เคย์ ลินเบิร์กเป็นคนแปลก เขากินมื้อเช้าที่ร้านอาหารร้านเดิมทุกวันแต่กลับบ่นว่าไม่ถูกใจ ไปเล่นหมากรุกที่สวนสาธารณะทุกวันทั้งที่บอกเองว่าไม่ชอบหมากรุกและแม้จะพูดเช่นนั้นทว่ากลับไม่เคยพลาดกิจวัตรดังกล่าวเลยสักวัน ผู้คนที่รู้จักเคย์ต่างพากันขนานนามว่าชายหนุ่มเป็นคนประหลาดที่สุดในไมแอมี เขาทำแต่งานผู้ชายคนนี้สนใจแต่งานเหมือนคนบ้า อึนฮันไม่เคยเข้าใจเลยว่าเหตุใดคนคนนี้จึงทำแต่งานจนตัวตาย เขาเคยคิดแค่ว่าเพราะเคย์เป็นคนบ้างานเท่านั้น

“เอฟบีไอมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ”

จนกระทั่งอึนฮันได้ล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงของเคย์เข้าโดยบังเอิญ เคย์ด่วนจากไปอย่างกะทันหันและอึนฮันก็รับช่วงกิจการของเขาต่อ ซึ่งแน่นอนว่าย่อมเป็นโชคดีสำหรับอึนฮันเพราะนั่นคือกิจการที่ทำเงินให้เขาอย่างมหาศาล แต่ก็นับเป็นโชคร้ายเช่นกัน เพราะถึงเคย์จะเสียชีวิตโดยไม่มีผู้สืบทอดแม้แต่คนเดียว แต่บรรดาลูกค้าของเคย์กลับไม่ใช่พวกคนที่จะมาเห็นใจหรือเข้าใจสถานการณ์นี้ หากอึนฮันไม่อยากกลายเป็นเพื่อนร่วมทางของเคย์ไปยังโลกหลังความตาย เขาก็ต้องเข้ารับช่วงต่อกิจการของเคย์โดยไม่ปริปากบ่น ซึ่งอึนฮันก็ทำเช่นนั้นจริง ๆ

“ฉันมาเพื่อถามนายอีกครั้งว่าจะไม่ไปด้วยกันจริง ๆ เหรอ”

เคย์เอ่ยปากพูดกับอึนฮันที่เพิ่งล็อกประตูแล้วเดินกลับเข้ามา อึนฮันได้ยินเข้าก็อดหัวเราะไม่ได้

เคย์เคยมีความสัมพันธ์กับอึนฮันก่อนที่เขาจะตาย แต่ความรู้สึกของทั้งคู่กลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ขณะที่เคย์นั้นลุ่มหลงมัวเมาในตัวอึนฮันและเซ็กซ์ของเกย์ที่ได้ลิ้มลองเป็นครั้งแรก แต่สำหรับอึนฮันแล้วเคย์เป็นเพียงคู่นอนที่หาง่ายและใกล้ตัวที่สุด ทั้งคู่ไม่ได้คบหากันเป็นคนรัก ดังนั้นจะบอกว่าอึนฮันทำผิดก็คงไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่เรื่องดีเช่นกัน อึนฮันเป็นคนหูตาไว เขารู้ดีว่าความรู้สึกของเคย์ที่มีให้เขานั้นก้าวข้ามคำว่าคู่นอนทั่ว ๆ ไปมาแล้ว แต่อึนฮันแกล้งทำเป็นไม่รู้ ขณะเดียวกันก็ไม่ได้ผลักไสและยังคงมีความสัมพันธ์บนเตียงกับอีกฝ่ายเหมือนเดิม นอกจากนั้นเขายังไปนอนกับผู้ชายคนอื่นบ้างเป็นบางครั้งบางคราวด้วย

หนึ่งวันก่อนที่เคย์จะตาย เขาชวนอึนฮันด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยว่า ‘เราหนีไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครรู้กันเถอะ’ อึนฮันจึงถามกลับไปว่าเกิดวิตกจริตอะไรขึ้นมา แล้วจูบเคย์ก่อนกลับบ้านไป อึนฮันไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น เนื่องจากเคย์มักจะดูเศร้าเพราะเขาบ่อย ๆ อยู่แล้ว ทว่าวันนั้นกลับไม่เป็นเหมือนเช่นเคย วันต่อมา เคย์ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ รถของเขาตกหน้าผาและกว่าจะเจอศพก็หลังจากผ่านไปสองสัปดาห์ ร่างของเขาถูกหมาป่าไคโยตีทึ้งจนเหวอะหวะอย่างน่าเวทนา

“ไปที่ไหนด้วยกันครับ”

อึนฮันกอดอก เคย์ยิ้มอย่างขมขื่นขณะมองอึนฮันที่เอาแต่ยืนพิงประตูห้อง ไม่ยอมเข้ามาใกล้กว่านั้น

“ควอนติโก (1) เป็นไง นายไม่คิดว่าเราทำงานเข้ากันได้ดีเหรอ”

“ไม่ใช่กวานตานาโม (2) หรอกเหรอครับ”

น่าจะเป็นควอนติโกมากกว่าสินะ อึนฮันหัวเราะเยาะ

อึนฮันเริ่มสงสัยเรื่องตัวตนที่แท้จริงของเคย์เมื่อต้องจัดการงานต่าง ๆ ที่เขาทิ้งไว้ อึนฮันมีอาการหวาดระแวงอยู่หน่อย ๆ เช่นเดียวกับคนที่ก้าวเท้าเข้ามาในโลกสีเทาคนอื่น ๆ และความขี้ระแวงนี้เองที่ทำให้เขาเฝ้าตรวจสอบเรื่องราวต่าง ๆ ซ้ำไปมาเป็นสิบรอบ ในขณะที่คนอื่นตรวจเพียงแค่สองสามรอบเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่วางใจ เพราะอึนฮันทำงานกับเงินและรู้ดีว่าเงินคือสิ่งที่มาพร้อมกับเลือด ดังนั้นถึงแม้จะเริ่มทำงานใหม่แล้ว อึนฮันก็ยังตามตรวจสอบงานที่จบไปแล้วอีกหลายงาน ยิ่งทำแบบนั้นไปเรื่อย ๆ เขาก็เริ่มพบว่าเคย์ใช้มาตรฐานแบบใดในการแบ่งประเภทลูกค้า เหตุใดเคย์จึงใช้มาตรฐานนี้ และมาตรฐานที่ว่าคืออะไร อึนฮันพยายามทำความเข้าใจสิ่งเหล่านี้เพราะเป็นคนขี้ระแวง จนในที่สุดก็เข้าใจ ลูกค้าของเคย์แบ่งเป็นสามประเภท คือ คนที่ถูกจับแล้ว คนที่จะไม่ถูกจับ และคนที่กำลังจะถูกจับ

“โกรธเหรอ”

“เปล่าครับ”

อึนฮันตอบอย่างเย็นชา หากเขาบอกว่าไม่ได้โกรธเคืองเลยที่ถูกเคย์ต้มจนเปื่อยก็คงเป็นเรื่องโกหก แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งที่เขาได้รับจากเคย์ก็มีมากไม่แพ้กัน เพราะทั้งเงินและธุรกิจที่เคย์ทิ้งไว้คือแหล่งรายได้ของเขาทุกวันนี้ นอกจากนั้นแล้ว…

“อันที่จริง นายหลอกฉันด้วยซ้ำ”

เคย์กัดฟันกรอด

“ต้องมีใครสักคนถูกหลอก และคนคนนั้นต้องไม่ใช่ผม ก็เพราะใครล่ะครับที่ทำให้ชีวิตผมเป็นแบบนี้”

“ถึงอย่างนั้นการชี้ตัวคนของทางการให้จอมล้างแค้นรู้มันก็มากเกินไปอยู่ดี ให้ฉันบอกไหมล่ะว่าเขาตายยังไง เขา…”

“ไม่ต้องครับ”

แล้วใครล่ะที่ทำให้เรื่องมันยุ่งเหยิงแบบนี้ อึนฮันตัดบทเคย์ทันที

“ผมแค่วางกับดักเล็ก ๆ ไว้แค่นั้นเองครับ ส่วนคนที่กำหนดว่าใครควรเข้าไปอยู่ในกับดักนั้นคือคามินสกีต่างหาก คุณอย่าเอาอารมณ์มาลงที่ผมสิ”

(1) ควอนติโก รัฐเวอร์จิเนีย คือที่่ตั้งของศูนย์ฝึกเจ้าหน้าที่่เอฟบีไอ

(2) กวานตานาโม คิวบา คือที่่ตั้งของเรือนจำสำหรับนักโทษสหรัฐอเมริกา