“พรุ่งนี้ไง”

ต้องเป็นงานใหญ่แน่ ลักลอบขนอาวุธ ฆ่าคน หรืออะไรทำนองนี้สินะ อึนฮันตัวสั่น วาซีลีพูดเสริมด้วยสีหน้าอย่างคนรู้ทันว่าอึนฮันคิดอะไรอยู่

“ฉันมีงานที่สาขาไมแอมีน่ะ ไปด้วยกันไหม”

“มะ…ไม่ครับ”

“คิดไว้อยู่แล้วละว่านายต้องตอบแบบนั้น เอาเถอะ นายไปก็คงเบื่อเปล่า ๆ”

วาซีลีส่ายหน้า ดูเหมือนจะเป็นงานที่แม้แต่เจ้าตัวยังไม่อยากทำด้วยซ้ำอึนฮันยืนฟังวาซีลีอยู่หน้ารถของเขาพลางรอคอยให้ชายหนุ่มรีบกลับไปเร็ว ๆ เขาอยากเข้าบ้านไปพักผ่อนเต็มแก่ แต่หากวาซีลียังไม่ยอมปล่อย เขาก็ไปไม่ได้อึนฮันทั้งกังวลทั้งประหม่าเมื่อต้องยืนให้วาซีลีจ้องอยู่อย่างนี้จึงได้แต่ประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกัน วาซีลีมองท่าทีของอึนฮันอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้น

“วันนี้สนุกมากเลย”

สุ้มเสียงของเขานุ่มนวลและเรียบเรื่อยราวกับสายลมในคืนฤดูใบไม้ร่วง อึนฮันมองวาซีลี อีกฝ่ายจึงจับมือเขาขึ้นมา

“ฝันดีนะ ยุน”

ริมฝีปากของวาซีลีประทับลงบนหลังมืออึนฮัน แม้จะน่าอาย ทว่าเมื่อวาซีลีเป็นคนทำก็กลับดูเหมือนภาพวาด อึนฮันใจเต้นรัว เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะความประหม่าหรือเหตุผลอื่น แต่อึนฮันมั่นใจว่าหัวใจเขาสั่นไหว แถมยังเต้นไม่เป็นส่ำวาซีลียื่นมือออกไปเมื่อเห็นว่าอึนฮันเอาแต่มองเขา ชายหนุ่มสอดมือเข้าประคองข้าง ๆ ใบหูอึนฮันแล้วโน้มศีรษะเขาเข้าหาตัว

อึนฮันไม่ปฏิเสธ เขาปฏิเสธไม่ได้ก็จริง แต่อีกใจก็ไม่อยากปฏิเสธด้วยเช่นกัน ผู้ชายสารเลว ผู้ชายที่ไม่มีค่าพอให้เข้าไปเกี่ยวข้องและควรหนีไปให้ไกล ผู้ชายที่ใช้ชีวิตอยู่กับความเป็นความตายและห่างเหินจากความสงบสุข ผู้ชายที่พูดคำว่าเบื่อได้ทุกเมื่อที่ต้องการ และคนที่ผู้ชายคนนี้เบื่อไม่ใช่เพียงโดนทิ้งขว้าง แต่อาจถูกฆ่า ทว่าชายคนนี้กลับหล่อเหลาและในบางครั้งก็อ่อนโยนอย่างร้ายกาจ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาต่างก็เป็นคนคนเดียวกันแล้ว คนที่บอกว่าเซ็กซ์ไม่ใช่เรื่องใหญ่คือคนที่ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับมันเลยต่างหาก เมื่อแบ่งปันร่างกายให้ใครอีกคนแล้วจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ได้อย่างไร แค่แบ่งแก้วกันดื่มเพียงชั่วข้ามคืนยังสนิทชิดเชื้อกันได้ แล้วคนที่แบ่งไออุ่นในร่างกายให้กันจะไม่มีความสนิทสนมตามมาไหวหรือ

แค่วันนี้เท่านั้นละน่า

อึนฮันหลับตาลงรับริมฝีปากของวาซีลี ในขณะเดียวกันก็หยิบยื่นริมฝีปากของตนให้อีกฝ่ายด้วย ริมฝีปากสองคู่ทาบทับกัน คนสองคนลุ่มหลงอยู่ในวังวนของจุมพิตทั้งที่ยังหลับตา

“ถ้าคิดถึงก็โทรมาล่ะ”

วาซีลีกระซิบเสียงเบาเมื่อจูบนี้จบลง เสียงของเขานุ่มทุ้มเสียจนน่าหลงใหล อึนฮันไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

อึนฮันถอนใจออกมาระหว่างเดินขึ้นอพาร์ตเมนต์หลังจากส่งวาซีลีกลับไปแล้ว วาซีลี คามินสกียังคงเป็นจอมล้างแค้นผู้มีชื่อเสียงฉาวโฉ่เหมือนเคย และเขาไม่อาจชอบคนแบบนั้นได้ หากมีทางหลุดพ้นจากเงื้อมมือของวาซีลี คามินสกีได้ เขาก็พร้อมจะเลือกทางนั้น อึนฮันเกลียดวาซีลีมากเหลือเกิน ทว่าเขากลับรู้สึกราวกับมีเส้นสีขาวลากยาวผ่านสมุดวาดภาพที่เป็นสีดำแห่งการต่อต้าน ตอนสมุดวาดภาพในใจเล่มนี้ยังเป็นสีดำล้วนนั้น เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน และแม้กระทั่งตอนนี้มันก็ยังเป็นสีดำ ดังนั้นความรู้สึกเมื่อมีเส้นสีขาวลากผ่านจึงเด่นชัดจนอึนฮันต้องขมวดคิ้ว

หากนอนสักตื่น เขาคงได้สติ อึนฮันยิ้มน้อย ๆ เมื่อเปิดประตูหน้าเข้ามาภายในบ้าน บางครั้งวาซีลี คามินสกีก็น่ากลัวและทำให้เขานึกเกลียดจนต้องกินยาลดความตื่นตระหนกจึงจะไปเจอหน้าชายหนุ่มได้

สายลมพัดเข้ามา อึนฮันเงยหน้าขึ้น หน้าต่างเปิดอยู่ เป็นไปไม่ได้หรอก อึนฮันร้องออกไปว่า “คริสเหรอ”

ทว่าแม้จะร้องเรียกชื่อบุคคลเพียงหนึ่งเดียวที่มีกุญแจบ้านเขาเพียงใดก็ไม่มีเสียงตอบกลับ ภายในห้องอันมืดมิด สายลมหนาวเหน็บทำเอาอึนฮันใจหวิว และเมื่อชายหนุ่มค่อย ๆ เดินเข้าไปด้านในอย่างระมัดระวังแล้วเปิดไฟให้สว่างนั่นเอง

“ไม่เจอกันนานนะ ยุน”

ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงพูดทักทายขึ้น ชายคนนี้ยังคงเหมือนเดิม ทั้งใบหน้าเศร้าสร้อย เรือนร่างภูมิฐานสะอาดสะอ้าน และสีหน้าที่ไม่อาจบอกความรู้สึกได้ อึนฮันเรียกชื่อชายคนดังกล่าวด้วยเสียงอันแผ่วเบาราวเสียงครวญคราง

“เคย์…”

เคย์ ลินเบิร์กอมยิ้มมุมปากเมื่อได้ยิน ท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านทั้งสองคนไปเงียบ ๆ