอกสารของตัวเอง ส่วนเธอยืนเหม่อลอยอยู่เนิ่นนาน

 

 

คือว่า…เป็นบ้ากันยกกลุ่มเหรอ

 

 

“ถ่ายเอกสารมาทั้งเช้า เธอต้องหิวน้ำแน่ๆ เลยใช่ไหม เมื่อกี้ฉันไปรินน้ำมา ก็เลยเอามาให้เธอด้วยแก้วหนึ่ง” เพื่อนร่วมงานคนที่เรียกเธอตรงประตูเมื่อครู่นี้ยิ้มกริ่ม เธอยกน้ำมาให้เธอแก้วหนึ่ง ก่อนจะวางลงตรงหน้า

 

 

“…ขอบคุณ”  เหนียนเสี่ยวมู่มองแก้วน้ำตรงหน้าตัวเอง ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีความรู้สึกแปลกๆ ผุดขึ้นมาอยู่ตลอด

 

 

เธอหันหน้าไปมองตรงประตูครั้งหนึ่ง เพื่อเป็นการยืนว่ายันว่าตัวเองอยู่ที่แผนกประชาสัมพันธ์

 

 

จากนั้นเธอก็หยิกแก้มตัวเองครั้งหนึ่ง แต่ก็เจ็บจนต้องร้องเสียงลอดไรฟันออกมา

 

 

ก็ไม่ได้ฝันนี่นา…

 

 

แล้วมันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

 

 

เหนียนเสี่ยวมู่ยืนอยู่หน้าเครื่องถ่ายเอกสาร มองงานที่ทำอย่างไรก็ไม่จบสิ้นในตอนเช้าหายวับไร้ร่องรอยไปทันควัน

 

 

ดูเหมือนว่าเวลานี้ที่นี่จะไม่ต้องการเธอแล้ว

 

 

เธอเงยหน้ามองไปทางเย่หมิงหมิ่นด้วยความงงงันอยู่บ้าง อยากจะถามอีกฝ่ายว่าต่อไปเธอต้องทำอะไร

 

 

แต่เธอก็ได้พบว่าสีหน้าของอีกฝ่ายก็แปลกไปเช่นกัน

 

 

“ซูเปอร์ไวเซอร์เย่ ไม่สบายหรือเปล่าคะ” เหนียนเสี่ยวมู่ยื่นน้ำที่เพื่อนร่วมงานรินให้เมื่อครู่ให้อีกฝ่าย

 

 

“ไม่ต้องหรอกค่ะ…” เย่หมิงหมิ่นดันมือของเธอออก แต่เหมือนนึกขึ้นได้ น้ำเสียงที่เดิมทีดูร้ายกาจเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทันที “ในเมื่อตรงเครื่องเถ่ายเอกสารไม่ต้องการคุณแล้ว คุณกลับไปที่โต๊ะทำงานตัวเองก่อนเถอะค่ะ อ่านพวกข้อมูลของบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งต้าก็ได้”

 

 

“ตกลงค่ะ” เหนียนเสี่ยวมู่ได้ยินว่าตัวเองไม่ต้องเป็นเด็กถ่ายเอกสารแล้ว จึงหันไปยกน้ำกลับที่นั่งของตัวเอง

 

 

จากนั้นเธอก็เปิดคอมพิวเตอร์ ตั้งหน้าตั้งตาอ่านเอกสาร

 

 

เย่หมิงหมิ่นยืนอยู่ข้างหลังเธอ มองเงาหลังของเธอพลางกำโทรศัพท์มือถือจนแน่น

 

 

บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือก็คือหน้าอินทราเน็ตที่ยังไม่ทันปิด

 

 

ในกระทู้ด้านบนสุดมีแต่รูปภาพท่านประธานลดตัวลงมาที่ร้านอาหารพนักงาน พาลูกสาวมากินข้าวกลางวันกับเหนียนเสี่ยวมู่เมื่อตอนกลางวันนี้เต็มไปหมด

 

 

ตอนนี้ในแผนกประชาสัมพันธ์มีใครกล้าไม่ไว้หน้าเหนียนเสี่ยวมู่บ้าง

 

 

“เหนียนเสี่ยวมู่ มีหน้าที่ใหม่แล้ว” เลขาเดินเข้ามาจากข้างนอกโดยพลัน เธอเดินมุ่งหน้ามาหาเหนียนเสี่ยวมู่ ก่อนจะวางเอกสารฉบับหนึ่งลงตรงหน้า “นี่คือเอกสารที่ต้องส่งไปที่ห้องทำงานท่านประธาน รบกวนคุณเอาไปให้ที”