หลังจากรูดบัตรซื้อสินค้าอีกครั้ง

ในความคิดของหลินฟาน เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้ง

【ติ๊ง! อัพเกรดระบบเป็น LV3! 】

【รางวัล LV3: รับ 5 หยวนทุกลมหายใจ รับ 5 หยวนทุก ๆ 1 วินาทีเมื่อนอนหลับ รับ 5 หยวนสำหรับทุกการกระทำของคุณ เงินจะถูกโอนเข้าบัญชีเวลา 24 นาฬิกาของทุกวัน 】

【ปริมาณเพื่ออัพเกรด: 270,000/1,000,000 (ของขวัญที่มอบให้ผู้อื่น การพนัน ฯลฯ จะไม่ถูกนับ นอกจากนี้ ไอเทมทั้งหมดที่ได้รับจากระบบจะถูกห้ามทำการซื้อขาย)】

หลังอัพเกรดระบบครราวนี้ เงินที่ได้รับนั้นมากกว่า LV1 ถึง 5 เท่า!

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือตอนนี้ หลินฟานจะได้รับเงินสามถึงสี่แสนหยวนทุกวัน!

ในเวลาเดียวกัน ซองแดงก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ของหลินฟาน

【ติ๊ง! หลังจากใช้เงินไป 230,000 หยวน ได้รับซองแดง 23 ซอง คุณจะรับทั้งหมดเลยหรือไม่? 】

“รับทั้งหมด!”

【ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 200 หยวน 】

【ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 1,888 หยวน 】

【ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับทักษะการโจมตี เพิ่มสมรรถภาพทางกาย ปฏิกิริยา ความคล่องตัว ทักษะการต่อสู้และอื่นๆ อย่างมีนัยสำคัญ เป็นผลให้มีพลังการต่อสู้เทียบเท่ากับคนหนึ่งร้อยคนและการโจมตียังแสดงให้เห็นถึงคุณสมบัติที่แท้จริงของลูกผู้ชาย ทุกการโจมตีมีโอกาศที่จะสร้างความประทับใจให้แก่ผู้เห็น】

…

【ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับทักษะยอดนักดื่ม ดื่มเหล้าพันจอกไม่เมามาย การดื่มแบบชนชั้นสูง และรู้ข้อมูลของไวน์ทั้งหมด การดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ก็ส่งผลต่อการเพิ่มเสน่ห์ 】

【ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 3333 หยวน 】

หลังจากที่เปิดซองแดงทั้ง 23 ซอง จะได้รับเงินทั้งหมด 192,335 หยวน

สำหรับเรื่องเงิน หลินฟาน ไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก

เขาสนใจไปที่ทักษะ ‘ทักษะการโจมตี’ และ ‘ทักษะยอดนักดื่ม’

มีพลังเท่าคนหนึ่งร้อยคน?

พันจอกไม่เมามาย?

หลินฟาน รู้สึกว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลัง

ด้วยอารมณ์ที่ดี เขาขับรถกลับไปที่ห้องเช่า

คืนนั้น โทรศัพท์มือถือของหลินฟาน ก็ส่งเสียงเตือนข้อความเข้า

“ยอดเงินเข้าบัญชี 213,500 หยวน ณ เวลา 00:00 น.”

วันต่อมา เวลา 12.00 นาฬิกา

บนหน้าจอโทรศัพท์ของ หลินฟาน เริ่มการเปิดซองแดงอีกครั้ง

“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 19 หยวน”

“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 2,999 หยวน”

…

“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับเงิน 19,999 หยวน”

“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้นาฬิกา วาเชอรอง คอนสแตนติน ตูร์เดล”

“ติ๊ง! ยินดีด้วย คุณได้รับคอนโดในหว่านเจีย ฮั่วฟู”

หลินฟานที่กำลังหมกมุ่นอยุ่กับการเปิดซองแดง ก็อดแสดงอาการตกใจออกมาไม่ได้

คอนโดที่ฮั่วฟู?

นั่นไม่ใช่พื้นที่ที่มีที่ดินราคาสูงและแพงที่สุดในเจียงเป่ยใช่ไหม?

ได้ยินมาว่า…ราคาคงที่ก็ปาเข้าไปถึงห้าหมื่นหยวนต่อตารางวา

อาคาร 1 หลัง?

เขารู้สึกมึนงงเล็กน้อย และก่อนที่เขาจะมีสติกลับมา เวลาก็เปลี่ยนเป็น 12:01 น. แล้ว

ซองแดงมากมายหายไป

หลินฟาน ค่อยๆเงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัยในใจ

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นและเขาก็ตกตะลึงอีกครั้ง

เพราะมีใบรับรองอสังหาริมทรัพย์จำนวนมากและกุญแจสองชุดมาอยู่ต่อหน้าเขา

หลินฟาน เปิดใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ฉบับแรก

อ่านไปมาอย่างอารมณ์ดี: อาคาร A 101 พื้นที่ 103 ตารางเมตร ครอบครองโดยหลินฟาน

จากนั้นเขาก็เปิดฉบับที่สอง: อาคาร A 102 พื้นที่ 104 ตารางเมตร ครอบครองโดยหลินฟาน

แล้วก็เปิดฉบับที่สาม: อาคาร A 103 พื้นที่ 89 ตารางเมตร ครอบครองโดยหลินฟาน

…

จำนวนชั้นในคอนโดมีทั้งหมด 33 ชั้น และมี 4 ห้องในแต่ละชั้น!

ห้องสวีท 132 ห้อง และทั้งหมดถูกครอบครองโดยหลินฟาน!

มูลค่ารวมของคอนโดเหล่านี้น่าจะสูงถึงหลายร้อยล้านแล้ว!

หลินฟานอดไม่ได้ที่จะเอามือล้วงกระเป๋า เพื่อหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ แต่กลับบังเอิญล้วงไปหยิบนาฬิกา วาเชอรอง คอนสแตนติน ตูร์เดล อันทันสมัยออกมาแทน

เขามองไปที่นาฬิกาวาเชอรอง คอนสแตนติน ตูร์เดล ในมือของเขา จากนั้นมองไปที่ใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ที่อยู่ข้างหน้าเขา และมุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย

จากนั้น หลินฟานก็หยิบกระเป๋าใบหนึ่ง เขาใส่ใบรับรองอสังหาริมทรัพย์และกุญแจทั้งหมดลงไป จากนั้นจึงเดินลงไปที่ชั้นล่าง

ในเวลานี้ เจ้าของบ้านหวังซื่อฉิน บังเอิญอยู่ชั้นล่างในมือของเธอถือโทรศัพท์อยู่และดูเหมือนว่าจะกำลังจะโทรหาใครบางคน

หลังจากที่เธอเห็น หลินฟาน เธอแสดงรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอและพูดว่า “สวัสดี หลินฟาน วันนี้คุณไม่ไปทำงานเหรอ?”

ขณะที่พูด หวังซื่อฉินอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหลินฟานอย่างเงียบ ๆ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกว่าวันนี้หลินฟานดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย

โดยเฉพาะเสื้อผ้าที่หลินฟานใส่ ดูเหมือนเธอจะเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง

“ไม่ได้ไป” หลินฟานตอบเรียบๆ

เขาเกลียดเจ้าของบ้านคนนี้มาก เธอชอบที่จะเรียกเก็บค่าน้ำและค่าไฟฟ้าตามอำเภอใจ นอกจากนี้เธอมักจะตัดน้ำและไฟฟ้าของห้องเขา

ก่อนที่จะเริ่มทำงาน หลินฟานวางแผนที่จะย้ายออกจากห้องเช่าโดยทันทีเมื่อสัญญาหมดอายุ

ถ้าไม่ใช่เพราะบ้านเช่านี้ ยังมีของใช้ส่วนตัวของเขาอยู่บ้าง

คืนนี้หลินฟานก็ไม่อยากที่จะกลับมาที่นี่อีกต่อไป

เมื่อเห็นว่าหลินฟานกำลังจะจากไป หวังซือชินไม่สนใจความแตกต่างของพวกเขา เธอรีบพูดว่า “วันนี้คุณไม่ไปทำงานสินะ ดีมากเลย! ห้องน้ำของฉันมีปัญหา ฉันซ่อมมันเองไม่ได้ มาซ่อมมันให้ฉันเดี๋ยวนี้”

น้ำเสียงของเธอไม่ใช่คำขอเลย แต่เหมือนเป็นคำสั่งมากกว่า

หลินฟาน เลิกคิ้วและพูด “ผมช่วยคุณไม่ได้”

หลังจากพูดจบเขาก็เดินตรงไปข้างหน้า

หวังซื่อฉิน ไม่ได้คิดว่าหลินฟานจะพูดปฏิเสธเธอ ดังนั้นเธอจึงผงะเล็กน้อย

จากนั้น ด้วยไฟในใจ เธอคว้าแขนของหลินฟานแล้วพูดว่า “ทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนหมายความว่าอย่างไร แค่นายไม่ได้ไปเรียนในวิทยาลัย เลยจะทำตัวไม่มีมารยาทแบบนี้ได้หรอ?”

ใบหน้าของหลินฟานเริ่มไม่พอใจและพูดว่า: “ปล่อย!”

อย่างไรก็ตาม หวังซื่อฉินก็ไม่ยอมปล่อย

ใบหน้าของหลินฟานเย็นลงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็สะบัดแขนออกอย่างแรง

“ตุบๆๆ!”

การกระทำนี้รุนแรงเกินไป ทำให้ใบรับรองอสังหาริมทรัพย์และกุญแจในกระเป๋าหล่นออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

หวังซื่อฉินกล่าวอย่างดูถูกว่า “คุณยังไม่ได้เรียนวิทยาลัย และคุณต้องการเรียนรู้ที่จะเป็นตัวแทนขายที่ดินหรอ คุณลองแนะนำบ้านให้ฉันหน่อยสิ”

หวังซื่อฉิน ไม่คิดว่าอสังหาริมทรัพย์เหล่านี้จะเป็นของหลินฟาน

เนื่องจากค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นหลายสิบหยวนทุกเดือน แล้วคนจนๆอย่างเขา จะมีบ้านได้สักกี่หลังกัน?

จะเป็นไปได้ยังไงกัน!?

คำตอบเดียวคือ หลินฟาน ทำงานในบริษัทอสังหาริมทรัพย์ ใบรับรองอสังหาริมทรัพย์และกุญแจเหล่านี้น่าจะเป็นของบริษัท

หลินฟาน ไม่ได้พูดตอบกลับ หวังซื่อฉิน หลังจากหยิบใบรับรองอสังหาริมทรัพย์และกุญแจ เขาก็เดินไปที่ลัมโบร์กีนีซึ่งจอดอยู่ข้างหน้า

เปิดประตูรถและนั่งลง

จากนั้นเหยียบคันเร่งและทะยานไปข้างหน้า

ในเวลานี้ หลีเจียหู ลากร่างอ้วนๆของเขาแล้วค่อย ๆ เดินลงบันไดไปพร้อมกับบ่นว่า: “แม่ เมื่อไหร่ที่คนทำความสะอาดห้องน้ำจะมาถึง? ฉันเกือบจะตายแล้ว!”

วินาทีถัดมา หลีเจียหู เหล่ตาของเขาและมองไปรอบๆทันที และอุทานอย่างตื่นเต้น: “บ้าชิบ! ! มีคนในชุมชนของเราขับ ลัมโบร์กีนี! โครตเท่เลยวะ!”

ขณะพูด หลีเจียหู ก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและถ่ายรูปของลัมโบร์กีนี สองสามภาพติดต่อกันก่อนที่กำลังจะหายไปจากสายตา

หวังซื่อฉิน เห็น หลีเจียหู ตื่นเต้นมากและพูดว่า: “เจียหู ลูกชอบรถคันนั้นหรอ เมื่อลูกเริ่มทำงาน แม่จะซื้อให้!”

ในความเห็นของเธอ รถยนต์ที่แม้แต่หลินฟานก็สามารถซื้อได้คงไม่ใช่รถที่ดีสักเท่าไหร่

หลี่เจียหู กล่าวว่า “จะซื้อรถคันนั้นหรอ แม่รู้หรือเปล่าว่าราคามันเท่าไหร่”

“รถราคาเท่าไหร่ สองแสน?” หวัง ซื่อฉิน กล่าว

ไม่กี่ปีที่ผ่านมา บ้านเก่าของ หวังซื่อฉิน ถูกบริษัทรื้อไปสามหลัง

พวกเขาก็ชดเชยเป็นเงินให้เธอเกือบหนึ่งล้านหยวน

แค่มอบให้ลูกชายไป 200,000 หวังซื่อฉิน ก็ยังไม่ได้รู้สึกลำบากใจมากนัก

“สองแสน? เพิ่มอีกสองแสนก็ยังไม่พอเลย! นั่นมันแลมโบกินี่ แดเนียล ซูเปอร์สปอร์ตคาร์! ราคาตลาดในประเทศสูงเกือบ 10 ล้าน!” หลีเจียหูกล่าว

“อะไรนะ?” หวังซื่อฉิน ตะโกนและปากกลายเป็นรูปตัว “O”

10 ล้าน?

แม้ว่าฉันจะขายคุณออกไป ฉันก็ไม่สามารถหาเงินได้มากขนาดนี้

ในเวลานี้ หวังซือฉิน ก็นึกขึ้นได้ว่าทำไมเสื้อผ้าของหลินฟ่านถึงได้ดูคุ้นเคยนัก

เมื่อไม่กี่วันก่อน หลี่เจียหูชอบชุดนั้นมาก ขณะซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า KM

อย่างไรก็ตาม หวังซื่อฉิน เห็นว่าชุดสูทมีราคาสูงถึงหลายหมื่นหยวน ดังนั้นเธอจึงรีบลากหลี่เจียหู ออกไปทันที

ทันทีหลังจากนั้น หวังซื่อฉินนึกถึงใบรับรองอสังหาริมทรัพย์และกุญแจที่หลินฟางทำหล่นลงกับพื้นก่อนหน้านี้

ความคิดที่น่ากลัวก็ปรากฏขึ้นในหัวของเธอ

บ้านเหล่านั้นเป็นของเขาทั้งหมดเลยหรือป่าว?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หวังซื่อฉิน ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแรงๆ

…

ในเวลานี้ หลินฟานมาถึงว่านเจีย ฮั่วฟูแล้ว

เขาหยิบกุญแจออกมาและเปิดห้องสวีทหลายห้องดู และพบว่าห้องแต่ละห้องได้รับการตกแต่งและติดตั้งอุปกรณ์ครบครัน ดังนั้นเขาจึงสามารถย้ายเข้าไปอยู่ได้โดยทันที

จากนั้น หลินฟาน หยิบกระเป๋าอีกครั้งและไปที่หน่วยงานที่อยู่อาศัยใกล้เคียง

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้รับใช้ไหมคะ” พนักงานสาวที่สวมแว่นขอบดำกล่าว

หลินฟาน กล่าวว่า “ผมมีคอนโดในว่านเจียฮั่วฟู ผมต้องการปล่อยเช่า แต่ผู้จัดการของคุณอยู่ที่นี่หรือเปล่า ผมคิดว่ามันดีที่สุดที่จะให้ผู้จัดการของคุณออกมาคุยเอง เพื่อความราบรื่นในการตัดสินใจ”

“ฉันรับผิดชอบการเช่าและขายที่ว่านเจียฮั่วฟูมาโดยตลอด คุณสามารถบอกข้อมูลเกี่ยวกับบ้านแก่ฉันได้ไหม แล้วฉันจะตีราคาค่าเช่าให้ในราคาที่ดีและรวดเร็ว” พนักงานขายยิ้ม.

พนักงานเข้าใจผิดคิดว่คอนโดที่หลินฟานพูดถึงนั้นเป็นแค่บ้านหลังนึงเท่านั้น

ดังนั้นน้ำเสียงของเธอจึงผ่อนคลายและไม่ค่อยให้ความสนใจสักเท่าไหร่

หลินฟานพยักหน้าและพูดว่า “ก็ได้”

จากนั้น หลินฟานก็เทใบรับรองอสังหาริมทรัพย์และกุญแจทั้งหมดในกระเป๋าของเขาออกมา

เมื่อพนักงานขายเห็นก็เปิดปากขึ้นทันทีด้วยความตกตะลึง

ผ่านไปไม่นาน เธอก็คิดและพูดว่า “นี่…นี่…คุณชาย…โปรดดื่มชาก่อน นั่งรอสักครู่เดี๋ยวฉันจะไปเรียกผู้จัดการให้เดี่ยวนี้ค่ะ”

ไม่นาน ผู้หญิงที่ดูเป็นมืออาชีพเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

หลินฟาน มองไปที่ผู้หญิงจากบนลงล่าง

ใบหน้ามีความวิจิตรงดงาม ผิวสวย อวบอิ่มและโค้งมน เสื้อสีขาว กางเกงขายาว เสริมบุคคลิกที่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่มีความสามารถ และดูกระตือรือร้นดี

94 คะแนน!

“สวัสดี ฉันหานเทียน ผู้จัดการเขตเหลียนเจียตงเฉิง นี่คือนามบัตรของฉัน ” หานเทียนยื่นนามบัตรของเธอและพูด

ในเวลาเดียวกัน หานเทียนก็แอบมองหลินฟาน

มีลักษณะใบหน้าที่ดูดี สูง 1.8 เมตร สวมชุดเสื้อผ้าแบรนด์เนมแปลกใหม่ เขาค่อนข้างมีเสน์ และบุคคลิกของเขาที่ทำให้ผู้หญิงเกือบทุกคนหลงไหล!

บอกได้คำเดียวว่าหล่อ!

ว่านเจียฮั่วฟู เป็นที่อยู่อาศัยในเขตการศึกษาที่ดีที่สุดในเจียงเป่ย

หานเทียน ในฐานะผู้จัดการประจำภูมิภาคของตงเฉิง รู้ดีว่าอาคาร A เป็นของบุคคลลึกลับ

เธอใช้ความคิดมากมาย พยายามสอบถามเกี่ยวกับบุคคลลึกลับคนนี้ แต่เธอก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆ

หานเทียน คิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้ บางทีบุคคลลึกลับคนนี้อาจเป็นนักการเมืองที่ฉ้อโกง ซึ่งถูกจับกุมหรืออาจหลบหนีไปต่างประเทศแล้ว

อย่างไรก็ตาม หานเทียนไม่ได้คาดหวังว่าอีกฝ่ายหนึ่งจะเป็นชายหนุ่มเช่นนี้

นอกจากนี้เขายังเป็นชายหนุ่มที่สูงและหล่อเหลา

หานเทียน พึ่งรู้ตัวว่าเธอจ้องที่ไปหลินฟานนานเกินไปแล้ว เธอรู้สีกประหม่าเล็กน้อย และใบหน้าที่สวยงามของเธอก็เริ่มแดง

“ผมแซ่หลิน” หลิน ฟานกล่าว

“คุณหลิน ฉันได้ยินมาว่าคุณกำลังจะปล่อยคอนโดว่านเจียฮั่วฟูให้ทางเราเช่า?” เมื่อได้ยินเสียงของ หลินฟาน หานเทียนก็อดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนความคิดของเธอ ใบหน้าที่สวยงามของเธอก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

“ใช่แล้ว” หลินฟาน จิบชาและพูดกันอย่างเป็นกันเอง

หานเทียน ยิ้มและพูดว่า: “คุณเลือกถูกแล้วที่มาที่เหลียนเจียของเรา เหลียนเจียของเราเป็นแพลตฟอร์มการขายและปล่อยให้เช่าที่ใหญ่ที่สุดในจีน และเราสามารถให้ราคาคุณได้ในราคาสูงในเวลาอันรวดเร็ว ”

“นอกจากนี้ คุณเป็นเจ้าของคอนโดทั้งตึกและเป็นของลูกค้ารายใหญ่ เรามีนโยบายสำหรับลูกค้ารายใหญ่ ซึ่งทางเราสามารถให้บริการที่สะดวกและดีที่สุดแก่คุณได้…”

หลินฟาน พยักหน้าอย่างเฉยเมยและพูดว่า “ตกลง ถ้าอย่างนั้นคอนโดของผมก็ให้พวกคุณเช่าแล้วกัน”

หานเทียน ตกตะลึง

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้คาดหวังว่าหลินฟานเห็นด้วยง่ายขนาดนี้

เขาไม่ได้ตั้งราคาขายด้วยซ้ำ เขาถามแค่ว่าจะเช่าหรือไม่?

นี่เขา… เชื่อมั่นในตัวเองมากขนาดนั้น?

ใบหน้าที่สวยงามของหานเทียน แดงขึ้นอีกครั้งและกล่าวเบา ๆ “ขอบคุณ คุณหลิน สำหรับความไว้วางใจของคุณ”

ในไม่ช้า สัญญาเช่าก็ถูกวางไว้ตรงหน้าหลินฟาน

…

เฉียวซีหยา ลากร่างที่เหนื่อยล้าของเธอเข้าไปในอาคารเหลียนเจีย

“คุณมีห้องในว่านเจียฮั่วฟู ให้เช่าไหม” เฉียวซีหยา ถามอย่างคาดหวัง

เธอต้องการเช่าห้องในว่านเจียฮั่วฟู เพื่อที่น้องชายจะสามรถเข้าเรียนที่ มัธยมต้นอันดับหนึ่งในเจียงเป่ยได้

แต่ใครๆก็รู้ว่าที่ว่านเจียฮั่วฟู มันไม่ได้เช่ากันได้ง่ายๆสักหน่อย?

วันนี้ เฉียวซีหยา วิ่งไปหานายหน้าเกือบสิบคน เหงื่อออกเต็มตัว แต่ก็ไม่เป็นผล

“เอี๊ยด!”

ในเวลานี้ หลินฟานเพิ่งเซ็นสัญญาเสร็จและเดินออกจากห้องประชุม

หลังจากที่เห็นเขาแล้ว เฉียวซื่อหยาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้

เธอคิดในใจ: เมื่อวานเขายังขับแลมโบกินี่อยู่เลยไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเขาถึงมาทำงานอยู่ในบริษัทตัวแทนอสังหาริมทรัพย์อีก? เขาเช่าแลมโบกินี่เพื่อไปนัดบอด เกรงว่ามันอาจจะเป็นเงินเดือนหนึ่งถึงสองเดือนของเขา นี่มันแย่มาก!

พนักงานขายยิ้มให้เฉียวซีหยา และกล่าวว่า “คุณมาถูกเวลาพอดี โชคดีจริงๆ!”

“สุภาพบุรุษคนนี้ เพิ่งมอบคอนโดทั้งตึกของเขาที่ว่านเจียฮั่วฟู ให้กับบริษัทเหลียนเจียของเราเช่า ตอนนี้เรามีห้องจำนวนมากให้คุณเลือก”