บทที่ 288 – ความโกรธของมารดา

 

“ท่านพี่ไปไหนมาเหรอ?”

พอกลับมาเลวี่ก็ที่ยืนรออยู่หน้าห้องเปลี่ยนชุดก็กล่าวถามด้วยความสงสัย เลวี่เธอสวมชุดเดรสที่ค่อนข้างหรูหราในระดับหนึ่ง

ผสมกับการที่เธอโตเป็นสาวแล้วเลยไม่หลงเหลือความน่ารักในแบบเด็กๆ อีกต่อไป กลับตรงกันข้าม

เธอเผยเสน่ห์ที่เหมาะสมกับคำว่าองค์หญิงออกมาชัดมากขึ้น เธอในตอนนี้โตเป็นสาวพอที่จะเป็นเจ้าสาวของใครสักคนแล้ว

“ฉันไปเดินเล่นรอเธอนิดหน่อยนะ.. แต่ว่าชุดนั้นเหมาะกับเธอมากเลย”

“เอ้ะ จริงเหรอคะ”

เลวี่พอได้รับคำชมเธอก็ยิ้มแก้มปริแล้วก็หมุนตัวจนกระโปรงเปิดขึ้นจนเห็น ต้นขาเล็กๆ ที่ขาวสะอาด

เลทิเซียพยักหน้าตอบเธอเพื่อเป็นการยืนยัน เลวี่ดีใจมากเธอกระโดดกอดแขนเลทิเซียพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณค่ะ ท่านพี่เองก็น่ารักสุดๆ ไปเลย”

“ถ้าเธอชอบก็ดีแล้วล่ะ”

เลทิเซียพูด เพราะเลทิเซียไม่ต่างจากเดิมเลย เรื่องนี้ทำคนอื่นตกใจอยู่มาก แต่ก็ไม่น่าแปลกใจขนาดนั้น

เพราะการที่ร่างกายไม่โตตามอายุก็มีให้เห็นออกบ่อย ดังนั้นจึงไม่มีข้อพิพาทอะไรเกี่ยวกับร่างกายเลทิเซีย

แน่นอนว่าสำหรับเลวี่เธอยิ่งชอบ เวลากอดเลทิเซียเธอจะได้กอดแบบทั้งตัวได้เพราะอีกฝ่ายตัวเล็กกว่าตนเองนั่นเอง

“เลวี่ เลทิเซียได้เวลาแล้ว”

ลูเซียโน่เดินมาพร้อมกับเรียกทั้งเลวี่และเลทิเซีย ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนที่จะจับมือกันเดินตามลูเซียโน่ไป

ขณะเดินทางลูเซียโน่ก็กล่าวกำชับอีกว่าอย่าทำเสียมารยาทโดยเด็ดขาด ต้องเคารพท่านยายมากๆ ซึ่งพอเลวี่ได้ฟังเธอก็หัวเราะแห้งๆ

“ท่านพ่อเองก็กลัวท่านยายสินะ..”

“ไม่ใจดีสู้เสือเอาซะเลย”

เลวี่กระซิบเลทิเซีย เลทิเซียเองก็ตอบกลับไป มีคำกล่าวที่ว่าถ้าไม่เข้าถ้ำเสือก็ไม่ได้ลูกเสืออยู่

แต่เหมือนลูเซียโน่จะไม่ใจกล้าขนาดนั้น ก็นะสำหรับเลทิเซียก็ไม่ได้น่าแปลกขนาดนั้นที่ลูเซียโน่จะไม่กล้าหือกับท่านยาย

เพราะขนาดเลเวียยังกลัวเลยนี่นะ

“อะแฮ่ม พ่อได้ยินนะ”

ลูเซียโน่กระแอมเบาๆ เลวี่ก็เบือนหน้าหนีพร้อมกับผิวปากทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เลทิเซียเองก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

“จริงสิ ท่านพ่อแล้วท่านตาละคะ เขาเองก็เป็นเทพเหมือนท่านยายหรือเปล่า”

คนที่ถามคือเลทิเซียพอได้ยินแบบนั้น ลูเซียโน่ก็คิดอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะส่ายหน้าพร้อมกับตอบ

“เรื่องนั้นพ่อเองก็ไม่รู้ แต่ได้ยินแม่เจ้าบอกว่าเมื่อไหร่ที่นางถามถึงเรื่องพ่อของนางกับท่านแม่นาง.. นางจะถูกเฆี่ยนตีสามวันสามคืนละ”

“เพราะแบบนั้นเองสินะ..”

เลทิเซียหัวเราะแห้งๆ เข้าใจละว่าทำไมเลเวียถึงกลัวมารดาของตัวเองขนาดนั้น ก็โดนตีซะขนาดนั้น

เลวี่ที่ได้ยินแบบนั้นก็อดที่จะรู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างไม่ได้ เธอรีบพูด

“ข้าคงไม่ถูกท่านยายตีแบบท่านแม่หรอกนะ?”

“พ่อว่านางคงไม่ทำแบบนั้นหรอก.. น่า..”

ลูเซียโน่กล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่พอนึกไปนึกมา เขาก็รีบกล่าวเสริมอีกว่า

“แต่ว่าอย่าทำอะไรเสียมารยาทนะ ท่านยายน่ะขี้หงุดหงิดมาก ได้ยินมาว่าเธอมีอายุมากกว่าห้าร้อยปีอีก”

เลทิเซียหรี่ตา คนคนนี้จะสื่อว่าเธอเป็นคนแก่ขี้บ่นสินะ ถ้าท่านยายคนนั้นได้ยินเข้าคงถูกฆ่าหั่นศพแน่ๆ

เลวี่ก็พยักหน้าเรียนรู้ และพอกล่าวแบบนั้นทั้งสามก็เดินมาถึงหน้าประตูแล้ว นี่เป็นห้องรับแขกทั่วไป ถึงจะไม่หรูหราแต่ก็เป็นห้องรับแขกในราชวงศ์

ต้องมีลวดลายสีทองประดับประดาไปทั่วประตูเต็มไปหมดอยู่แล้ว ลูเซียโน่ที่เป็นถึงราชายังไม่กล้าบุ่มบ่ามเปิดเข้าไป

เขาเคาะประตูก่อนสามครั้ง แต่ยังไม่มีเสียงตอบกลับมาทันที เลทิเซียจึงสัมผัสเข้าไปข้างในห้อง

เพราะกลัวว่าจะถูกจับได้เลยใช้เวทมนตร์มนุษย์และเวทมนตร์กึ่งมนุษย์ทำให้จิตสัมผัสตัวเองเหมือนหลอมรวมกับธรรมชาติ

ด้านในมีคนสองคนอยู่ คนหนึ่งเป็นเลเวียที่นั่งอยู่ด้านตรงกันข้าม ส่วนอีกคนเป็นผู้หญิงที่ไม่เห็นหน้าเพราะมีผ้าปกปิดใบหน้าอยู่

เลทิเซียเองก็ไม่กล้าที่จะตรวจเข้าไปเพราะยังไงซะอีกฝ่ายก็เป็นถึงเทพ.. อาจจะถูกจับได้.. แต่อันที่จริงต่อให้เลทิเซียตรวจเข้าไปในผ้าผืนนั้นได้ก็ตามเธอไม่มีทางเห็นหน้าได้อยู่ดี

สองแม่ลูกกำลังนั่งคุยกัน

“ท่านแม่ ข้าบอกไปแล้วว่าข้ารักลูเซียโน่.. แถมมีลูกกันตั้งสองคนอยู่แล้วด้วย”

“เฮ้อ.. เจ้านี่มัน…”

มารดาของเลเวียถอนหายใจเบาๆ เหมือนกำลังเถียงกันเรื่องคนรักของเลเวียสินะ เลทิเซียรู้แบบนั้นก็เลยคิดว่าไม่ควรจะแอบฟังไปมากกว่านี้

ในขณะที่จะดึงจิตสัมผัสกลับนั้นเอง เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง แน่นอนว่าเพราะไม่มีการตอบสนองลูเซียโน่จึงเคาะอีกครั้ง

แต่เหมือนมารดาของเลเวียจะยังไม่สนใจ เธอคิดอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้น

“ข้าเองก็คงอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน… บางที.. ข้าคิดว่าคงต้องบอกความจริงกับเจ้าแล้วล่ะ.. เรื่อง—”

“ปักๆ ”

เสียงเคาะดังขึ้นอีกรอบ ทำให้มารดาของเลเวียขมวดคิ้วขึ้นมา เลทิเซียรีบดึงจิตสัมผัสกลับมารู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เพราะเมื่อกี้กำลังเข้าสู่บทสนทนาที่เหมือนจะบอกความลับแล้วแท้ๆ แต่มีคนมาขัดถึงสามรอบแบบนี้.. ลูเซียโน่จะถูกซัดปลิวในอีก สาม สอง หนึ่ง..

เลทิเซียดึงแขนเลวี่หลบออกไปด้านข้าง จังหวะเดียวกันที่ประตูถูกผลักอย่างรุนแรง

“เจ้าจะเคาะอะไรนักหนา”

ประตูที่ถูกผลักออกมากระแทกใส่ลูเซียโน่อย่างแรงจนร้องเสียงหลง “โอ้ยๆ ”

ลูเซียโน่กลัวจะเสียภาพพจน์ รีบลุกขึ้นมายืนพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ

“คือว่า.. เลวี่กับเลทิเซียที่ท่านแม่อยากเจอมาหาแล้ว..”

“งั้นเหรอ..”

เสียงของเธออ่อนลงเล็กน้อย จากที่จะขัดว่าลูเซียโน่อย่ามาเรียกตนว่าแม่ เธอก็ไม่ได้พูด กลับกันเธอพูดขึ้นเบาๆ

“พาเข้ามาสิ”

เลวี่และเลทิเซียมองหน้ากันหลังจากสูดลมหายใจลึกๆ พวกเธอก็ก้าวเดินเข้าไปในห้องรับแขก ในห้องนั้นมีเลเวียกับมารดานั่งอยู่ที่เดียวกับที่เลทิเซียสัมผัสได้

ทั้งคู่เดินก้มหน้าจนมาหยุดอยู่ต่อหน้ามารดาของเลวี่พร้อมกับคำนับ

“ท่านยาย ข้าคือเลวิเนีย”

“ท่านยาย ข้าคือเลทิเซีย”

ทั้งคู่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ในขณะเดียวกันท่านยายของทั้งสองเองก็พยายามวางมาดเข้มอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน

แม้แต่เลเวียที่อยู่กับมารดามานานยังไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้ของมารดาตัวเอง ทำให้เลเวียอดที่จะอมยิ้มไม่ได้

ในจังหวะที่ท่านยายมองหน้าเลวี่เธอก็อมยิ้มเบาๆ .. แต่พอสายตานั้นกวาดไปเห็นใบหน้าเลทิเซียเท่านั้นแหละ.. ราวกับทุกๆ อย่างหยุดลงกะทันหัน

ราวกับเวลาหยุดเดิน..

“เพล้ง”

แก้วน้ำในมือที่กำลังยกขึ้นมาหลุดมือร่วงลงบนพื้น เธอผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจ สีหน้าของเธอในตอนนี้ไม่มีใครมมองเห็น

“ท่านแม่?”

เลเวียแสดงสีหน้าสงสัยออกมา แม้แต่เลทิเซียเองก็ยังงุนงงว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น เธอก้าวถอยหลังไปหลายก้าวชี้ไปที่หน้าเลทิเซียพร้อมกับสั่นสะท้าน

“เจ้า.. เจ้า.. เจ้า”

“เอ่อ….”

เลทิเซียสับสน ในตอนนั้นเองก็เกิดรอยร้าวขึ้นในห้องรับแขก คลื่นพลังมหาศาลที่ยากจะบรรยายถูกปล่อยออกมาจากร่างกายอีกฝ่าย

ทั้งลูเซียโน่และเลเวียต่างแสดงสีหน้าที่ซีดเผือดออกมา ทั้งสองคนมองหน้ากันสิ่งหนึ่งที่เขาคิดมาได้.. “หรือว่าท่านแม่จะรู้เรื่องที่ว่าเลทิเซียเป็นปีศาจ..”

“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ นี่มันหมายความว่าไง”

เธอตะโกนออกมาเสียงนั้นกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง สายตาของท่านยายหันไปมองเลเวีย..

เลเวียรีบเข้ามาปกป้องเลทิเซียทันที เธอมายืนบังเลทิเซียพร้อมกับลูเซียโน่

“ท่านแม่ ข้าอธิบายได้ เลทิเซียเป็นลูกขาจริงๆ นะ”

“ลูก..? ลูกบ้าบออะไร เดี๋ยวนี้เจ้ากล้าหลอกข้าแล้วอย่างงั้นเหรอ ข้าจะจับคอเจ้าลากขึ้นไปบนสวรรค์กับข้าเดี๋ยวนี้แหละมานี่”

อีกฝ่ายกล่าวด้วยความเดือดดาลพร้อมกับตะโกน เหมือนว่าเธอโกรธสุดๆ แต่พอเลเวียมาคิดดูดีๆ นั่นแน่นอนอยู่แล้วที่เธอจะโกรธ

เพราะเธอน่ะเกลียดปีศาจมาก.. ถึงจะไม่รู้เหตุผล แต่เกลียดก็คือเกลียด แล้วเลเวียยังมาหลอกเธอไม่แปลกที่เธอจะโกรธ..

แต่เลเวียก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้.. อีกทั้งพลังของท่านแม่.. ยัง…ไม่ถูกผนึก?

เลเวียหน้าเผือดสีกำลังจะถอยหลังหลบหนี แต่ทว่าฝ่ามือของมารดาก็เอื้อมทะลุพื้นที่มาคว้าจับแขนของเธอ..

“ข้าจะเฆี่ยนเจ้าให้ตาย”

ราวกับว่าเธอไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อเพราะกลัวจะลงไม้ลงมือไม่ไหว เธอจึงก้าวขาและหายวับไปทันที..