“โอ้ โอ้ นี่เป็นใครสักคนที่เรารู้จัก!” ลั่วเทียนยิ้มเย็น.

ลั่วหยูตกใจเล็กน้อยเมื่อได้เห็นลั่วเทียนแล้วกล่าวด้วยความรังเกียจ “เคษขยะอย่างเจ้ายังไม่ตายอีก?”

“เจ้าซ่อนตัวอยู่ในถ้ำเหมือนกับสุนัขสามวันสามคืนในเทือกเขาวิญญาณ?”

“ไม่ต้องคิดเลย มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอน”

“ขยะก็เป็นขยะตลอดชีวิต เจ้าต้องการเปลี่ยนชะตากรรมของเจ้าด้วยการเข้าร่วมแข่งขันล่าสัตว์? ลั่วเทียนความต้องการของเจ้ามากเกินไป…”

ใบหน้าของลั่วหยูเต็มไปด้วยความรังเกียจขณะที่เขากิดซูเม่ยเล็กน้อย.

เมื่อถูกกอดเพิ่มอีกนิด ภูเขาของซูเม่ยก็ดันออกราวกับมันจะระเบิดเสื้อผ้าของเธอ.

ซูเม่ยมองไปทางลั่วเทียนและเยาะเย้ยอย่างเย็นชา“พี่ใหญ่ลั่วหยู เจ้าขยะนี่ไม่สามารถเทียบกับท่านได้? เขาสามารถเข้าร่วมการแข่งล่าสัตว์ได้เป็นร้อยๆครั้งเขาก็ยังไม่ได้เป็นสาวกหลัก ท่านไม่จำเป็นต้องมีส่วนร่วมแต่ท่านก็เป็นมันได้ นี่คือความแตกต่างของชะตากรรม.”

“ถูกต้องมันเป็นความงานเล็กๆน้อยๆที่เจ้าพูด มันเป็นชะตากรรม เจ้าเคยเป็นคู่หมั้นของเขา แต่ตอนนี้เป็นผู้หญิงของข้า ทั้งหมดนี่ถูกกำหนดโดยชะตากรรม 5555…” ขณะที่ลั่วหยูพูดเขาก็เชยคางซูเม่ยและจูบอย่างดูดดื่ม เธอมีท่าทางมีความสุขมากๆบนหน้าตาของเธอก่อนที่เธอจะเหลือบมองลั่วเทียนด้วยหางตาอย่างเย็นชา.

“ฟางเล่ย เจ้ามีความรู้สึกกระสันหรือไม่?” ลั่วเทียนถามเสียงอู้อี้เบาๆ.

ฟางเล่ยทำหน้าตาโง่ๆและตอบว่า “บอส เจ้าตัวน้อยของข้ามันตั้งขึ้น.”

ใบหน้าของลั่วเทียนเปลี่ยนไปขณะที่เขาเหลือบมองส่วนล่างของฟางเล่ย “โอ้เวร! เจ้าชอบอย่างนี้?”

ลั่วเทียนรู้สึกว่าเขามีปัญหากับเรื่องนี้…

ฟางเล่ยไม่รู้จะตอบอย่างไรได้แต่งี่เง่าออกมาเท่านั้น.

ฟางเล่ยก็เหมือนกับเด็กโง่ที่หัวล้านเลี่ยนสีแดงทำให้เขาไม่รู้จักสิ่งที่เขากลัว.

ซูเม่ยได้ยินการพูดคุยของเขาและใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป เธอรู้สึกว่าลั่วเทียนจะยกเธอให้กับพี่ชายขยะของเขาฟางเล่ย นั่นทำให้เขาโกรธ “พี่ใหญ่ลั่วหยู เขา..เขา..เขากล้าที่จะดูถูก.”

มีเสียงโหวกเวกโวยวายเพราะกลิ่นที่ปกคลุมพวกเขา มันเป็นอะไรที่ลั่วหยูไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้แม้ว่าเขาจะพยายาม.

“ผลัก!”

ลั่วหยูก็ลุกขึ้นตบไปที่โต๊ะก่อนที่จะจ้องมองฟางเล่ย “แกไอ้สุนัขบัดซบ บิดาคนนี้คิดว่าเจ้าเบื่อชีวิตแล้ว!”

ในเวลาเดียวกันลั่วเทียนก็ตระหนักถึงความนัยของลั่วเทียนและอธิบายว่า “นี่เจ้านายข้าพยายามจะบอกว่าข้าต้องไปเอาอึ มันต้องออกมาจากตูดของข้าเท่านั้นที่จะโยนไปให้คนอื่น ผู้หญิงประเภทนี้ไม่ใช่มาตรฐานของข้า.”

ฟางเล่ยได้ยินเสียงคำรามของลั่วหยูแต่เขาไม่สนใจ.

“5555…”

“ฟางเล่ยทำไมข้าถึงไม่รู้ว่าเจ้าพูดจาได้ฉะฉานอย่างนี้?” ลั่วเทียนเกือบจะพ่นน้ำลายออกจากเสียงหัวเราะของเขา เขาไม่เคยได้ยินว่ามันเป็นความอับอายถ้าจะได้กับผู้หญิงคนนึง เจ้าอ้วนมีความสามารถอย่างมาก.

ซูเอ๋อร์ไม่อาจอดทนได้อีกต่อไปเธอเริ่มมีเสียงหัวเราะออกจากปากของเธอ.

จากนั้นลั่วเทียนก็พูด “อย่างที่เจ้าพูด ผู้หญิงประเภทรถทัวร์นี้ถือเป็นของสาธารณะดังนั้นเจ้าต้องการที่จะอึ๊บเธอมันจึงเป็นเรื่องปกติมากๆ.”

ฟางเล่ยเกาหัวแล้วถาม “เจ้านาย ผู้หญิงประเภทรถทัวร์คืออะไร?”

ลั่วหยูมองไปที่ลั่วเทียนเพื่อรอคำตอบ.

ซูเม่ยยังมองไปที่ลั่วเทียนด้วยความอยากรู้อยากเห็นขณะที่ศูเอ๋อร์ยังรอคำตอบ.

ลั่วเทียนยิ้มน้อยๆไปที่ลั่วหยูก่อนจะตอบ “ผู้หญิงรถทัวร์เหล่านี้ใครๆก็ขึ้นไปขี่ได้และเป็นหญิงราคาถูก.”

“อุ?”

“แล้วมันต่างอะไรกับผู้หญิงที่อยู่ข้างๆว่าไม่ได้เป็นหญ้าบ้านที่ให้ความบันเทิง?” ¹ ฟางเล่ยถามด้วยความรู้สึกที่จริงจัง.
(ที่หอนางโลมมักจะเรียกหญิงสาวที่ให้ความบัญเทิง(เด็กดริ๊ง)ว่าหญ้าหน้าบ้าน ส่วนที่รับงานจริงๆจะเป็นพวกโสเภณี/ไรต์)

“บัดซบ!”

“เจ้าไม่สามารถดูถูกน้องหญิงซูเม่ยว่าเป็นหญิงที่ให้ความบัญเทิงได้? ซูเม่ยมีค่ามากกว่าที่จะถูกเปรียบเทียบได้? คืนเดียวของหญิงสาวเหล่านั้นมีค่าใช้จ่ายหลายร้อยเหรียญ ขณะที่ซูเม่ยแพงกว่านังซูเม่ยอีกถูกไม๊?”ลั่วเทียนพูดเสียงดังจากนั้นเขาก็ยิ้มแย้มไปที่ลั่วหยูและพูดว่า “มีใครสังเกตเห็นประกายสีเขียวอยู่ที่หัวของเขามั่ง?”

หางเล่ยสะดุ้งชั่วคราวขณะที่ถามด้วยความสับสน “บอสเสียงสีเขียวคือ?”

ลั่งเทียนยังคงยิ้ม “มันเป็นแสงสีเขียวที่่มาจากหมวกใบเขียวๆของเขาและดวงตาของข้าเกือบจะบอดเนื่องจากมองมัน.”

“ปัง!”

ลั่วหยูลุกขึ้นยืนพร้อมกับล้มโต๊ะทำให้จานทุกใบตกลงไปที่พื้น. “แก้ไอ้เศษขยะ บิดาจะเล่นแกให้ตาย!”

“ไอ้เดรัจฉาน เข้ามา!”

“บิดาคนนี้รอคอยมานานแล้ว!”ลั่วเทียนตะโกน เขายังคงยืนและส่งสัญญาณให้ลั่วหยูที่กำลังแสดงท่าทาง เขาเอาความมั่นใจเหล่านั้นมาจากไหน?

เมื่อแมลงวัลที่น่ารำคาญบินไปรอบๆวิธีเดียวที่ดีที่สุดคือการฆ่ามันด้วยการตบเพียงครั้งเดียว!

“พี่ใหญ่ลั่วหยู ฆ่า ฆ่า ฆ่าเขา ตราบเท่าที่คุณฆ่าเขาคืนนี้คุณสามารถทำในสิ่งต้องการทำกับฉัน.”ใบหน้าของซูเม่ยซีดน้อยๆ.

ตาของหลี่ซูเอ๋อหดลงขณะที่จ้องมองไปที่ซูเม่ย.

ซูเม่ยรู้สึกเย็นเยียบเมื่อซูเอ๋อร์จ้องมองมาที่นางและอดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น.

เมื่อได้ฟังคำพูดของซูเม่ยตาของลั่วหยูก็เปล่งประกาย เขาดึงแขนเสื้อและพูดว่า “น้องสาวซูเม่ย เพียงแค่ดูว่าข้าจะจัดการกับไอ้ขยะนั่นให้ตายได้อย่างไร.”

“ใครก็ได้ เข้าไปจัดการเขา!”

ขณะที่เสียงหายไป ก็มี3 คนวิ่งออกมาด้านหน้า

“เจ้านายคนนี้จะดูแลพวกเจ้าเอง!”

ฟางเล่ยเกาหัวขณะที่เดินไปด้านหน้าลั่วเทียน และมองดูสาวกของตระกูลลั่วที่รีบวิ่งออกไป ฟางเล่ยมีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและพูดด้วยเสียงที่น่ากลัว “ช้าเกินไป ข้าไม่สามารถรอได้.”

เขาก้าวไปด้านหน้า.

“ตูม!”

ร้านอมตะเมามายสั่นเล็กน้อย ฟางได้ยกมือขึ้นตบออกไป.

“เพี๊ยะ!”

มีทับทิมอยู่บนใบหน้าของสาวกคนนึงซึ่งเขาได้ลอยไปบนอากาศก่อนที่จะปะทะกับกำแพงและสลบ.

อีกสองคนไม่มีเวลาตอบโต้ขณะที่ฟางเล่ยได้คว้าตัวไว้และโยนออกไปที่หน้าต่าง.

ทั้งสอง“กระเด็น” ไปยังแม้น้ำเบื้องนอก.

ใบหน้าของลั่วหยูเปลี่ยนไปก่อนที่จะเอาดาบออกมา จานั้นเขาก็ตะโกนราวกับฟ้าผ่าไปที่ลั่วเทียน “ไป และตายเพื่อข้า!”

ลั่วเทียนไม่ได้ขยับไปไหนและแสดงท่าทางโง่เง่า.

เมื่อเห็นลั่วเทียนหวาดกลัวจนกลายเป็นโง่ซูเม่ยมีท่าทางที่ขี้เล่นและแสดงท่าทางหยิ่งๆออกมา.

ดาบห่างจากลั่วเทียนไม่ถึงเซนฯและเขาก็กำลังจะตายเร็วๆนี้ ลั่วหยูรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเพราะถ้าเขาฆ่าลั่วเทียนและคืนนี้เขาจะสามารถจับตูดของซูเม่ยได้ นี่เป็นความฝันของเขาหลายปีแล้วและตอนนี้มันใกล้จะเป็นความจริงเจาไม่อาจไม่หัวเราะออกมาดังๆ

“ผึงงงง!”

ลั่วเทียนใช้นิ้วคีบกระบี่ เมื่อเขาคีบได้เขาก็ระเบิดระพลังความกดดันออกจากตัวของเขา

“ปังง!”

ใจของลั่วหยูจมดิ่งลง.

“เพี๊ยะ!”

ลั่วเทียนตบลั่วหยูและตะโกนว่า “ลองพูดว่าขยะอีกครั้งสิ!”

โดยไม่รอให้ลั่วหยูเปิดปากของเขาลั่วเทียนได้ตบลงไปอีกครั้ง “มารดาเจ้า บิดาบอกให้ลองพูดว่าขยะอีกครั้ง!”

“เพี๊ยะ!”

“เพี๊ยะ!”

“เพี๊ยะ…”

หลังจากนั้นสักพักหน้าตาของลั่วหยูก็กลายเป็นหมูและสายตาของเขาก็เหม่อลอย.

ลั่วเทียนที่มีความโกรธอยู่เต็มกระเพาะหลังจากที่อยู่ลานฝึกตระกูลลั่ว ตอนแรกเขาอยากกินอาหารดีๆแต่ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะได้พบกับลั่วหยู ถ้าเขาไม่ใช้โอกาศนี้ในการปลดเปลื้องความข้องใจของเขา เขาจะไม่ใช่ชื่อลั่วเทียนอีก.

การตบแต่ละครั้งกระแทกลั่วหยูจมไปที่พื้่น.

เมื่อเจอการกดขี่ที่ไม่มีวันจบลั่วหยูเริ่มที่จะสาปแช่งด้วยความเจ็บปวก “แก ไอ้ขยะ แกกล้าที่จะตีข้า ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าออกไป! ข้าจะไปหาบิดาและให้เขามาจัดการกับแกและทำให้แกนอนหายใจรวยรินใกล้ตาย จากนั้นข้าจะให้ลุกใหญ่เตะเจ้าออกจากตระกูลลั่ว จากนั้น…”

“น้องสาวเจ้า! แกกล้าพูดอะไรง่ายๆออกมาจากปากเจ้างั้นรึ?”

“เจ้ากำลังถามหาความเจ็บปวด!”

ลั่วเทียนเตะเข้าไปที่ท้องของรัวๆอย่างกับพายุลั่วหยูกลัวเกินไปและไม่กล้าพูดอีก

สุดท้าย…

ลั่วเทียนยกลั่วหยูขึ้นไปบนอากาศและยิ้มเย็น “กลับไปบอกบิดาและลุงโง่ๆของเจ้าว่าให้ทำอะไรให้เรียบร้อยก่อนที่ข้าจะระเบิดพวกเขา!”

ขณะที่เสียงของเขาจากหายไปมือของลั่วเทียนก็ปล่อยลง.

ร่างกายของลั่วหยูตกลงขณะที่ลั่วเทียนกระโดนจักรยานอากาศเตะเข้าไปที่ลั่วหยู.

“ปัง!”

ลั่วหยูเหมือนกับลูกบอลที่ถูกยิงเข้าไปในโกลและผ่านหน้าต่างก่อนที่จะ“กระเด็น”สู่แม้น้ำเบื้องนอก

“ยิงได้สวย!”

ลั่วเทียนชมตัวเองพักแต่ก็ยังไม่ได้ยินเสียงเตือนจากระบบ จากนั้นเขาก็ยิ้ม “งั้นคนที่ยังไม่ตายวันนี้จะคิดว่าเป็นโชคดีแล้วกัน”

จากนั้นลั่วเทียนก็หันกลับไปมองซูเม่ยที่กำลังตัวสั่นจากการต่อสู้.